Van het Terracotta leger naar Nanjing

Van Xi’an gaan we oostwaarts. We hebben nog 3 weken om het land te verlaten voor de Chinese ambassade gaat piepen. En ze zijn streng hier. We weten nog niet goed waar we een boot nemen en of dat naar Japan of Zuid-Korea gaat worden. De twee handigste oversteekplaatsen zijn Qingdao en Shanghai, beide ongeveer 1.500 km fietsen. De twee plaatsen liggen wel ruim 700 km van elkaar vandaan. Een stukje kunnen we dezelfde kant op fietsen, maar dan moeten we toch echt een besluit nemen. We checken de boten, prijzen en data. Eén issue lost zich al op; vanaf Qingdao gaan sinds kort helemaal geen boten meer naar Japan…! Vanaf Shanghai gaan op 11 en 15 juni boten naar Osaka/Kobe, Japan. 11 juni is héél hard fietsen en (te) weinig zien. 15 juni is een bijzondere dag. Auke wordt 50….!! én ons visum verloopt. Het visum is geldig ‘to 15 of June’. Of ‘tot’ betekent tot en met of niet, is aan de ambassade. Al vinden we ‘tot en met’ een veel beter idee. We kijken voor de zekerheid ook naar boten naar Zuid-Korea en vanaf daar naar Japan. Dat is goedkoper. In Zuid-Korea en Zuid-Japan regent het echter flink in juni en juli… De moesson die we proberen te vermijden komen we daar vast nog wel even tegen.

De ambassade geeft het verlossende woord: zolang we 15 juni het land verlaten is het goed..! Jippie. We kunnen de boot rechtstreeks naar Japan boeken op de allerlaatste visumdag! Hoezo het visum optimaal benutten? 😉

Hoe gaan we onze tijd in China invullen? Er zijn 1.000en wegen die naar Shanghai leiden… We zien 2 globale routes; bovenlangs óm de bergen heen en onderlangs, met meer klimmeters, de ‘yellow mountains’ en andere interessante bezienswaardigheden… Wat is het mooist? Het handigst?

Elke keer als we een land binnen komen moeten we nog beginnen met inlezen. We weten vaak niets over het land. Ga je ‘gewoon’ op vakantie naar één land, dan ben je, als het goed is, ingelezen en voorbereid. Wij hadden bedacht dat het terracotta leger een ‘must see’ was en dat is het ook. Echter, er is vast nog meer moois te zien dan 1.500 km asfalt tussen Xi’an en Shanghai. Dus zitten we ’s ochtends op de fiets en ’s middags met de Lonely Planet en internet op schoot. We laten onze Ossie routes berekenen en gooien het roer weer om. We kijken naar de windrichting, en de route waait weer om. Bovendien… waar is een overnachtingsplaats? En zo kan het proces dagelijks opnieuw beginnen.

Het is erg warm en dus fietsen we van een uur of zes in de ochtend tot een uur of één. Dan komt er een warmte golf over het land heen wat ons in de geairconditioneerde hotelkamer houdt. Om dus vooral dingen uit te zoeken en een powernap te houden. We worden ook een dagje ouder 😉 Tegen de avond verlaten we de kamer voor avondeten en sightseeing.

Onderweg is er bar weinig te zien. Helaas. India is vol kleurrijke indrukken en Nepal heeft een gevarieerd landschap. Hier begeven we ons op grote, brede, gladde en dus snelle asfaltwegen met van tijd tot tijd redelijk wat vrachtverkeer. Om ons heen veel nieuwe gebouwen, en dorp of niet, altijd hoogbouw. Naast de bestaande flats, zijn er minimaal 5 flats in aanbouw. Hele wijken worden vernietigd en opnieuw opgebouwd. Overal. We herkennen het als de Emiraten. Groot, groter, grootst. We hadden hierbij smog en veel lawaai verwacht. Dat valt de alleszins mee. Praktisch alle brommertjes, scooters en een deel van de auto’s rijden elektrisch en daarmee is de lucht schoner dan verwacht en geluidsarm. Overigens zijn ook veel (huur)fietsen elektrisch! Naarmate we verder van Xi’an afkomen wordt het vrachtverkeer helaas met regelmaat drukker en is er meer stof in de lucht. De mondkapjes houden we voor die momenten weer bij de hand.

Luoyang

Onderweg zijn er een paar bezienswaardigheden die we bezoeken. Vlakbij Luoyang (een ‘stadje’ van pak ‘m beet 3 keer Amsterdam), zijn de Longmen grottoes. In een kloof zijn duizenden boeddhabeelden uit de rotsen gehouwen. Van metershoge beelden, tot beeldjes van een paar centimeter. Deels in grotten en deels in rotswanden. Veel van de beelden zijn beschadigd. Hetzij door de natuur (water en wind), hetzij door vandalisme. Met name tijdens de culturele revolutie is er veel vernietigd. Desondanks is er voldoende over om in te zien wat voor gigantische inspanning mensen zich hebben getroost om dit te realiseren.

Shaolin klooster

Een andere belangrijke bezienswaardigheid die we bezoeken is het Shaolin klooster- en tempelcomplex. Wat dit complex extra bijzonder maakt, is dat hier Kungfu wordt gemixt met het Boeddhisme. In en om het complex zijn er dan ook talloze Kungfu scholen te vinden. Op het complex zelf worden Kungfu shows gegeven, maar helaas missen we de laatste voorstelling. Gelukkig hebben we een training kunnen aanschouwen. Het klooster zelf is mooi, alhoewel we na het kloostergeweld van Tibet, een beetje kloostermoe zijn…

Bij het Shaolin klooster ontmoeten we Yuan, een Chinese rokende, zuipende, lange afstandsfietser. Al hoewel hij geen woord Engels spreekt, kunnen we via Google Translate redelijk communiceren. Hij is onderweg naar het uiterste westen van China, is ‘gepensioneerd’ (of hij verdient zijn geld met dubieuze praktijken, dat was niet helemaal duidelijk) en vindt het maar wat leuk om ons te trakteren. Het is ondenkbaar dat wij iets van de overheerlijke maaltijden betalen. Niet tussen de middag, niet ’s avonds en zelfs het hotel betaalt hij stiekem voor ons! Het is overbodig, natuurlijk, want wij zijn diegene die onszelf de luxe verschaft hebben om onze baan op te zeggen en te gaan fietsen. Gelukkig kunnen we genieten van weer een aantal bijzondere gerechten. Zoals Yuba (een soort soja vellen), schaap en een heel smaakvol aubergine gerecht.

Het verkeer

Het verkeer is leuk om naar te kijken. De scooters en brommertjes hebben vaak hele bouwwerken over zich heen als bescherming tegen regen, wind en vooral zon. Meestal zit aan de voorzijde een dikke slaapzak, lekker warm bij 35’C… De handvatten zijn voorzien van ovenhandschoenen, je zou het maar koud krijgen… Of nog erger, een kleurtje van de zon…

De taxi’s kunnen schattige driewielers zijn. Over schattig gesproken, wat in Nederland 50km auto’s voor gehandicapten zijn, zijn hier veel gebruikte hippe auto’s. Ze kunnen net als de Smart dwars geparkeerd worden, wat met alle brede straten, pleinen en ruimte erg nodig is… Iedereen op de fiets of scooter pakt zich overigens niet alleen met een slaapzak in, ze hebben vaak hun hele lichaam flink bedekt. Jas aan, lange broek, sjaaltje, zonnebril waarmee het hele gezicht wordt bedekt en een mondkapje. Vitamine D lijkt wel gif waartegen je je moet beschermen.….!

Behalve kleine schattige auto’s, rijden er grote spuitauto’s rond. De straten en de lucht worden actief bevochtigd. We vermoeden dat het is ter verkoeling. Al is de vraag of de hogere spuiters mogelijk wat pesticiden bevatten… Ze bereiken de bomen net zo goed als het wegdek. En er zijn verdacht weinig insecten te spotten….

We vragen ons af of je hier een rijbewijs behaalt óf koopt. Mogelijk heb je niet eens een rijbewijs nodig voor de 50 km auto’s. Rijden kunnen ze hier echt niet. Verkeersregels opvolgen al helemaal niet. Al hebben wij daar doorgaans ook wat moeite mee… De stoplichten tellen af van rood naar groen. Als er staat dat het nog meer dan een minuut duurt, duurt het voor ons bij voorbaat te lang.

Als het stoplicht vervolgens op groen gaat voor rechtdoor én zoals altijd gelijktijdig voor afslaand verkeer, krijgt het afslaand verkeer voorrang. Tegenovergesteld van wat we gewend zijn. Wij knallen gewoon door, de automobilist is verrast, wij zijn verrast. Toch lijkt iedereen afslaand verkeer voor te laten. Het grootste probleem is dat iedereen met zijn ‘hello kitty’ achtige smartauto, scooter en fiets overal rijdt. Links en rechts van de weg. In het midden. In tegengestelde richting. En vooral overal stopt en afslaat zonder te kijken, laat staan richting aan te geven…! Oh en gewoon de weg oprijdt vanuit een uitrit en nooit, maar dan ook nooit kijkt of er verkeer aan komt. Als wij eraan komen bijvoorbeeld. Mega onhandig. We vinden de Chinezen opeens niet meer zo aardig en vervloeken ze. We rijden regelmatig door steden van 500.000 of meer inwoners en dus een kilometer of 10-20 door de stad… En dan is het flink slalommen. Vooral op de marktjes. Juist als het leuk rondkijken is, is het opletten geblazen! Het aantal ongelukken lijkt mee te vallen, al zien we regelmatig een ongelukje gebeuren. We overleven het zelf ook steeds weer ternauwernood…

Overigens blijkt later dat in de verkeersregels staat geschreven dat je je letterlijk in het midden van de weg moet begeven. Ook al rij je daarmee iedereen in de weg. Dus de Chinezen houden zich wél aan de regels, wij niet. Een verkeersregel die super onpraktisch en onlogisch lijkt, dat dan weer wel.

De politie die het verkeer soms wat lijkt te regelen, met name als er verkeerslichten staan en werken (!), lijken in actie te komen als er een ongeluk gebeurt. Ze komen er met z’n 2-4en bij staan, kijken en gaan ter plekke mee discussiëren over de schuldvraag, terwijl om hen heen het verkeer vastloopt…. Handig. Er zit vast Chinese logica achter, wij begrijpen het niet.

We proberen een keertje een stuk af te snijden via de Expressway; de tolweg en grote snelweg. Zoals we helaas al vermoeden, komen we daar niet op. Alle opgangen hebben bewaakte tolpoorten. Zodra we eraan komen fietsen springt er al iemand uit zijn hok met een mond vol tanden. Wij doen of we blond zijn en vragen met de vertaalapp of we door mogen. Dat is te gevaarlijk, het verkeer rijdt er erg hard. Dat wij ook héél hard fietsen, is niet overtuigend genoeg. De andere twee medewerkers die aangesneld komen, maken ondertussen foto’s. Iedereen is vriendelijk, geïnteresseerd en belangstellend. Ze willen ons ook graag helpen, maar nee je kan in het verkeer heel veel maken, maar niet fietsen op de snelweg.

Op kruispunten staat vaak politie. Soms zien we ze te laat, als we bijvoorbeeld net door rood zijn gefietst. Het is immers geen doen om bij elk stoplicht stil te staan; dat kost per dag zo een uur extra! De politie vindt ons als buitenlandse, bepakte fietsers ook interessant en zwaait vriendelijk. Dat we door rood zijn gereden wordt daarbij nog met een dikke duim beantwoord. Knorretje en Iejoor leiden de boel maar mooi af!

Over afleiden gesproken… Wij zijn eigenlijk een groot gevaar op de weg! Niet als we door rood rijden. Maar gewoon, fietsend, overal. Bijna iedereen kijkt op en om. Automobilisten vertragen en kijken. Als het even lukt filmen ze ons daarbij met hun mobieltje. Zelfs de buschauffeur en politieagenten zien we al rijdend een foto/filmpje maken…!!!

Mochten we eens in het donker fietsen, dan is er licht genoeg. De vele lantaarnpalen werken vaak op wind en zonne-energie. Supergoed! Een paar lantaarnpalen minder zou overigens een meer milieuvriendelijke stap zijn geweest…

Een graanrepubliek

Bij China denk je vooral aan rijst. Maar in dit deel van China fietsen we door enorme uitgestrekte gebieden waar niets anders wordt verbouwd dan graan. Het is begin juni en kennelijk is dat het moment om het graan te oogsten. Als het graan geoogst is, dat gebeurt deels machinaal, deels met de hand, moet het drogen. En waar droogt graan beter dan op enorme platte, warme, oppervlaktes? Juist ja, op het asfalt. Zo fietsen we langs en ook regelmatig door en over graan dat op de weg ligt te drogen. Het kan allemaal. Niemand die zich ergens aan ergert, niemand die vindt dat wegen bedoelt zijn voor het verkeer, niemand die vindt dat graan niet op wegen hoort te drogen. En zo flitsen de kilometers voorbij en kunnen we de 16.500 km die we sjezen in graan vastleggen.