19-20 mei 2019; het land door sjezen

Tibet verlaten we vanaf Lhasa met de trein voor (het andere) China. Een treinreis van 36 uur brengt ons 2.800km verderop in China. Vooral naar het oosten. Een lange treinreis waarbij je je geen moment hoeft te vervelen. Het is een prachtige reis door grotendeels bergachtig landschap en over hoge passen van het Tibetaanse plateau. De camera gaat aan en uit en aan en uit. Een lastig proces want de-voor de reis nieuw aangeschafte- Panasonic Lumix doet niet meer wat hij moet doen. Aangaan, inzoomen, uitzetten is allemaal een proces waarbij je een handje moet helpen. Dat kost tijd en het landschap raast voorbij. Gewoon maar weer naar buiten staren dan.

We moeten ook bloggen en foto’s sorteren. Zoals vaker gezegd is dat niet meer ‘willen’. Al zijn we altijd erg verheugd als we weer wat hebben gedaan en zeker als we hebben gepost. Minder foto’s maken zou nog beter zijn. Scheelt bergen met tijd. Zeker met de vertragende factor van de niet-goed werkende camera!

We krijgen het voor elkaar ons 3-delig blog van Nepal door te lezen, de hiaten in te vullen en er foto’s bij te vinden. We kunnen zelfs Tibet al bijna plaatsen. Nou ja zodra we de foto’s hebben bekeken, gesorteerd en minimaal gehalveerd. Met 1.500 foto’s van 8 dagen is dat een klusje van een week… Het is er ook zo mooi!!!

Tussendoor eten we in de trein wat snacks en noedels. We hebben kant-en-klare noedels meegenomen. Overal in China en dus ook in de trein is heet water voor handen. Zo maken we onze eigen warme maaltijd. We testen ook een warme maaltijd in de trein die ze met een karretje langs rijden. De maaltijd was lauw en bevatte veel vlees. We vinden het qua smaak oké, qua temperatuur onverantwoord. (Achteraf geen klachten van gehad, gelukkig). Noedels it is.

Onze twee Chinese coupégenoten maken foto’s en filmpjes van ons die per direct op WeChat terecht komen. Ze vinden het daarnaast vooral gezellig om met ons te kletsen en zo vindt er via hun hot-spot een gesprek via WeChat plaats. Deze Chinese variant van WhatsApp kan door één druk op de knop de zinnen vertalen, zodat we ieder in onze eigen taal een stilte gesprek kunnen voeren.

’s Nachts worden de banken bedden en valt er in schone lakens een goede nachtrust te houden. Je gaat slapen terwijl het buiten sneeuwt en wordt wakker met de behoefte de airco aan te zetten. Van 3.700m hoogte gaan we een paar keer over de 5.000m om op 350m hoogte te eindigen. ’s Avonds laat bij aankomst is het zelfs nog warm.

De Chinezen zijn zo vriendelijk! Eén van onze coupégenoten blijft maar eten aanbieden en betaalt notabene onze trein-avondmaaltijd. Terwijl hij van ons nauwelijks iets wil aannemen. In Lhasa kwamen we een Chinese fietster tegen. Ze herkende ons als fietsers aan een fietsjas en ging een gesprek aan. In goed Engels;) Zij trakteerde ons spontaan op een fantastisch yoghurttoetje.

Bij aankomst in Xi’an hebben we 350m te overbruggen naar ons hotel. Zonder de fietsen en ondanks de 13 kg weggestuurde bagage, is de hoeveelheid bagage veel te veel. Als een handvat van een tas breekt terwijl wij ons een breuk sjouwen, komt een jongeman een deel van de bagage overnemen en loopt helemaal mee. Allemaal zonder er iets voor terug te willen! En wij maar denken dat de Chinezen wat gesloten en afstandelijk zouden zijn. We ervaren meer écht contact en vrijgevigheid dan in India en Nepal. Leuk!

21-22 mei; Xi’an

Xi’an is een stad van 6 miljoen inwoners. Xi’an staat vooral bekend om het Terracotta leger. Eén van de grootste highlights van China. Wij willen dit zien! Deze toeristische attractie ligt echter 35 km ten oosten van de stad. Voor ons iets om naar toe te fietsen op doorreis naar Japan, dus Shanghai of Qingdao. We besluiten eerst 1,5 dag in Xi’an te blijven zodat we deze stad kunnen bekijken en de nodige dingen regelen; in ieder geval de fietsen ophalen en een simkaart kopen!

Terug op het station blijken de fietsen elders te zijn. Of we morgen terug kunnen komen. Dat willen we niet. We willen hier al rond fietsen en de fietsen gewoon in handen hebben voor we hier ‘vast’ komen te zitten. De loketbediende loopt weg en na 10 minuten vertelt ze dat de fietsen naar het station zullen komen en we ze na 17.00 uur op kunnen komen halen. Dat klinkt goed. Al hoewel… Dan worden de fietsen weer ergens ingetakeld en vervoerd… De fietsen waren beide juist helemaal op orde en redelijk onbeschadigd op de trein gegaan en zo willen we ze graag houden. Via google translate zien we een verder gesprek niet zitten, dus we laten het erbij.

Buiten aangekomen checken we bij de informatiebalie het adres van het depot. Héél ver. 6 km. Nou ja, misschien wel zonde om te gaan lopen. We willen toch wel graag extra vervoer van de fietsen voorkomen (zo zuinig zijn we op Knorretje en Iejoor) en krijgen het busnummer te horen. We vragen nog even naar het depot te bellen de fietsen daar te houden, zodat we ze niet mislopen. Die behulpzame Chinezen regelen het allemaal, top!

Het is bijna lunchtijd en dan is het depot gesloten, dus we lunchen zelf ook maar even. Een SIMkaart kopen kan er nog wel bij en gaat super simpel. De bus pakken wat minder, want betalen kan alleen met je telefoon. Bovendien gaat de bus twee kanten op en staan we na 2 haltes bij een eindstation… Als we eindelijk de bus vinden en bij de juiste halte uitstappen is er niets wat op een depot lijkt. We vragen, zoeken, vragen, lopen nog eens terug en belanden tegen 15.00 uur bij een depot dat totaal niet lijkt op een plek waar de treinreiziger zijn bagage ophaalt…!

Als we onze vervoersbewijs overhandigen ontstaat een enorme discussie tussen de personeelsleden. Iedereen weet blijkbaar direct waar het om gaat. Wij hebben zo onze vermoedens. Gelukkig spreekt één persoon Engels. Knorretje en Iejoor zijn er niet. Niet meer althans. De fietsen zijn al naar het station. Maar zoals dat tot heden met alles gaat; het wordt effectief en efficiënt afgehandeld. Er staat binnen 10min. vervoer klaar om ons naar het station terug te rijden… Nog geen half uur later en een halve dag verloren tijd, worden we gelukkig met elkaar verenigd. Op een kleine beschadiging na is er niets aan de hand. Nou ja, de rem van Iejoor heeft het moeilijk. Dezelfde problemen als Knorretje heeft gehad. Mogelijk hebben de hydraulische remmen olie gelekt door de hoogtes en daarmee drukverschillen. Of gewoon door het vervoer? Alhoewel we daar speciaal nog bescherming voor hebben aangebracht…

Nog even fietsend sightseeing om de aandacht te verzetten. Xi’an heeft een ‘drumtower’ en een ‘belltower’ die we bezichtigen. Beiden zijn in de 14e eeuw gebouwd en in de 18e eeuw gerestaureerd. Eigenlijk wordt er regelmatig iets aan gedaan en dat maakt dat beide gebouwen niet echt oud lijken. En –wederom- wellicht te verwend of verzadigd door alles wat we hebben gezien, we vinden het niet het geld waard. Het kostte samen €13,- p.p. aan entree. Bedragen die we al maanden niet meer gewend zijn te betalen voor bezienswaardigheden. In Iran kostte bijna alles €1,-, in India en Nepal waren de meeste tempels gratis te bezoeken en grotere bezienswaardigheden in Nepal kostten de helft van wat we nu kwijt zijn.

We lopen de moslimwijk door en belanden in een enorme toeristische vreetstraat. Die Chinezen kunnen er wat van! Overal is eten, iedereen eet en veel Chinezen hebben overgewicht dan wel obesitas. Wij lusten inmiddels weer iets nieuws en gaan voor een stokje inktvis wat verrukkelijk is. Het toetje wat op cake lijkt en smaakt naar rijstewater was een slechte afsluiter die we met een glaasje romige yoghurt wegspoelen. Met gevulde magen bezoeken we een moskee-complex op aandringen van de ticketverkoopster. Ze heeft gelijk, deze ís indrukwekkend door samensmelting van Chinese en islamitische invloeden. En oud; uit de 8e eeuw. We raken tevens onder de indruk van de Aziatische ekster. We zullen deze vast nog vaak zien en het is maar een ekster. Echter met een prachtig kleurenpatroon zodat we er weer 10 foto’s aan wijden 😉

De muur van Xi’an gebouwd in 1370 en is te fietsen. Dat vinden we wel wat! Een rondje van 14km over de 12m brede muur met uitzicht over de stad. En dan blijkt China star in regels. Fietsen mag, maar alleen met gehuurde fietsen. We vertikken het om onze fietsen te parkeren en andere fietsen te huren à €5,- (bovenop de €7,- entree) om dit soort stomme regels. Een kwestie van verzekering zeggen ze. Dat wij en onze fietsen ook verzekerd zijn, boeit niet. We fietsen langs in plaats van op de muur, shoppen voor nieuwe lichtgewicht schoenen en vertrekken eind van de middag voor de 35 km naar het Terracotta leger. Het is erg warm in Xi’an, dat is helaas om 17.00 uur nog niet veel beter. Een klein stukje fietsen is alsnog zweten geblazen.

23 mei; Terracottaleger

Het Terracottaleger is één van de 8 wereldwonderen, wordt hier gezegd. Of dat echt zo is, weten we niet. Het zal er van afhangen aan wie je het vraagt ;). Het is superbekend en voor ons een reden om het zelf te aanschouwen. De geschiedenis en het verhaal erachter is sowieso erg indrukwekkend.

De eerste keizer van China is Qin Shi Huang (259 vChr – 210 vChr), hij heeft het land verenigd tot één rijk en was stichter van de Qin-dynastie. Als 13-jarige (!) kwam hij als koning op de troon van één van de staten. Hij speelde een aantal jaren ‘risk’ en veroverde de andere 6 Chinese staten. Hij was een wrede heerser en zette mensen het land uit of doodde ze als ze niet aan zijn wil gehoorzaamden. Als hij 38 jaar is, roept hij zichzelf uit tot de eerste keizer van China (= Shi Huangdi). Na drie mislukte aanslagen op zijn leven, raakte Qin Shi Huangdi geobsedeerd door de mogelijkheid van onsterfelijkheid. Hij overleed op 49-jarige leeftijd, waarschijnlijk door een kwikvergiftiging. Volgens zijn alchemisten zou het hem onsterfelijk hebben gemaakt…. Zijn levendige fantasie heeft niet alleen zijn dood (en van vele anderen) tot gevolg gehad, maar hij is daarbij grotendeels verantwoordelijk voor de 6.400 km lange Chinese muur. En het inmiddels tevens beroemde Terracotta leger.

Zodra hij aan de macht kwam, zorgde hij dat zijn laatste rustplaats werd gebouwd. De bouw duurde in totaal 38 jaar. Een tot op heden zichtbare plek als een grote berg aarde. Waaronder paleizen, paviljoens en tig schatten liggen en zijn lichaam rust. Aan het eind van de bouw van zijn graf, zouden alle (geschatte) 700.000 medewerkers levend zijn begraven. Dit om alle geheimen te behouden. Tot op de dag van vandaag is het graf niet geopend. Niet alleen uit angst waardevolle stukken te beschadigen, maar ook vanwege mogelijk geplaatste boobytraps als kruisbogen en grote hoeveelheden kwik. Shi Huang wil in het hiernamaals met rust gelaten worden.

Ter bescherming van zijn vólgende leven heeft hij óók een heel leger laten bouwen en begraven. Een leger van terracotta soldaten, paarden en strijdwagens wel te verstaan. Lange tijd is alles begraven en onbekend geweest. Pas in 1974 is men bij toeval gestuit op dit bijzondere leger.

Deze soldaten van terracotta werden deels in massaproductielijnen gemaakt (romp, armen, benen, hoofd), maar eenmaal in elkaar gezet, werd elke soldaat voorzien van een gepersonaliseerde haardos, haardeksel, oren, kleding, schoeisel en gezichtsuitdrukking. Dat maakt het terracottaleger helemaal uniek. Want inderdaad lijken de soldaten levensecht en lijken ze je ieder moment aan te kunnen spreken. De details zijn fenomenaal, zelfs de schoenzolen zijn in details uitgewerkt! Helaas zijn veel terracotta soldaten en paarden tot gruzelementen gedrukt, toen het houten dak waaronder zij stonden het begaf. Dat maakt dat tot op de dag van vandaag en nog vele maanden en jaren die volgen, archeologen bezig zijn om de puzzelstukjes bij elkaar te rapen. We kunnen bijna 3.400 soldaten en paarden bekijken, maar er wordt geschat dat er zeker 8.000 soldaten zijn.

Zeker een unieke archeologische vondst! Het is een bezoekje meer dan waard. De relatief hoge entreekosten (€15,60) betalen zich dik terug in indrukken, verbazing, verhalen en foto’s!