7 t/m 13 april 2020, het zit erop ☹

We hebben nog een weekje te gaan, 3 dagen Bangsaen met inmiddels niet alleen een verboden zwembad, ook de zee en het strand moeten corona-vrij blijven, eh mens vrij. Daarna gaan we een poging doen 100km naar Bangkok te fietsen. Die 100km moet wel lukken, of we de provinciegrenzen overkunnen is een tweede. In Bangkok zullen we dan 3 dagen hebben om daar de (verminderde) sfeer te proeven en vooral klaar te maken voor vertrek. Vertrekken met een fiets in een vliegtuig naar huis is een stuk ingewikkelder dan met de fiets hier te komen… Al herinneren we ons het fietsen bijna niet na 3 weken niets doen…

Al hoewel. Op 8 april fietsen we nog één keer een rondje. Hetzelfde rondje langs het meer als een paar dagen eerder. Het is lekker om een beetje actief te zijn, af en toe. Al willen we vooral de moeder hond met haar pups bezoeken en ze eten brengen. Als ik hondenvoer haal, blijkt dat de boulevard aan het strand nog verder afgesloten is en ook ‘ons’ strand. Meer en meer raken we opgesloten in ons condominium of beter gezegd ons coconnetje. Terwijl aan de andere kant 50km in de buurt fietsen dus gewoon kan. Bij de honden aangekomen, blijken er maar 9 pups te zijn. Allen in goede gezondheid en weer even enthousiast om ons te zien. Maar waar is nummer 10? We zoeken en kunnen helaas geen pup 10 vinden. We geven ze eten en halen water uit het meer voor ze. Op het eten wordt aangevallen, zowel door de pups (ze eten dus al vast voedsel) als door moeders. Het is hartverscheurend om te zien en te weten dat we niets meer voor ze kunnen betekenen. Het enige dat we kunnen doen is ze nu zoveel mogelijk te geven en hopen dat de lokale bevolking de zorg overneemt. Terwijl we dat denken komt er een scooter aanrijden. En nog één. Er stappen 4 mensen af en één van hen heeft een mand bij zich. Ze spreken een beetje Engels en leggen uit dat ze de pups komen ophalen en naar een soort asiel brengen. Gezien de omstandigheden wellicht de beste optie. De moeder maakt meer kans het te redden als ze alleen de zorg voor zichzelf heeft. Ons hart breekt bij het idee dat de pups weggehaald worden bij de moeder en in kooitjes worden gestopt. Hier zitten ze midden in de natuur en hebben alleen wat opstarthulp nodig. En wie had nou eigenlijk de enige extra zorg nodig? Moeders toch zeker! Zij ziet er slecht en uitgemolken uit en de kids stralend gezond. En zo aandoenlijk… Heeft een hond bewust zijn?!? Als de moeder maar niet denkt dat ze een slechte moeder is en dat daarom haar kinderen worden weggehaald. Nee toch?

Met gemengde gevoelens fietsen we naar huis en halen onderweg jackfruit. Onze kraam van de vorige keer waar we voor 35 baht (€1,-) 500g heeeerlijke jackfruit kochten, is er niet. We vonden prijs kwaliteit fantaaastisch. Helaas. We keren om naar een jackfruit boerderij. Daar kopen we bijna jackfruit in een jasje, echter die 2 kg vrucht steekt scherp af. We laten het snijden en terwijl ze dat doen, vragen ze zich hardop af hoe lang we die in de tas meenemen. We zien het probleem niet en de jackfruit was de vorige keer zo op. We rekenen voor ongeveer de helft t.o.v. de vorige keer 150 baht (€4,25) neer. Wooooh hoe kan dat? Waarom is het zo duur? Het ziet er wel een beetje anders uit… Als we een half uur onderweg zijn, valt pas het kwartje. De hele dure jackfruit is durian! Nou ja, die hadden we nog niet geprobeerd, dus dat komt goed uit. Durian is een zeer speciale vrucht, de koningin onder het fruit, wordt hij ook wel genoemd. Durian heeft een hele sterke smaak en geur en is door zijn complexiteit aan smaak in elk geval een sensatie. Je hebt twee kampen. Je haat het of je houdt ervan. Of je weet het nog niet zo, zoals wij; de eerste kennismakers. Het vlees is weeïg en half rottend en is zoet, maar heeft ook iets kruidigs. Eigenlijk is het niet uit te leggen. De grootste vraag is eigenlijk; waarom had Auke (die normaal goed kan ruiken) niet door dat er Durian werd gesneden?? Zijn mondkapjes geurabsorbeerders?? Trouwens de durian is vreselijk machtig, na een enkel stukje zijn we verzadigd. Een grappige ervaring. Oh en het verschil met jackfruit is enorm. Echter niet zo groot als je de ongesneden vrucht ziet. Jackfruit is veel groter en minder stekelig, durian is als een kokosnoot en kan je nauwelijks zonder handschoenen vasthouden. Weer wat geleerd.

10 april vertrekken we bijtijds naar Bangkok, want het is een kilometer of 100. Het blijft ’s nachts warm; zo’n 26-28 ‘C. De hitte voor zijn, is daardoor onmogelijk. Als we om 6.00 uur op de fiets stappen zijn we al doorweekt. De fietstocht is helaas geen mooie afsluiter van de fietsreis of van Thailand. We fietsen langs een drukke weg. Ondanks corona en de steeds verder uitbreidende beperkingen en naar zeggen provincie-sluitingen, is het druk. Hartstikke druk. We fietsen slalommend tussen de taxi’s en bussen en het verkeer raast met 80km/u langs. Deze route is niet alleen de snelste route, zonder enorme omwegen ook de meest logische. Met de laatste podcast ‘de man en de maan’ en Spijkers met koppen, slaan we ons erdoor. We eten in bushokjes onze eigen bammetjes, want een afhaalmaaltijd is best ingewikkeld. Voordat je een zitplaats hebt gevonden is je eten koud. En nee, je kan bijna nergens een bankje of zitje vinden….

Met 30.385km op de teller staan we in hartje Bangkok. Een stad die ook druk is, maar aan de andere kant totaal geen sfeer meer uitstraalt. Winkelgebieden zijn uitgestorven, winkels en toeristische attracties, paleizen en tempels zijn gesloten. Het enige wat de aandacht trekt zijn talloze mondkapjes. Soms voor, soms op de kin en geregeld gaat hij af als er met elkaar wordt gesproken. Lekker zinvol. In ons buurtje doen de mensen er niet aan. Een supermarkt komen we echter niet binnen zonder temperatuur check, mondkapje voor en handalcohol. Handalcohol, geen echte alcohol helaas. Niets proosten. Vanaf exact vandaag is alcohol verbannen in Bangkok! We vinden dat we champagne mogen klinken op het bereiken van onze eindbestemming. Precies 1 jaar nadat we onze letterlijke hoogtepunt hadden bereikt: De 5.426m hoge Thorung La op AnnaPurna circuit. Nepal was de eerste eindebestemming en daarna werd het mogelijk Bangkok. Mogelijk, want plannen zat er niet in. Met misschien wel 30.000km op de teller. En ook dat hebben we behaald. Sterker nog, wij hopen over een paar dagen in Delft aan te komen met precies 30.500km….!

We hebben 3 dagen voor Bangkok met als grootste missie: inpakken voor vertrek. Vooral de fietsen inpakken voor een terugkeer na 23 maanden fietsen…. Raar, heel raar is dat. Al hoewel het nu voelt alsof we ‘ alleen’ maar een maandje in Thailand hebben gerelaxt. We hebben ieder 2 boeken gelezen! Wiiiiii echte vakantie 😉. Terug naar de missie: fietsen inpakken. Grrr…. Fietsen is echt makkelijker. 2 dozen regelen is tot daar aan toe. Maar twee dozen vinden waar de fietsen inpassen is een crime! Beide geregelde dozen waren te klein. We charteren een derde doos, nog een slag kleiner en gaan voor ‘extended’ fietsdozen. Nou. Tja. Toen mijn nieuwe fietsdoos half in elkaar zat, bleek Auke zijn fiets in de grootste doos te passen! Helaas was al wel de doos open gesneden. Oh en onze zadels pasten er niet in. Die steken er een kopje boven uit. Vastgeroest of door de hitte kregen we er geen beweging in. Totaal niet. Uren met olie in de weer deed niets. Kokend water om het frame te laten uitzetten werkte ook niet. Dan maar doos met kopje. Is gelijk duidelijk wat de bovenkant is. Hmmm bedenk me nu pas dat het niet nodig is geweest, om ‘boven’ en ‘onder’ erop te schrijven 😉

En toen nog… bubbelplastic vinden. Niet heel moeilijk als je 100m wil, een stuk van 5-10m is veel lastiger… Tape. Nog een rol dan. En nog een. Misschien toch nog maar spanband om de twee delen aan elkaar te houden, gezien tape niet alles is.

Tussen het knippen, plakken, vouwen en bedenken door, bekijken we Bangkok. Een tempel kwamen we in. Een enorme enorme Boeddha torende er boven uit. Geweldig om een stukje typisch Thailand te zien. Als we het een en ander rustig aanschouwen komt een monnik naar ons toe met een maaltijd. Oh wat lief! Daarna loopt hij nog eens terug voor 2 banaantjes als toetje. Wauw, wat geweldig, wat een gebaar en oohhh. Wat was het lekker!

Als we bij een volgende tempel aankomen worden we weggestuurd. ‘Covid-19’! We zien rijen mensen naar binnen lopen voor een maaltijd. Net als in Korea kan dat hier dus ook. Maar wij mogen niet naar binnen. We willen alleen een blik binnen werpen maar worden op basis van onze huidskleur weggestuurd. Volgens mij is discriminatie in het Boeddhisme niet iets wat mag, al hoewel angst overheerst en wij gevaarlijk zijn. Gevaar mag je weghouden. Zal wel de gedachte zijn.

Over eten gesproken. Dat is een kwestie van afhalen en thuis oppeuzelen. We leven als enige gasten in een guesthouse met een woonkamer, waardoor we een aan tafel gezellig kunnen eten. Soms zelfs van een bord. Al vinden we extra afwassen meestal wat teveel moeite 😉. Een avond zagen we een druk (afhaal)restaurant en besloten in de rij te staan. We bestelden Pad Thai en blijken toevallig juist bij HET Pad Thai restaurant van Bangkok, misschien zelfs van Thailand. Ze zijn de uitvinders! En wij de genieters.

En toen. Toen was het opeens Paasmaandag 13 april. De dag van vertrek. Opeens is het tot een einde gekomen. De hemel huilt. De eerste tropische regenbui van het aankomende regenseizoen stort neer. De fietsdozen in de garage kunnen we net op tijd op een verhoging zetten als het water naar binnen stroomt. In Nederland was het prachtig weer en nu een paar dagen koud. 4 ‘C snachts en 10 ‘C overdag. Onprettig als je 20-25’C meer gewend bent. Niet fijn. Verdrietig. Verdrietig zoals vertrekken is. We keken uit naar socializen en dus social de-distancing. En we mogen…. A f s t a n d houden van al die mensen die we hebben gemist en graag weer zouden zien…. Snifff…..

We gaan. Om 22.30 uur vliegen we. Nog een halfuurtje….. We weten al dagen dat we 10min eerder dan gepland aankomen; 5.17 uur…. Waarom dat is…? Haha we zien het wel. We fietsen dan van Schiphol naar ons huis, de plek waar we ook naar verlangen en als het goed is wel welkom zijn…

Tot gauw?!