Een gewone werkdag

De wekker gaat meestal rond 4.45 uur, super vroeg. We hebben er elke dag weer moeite mee. Waar we ook slapen, een ontbijt krijgen we niet op dit tijdstip. Dus kleden we ons aan en maken ons eigen ontbijt. Als we een koelkast zouden hebben, zouden we yoghurt met muesli eten. Die koelkast was in een paar landen een prettige luxe, maar al maanden niet meer aan de orde. Muesli is inmiddels ook een dingetje. Misschien kunnen we wat saaie flakes dan wel cornflakes vinden, maar een goede muesli of liever nog de ongezondere versie krokante muesli is heel lastig. Het is een luxe product, dus als we het al vinden, kost een pak importmuesli tussen de €3,- en €6,-….

We zijn dol op bruinbrood. Buiten Europa is dat iets ingewikkelds. In India lukte het in sommige steden bruinbrood te vinden. Hier in China lukt het soms ook. Betaal je wel €1,50-€2,- voor 5 sneetjes brood. 5 sneetjes brood! Daar kunnen we samen nog niet eens van ontbijten. Witbrood is iets toegankelijker. Het brood is niet vers. Het kan al 3 maanden in de supermarkt liggen… En het smaakt dan nog redelijk ook. Maar dan heb je beleg nodig. Lastig. Kaas, wat is dat? Chocoladepasta, pindakaas of jam is niet overal verkrijgbaar… Honing is er wel, al is de goedkopere variant een vorm van maissiroop/suikerwater…?. Oh en onze geliefde mayonaise! We hebben in China één supermarkt gevonden met mayo, gelijk meegenomen natuurlijk. Dan kunnen we lunchen met (3 maanden oud) brood met gekookt ei of tomaat eten, dat smaakt met mayo altijd goed!

We ontbijten om genoemde redenen vaak met havermoutpap; goed verkrijgbaar, licht om mee te nemen, langdurig houdbaar en redelijk te eten. We hebben melkpoeder, havermout, rozijnen, soms noten/pinda’s en vaak iets van fruit, meestal banaan. In China staat er altijd een waterkoker op de kamer, waarmee we met geduld een prima havermoutpap kunnen maken. Met een gasflesje en onze pannen zijn we helemaal zelfvoorzienend. We koken hoe dan ook ’s ochtends gelijk even water voor de koffie onderweg.

Tassen weer ingepakt op de fiets en rond de klok van 6.00 uur fietsen we weg. Op straat is het leven dan al in volle gang. In tegenstelling tot India zie je veel mensen en bedrijvigheid vanaf de vroegste uurtjes. Je vergeet gelijk dat het nog zo vroeg is.

We fietsen tussen de 17,0-20,5 km/u afhankelijk van de wind. De eerste dagen in China hebben we daarbij vertragende heuvels, daarna is het vlak. Elke 60-90 minuten krijgen we trek dan wel honger en zijn we toe aan pauze. De eerste pauze is steevast koffie met banaan, de andere pauzes snacken we koek, mueslirepen, fruit, brood of iets aan de straat. China heeft een goede straat-eet-cultuur. Chinezen eten regelmatig zowel het ontbijt, de lunch als het avondeten buiten de deur of afhaal! Vanaf 6 tot een uur of 10 kunnen we onze ‘tweede’ ontbijt krijgen. (Zonder ontbijt komen wij immers de deur niet uit). Vanaf 11.30 tot 14.00 uur zie je de lunch op straat en bij schemer het avondeten. Tussendoor zijn de straattentjes vaak gesloten. We testen van alles, meestal is de ochtend voor meelproducten en dimsum.

Onderweg gebeurt er weinig. We fietsen over mooie asfaltwegen met als de enige afleiding het in de weg rijdend verkeer, leuke autootjes en ‘aangeklede’ scooters. We rijden vaak over de -van het land gehaalde- tarwe heen om de tarwekorrels eruit te persen of met een boog om de korrels heen. Wij denken onbeschoft over eten heen te rijden, de boer wil vooral medewerking van het verkeer als persmachine. Meestal is ‘ons’ fietspad in dit seizoen dus één en al graanveld… Dit deel van China is niet bijster interessant. Waar we in India bijna teveel werden geprikkeld door alles en iedereen om ons heen, hebben we nu de kans in gedachten te verzinken.

Tegen 12-14.00 uur hopen we op bestemming te zijn. Het is steeds 28’C (lekker!) tot 38’C (vreselijk warm). Tot 12.00 uur redelijk goed te doen. Door de vele bomen langs de straten is het lommerrijk en daardoor met deze temperaturen veel aangenamer dan we in andere landen gewend zijn.

p bestemming zijn is niet hetzelfde als inchecken en rust. Soms boeken we iets vooraf via Trip.com. De veel gebruikte Nederlandse ‘booking.com’ is (zonder VPN) geblokkeerd geeft hier duurdere opties. Als we vooraf boeken gaat het inchecken relatief snel. Mits we geen mailtje krijgen dat we als buitenlanders niet geaccepteerd worden. Welkom in China… !

Als we ter plekke een hotel zoeken (op googlemaps staan veel meer hotels dan online) gaat het soms héél snel, geen paspoort niets, geld betalen, sleutel en je hebt een kamer. Of we moeten langs meer, soms wel vier hotels tot we een hotel vinden die buitenlanders accepteert. De overheid lijkt te bepalen wie wel en geen buitenlanders in hun hotel mogen hebben. Soms heeft het te maken met de incheckprocedure en een systeem die wel een Chinese ID-kaart accepteert, maar geen paspoort. Soms geven ze aan niet voldoende Engels te spreken of voldoende faciliteiten te hebben (?? maakt ons niet uit) en dus geen verantwoording te kunnen dragen. Als we een Chinese kennis/vriend hebben die zijn gezicht bij de balie kan laten zien, is het opeens wel goed. Mogelijk wordt daarmee de verantwoordelijkheid overgedragen? We weten het niet. We weten alleen dat hier niet over te discussiëren valt. Meestal is het: “No foreigners, bye!”

Over de prijs valt gelukkig wel te praten. Die is onderhandelbaar, wat belangrijk is, want de hotels voor buitenlanders zijn doorgaans luxer en een stuk duurder. De prijs kan volgens zeggen 20-50% naar beneden. 20% korting krijgen, blijkt inderdaad geen probleem. Vervolgens willen ze je paspoort hebben en hebben ze moeite het paspoortnummer te vinden. Vaak kiezen ze voor het Indiase visum waarvan lijkt dat dat het belangrijkste gedeelte is. Als ze gaan zoeken naar het Chinese visum, vinden ze niets, erg verwarrend. We hebben een groepsvisum, wat een los A4tje is en dus vreemd. Iedereen die vanaf Nepal China inkomt heeft hiermee te maken, maar dat is in verhouding een kleine groep mensen. Waar wij komen zijn hotels waar erg weinig tot geen internationale gasten komen… Overigens is het voor ons voor het eerst op deze reis (op 1 uitzondering na) dat we 9 van de 10 keer borg betalen. De receptie is daarbij 24u bewaakt, want de receptioniste slaapt op een bedje achter de balie. Dat maakt het voor ons makkelijk de borg te betalen, want als we om 6.00 uur willen uitchecken is er tenminste iemand aanwezig om de borg te retourneren 😉

De gesprekken bij de receptie duren doorgaans erg lang en verloopt via google translate. Hiervoor moeten we internetverbinding hebben, voldoende bereik binnen de betonmuren en VPN hebben geactiveerd. Het opstarten van onze VPN verbinding kost al 5-10 minuten en dat is zonder vertraging bij een slechte verbinding… Vervolgens moet je de ander nog zover krijgen dat ze op het júiste moment en niet te lang tegen de telefoon praten… 😉 Het vertalen helpt geweldig al wordt niet alles even goed vertaald. Een gesprek duurt al gauw een half uur. Als we niet geaccepteerd worden als buitenlanders, kan je dit dus verdubbelen of verdrievoudigen. Iedereen neemt altijd de tijd en is behulpzaam. Er zijn echter veel regeltjes in China en daar gaan ze niet proberen onder uit te komen.

Met een beetje geluk is er nog wat middag over. Douchen, even internetten, op bed liggen/siësta houden, fietskleding wassen, bloggen, foto’s selecteren, polarsteppen, route plannen, hotels zoeken, etc. en zo proberen we van het fietsen bij te komen. Tegen 17-19.00 uur gaan we de deur uit, de temperatuur is dan nog hoog, doch aangenamer geworden. We doen weer eens boodschappen en gaan op zoek naar avondeten. Het liefst eten we op straat waar tafels en stoelen of beter gezegd tafeltjes en krukjes staan. Daar waar het druk is, gaan we zitten. We zoeken meestal tevergeefs naar plaatjes. Als ze er zijn en aan de muur hangen, maken we een foto en lopen naar de kassa met de foto, zodat ze weten wat we willen bestellen. Steevast wijzen ze naar de prijslijst, waarvan de prijzen leesbaar zijn, maar de gerechten voor ons niet…;) Geen plaatjes? Dan kiezen we eten uit een vitrine. Net barbecueën! Allemaal stokjes met vlees, vis, soja, groente en veel onbekende producten. We wijzen het aan en hopen dat het smaakt. Dat doet het toch altijd weer. Bij een groot succes volgt een nieuwe ronde.

Geen plaatjes én geen vitrine? Dan lopen we bij de tafels met etende mensen langs, kijken bijna het eten van hun bord en halen een bediende op als we een lekker uitziend gerecht hebben getraceerd. Werkt prima! Al krijgen we soms alsnog iets heel anders. Ze checken gelukkig vaak uit zichzelf of we pittig willen eten. We  kennen het woord ‘beetje’ in het Chinees en die is hier altijd weer goed inzetbaar.

Eetkraampjes zijn onze favoriet! Hier zien we wat er te eten is, kijken wederom waar het druk is en wijzen hetzelfde aan als de voorganger. We nemen altijd maar één gerecht per kraampje, zodat we een proeverij kunnen houden. Meestal is het lekker en anders is het pech gehad, het was toch maar een kleine maaltijd. Bij de kraampjes is álles te vinden. Van gevulde broodjes tot spiesjes vlees of groente, schelpen, kreeftjes tot varkensneuzen. Hier missen we eigenlijk iemand die ons aan de hand meeneemt en vertelt wat we écht moeten testen en wat direct eetbaar is.

Als de zintuigen geprikkeld zijn en de honger is gestild, gaan we terug naar het hotel. Verrast dat het zo laat is, kijken we naar de navigatie-app Osmand en besluiten we de route en hotel voor de volgende dag. Steevast te laat, liggen we er rond 22-23.00 uur in. Hè, we hadden nog graag even Chinees willen oefenen, vrienden of familie willen bellen, de Lonely Planet willen lezen, een couchsurfverzoek willen uitzetten, online willen kijken naar nieuwe banden, fietskleding willen spoelen, appen, bloggen, polarsteppen, foto’s deleten, zucht. Zzzzzzzzz……