Donderdag 8 augustus Oarai – op naar Tokyo

Het licht gaat aan en er wordt omgeroepen. Blijkbaar moeten we opstaan. Niet dat we bijna in Oarai zijn, maar puur omdat de Japanners het ritme voor je willen bepalen. Het is nog vrij vroeg (7:00 uur), dus we draaien ons nog een paar keer om, net als de andere 9 kamergenoten. Het was verrassend stil vannacht, ondanks een gezin met 4 kleine kinderen in dezelfde ruimte! Ik heb ze maar even bedankt voor de goede nachtrust, respect!

We moeten verder met het visum voor China. Het lijkt allemaal zo simpel om aan alle eisen te voldoen. Een reisplan uitwerken, vluchten en de hotels boeken. We gaan natuurlijk niet vliegen, dus moeten we eerst (opnieuw, net als voor India) goed uitzoeken hoe we nepvluchten kunnen regelen of vluchten vinden die gratis te annuleren zijn. Dat laatste blijkt super simpel op expedia.com. Ingelogd op de Amerikaanse site ervan, staan de vluchten die binnen 24u te annuleren zijn, wel drie maal dubbelchecken, want het is anders een hoop weggegooid geld! Dan een reisplan maken, dat simpel en realistisch is voor de Chinese ambassade; we gaan een maand naar Beijing, een maand naar Shanghai, een week naar Xi’an en nog een maand naar Chengdu. Cursus Chinees 1, 2, 3 en het een en ander bezoeken. Vluchten boeken we met een tussenpoos van 3,5e maand, want we willen graag een langdurig visum. Shit, op de website staat 3 of 6 maanden en verschillende bedragen hiervoor genoemd. We annuleren de vlucht, boeken een nieuwe na exact 3 maanden en passen het laatste hotel aan. Dat gaat niet vanzelf. Na misbruik van mijn creditcard (door een Hagenees) heb ik geen creditcard meer. Na de boot en geboekte vluchten, zit Auke over zijn limiet heen. Dus zoeken naar goedkopere vluchten, contact met het thuisfront voor de gegevens van de nieuwe creditcard etc. Kut, de hotels staan maar op één naam geboekt. We hebben van anderen begrepen dat beide namen op de reserveringen dienen te staan. We passen alle boekingen weer aan met twee namen. Nu alles in printvorm op de USB plaatsen om ze geprint te kunnen inleveren. En uitzoeken waar er te printen valt. Als de vluchten uitgewerkt zijn om te printen, weer annuleren. Voor we het weten is de boot in Oarai. We moeten fietsen!!! Het is 14:00 uur en we hebben 125 km te gaan naar Tokyo waar we morgenochtend bijtijds in het visumcentrum willen zijn. Jaaaaa daar gaan we weer, racen!!

Het ging 14 maanden best wel heel goed samen. Natuurlijk hebben we hier en daar onenigheden, discussies, uitvallers, emoties en momenten dat we gewoon even alleen willen zijn. 14 maanden lang, 7 dagen per week, 24 uur per dag zijn we samen. We doen alles samen. Boodschappen, fietsen, eten, drinken, slapen etc. Zelfs douchen gebeurt noodgedwongen regelmatig samen, omdat de douchezak vastgehouden moet worden, omdat we de gehandicapten wc in beslag nemen, of omdat we 200 Yen betalen voor 15 minuten douchen etc. Met het fietsen zijn we buiten met veel ruimte om ons heen, maar ik hang in het wiel van Auke om de dagen ietsje te versimpelen. Echte ruimte hebben we niet of beter gezegd; maken we niet voldoende voor onszelf.

Maar dan krijgen we een mailtje van Vipassana, ze hebben onze cursus in Japan gecanceld. Dit naar aanleiding van een mail van ons. Wat? Hoezo? We kregen toch de ruimte om vandaag concreet te zijn? De mail was echter duidelijk; WIJ zouden ervan af willen zien. Alleen van ‘wij’ was totaal geen sprake…. !

De bom barst. Kabammmm. Dagen, weken zijn we aan het racen om op tijd bij Vipassana te kunnen zijn. Ook al staan we op een wachtlijst. (‘Het komt vast goed met die wachtlijst!’). Terwijl de spanningen en vermoeidheid zijn opgelopen en we nog altijd Vipassana kunnen halen, maakt dit mailtje dat de bom barst. Net als twee andere keren in Japan knalde het eraf. De vorige keer was er gelijktijdig een aardbeving, daarna overstromingen en nu een vulkaanuitbarsting. Wellicht toeval, maar zoals de natuur zich gedraagt in Japan, zo gaat het met onze relatie hier. 12 maanden reizen is misschien wel even genoeg. Je raakt sowieso verzadigd. Verzadigd van al het moois, waardoor je het niet meer goed ziet. Laat staan zo zou waarderen als de eerste dag van een reis. Door de bom die tussen ons is gebarsten is de wereld überhaupt niet zo mooi meer.

We fietsen star door. We moeten verder en als je fietst hoef je niet perse te praten. Bewegen zou moeten loslaten. We hebben weinig aandacht voor de veel Japansere omgeving met prachtige huizen. Het is al flink donker als we na 85km bij een Michi-no-Eki aankomen. We discussiëren verder, wat gaan we doen, willen we na alles wat er afgelopen tijd is voorgevallen wel samen verder? Ondanks dat we samen reizen en samen zijn, wordt er blijkbaar niet goed gecommuniceerd. Zit ieder in zijn eigen wereldje? Is het nog wel leuk samen? Willen we wel samen naar Zuid-Korea en China? Racen we voor een visum voor een verdere reis samen of gaat alles anders zijn?

Vrijdag 9 augustus – Kashiwa naar Tokyo

Na een enorm brakke nacht slapen, is de wereld er niet bepaald mooier op geworden. Het was heet (27’C) en we sliepen op onze matjes in de openlucht. De tent opzetten was teveel moeite en in de tent slapen, zou nog veel heter zijn geweest. Onder het afdakje bij een Michi-no-Eki vonden de muggen ons de hele nacht door de muggenmelk en insectenrook heen. Om 6:00 uur, toen de wekker ging, bleek het om ons heen al druk met mensen die een marktje gingen opbouwen. Om 7:00 uur moeten we wéér bezig met ons Chinese visum, wat allemaal nog niet zo goed voor elkaar is als gedacht. Terwijl we niet meer weten of we dit wel willen doorzetten. Al die moeite voor niets. Alle stress voor niets, want er is geen haast meer als Vipassana Japan toch niet doorgaat…

Er is een grappig voorval. Een medewerker van de Michi-no-Eki vraagt ons of we hier toevallig hebben geslapen. We geven eerlijk antwoord, we zien geen reden te liegen, al is het natuurlijk een beetje raar allemaal. (Nou ja, het gebeurt wel vaker, anders vroeg die man het niet;) De man reageert vrolijk; wel erg warm he?! Inderdaad! Nog geen 5 minuten later komt hij terug met een zak ijsklontjes om niet alleen de dranken, maar ook onszelf af te koelen. We zagen er wellicht nog altijd oververhit uit. Wat een geweldig gebaar!!

We zetten het op een fietsen naar een printshop en het visumbureau voor het Chinese visum. We gaan eerst maar eens dit doorzetten en als deze spanning en stress eraf is, samen zitten voor een goed gesprek of twee, drie, vier….

We sjezen 40 km door een steeds drukkere omgeving. Zonder dat we er erg in hebben rijden we in Tokyo. Voor steden zien we nooit een aankondiging dat we een stad inrijden, geen naambordjes, niets. Tokyo bestaat eigenlijk uit een verzameling steden bij elkaar. We merken vooral dat het aantal stoplichten toeneemt en dat dit vertraagt. Blijkbaar zijn we in Tokyo. Maar we zijn er ook niet, het is hier zo enorm uitgestrekt, dat we nog zeker 20 km te gaan hebben tot het visumbureau.

Met alle printjes in de handen staan we om 11:30 uur in een ruimte vol wachtende mensen. KUT. Het is eigenlijk al veel te laat. Een visumaanvraag duurt 4 werkdagen. We hebben gemaild met de vraag of de aanleverdag meetelt als werkdag, waarop bevestigend werd geantwoord. Maar ’s ochtends of ’s middags aanleveren kan een verschil uitmaken. Na een half uur wachten laten we onze papieren zien. Het is niet goed. Je kan alleen een aanvraag doen voor 30 dagen, die 3 of 6 maanden zijn voor zakelijke visa. Of we onze uitvlucht even kunnen aanpassen. ‘Even’ kunnen aanpassen??? Blijkbaar zijn ze niet anders gewend dan dat mensen nep- of cancelbare vluchten hebben.

Er staan computers met natuurlijk internet en printers klaar om dit soort dingen te regelen. We boeken een nieuwe vlucht wat past bij onze eerste hotelovernachting, zodat deze matcht. Een medewerker bekijkt het, telt de dagen en keurt het goed. We krijgen een nummer voor het volgende loket. Na een uur wachten krijgen we hier te horen dat er 31 dagen tussen de vluchten zitten. En dus moet de vlucht weer worden gewijzigd, 30 dagen is de max. Voor het visum én dus ook voor de vlucht. Grrrr. We beginnen opnieuw. De drie hotels na Beijing kunnen alvast gecanceld worden. Als we dan alles alsnog voor elkaar hebben, kunnen we zonder wachten terug naar het loket.
Auke zijn paspoort is 3 jaar oud, dat is erg jong, dus moet er een verklaring bij waar zijn vorige paspoort is gebleven (“ingenomen door het rijk”). En dan is het allemaal goed. Het is 13:55 uur. Net te laat om deze vrijdag mee te tellen als werkdag. Ooh??? $!!@@__))(%#$#^$@^. Maandag is een officiële feestdag; Obon. Dus dinsdag is werkdag 1. Als alles goedgekeurd wordt, is het visum volgende week vrijdag klaar bij een normale procedure. Als wij nog steeds naar Vipassana Japan willen én kunnen, moeten we donderdag de nachtboot nemen. Vrijdag is te laat, want zaterdag voor 18:00 uur moeten we ons melden. Vanaf de boot is het nog 180-200km. Omdat we het allemaal niet meer goed weten, kiezen we het zekere voor het onzekere: een versneld visum. Huppakee. €100,- extra voor ons tweeën. Het visum was al €75,- pp, dus geen goedkoop visum voor een maand, eh 30 dagen.
We gaan lunchen en een hotel zoeken. Een hotel voor een week. Zodat we de rust hebben waar we naar hunkeren. Zodat we misschien wat ruimte kunnen creëren voor onszelf, zodat we kunnen praten en zien wat we willen, samen? Ieder voor zich?

Het is weekend, het is Obon (iedereen is vrij) en het is Tokyo, de kosten voor een overnachting zijn skyhigh. Als we op de knop reserveren drukken, schiet het uitgekozen betaalbare hotel net weg. Volgeboekt voor zaterdag en zondag. We boeken maar snel voor alleen deze vrijdag; een privékamer in een hotel in het centrum voor €50,-, een goede deal. Nou ja, gezien de prijzen nu. Dat wordt wel weer verhuizen! In Osaka, de eerste stad waar we sliepen, hadden we een prachtig ieniemienie kamertje voor €17,- per nacht. Het was superschoon, er was een sauna, gratis koffie en thee etc. TOPPER. In Hakodate en Sapporo sliepen we voor rond de €50,- per nacht en in Hokkaido kampeerden we buiten de steden voor €0,- tot max €8,- per nacht. Hier in Tokyo begint het met €50,- per nacht en dan gaat het vaak over slaapzalen die gerust 5-20 km buiten het centrum liggen….
We gaan maar eens inchecken voor vandaag en zien morgen wel weer verder. Wie weet is er een couchsurfer of warmshower die op onze aanvraag gaat reageren. Dat is veel goedkoper en in zo’n grote onbekende stad erg prettig vertoeven met tips van de kenner.

Zaterdag 10 t/m vrijdag 16 augustus

Tokyo is niet één stad. Sowieso is het een metropool, de één na grootste ter wereld, met 40 miljoen inwoners, 40 miljoen!!! Maar zelfs het centrum van Tokyo bestaat uit meerdere steden, stadsdelen en buurten. En elk van deze ‘entiteiten’ heeft zo zijn eigen highlight. Wil je exclusief winkelen in ateliers, dan moet je naar Roppongi Hills, ben je een modieuze tiener dan moet je naar Shibuya, voor hoge kantoorflats (en winkelen) moet je naar Shinjuku, voor sumoworstelen moet je naar Sumida, etc.

De bruisende stad is doorspekt met tempels, parken en begraafplaatsen die een aangename afwisseling en een oase van rust zijn om de drukte te ontwijken. En niet alleen de drukte, trouwens. Ook de hitte. Absoluut gezien is het niet eens zo belachelijk heet: een graad of 32-35, maar de luchtvochtigheid maakt het ondraaglijk. De gevoelstemperatuur is 40’C… Net als het onlangs in Nederland bleek te zijn. Binnen een paar minuten ben je doorweekt van het zweet. Fietsen is nog steeds de betere manier om je voort te bewegen, omdat je op die manier tenminste nog wat rijwind veroorzaakt. Een park vinden is trouwens super simpel, volg het geluid van de cicaden! Hard, duidelijk, maar toch rustgevend.

Tokyo heeft alles wat je nodig kan hebben. Wij hebben naast het China visum, héél hard een nieuwe camera nodig. Sinds onze gloednieuwe Panasonic Lumix TZ100 in november omviel in de zandduinen in Iran, wil de lens niet meer goed in- en uitzoomen. Deze wilden we toen al laten maken, hij was net een half jaar oud. Maar Panasonic heeft geen contracten / vestigingen in Iran. Dus zijn we bij een andere reparateur terecht gekomen waarna de camera het een tijdje iets beter deed. “Camera naar beneden richten om aan te doen en omhoog om uit te doen”, was het advies. In India deden we een nieuwe poging; “zonder warranty card geen reparatie”, bovendien zouden we de camera 2 weken kwijt zijn. Japan is Panasonic land, maar het garantiejaar is om en de twee jaar garantie geldt alleen met die warranty card die thuis ligt en onze huurster niet kan vinden in onze papieren… Ondertussen deed de zoom het alweer maanden alleen als we de camera heel hard schudden én de lens voorzichtig meehielpen in en uit te schuiven. Tot Wakkanai. Sindsdien maakt hij vooral heel veel lawaai en heeft het zoommotortje het begeven. We probeerden online een camera te bestellen met het verzoek deze taxfree te leveren. Dit kan overal in Japan en dit scheelt 8%. De internetwinkel die wel reageerde op onze mail, reageert niet op de tweede mail en reminders. De Engelse taal lijkt een barrière, want als er een reactie komt, is het in het Japans. Nou ja, na de mail nogmaals gestuurd te hebben -met Google translate- in het Japans, kwam er ook geen reactie… Deze winkel met taxfree verkopen, de goedkoopste camera en goede beoordelingen, zit echter in Tokyo! En dus is dat het eerste wat we zaterdagochtend bezoeken. Met onze weer volbepakte fietsen rijden we naar de andere kant van Tokyo. De winkel is gelukkig open, om de rest van de week dicht te gaan –het is obon- en ze hebben de camera! De Panasonic Lumix TZ200 (oftewel TX2, zoals het hier heet). Maar dan komt er weer een tegenslag. Taxfree kopen kan alleen met een paspoort. En die is t/m donderdag bij de Chinese ambassade. We hebben kopieën en scans van de paspoorten maar hoe we het ook proberen, Japanse regels zijn stringent. De camera kost €670,- en met de taxfree korting scheelt dit ruim €50,-…. Toch wel de moeite waard! We besluiten op straat een toerist te vragen zijn paspoort te in te zetten voor de aankoop. Wij denken simpel “een kleine moeite, een groot gebaar”. Ware het niet dat hier weinig toeristen zijn en alle mzungu’s (blanken) die we spreken, hier blijken te wonen. Taxfree kan alleen als je binnen 6 maanden het land verlaat, dus deze vriendelijke en behulpzame mensen kunnen ons niet helpen. We geven niet snel op en zoeken het iets verderop in het toeristische gedeelte waar het overloopt van de toeristen. Een persoon met paspoort 10 minuten lenen is toch wel een hele grote vraag, al betalen we de persoon ervoor.

Na enorm veel verloren tijd met gelukkig nog wel wat leuke gesprekken, geven we het op. Hadden we maar….. (Gisteren toen we hier langs reden, de camera gehaald…, de camera een maand eerder online met de belasting erop besteld, geen moeite gedaan een toerist te ronselen….. etc., etc…). Gisteren veel tijd kwijt aan het regelen van het visum, vandaag onnodig veel tijd kwijt aan de aanschaf van de camera… We moeten ook weer een overnachting regelen voor vandaag en de rest van de week en zijn hier niet alleen voor nuttige, noodzakelijk regeldingen, we willen Tokyo ook dolgraag bekijken!! En herstellen, want we zijn beide erg moe en Hilgien is flink verkouden geworden. Maar we hebben eindelijk een goede camera!! ☺

Het is dus Obon in Japan. Een feest/vakantieweek en één van de duurste periodes in Japan. Niet handig om in Tokyo te zijn, wat sowieso al een dure stad is. Maar Obon maakt dat de beschikbare accommodatie zoals al benoemd, erg beperkt is. We volgen daarom een hele interessante budgettip van de Lonely Planet op; we gaan naar een ‘manga kissa’. Manga’s zijn de immens populaire Japanse strips. Die kan je thuis lezen, natuurlijk, of je kunt naar een manga kissa (mangawinkel) gaan om ze te lezen. Je krijgt dan je eigen privé hokje van zo’n 1 bij 1,5e meter. Deze huur je voor 30min, 60 min, 3 uur of 6, 9 en zelfs 12 uur. Overdag óf ’s nachts. Dus checken wij de dure zaterdagnacht om 21:00 uur in voor 12 uur, zodat we voor 2.000 yen, zo’n €16,- p.p. ons eigen manga kissa hok krijgen. We krijgen een deken en een wifi code mee en sluiten ons op in zo’n hok. Er zijn wc’s, zeer betaalbare maaltijden te bestellen, gratis drinken en in sommige manga kissa’s kan je ook douchen en onbeperkt ijs eten! Je kan er snacks, ondergoed, sokken, USB sticks en toiletartikelen kopen. Zo bijzonder, dat zoiets bestaat! Dit is echt typisch Japans. Oké, diagonaal, opgevouwen liggend, is het geen topnacht… We hebben wel ieder onze eigen ruimte, eh plekje 😉 Het is daarbij een bijzondere ervaring die we graag mee pikken. En denk maar niet dat we de enigen zijn die de nacht daar doorbrengen! Het zit er vol met Japanners! Overal staan de schoentjes voor de hokken, dag en nacht!

Sightseeing

We bezoeken deze dagen flink wat tempels, winkels, buurten, restaurants, begraafplaatsen en parken. Eén van de mooist gelegen tempels is de Ueno Tosho tempel, zeer centraal gelegen met ervoor een park met vijver, propvol lotus bloemen. We bezoeken daarnaast de Zojo tempel, uit 1393. Indrukwekkend zijn de kindbeeldjes, ieder met een gehaakt slabbetje en mutsje en een windmolen in de hand. Zij stellen de beschermengelen voor van doodgeboren kindjes.

We bezoeken de Nezu tempel met zijn rij oranje torii poorten, de enorm toeristische Senso tempel aan het eind van een drukke winkelstraat en de Fukagawa Fudo tempel, waar we een dienst bijwonen met drums en vuur.

We fietsen naar de Hama Rikyu Onshi tuinen, waar vroeger op eenden werd gejaagd en waar de getijden tot diep in het park door dringen. We komen in het Tokyo Midtown park in Roppongi Hills, met diverse kunstmusea, waar je heerlijk kunt chillen op bedden met tatami matten en je kan verfrissen onder de nevel van een watersproeier (erg welkom in de hitte van Tokyo!).
We aanschouwen de Shibuya Crossing, het drukste kruispunt van Tokyo, waar voetgangers in alle richtingen tegelijk kunnen oversteken. Een boeiend schouwspel, vlakbij het Shibuya station. Dat station is nu vooral een druk station. Het station heeft daarbij een bescheiden bezienswaardigheid, van groot belang voor de Japanners: een standbeeld van Hachi. Ken je de verfilming van dit bijzondere verhaal: ‘Hachi: A Dog’s Tale’? Hachi was de hond die dagelijks trouw met zijn baasje mee liep naar het station, waar hij de trein pakte naar zijn werk. ’s Middags wachtte Hachi zijn baasje weer op om hem te vergezellen naar huis. Dit deed hij dag in, dag uit, ook nadat zijn baasje op zijn werk aan een hartaanval overleed. 10 jaar lang deed hij dit, door weer en wind. Een verhaal wat door Japanse ouders tot op de dag van vandaag wordt gebruikt om hun kinderen het belang van toewijding en trouw te vertellen.

En de camera? Die gaat overal mee naar toe en zo maken we honderden foto’s. Er is zoveel te zien, Tokyo is een heerlijke, bruisende stad. Het staat bol van neon verlichting, reclame billboards, schreeuwende speel- en gokautomaten en manga afbeeldingen. In het straatbeeld zien we Japanners (en toeristen) in kleurrijke, traditionele kimono’s, naast kinderen in schooluniform en jeugd in korte rokjes met sokken tot aan de knieën, verkopers in bijzondere kledij die klanten proberen te verleiden en hondjes in kinderwagens. We zien regelmatig mensen met een mondkapje, niet tegen de luchtvervuiling, maar ter preventie van de verspreiding van de eigen bacillen. Overal zijn (mini) restaurants en cafés met voor de deur replica maaltijden en automaten waar je de maaltijd besteld. Kortom, het is kleurrijk en prikkelrijk. Het is een heel ander stukje Japan.

Tussendoor doen we de andere noodzakelijke, saaie regeldingen. We vinden twee nieuwe fietsbanden van het gewenste merk én de juiste maat; Schwalbe Mondial, maar niet de huidige Schwalbe mondial evolution met weinig rolweerstand en hoge lekprotectie. Auke heeft de meest versleten banden en meeste lekke banden (door de band zelf veroorzaakt), dus Iejoor krijgt ze onder. Die extra rolweerstand merkt Auke toch niet. Bij een vierde fietswinkel vinden we eindelijk de juiste remblokjes en zo kan Iejoor weer goed de weg op. Donderdag halen we onze paspoorten op bij het visumbureau, met inderdaad een 30 dagen visum en entree vóór 15 november; perfect! De entreedatum was nog wel even spannend, misschien moesten we wel eerder het land in zijn wat niet uit zou komen. Dan zou Vipassana Korea in het gedrang komen…

We hebben veel gewikt en gewogen en vooral een (wederom verloren) dag besteed aan het uitzoeken van vervoer naar Tokushima of Osaka voor de Vipassana Japan. Het 750 km verderop gelegen Vipassana meditatiecentrum willen we met (grotendeels) OV bereiken. Vanwege de Obon zijn niet alleen de hotels druk, ook het OV is overbelast. Daarnaast komt er een tyfoon aan, afkomstig uit het zuidelijke Kyushu die via Shikoku naar het noordwesten trekt. Om die reden is de boot van Tokyo naar Tokushima (Shikoku) meerdere dagen gecanceld. De eerste boot die wel weer gaat is de donderdag, de voor ons juiste dag, maar deze is helemaal volgeboekt. De boot op vrijdag heeft genoeg plek, maar geeft ons onvoldoende ruimte om ons op tijd bij Vipassana Japan te kunnen melden. Knorretje en Iejoor zijn onze fijne vervoersmiddelen door stad en land, maar nu een blok aan het been. Er gaan genoeg treinen en bussen die sneller zijn dan de boot, maar de fietsen belemmeren de boel. In de bus mag geen fiets mee. In de trein mag een fiets alleen in een fietstas mee. De fietstassen (Rinkobags) kosten tussen de €40-80,- (afhankelijk van de winkel en maat). De hoge kosten vinden we al een dingetje, maar daarbij komt nog een groter euvel; de fietsen moeten behoorlijk ontmanteld worden om erin te passen. Het voorwiel eruit is het minimale. Dan nog stuur draaien, zadel laag en wellicht nog de voordrager eraf. En dan wat? Dan hebben we ieder 6 tassen én een fiets om te dragen…. In de trein is normaliter wel bagageruimte, maar krijg ze maar eens de trein in. Bovendien moet de fiets al in de tas zitten vóór je een stationsplein op gaat…. Grrrrrr Japanse regels…!!!!! We overwegen de fietsen op te sturen en te hopen voor onszelf tickets te kunnen regelen voor trein of bus. (Met nog altijd die grote hoeveelheid bagage te slepen of óók op te sturen). Opsturen kost € 350,- per fiets. Waaat??? De prijs van die ene maatschappij die het wel wil doen… De rest zegt nee of fietsen in rinkobag/fietsdoos. Een dag lang navraag, uitzoeken, irriteren, wikken, wegen, besluiteloos zijn en het niet meer weten, nemen we het definitieve besluit. We cancellen Vipasanna Japan. Het is het niet waard. De hele organisatie daar te komen en nog door te racen om daarna weer te racen om op tijd het land te verlaten, lijkt niet op te wegen tegen nu rust en later in Korea Vipassana te doen. Daar hebben we immers al wel een plekje bemachtigd…! Ons back-up plan. Dan móeten we verplicht vertragen, want het is half oktober pas. Het grootste nadeel is dat we daardoor pas in november in China zijn en de winter net als in Nederland dan in aantocht is….

We cancellen – dit maal in samenspraak namens ons beide – met schaamrood op de wangen, een dag of 6 voor de start de meditatiecursus in Japan. Op zich nog ruim op tijd om anderen de kans te geven onze gewilde plekjes in te nemen. Maar netjes en eenduidig zijn is totaal wat anders…

Vipassana

‘Vipassana’ is al meerdere keren naar voren gekomen, maar nauwelijks toegelicht. Vipassana betekent letterlijk ‘de dingen zien zoals ze werkelijk zijn’. Heel kort door de bocht is het één van India’s oudste meditatietechnieken, ruim 2500 jaar oud. Het is een manier van zelftransformatie door zelfobservatie. Overal ter wereld worden 10-daagse cursussen aangeboden. Je dient in totale stilte keihard te werken, te mediteren en je aan strikte regels en beperkt voedingsaanbod te houden. En nu komt ie… 10 dagen achtereen, 10 uur per dag dien je te mediteren… Om 4.00 uur begint de dag. Om 21.00 uur mag je naar bed. Tussendoor zit je –met uitzondering van pauzes- in lotushouding… Dus… Een uurtje in lotushouding is al een uitdaging… Hoe dan ook, we hebben er goede verhalen over gehoord en sinds India zijn we geïnteresseerd een cursus te volgen. Dat hebben we dus al ruim een half jaar uitgesteld en nu nogmaals…

Hoe nu verder?

De boot boeken, blijkt niet zo simpel. Boeken kan alleen in het Japans; online of telefonisch. Met een telefoon die de website vertaalt, komen we er niet, want we moeten onze namen in het Japans typen…. Een hotelmedewerker laten invullen of bellen, werkt ook niet, want daarvoor is zijn Engels te beperkt en als de website is vertaald, is het Japans verdwenen… zucht… Op naar een informatiecentrum, 6 km verderop voor hulp. Daar kost het ook nog bijna een uur voor er succes is bereikt. Gelukkig zijn de Japanners netjes, beheerst en behulpzaam en helpen ze in een infocenter zonder blikken en blozen met alle vragen en verzoeken die je hebt. We hebben tickets voor vrijdag! Jammer dat onderweg naar het info-center één van onze telefoons uit zijn hoesje gevallen is en kapot is. Dat kan er ook nog wel bij. Gelukkig werkt het scherm nog en zit er alleen een flinke barst in.

Door met praktische zaken…

We gaan weer eens op zoek naar een nieuwe tablet om Puck, (Windows Surface RT) te vervangen. Het scherm is al een tijd kapot en ondanks dat het een tablet is, konden we het scherm uitzetten en met het toetsenbord Puck alsnog redelijk goed bedienen. Hij wordt alleen steeds trager en onbetrouwbaarder. Opstarten en afsluiten kan zo een half uur duren en soms doet hij het gewoon niet, of een toets niet. Met alles wat we hierop doen (bloggen, foto’s bewerken) en willen doen (Polarsteps) is het tijd voor een nieuwe tablet. Eéntje met Windows 10, licht, voldoende geheugen en een nette prijs. We komen uit op een Windows Surface Go. Zodra we het paspoort hebben, kunnen we er 8% korting op krijgen en de overal aanwezige BIC Camera geeft buitenlanders nog eens 7% extra korting. We vinden de Windows Go en zien dan een aantal nadelen opdoemen…. Geen USB-oplaadbaar systeem, maar dat blijkt vaak zo bij een tablet/laptop. Echter een Japanse stekker; dat werkt alleen hier, niet in de rest van Azië of thuis. Ons toetsenbord past niet op de nieuwe Surface tablet en moet extra aangeschaft worden. Naast een Japanse toetsenbord leveren ze gelukkig wel een Amerikaans toetsenbord. Het bijzondere aan de Windows tablet is een USB-aansluiting, echter dat heeft de nieuwere versie niet meer. Teveel nadelen, toch weer. We proberen het in Korea wel weer. Daar gebruiken ze in elk geval dezelfde stekker als in (het vaste land van) Europa. Nog even volhouden Puck!

Murphy’s law geldt hier en nu in Tokyo. Als ik nieuwe lenzenvloeistof koop, blijkt er wel degelijk verschil te zijn in de verschillende flesjes. Natuurlijk kies ik bewust voor die voor zachte lenzen, en ‘rub’ of ‘no rub’ behandel ik altijd hetzelfde. Als ik even een momentje een lens afspoel om gelijk opnieuw in te brengen, gaat mijn oog enorm branden. Vreselijk! Het is een agressief schoonmaakmiddel, deze vloeistof. En achteraf alleen geschikt om de lenzen er een volledige nacht in te weken. Het duurt nog uren voor de pijn in mijn oog zakt. Zelfs tot 3 dagen erna blijft mijn oog geïrriteerd en rood… Tja, een nieuw land, nieuwe producten. Met eten hebben we regelmatig een smerige aankoop, maar dit is toch echt minder prettig…
Als we in één van de hostels de was aanzetten om direct erna te kunnen ophangen en op pad te gaan, blijkt de wasmachine erg veel tijd te kosten. De meeste wasprogramma’s duren 30 minuten. Na drie kwartier vragen we wat normaal is. Weten ze niet. Na 1,5 uur vragen we of ze dit normaal achten, twijfel, maar ze weten het niet. Na twee uur vragen we de wasmachine uit te zetten, de andere wasmachines zijn al voor de tweede keer klaar! Wat blijkt, er was inderdaad een defect. Of de was nu extra schoon is? Nope, er zit alleen zeep in en de watertoevoer was afgesloten, dus we kunnen nogmaals een wasmachine aanzetten… en zo is er weer een avond verdwenen…

Accommodatie

Door de hoge kosten voor accommodatie, door de drukte vanwege Obon en vanwege onze niet-voldoende-vooruit-plan houding, verhuizen we vaak van accommodatie. De 7 nachten brengen we door op 4 plaatsen, waarbij we 5x moeten verhuizen. We komen één maal voor 2 nachten terug in het eerste hotel; wat een fijn hotel is met een eigen kamer en top bed. De tweede nacht slapen we in de manga kissa, een fantastische ervaring en twee nachten slapen we in twee verschillende hostels. Deze hostels lijken verdacht veel op capsulehotels. Ook iets typisch Japans. We slapen op slaapzalen – wat we doorgaans vermijden – en hebben meer privacy en is veel leuker dan we dachten. Een capsulehotel is een hotel met je eigen capsule; een piepkleine ruimte voor alleen een bed. Het bed is op één zijde na volledig afgesloten door houten ‘muren’. Aan het voeteneinde kan je je bed in klauteren en hangt een gordijntje. Een beetje een doodskist of beter: bedstee met ‘zeeën van ruimte’. In je moderne bedstee heb je een stopcontact en lampje, je kan er net rechtop in zitten en je hebt met het gordijn dicht alle privacy die je wenst. In één van de slaapzalen hebben we samen een stapelbed met daarvoor nog 1m2 ruimte voor onze spullen met daarna nog een half gordijn; dus laten we zeggen 3m2 ruimte voor ons tweeën. Lekker op zijn Japans knus en op en top ruimte benutten! En dat voor €28,- per nacht. Best oké, al zitten we helaas ver buiten het centrum… Oja, we krijgen er nog wel een ontbijt bij; op zijn Japans klein; 2 sneetjes brood en 1 kopje drinken… Voor ons een goede start om aan te vullen met ons eigen eten.

Tijd, prioriteit, verloren tijd

Wat een tijd zit er toch in alles. Het verhuizen van hotel naar slaapzaal naar hotel. Van het uitzoeken van visa, camera, tablet, vervoer, fietsbenodigdheden, bezienswaardigheden, handigste fietsroutes door de stad, etc., etc., etc. En een simpele was draaien.. Japan en vooral Tokyo laten zien dat plannen en dan vooral vooruit plannen, vooruitzien en besluitvaardig zijn, niet onze sterkste kanten zijn. En omdat we hier beide niet sterk in zijn, we elkaar hierin verzwakken, wat ons irritatie, vertraging en kosten oplevert. De versnelde procedure voor de visa, was achteraf b.v. niet nodig. Eerder hotels boeken zou geld schelen en rust opleveren. We zijn zo lekker flexibel, houden alles open om te kunnen gaan en staan waar we willen, maar het heeft zo zijn keerzijde. Een harde les die hopelijk in de (nabije) toekomst voordelen gaat opleveren… we willen én moeten SAMEN meer plannen, vooruit kijken en genieten.

Tokyo is voorbij gevlogen. Een week is niet genoeg geweest voor ons. Een weekje is normaal prima voor zo’n enerverende stad. Dat verdient Tokyo zonder meer. Tokyo was intens, druk, prachtig, mooi, sprankelend en heeft ons naast veel herinneringen en foto’s, het visum voor China en een nieuwe werkende camera opgeleverd. We zijn klaar om na 2 maanden Japan vertragend in plaats van gehaast door te gaan. Wij pakken de boot naar het volgende eiland: Shikoku. Vanaf daar fietsen we samen en rustig maar zeker richting de boot die ons naar Zuid-Korea zal brengen.