Het is maandag 14 mei en we sjezen door het huis heen. Beddengoed wassen en bed weer opmaken voor de huurder. Kleding nog 3 keer verder uitsorteren. Een en ander verzamelen, sorteren, wegen en inpakken. Schoonmaken. Koelkast leeg. De enorme stapel doosjes naar het oud papier, glas naar de glasbak, vuilnis en plastic weg. Totaal gestrest rennen we door en worden bergen verzet. En dan is het zomaar 16.00 uur en staan de fietsen zojuist bepakt buiten als Sarah komt, onze Amerikaanse huurder met ook de makelaar voor de deur. We hebben het gehaald!

Terwijl zij het huis inspecteren, gaan wij afscheid nemen van de ouders van Auke, waar we toch ook nog maar een bammetje mee eten. En dan is het 17.30 uur als we echt écht Delft uitfietsen.

We hebben een camping gereserveerd in de Biesbosch. Hiervoor dienen we een pontje te nemen die op zijn laatst om 19.45 uur gaat. Met de wind in de rug en nog geen fietskilometers in de benen zetten we onze volbepakte fietsen Knorretje en Iejoor flink in beweging. Met een tempo die we de dagen en zelfs weken er na lang niet meer gaan halen. Het is echter niet voldoende, het pontje redden we niet en we boeken een andere camping ten oosten van Dordrecht. Met ons tentje als enige op het tentenveld en een picknicktafel ernaast, zijn we van alle gemakken voorzien.

Dinsdag 15 mei, onze eerste echte feestdag, gaan we dwars door de Biesbosch. Overdag is het moeilijk om bevers te spotten, maar de omgeving is mooi en bekijken we maar eens dubbel. Niet geheel vrijwillig, want als we op de ‘kop van het land’ zijn, blijkt het veerpontje niet op maandag tot donderdag te varen. Net als wat andere gestrande mensen zit er niets anders op dan terugfietsen…

Ook een ander pontje wat ons iets zou schelen in de omweg, vaart niet. Het seizoen is blijkbaar nog niet begonnen. Na 48 km rusten we bij een restaurantje en blijken we 11km van onze camping van vannacht te zijn. Hoe frustrerend is dat! Gezien we weinig hebben bereikt, knallen we nog ruim 30 km door om op een prachtige natuurcamping in Dongen neer te strijken. Wauw, behalve een camper staat er niets dan picknicktafels, een yurt, een paar lege huisjes waar alleen een bed in past en wij. Alleen even de ‘tijger’muggen van ons afslaan en lekker genieten.

Woensdag 16 mei willen we via Baarle Nassau en Baarle Hertog naar ergens onder Eindhoven om met Erik (Hilgien’s broer) af te spreken. De weersverwachtingen zijn echter niet florissant, dus we besluiten snel ‘onder’ het regengebied door oostwaarts te fietsen, iets wat redelijk lukt. Het fietst lekker door en ergens onder Eindhoven wordt uiteindelijk ten zuiden van Valkenswaard, vlakbij de Belgische grens. Nabij de Achelse Kluis, een klooster dat grotendeels in België, maar ook een stukje in Nederland staat. Het is heerlijk weer en met Erik zitten we ons laatste vaarwel-en-tot-over-een-jaar diner te nuttigen. Uit eten moet ook wel, want nadat op dag één een tentstok het begeven heeft, heeft ook de brander het reeds begeven. Oké, hij was oud en we hielden er rekening mee dat hij de reis niet zou overleven, maar dit was toch wel heel snel!

Donderdag de 17^e zijn we dus in een poep en een scheet Nederland uit, om dwars door België weer in Nederland (Bemelen, Zuid Limburg) uit te komen. Het stuk door België is vooral saai, langs lange, rechte kanalen. Maar goed het schiet lekker op en eenmaal bij de Maas en Maastricht aangekomen is het weer extra mooi. Het weer is ook prachtig, dus we gebruiken Maastricht om een biertje te doen op een terras en een nieuwe brander te kopen, alvorens we de Bemeler berg opklimmen naar Bemelen. Alvast een klein voorproefje op wat komen gaat…

Vrijdag (18e) het laatste stukje Nederland, voordat we België (weer) in gaan. De route door de Ardennen is mooi, maar de eerste heuvels vallen toch best zwaar, zo met al die bepakking. Aangekomen in Raeren, besluiten we een hotelletje te doen en eten we natuurlijk Belgische friet. Lekker even een goed bed, na een serie nachten in de tent, wat we niet gewend zijn. Overigens waarderen we België niet alleen om de friet, maar genieten we ook van de koude biertjes/kriekjes uit de supermarkt!!

Zaterdag (19e) komen we vrijwel direct op de Vennbahn terecht; een tot fietspad omgetoverde spoorlijn, die vóór de 1^e wereldoorlog geheel in Duitsland lag. Bij het verdrag van Versaille moest Duitsland een stuk grondgebied aan België afstaan, inclusief deze spoorlijn. Het bijzondere daaraan is dat die spoorlijn, ondanks de opgeschoven grens, deels door Duitsland loopt. Daarom is besloten om de grond onder het spoor en alle gebouwen die bij het spoor horen, tot Belgisch grondgebied te verklaren. Je fietst dus door (Duitstalig) België, maar als je even van het spoor af gaat, zit je in Duitsland. De route is prachtig langs de grens van de Hoge Venen en de Eiffel. Het fietsen gaat heerlijk, omdat het pad een laag hellingspercentage heeft. Bijna aan het eind van de Vennbahn strijken wij neer op een camping in Sankt Vith.

Zondag (20e) hebben we nog een klein stukje Vennbahn tegoed, maar daarna moeten we toch echt klimmen en gelukkig ook dalen. Eerst Duitsland weer in en daarna Luxemburg om aan te komen in het regenachtige Vianden. Vianden is een heel leuk plaatsje aan de rivier de Our waar Hilgien 16 jaar geleden 6 weken in Café du Pont heeft gewerkt. Reden temeer om hier neer te strijken voor een hapje en een drankje, voordat we doorgaan naar de camping. Gelukkig zijn we de regen ondertussen ook kwijt.

Maandag (21e) fietsen we door naar Luxemburg stad, we zijn 1 week onderweg! De route is aan het begin nogal avontuurlijk, omdat Osmand (onze navigatie app) ons letterlijk en figuurlijk het bos in stuurt. Dus over modderige paden met omgevallen bomen worden Knorretje, Iejoor en wij flink op de proef gesteld. Gelukkig wordt de route daarna een stuk makkelijker. In elk geval wat het wegdek betreft en omdat we deels ook riviertjes volgen is het reliëf niet een grote spelbreker.

Oh wie Knorretje en Iejoor zijn? Dat zijn onze dappere strijdmakkers, onze gloednieuwe Avaghon fietsen. Knorretje is de mooie roze fiets van Hilgien en Iejoor is de blauwe pakezel van Auke. Wij worden overigens mentaal ondersteund door mascottes die we op Koningsdag, op de rommelmarkt verzameld hebben; een Knorretje en een Iejoor voorop de fiets en achterop houden Winnie en Teigetje een oogje in het zeil.

In Luxemburg zijn we allebei (meer dan eens) geweest, maar het is en blijft een heerlijke stad. En omdat we nog geen rustdag hebben gehad, besluiten we hier een rustdag te houden. Als wij bepakt en bezakt de stad in rijden, neemt een Chinees een foto van ons. Waar de reis heen gaat? Nou eh…. naar China! Na wat ongeloof, lijkt hij te snappen dat we het menen en wenst hij ons succes. Maar ja, om heel eerlijk te zijn, beseffen we zelf nauwelijks dat we voor langere tijd Nederland willen verlaten, laat staan dat we ooit hopelijk in China aan komen. Het is nog zoiets onwerkelijks en voorlopig zijn we de Benelux nog niet eens uit, laat staan Europa!

Op weg naar de camping weet Osmand nog een mooie short cut: en hop daar gaan we weer; over bospaden glibberend naar beneden met onze zwaarbepakte fietsen. De fietsen zelf wegen reeds 20kg per stuk en samen hebben we bijna 60kg bagage mee….!

Op onze rustdag blijkt dat er ‘gewoon’ een fietspad langs het riviertje de Alzette loopt tot aan het centrum, sterker nog een prachtige route! Hop in het centrum de (fiets)lift in en je staat bovenop de heuvel in het hartje van de stad. Overigens blijkt dat wij niet de enige Nederlanders zijn die Luxemburg bezoeken, want morgen komt ons Koninklijk echtpaar op bezoek en kennelijk worden die warm ontvangen, aan de Nederlands/Luxemburgse vlaggen te zien.