Als we zaterdag weer op de fiets stappen komt Auke helemaal niet meer vooruit. Sinds de modderige heftige Ushguli afdaling werken zijn remmen niet meer en ook bij mij is de achterrem ‘uit’ gevallen. Niet kunnen remmen en wel op de rem staan klinkt gek, maar als de remblokjes helemaal versleten zijn, kan dit een gevolg zijn. De plaats Tskaltubo, waar we slapen, is erg klein. Kutaisi 16km verderop heeft een goede fietsenmaker. Helaas zit er niets anders op dan erheen fietsen. Wetend hoe slecht dat is voor de remmen… In Kutaisi vinden we Zura, een echte professionele fietsenmaker. Hij laat in 2 uur zien hoe je de remmen verwisselt, hoe vreselijk het metaal van de remmen weggesleten is en hoeveel eerder we de volgende keer de blokjes moeten vervangen én hij zorgt dat onze standaards weer werken….! (Knorretje en Iejoor willen niet meer zelfstandig staan). Helaas heeft hij geen blokjes op voorraad en kan alleen Auke zijn fiets volledig werkzaam worden gemaakt met onze reserve remblokjes. Hij heeft wel een naam en adres van iemand in Tbilisi waar mijn fiets onder handen kan worden genomen. Als die komende 250 km maar goed gaan…. Hetzelfde slepende geluid is te horen en met één rem in dit verkeer….

Het is drie uur geweest als we die 16 km tot Kutaisi op de teller hebben en nog een sprong willen maken. De kortste route met de minste weerstand is via de snelweg. Heel normaal om die te nemen. De fietsenmaker geeft ook dit advies en Ivan appt dat de andere mogelijkheden geen opties zijn, weet hij uit ervaring. Dus de snelweg op. Helaas geen vluchtstroken zoals in Griekenland en Turkije. En dat met verkeer wat dolgraag inhalende auto’s inhaalt ondanks de politie ervoor of erachter… De route is zoals verwacht vreselijk. Om je heen kijken is er niet bij. Het verkeer raast, je kijkt voor je of in je achteruitkijkspiegel. Op- en afritten steek je met heel veel voorzichtigheid over. Gatver. Dit is ook Georgië, echter niet zoals wij het graag zien.

Eerst is de snelweg -bestaande uit betonplaten- 2baans, voor deze 4baans wordt. Als we op de nog smalle snelweg een oprit oversteken – ik zoals gewoonlijk in het wiel van Auke- houdt opeens een betonplaat op. Ik zie dat niet, donder eraf en slinger de snelweg op, midden op de rijstrook. In paniek gooi ik het stuur weer om en zit de volgende seconde tegen de vangrail aan. Boem. Ho. De snelheid stelde niets voor (15kmpu?) en dus de knal ook niet. De vangrails is veilig, nou ja veiliger dan midden op de snelweg. Het verkeer toetert en een vrachtwagen raast langs. Dit is ternauwernood goed afgelopen. Ik moet er niet aan denken dat het verkeer dichter op me had gezeten. Ze rijden hier 80-90 km/u. Dat had ik niet overleefd. Enorm geschrokken fietsen we gauw verder. Kutweg. Gelukkig wordt het niet veel later een 4-baans weg mét vluchtstrook. Dat de vluchtstrook door meer verkeer wordt gebruikt, geeft niet. Nu zit er 99% van de tijd tenminste 2 meter tussen ons en het verkeer. En niet 20 cm zoals daarvoor….

In Zestafoni houden we het voor gezien, de dag was intensief en met een kleine 60km op de teller genoeg. Voor morgen eens kijken of er andere wegen naar Tbilisi leiden…. Dit voorval zit ons niet in de koude kleren en het zal ook nog wel een paar dagen duren voor we hier overheen zijn.

Zondag 28 oktober willen we Surami bereiken. Een klein plaatsje, maar met een guesthouse aan de route. Er zijn twee opties, de snelweg of een andere route die op googlemaps even geel en groot staat aangegeven. We hebben begrepen dat een deel mogelijk onverhard is, maar het ziet er op papier en googlemaps goed uit. De eerste 25 km tot Kharagauli gaan vlekkeloos, prachtig asfalt, mooie omgeving, lekker tempo (gemiddeld 18 km/u). Maar dan wordt het onverhard, modderig, zijn er veel plassen, kleine diepe en grote weg-brede plassen en heel veel keien. Het tempo zakt per direct in. We halen weleens 10km/u, maar lang niet altijd. Als er een zijweg is, staan er grote blauwe borden, zoals op doorgaande wegen. Bovendien zijn de zijwegen én in de dorpen de wegen prachtig geasfalteerd. Maar niet op deze relatief drukke hoofdroute. De weg is echt vreselijk slecht. We hebben 3 uur nodig om 22 km af te leggen. We zijn wat laat vertrokken, hebben lange pauzes genomen en het gaat laat worden. Het zal in totaal zo’n 50km onverhard worden…. We zijn het zat. De weg van Usghuli naar beneden is vergelijkbaar geweest, maar met een prachtige omgeving. Nu moeten we klimmen, de omgeving leidt niet voldoende af en er is echt geen slaapplaats onderweg te vinden.

We hebben principes; we fietsen álles en aangezien we geen waterfietsen hebben mogen we ook boten nemen (ook als we daarmee wat afsnijden ;). Maar geen bussen, treinen of liften. Toch zijn we het zo zat dat we –tevergeefs- met een goederentrein proberen mee te liften, daarna met een vrachtwagen en een busje. Uiteindelijk hebben we raak; een vrachtwagen neemt ons mee achterin als vee; past goed voor Knorretje, het varkentje en Iejoor, de pakezel.. en bij ons…? We leggen 7km af in een half uur i.p.v. een uur zwoegen. Daarna fietsen we weer een stuk, maar het wordt donker. Gaan we de tent ergens pitchen? Bellen we ergens aan? Gaan we verder fietsen? De Georgiërs komen wat ons betreft wat nors over. Aanbellen durven we niet goed. We fietsen verder terwijl het 18u is geweest en donker is. Met een slechte hoofdlamp en Auke’s goede koplamp gaat het nog net. Maar dit is een crime! En dan komen er een paar busjes aan. Onze duimen gaan omhoog en de auto wordt voor ons geopend. Binnen no time staan, en even later liggen, Knorretje en Iejoor tussen de benzinevaten. Wij voorin met z’n 4en en geen telefoon, dus geen Google translate. Eén van de mannen belt zijn dochter. Zij spreekt vloeiend Engels. Als ze vraagt waar we heen willen (de snelweg is super, Surami of Khashuri ook prima), krijgen we het aanbod bij haar ouders te blijven overnachten. Eh..nou… eh.. graag! En zo gebeurde het dat we 25 km liften, onze principes overboord hebben gegooid en de ultieme Georgische gastvrijheid ervaren! Toch weer een mooie ervaring 😉

Bij Eke (de vrouw van) en Gilles (de chauffeur) thuis aangekomen, staat de buurvrouw al klaar. Zij is docent Engels en vertaalt de hele avond. Ook regelt zij water, want er is al een paar uur geen stromend water (helaas geen douche en behelpen met toilet, tandenpoetsen, handen wassen). Iedereen heeft al gegeten maar de tafel wordt gedekt met voor iedereen een bordje. Maar wij eten als enigen… Wijn van de buurvrouw wordt ingeschonken en we hebben een heerlijke avond met open gesprekken over van alles en nog wat. Er wordt een kamer met bed voor ons klaar gemaakt en we slapen fantastisch. Het is en blijft wennen dat we voor een wasbak en wc bijna altijd naar buiten moeten – de kou in-, maar tegen de ochtend is er in ieder geval stromend water. Nog een uitgebreid fruitontbijt en koffie en we kunnen vrolijk napratend weer op pad. Dus toch. Ook Georgië kent de onvoorstelbare gastvrijheid die we in de Balkan en Turkije hebben leren kennen….

We zijn wat laat op pad, hebben na niet te lange tijd meer ontbijt nodig en komen na een uur fietsen Ivan bij een kiosk tegen. Ivan hebben we sinds Zugdidi niet meer gezien, al fietsen we steeds een km of 50 achter elkaar. Ivan heeft een voedselinfectie opgelopen en is sindsdien extreem traag. We zitten 2 uur lang bij een kiosk en dan staat Maarten voor ons. Maarten komt uit Haarlem, fietst ook op een Avaghon (net als wij) en komt vanuit Pakistan gefietst en is onderweg naar huis. We kletsen een end weg, adviseren hem niet dezelfde fout als ons te maken met die ene hobbeldebobbel modderplassen route en bespreken of we toch via Pakistan kunnen fietsen. Dat is echter niet mogelijk, anders dan via de Pamir highway waar het nu veel te koud en besneeuwd is… We horen wel over Duitsers die met een cargoschip vanaf Muscat naar Mumbai varen. Een optie waar we naar zochten, maar niet vonden. We gaan weer googlen…!

We fietsen weer een stuk tot het opnieuw tijd is voor pauze (ongeveer elke 60-75 minuten). We nemen plaats op een bankje tegen een schutting. In Georgië hebben de doorgaans vrijstaande huizen in de dorpen een enorm hek om hun tuin heen. Wellicht om de loslopende dieren (koeien, varkens, honden, kippen en soms paarden) van hun erf te houden. Vanachter hun hek is het zicht op het openbare leven beperkt. Aan de straatkant heeft bijna elk huis een ‘socialize’bankje. Hier hangt half het dorp uit. Voor ons hele prettige pauzeplekken, want er is altijd wel een bankje te vinden als we willen zitten. Vandaag zitten we nog niet of de eigenaren komen een kijkje nemen. Ze vinden het prachtig dat we hier zitten, praten Georgisch tegen ons en wij Engels tegen hun en zo begrijpen we 2% van elkaar. Socializen komt met wijn. Georgië is een wijnland en zelfs het oudste wijnland ter wereld met al 8000 jaar wijnproductie. En proosten is wijn atten. Allemaal 2 glazen verder komen er druiven bij als toetje van de lunch, maar ook een emmer appels voor onderweg en koffie om op weg te kunnen komen… Wat een heerlijke Georgische gastvrijheid! We bieden voor de zekerheid geld aan en na 3x aanbieden neemt de vrouw des huizes zichtbaar dankbaar het geld aan. Zij blij, wij nog blijer.

In Georgië lopen veel dieren op straat, waarbij zwerfhonden de overhand hebben. Ze worden in de steden weleens gechipt, het teken dat ze zijn ingeënt en gesteriliseerd. Vandaag zigzaggen we weer eens om de honden heen. Een ferme schreeuw of stil staan helpt voldoende om afstand te creëren. Er is een hond die een paar kilometer met zijn baasje op een brommer mee rent. De hond hebben we een paar keer met succes tot orde geroepen tot hij ons negeert. Deze hond moet onderweg echter regelmatig van zich afbijten als andere honden hun territorium bewaken. Als wij hem vervolgens nog eens inhalen is hij zo agressief dat hij achter me aan zit en flinke zijn tanden in mijn tas zet. Gelukkig is het de tas, maar deze fietstas is duidelijk niet meer waterdicht… De eigenaar van de hond komt een kijkje nemen. Maar wat kan hij en wat kunnen we van hem verwachten… tijd om door te fietsen.

Met heel veel vertraging komen we in een leuk guesthouse in Gori aan, waar we net wat te laat zijn voor het Stalin museum. En dat terwijl we maar 55km en nauwelijks hoogtemeters in de benen hebben. Te gezellig geweest onderweg. Stalin is geboren in Gori en daar is dus een museum over zijn leven. De gidsen in het museum blijken uber positief over Stalin te vertellen, terwijl zijn gruweldaden ergens in de kelder worden tentoongesteld. De Georgiërs zijn overall negatief over Stalin, terwijl er her en der wel standbeelden te vinden zijn.

Dinsdag 30 oktober hebben we meer dan 90km te fietsen van Gori naar Tbilisi en we verkiezen een vroege start boven het museum. We hebben een parallel route gevonden die NIET over de snelweg gaat, géén modderpad is, echter wel prachtig asfalt heeft. De omgeving is niet heel boeiend en zo vlotten we goed. We hebben ruimte om Mtskheta te bekijken. Deze onuitspreekbare stad is de voormalige hoofdstad van Georgië en heeft een kathedraal en een aantal kloosters. Een toeristisch stadje om een uurtje te vermaken. Dat we vervolgens via de drukke snelweg zonder vluchtstrook de weg kunnen vervolgen is wel minder. Als we een parallelweg vinden en denken dat we er zijn, blijkt dat we nog 15 km door de drukke stad mogen fietsen voor we echt op bestemming zijn. De hoofdstad Tbilisi heeft 1,4 miljoen inwoners en is dan ook erg groot. Het verkeer raast, het is een drukte van belang, doch heerlijk om hier tussen te fietsen!! Wij zijn zoooooo enorm blij met onze spiegels aan het stuur, we zouden ze voor geen goud willen missen. (Beide hebben het boek van Marika van der Meer gelezen over haar fietstocht naar Australië. Na duizenden kilometers en een ernstig ongeval van haar medefietser heeft ze op aandringen van anderen pas een spiegeltje op haar stuur geplaatst….). In dit drukke verkeer is over je schouder kijken echt te gevaarlijk, daarvoor is er te weinig ruimte. Kijken betekent een beetje verplaatsen en het kost tijd om dat te corrigeren met de zwaarbeladen fiets (46 en 52 kg).

We blijven 4 nachten in Tbilisi. We zoeken vaak vooraf op booking.com een geschikte, goedkope kamer met een goede beoordeling. Heel regelmatig zijn we verbaasd over het hoge cijfer. Misschien zegt het iets over ons? In Gori had het guesthouse een 9,6. Die was zeker prettig, al is een toilet bereikbaar via de tuin niet zo prettig (doch vrij gebruikelijk in Georgië) en was het ontbijt simpel. Bij vertrek werd op ons hart gedrukt wel een goede referentie achter te laten, want het cijfer mocht echt niet dalen… Tja dan durf je bijna niet meer je echte mening te geven, liegen doen we niet en dus neig je een referentie achterwege te laten. Op die manier kan een cijfer makkelijk hoog blijven…
Onze eerste guesthouse is recent geopend en ondanks de nieuwigheid valt zowat alles uit elkaar. Er woont een kat binnen en geen eigenaar. De kat zeurt continu om aandacht en eten, terwijl ik er alleen maar van ga niezen. Dus helaas toch verhuizen naar een veel prettigere guesthouse, 4 nachten op 1 plek was zo’n luxe geweest…!

3 hele dagen Tbilisi, wat een tijd en wat vliegt die om. Sinds de afdaling in Svaneti zijn alle remmen versleten en heeft Auke een nieuwe set, maar moet er voor mij gezocht worden naar nieuwe geschikte remblokjes. Dat kost tijd. De fietsenwinkel aan de andere kant van de stad heeft een fietsenmaker die uren later start met werken, dus 2x op en neer. Dat we mijn achterrem er helemaal afgekoppeld hebben om verdere slijtage en ‘aanslepen’ te voorkomen, was niet zo handig voor de olie, want die is gaan lekken. Bij het vervangen van de olie ontstond ook lekkage, waardoor de remblokjes geolied zijn.. Met ethanol schoonmaken en flink de stad doorremmend fietsen (het is hier behoorlijk glooiend, dus dat lukt wel) maakt dat de achterrem het inmiddels ook weer doet.

Behalve de fiets onderhouden, zijn we hier om het visum voor Iran te regelen. Het is 4 weken geleden dat we een e-visa hebben aangevraagd. Na 5-10 dagen zouden we een verificatie-code krijgen waarmee je bij de ambassade het visum kan ophalen, mits je geen Brit of Amerikaan bent, want die worden bij voorbaat geweigerd. Wij hebben nooit een code gekregen en alle telefoonnummers die vermeld staan voor informatie blijken niet te werken. Het is dus erg spannend wat ons nu te wachten staat…. We parkeren de fietsen voor de ambassade waar rijen Iraniërs staan te drukken om binnen te komen. Maar een enkele vrouw draagt hier een hoofddoekje, terwijl de ambassade Iraans grondgebied is. Auke staat nog niet in de rij of hij wordt eruit gepikt door de bewaking. We worden naar binnen gemanoeuvreerd terwijl ik mijn sjaal nog nauwelijks over mijn hoofd heb gedrapeerd. Zonder er meer woorden aan vuil te maken worden we gemaand de paspoorten en telefoons in te leveren. Met het paspoort wordt iets in de computer gecheckt en de telefoon is uit veiligheidsoverwegingen ingenomen. 2 minuten later zitten we in de ‘ondervraagkamer’. Of we met de fiets zijn. Huh?? Oké camera’s en ach ja, dat zal wel doorgefluisterd zijn. We moeten lachen, al hoewel dit niet zo prettig is, want ze zijn niet zo dol op toeristen die per fiets het land binnen komen. Of we het proces van aanvragen willen opstarten. Kost 5-10 dagen. Wat??? Een lichte voorzichtige discussie wordt gestart, we hebben immers de aanvraag allang gedaan. Het relatief nieuwe e-visa systeem blijkt volgens verhalen op internet wel vaker vast te lopen. Daar kunnen wij toch niets aan doen en hoeven wij toch geen slachtoffer van te worden. Na wat doorpraten waarbij de sfeer iets minder luchtig wordt, blijkt de oplossing heel simpel. We starten het proces opnieuw en halen het visum in Yerevan op. Dat kost ons nog wel een week voor we daar zijn. Het visum wordt voor 80% toegekend, 20% afgewezen. Wij hebben nog niet van iemand gehoord dat die is afgewezen, hebben geen stempels van Amerika of Israël en de ‘juiste’ nationaliteit. Dus wij hoeven ons geen zorgen te maken. Of toch…..? wordt vervolgd.

Ons pakket winterspullen (muts, handschoenen), klompjes voor al die gastvriendelijke mensen, medicatie en lenzen zijn aangekomen! Hiervoor hebben we wederom een lange adem nodig…. Op 19 oktober heeft Sandra een pakket van 1998g samengesteld (topper!) die een berzorgtijd heeft van 5-12 (werk!)dagen. Tbilisi zal als hoofdstad vast wel sneller gaan dan een dorp en dus sneller dan die 12 dagen. Echter op 30 oktober (11 dagen na aanleveren bij PostNL) blijkt het pakketje pas uit Nederland te zijn verzonden….!!! Vervolgens wordt het pas 2 dagen daarna aangemeld als aangekomen en moet het nog door de douane. Vrijdag 2 november ligt het op het postkantoor, en wij willen 3 november naar Armenië fietsen, dus perfecte timing.

Dan ben je er echter nog niet. Ophalen kost 3 uur. De fietstijd en wachttijd zijn niet de grootste boosdoeners. Als je aan de beurt bent om het pakket te incasseren begint het pas. Op het pakket stond een waarde vermeld van €125,- (er moest wat worden ingevuld). Dat is meer dan de grens van 100,- waaronder geen importbelasting hoeft te worden betaald. “Hoezo importbelasting???” Dat is 18% over alles en wel 83 Lari (27 euro). Of we even bij het belastingkantoor langs willen gaan voor een invoice-nummer. Grrr.. Okay. Daar gaat het vliegensvlug en gelukkig ben je overal met de fiets ook lekker vlot. De dame in kwestie gaat mee in ons verhaal dat de waarde een wilde gok van de verzender is en dat het maximaal de helft van de waarde is. Met de foto van de inhoud als bewijs gaat ze akkoord en geeft aan de waarde in het systeem te veranderen. Opgelucht dat we deze belachelijke extra kosten niet hoeven te betalen, keren we terug naar het postkantoor. Bij de balie nemen ze onze papieren in, maar gaan niet met dit verhaal mee dat we geen importbelasting hoeven te betalen. Discussie werkt niet. De enige oplossing is de douanebeambte het pakket te laten beoordelen… Echter dan ziet de douane ook het geld wat erin is verstopt wat voor Iran bedoeld is… en dit kost een aantal dagen en is voor ons nu geen optie. We gaan schoorvoetend akkoord, wat kunnen we anders. Op de vraag wat er zou gebeuren als we niet betalen en morgen het land verlaten, wordt aangegeven dat dat niet kan. Nou dat zien we dan wel weer 😉

Of we eerst 20 Lari (7 euro) kunnen betalen voor administratieve kosten….Wat???? En daarna naar de naast gelegen bank kunnen gaan voor de betaling van 83 Lari + 4 Lari administratie kosten. Wat is dit allemaal? In Athene en in Turkije (bril Auke) haalde je gewoon het pakketje op en klaar….
Buiten gekomen en nog altijd ontzet over dit gebeuren komt een man naar ons toe die alles heeft gehoord. Hij geeft aan dat Georgiërs om genoemde redenen hier altijd over liegen en hoe hij hier mee omgaat. Tevens verwacht hij dat we best een poging kunnen wagen de grens over te gaan zonder te betalen. Hmmm… laten we dat gewoon doen. We hebben al 21% belasting betaald, het zijn deels gebruikte spullen en we zijn het hier gewoon niet mee eens. Punt. Of komma? We gaan het zien. Hier zijn we zeker 3 uur mee zoet geweest. Tijd om Tbilisi te bekijken, daarvoor hebben we exact 1 dag….

Tbilisi is een moderne stad, niets vergeleken met het platteland wat we eerder hebben gezien. We hebben zelfs centrale verwarming in onze tweede guesthouse ;). We bekijken de stad met een 3 uur durende wandeltour, waarbij veel geschiedenis en de oude stad voorbij komen. Zo bekijken we de prachtige ‘peace-bridge’, liberty square en zien in de tunnels onder de drukke straten prachtige graffiti. We zien diverse aanmoedigingen om aan de alcohol te gaan, iets wat toch wel erg typisch Georgisch genoemd kan worden. Waar we in Turkije zelden tot nooit in de verleiding werden gebracht, komt alcohol hier steeds weer aan de orde. In de supermarkten vind je eerst de flessen bier in 1,5 liter petflessen en daarna het fris. Proosten met wodka of wijn doe je om een nieuwe ontmoeting in te klinken, om een maaltijd te starten, om op te warmen, om een zere keel of problemen kwijt te raken…

Wat tevens opvalt is de deels mooi opgeknapte huizen en deels vervallen huizen. De huizen zijn doorgaans eigendom en geen huurwoningen en de overheid bepaalt en betaalt (wellicht via belasting natuurlijk) dat hier en daar onderhoud moet plaatsvinden. Halverwege de tour gaat de gids op klassieke muziek een deuntje meefluiten. We zien niet helemaal het nut ervan in, maar even zitten tijdens de 3u durende slentertocht is erg prettig en wat hij bij elkaar fluit is indrukwekkend te noemen. De gids legt ook wat uit wat we al vaker hebben gezien en zelfs al eens hebben gegeten. Een lekkernij van een slinger noten met druivensapdrap. Gedroogde druivensapdrap hebben we in de bergen als toetje gegeten nadat de eigenaresse de slingers aan het maken was. Ideaal voer om lang te bewaren. De onze was echter in 3 minuten op.

We eindigen de tour bij de badhuizen. Tbilis betekent warm. De naam is aan de stad gegeven na het ontdekken van warmwaterbronnen. Dat wetende kunnen we niet anders dan een badhuis bezoeken als we Tbilisi echt willen meemaken. Als het ook nog regent is het extra heerlijk om een uurtje in het zwavelbad te liggen en te zien of de (‘Turkse’) scrub weer zoden aan de dijk zet. En natuurlijk doet dat het.

Mijn oorbellen zijn allemaal pikzwart geworden door de zwavel. Ik had het kunnen weten. Met (keuken)soda is het zilver weer zilverkleurig te maken. We zien heel vaak in de supermarkt soda staan, soda is natriumwaterstofcarbonaat wat gebruikt wordt als bakpoeder. Dit is wat anders dan schoonmaaksoda 😉

Deze wereldstad is zo hypermodern dat ze meerdere carrefours hebben. Deze Franse supermarktketen heeft met name ‘exotische’ producten. Denk aan b.v. speculoos. We vinden er melkpoeder wat we in heel Turkije en op het Georgische platteland niet konden vinden. Melkpoeder is voor ons ideaal als lichte (alles draait om gewicht) en houdbare melkvervanger voor b.v. ontbijt. Ook als we eens zonder eten zitten kunnen we op die manier een voedzame maaltijd maken. Hoe lastig het ook is om muesli te vinden, meestal hebben we wel zoiets bij ons. Oh en yoghurt is erg lastig te vinden. Die maken ze zelf en aan toetjes doen ze niet. We gooien potjes matsone (zure yoghurt) en zure room (daar hebben ze hier 20 soorten van) door elkaar om een romige stevige ‘Griekse’ yoghurt van te brouwen. Samen met muesli een prima combi om een fietsdag mee te starten.

De winter komt eraan en dus moeten we er nu aan geloven dat we een dikkere en zwaardere slaapzak nodig hebben. Niet dat we willen kamperen, liever niet. Sinds Cappadocië hebben we nog eenmaal (wild) gekampeerd, omdat de afstand te groot was. Dat was qua temperatuur nog precies te doen. Echter de overnachtingen zijn erg betaalbaar en de nacht temperaturen voor ons wat te laag om het aangenaam te vinden. We hebben echter een tent mee en wellicht moeten we die inzetten als we een accommodatie niet kunnen bereiken. We kopen een slaapzak die tot 0’C aangenaam is en isolatie-aluminium om onder de matrasjes te leggen. Met nog een opblaaskussen erbij zijn we compleet. 2 dunne slaapzakken moeten samen 1 betere kunnen vormen… Met onze lakenzakken hogen we de temperatuur ook nog 5 ‘C op. Gelukkig is Tbilisi een echte stad waar we dit soort dingen kunnen kopen.

In een echte stad en véél betaalbaarder dan in Turkije kan je ook naar een beautysalon. Misschien niet iets wat je zou verwachten op fietsreis, maar zeer praktisch is het wel. Voor Euro 3,- krijg ik ‘permanente’ mascara aangebracht, zodat ik 2-4 weken verder kan zonder er al te moe uit te zien 😉
Roggebrood heeft in Georgië een andere betekenis gekregen. Het witbrood komt hier in de vorm van een rog uit de stenen ovens. Later in Armenië zien we eindelijk hoe gaaf het gemaakt wordt. Daarover later meer.

Als het regent is het niet handig over straat te fietsen. Nooit natuurlijk, want daar word je vies en nat van en als het tegenvalt smelt je. Hier zijn ze niet gewend te fietsen en de regenpijpen zijn gebouwd voor autoverkeer. De meeste regenpijpen eindigen ergens midden boven de straat. Als je niet oplet fiets je niet één keer maar continu onder deze stralen door…

Het verkeer is sowieso erg druk. Veel auto’s, bussen en taxi’s. De meeste auto’s houden enigszins rekening met die zeldzame fietsers en zwaaien of toeteren uitbundig. De bussen en taxi’s neigen je over de voeten te rijden, dus als je daar oplet, kom je goed door het verkeer heen. Voorrang krijg je niet altijd, die neem je. Het is er vaak zo druk dat je met de fiets veel sneller bent. En zo sjezen we met veel plezier op en neer in de 3 dagen 55 km bij elkaar. Lang leve de fiets.

De fiets is overigens een prettige manier om bij te komen van de appartementen. Bijna overal waar we slapen krijgen we donsdekbedden en kussens. Iets waar ik niet tegen kan. In de 2 guesthouses waar we hier blijven is dat niet het geval maar hebben ze een hond en een kat. In de gezamenlijke ruimtes is het dan niet al te lang prettig vertoeven. Uitwaaien op de fiets helpt dan goed.

Gezien we niet op visum hoeven te wachten, gaan we volgens de planning zaterdag op pad en maken een kleine 100km om Georgië te verlaten voor een nieuw land. Onderweg ervaren nog eenmaal de ultieme Georgische gastvrijheid; we krijgen een flinke zak met ruim 30 mandarijnen van een man. Mijn fiets is met zeker 3kg in een voortas erbij totaal uit balans, maar onze vitamine C niveau weer in balans;). Een grensovergang is voor ons elke keer een highlight, een high five en met een beetje geluk een stempel waard. Dit keer is het extra spannend, want we willen de ‘belasting onderduiken’. Ons is verzekerd dat we het land niet uit kunnen zonder onze schulden af te betalen. We zijn nog altijd gechoqueerd van de verplichte betaling van 18% BTW over een pakket (deels gebruikte) spullen, deels medicatie en waar we al eens belasting over hebben betaald. Die ‘import’belasting slaat al helemaal nergens op als we binnen 24u het land verlaten. Dus we proberen onder deze verplichting uit te komen. Auke zijn paspoort is aan het pakket gekoppeld en met de bon met ‘invoice’nummer moesten we voor 3 december de rekening betalen. Dat hebben we nog niet bij de bank gedaan en weten dat er ook een bank bij de douane is. Maar als de douanebeamte er niets van zegt, doen wij dat al helemaal niet…! We mogen warempel doorfietsen! Met een dubbele high five maken we ons klaar voor….. Armenië!

Een korte terugblik:

We kijken terug op een land met een hypermoderne, heerlijke hoofdstad, het afgelegen prachtige Svaneti, de heftigste en mooiste afdaling van onze reis (of was dat de Splügenpas?) en 4 versleten remmen als gevolg. De Sovjettijd is in de gebouwen nog erg zichtbaar en de vele oude auto’s hebben lang niet altijd hun bumper(s) nog en in de autoramen zijn veel barsten te zien. De bevolking is trots op hun geschiedenis en zelfvoornienendheid, is afwachtend, lijkt wat norser en geslotener dan we gewend zijn. Maar een Georgische groet (Gamardjoba!) deed vele gezichten openen en lachen. En ook hier is gastvrijheid absoluut te vinden, mits de mensen de kans krijgen je te benaderen en andersom. Wat hebben we veel mooie blije gezichten gezien en duimen omhoog zien gaan!

Qua eten wordt hier goed en stevig gegeten met meel en kaas als basis, dus veel broodproducten met daarin of daarbij kaas. Wij zijn hier aangekomen in plaats van afgevallen, ondanks de kleine 1.000km die we hier in 2,5 week fietsten. We vinden het niet persé een fietsland, vanwege de vele snelwegen zonder vluchtstrook en als alternatief slechte, onverharde wegen. Hier hebben we de engste momenten op de fiets gehad, die niet in de koude kleren gingen zitten. Voor een veiligere fietsvakantie met nog meer mooie mensen en omgeving raden we Turkije aan, maar op doorreis naar het Oosten is een ommetje Georgië zeker geen straf. Wandelend komt het land ook goed tot zijn recht. Wij komen graag nog eens terug in de lente of zomer om wandelend Georgië verder te ontdekken, de Kaukasus heeft meer te bieden! Wacht niet te lang, het land wordt steeds toeristischer en verliest daarmee helaas wat authenticiteit.

Wij fietsen voor HDKT. Heb jij al gesponsord? We zijn je super dankbaar!
We hebben 10% van het beoogde einddoel binnen. Help jij mee? Klik hier.

Voor meer foto’s en onze route zie Polarsteps.