Honshu: Okayama 25-26 augustus

Vanaf Teshima nemen we -zoals gebruikelijk- de veerboot naar Uno, een havenplaatsje waar de Setouchi Triennale (kunst) nog even doorgaat. In de haven zijn prachtige kunstwerken met als onze favorieten een groot varken en twee grote vissen gemaakt van afval. Knorretje wordt ook aangetrokken tot dit kleurrijke varken en poseert ermee op de foto. Hilgien gaat als vissen (sterrenbeeld) met de vis op de foto. Knorretje en Iejoor vinden vervolgens een fietskunstwerk om voor te poseren; kleurrijke prachtig gemaakte fietsen die aan een rek hangen en tevens voor de verhuur zijn. Gelukkig zijn ze niet erg gewild om te huren, zodat het kunstwerk compleet is.

Als we langs het station fietsen, móeten we weer stil staan; zo fotogeniek! De muren zijn super simpel met strepen versierd, maar zodanig dat het een waar kunstobject is, wat net als de rest niet bepaald van tijdelijke aard is hier.

Even 25km fietsen vanaf de boot naar Okayama duurt op deze manier drie uur… In Okayama hebben we een ***hotel geboekt met gratis ontbijt, onbeperkt gratis drankjes, ijsjes en ijsdonuts. We hebben weer eens een privékamer wat natuurlijk ieniemienie is en waar we desondanks dolgelukkig mee zijn. De grootste bonus wat het hotel bevat, is de computer in de lounge die vrij te gebruiken is. Ons fotoblog ‘Polarsteps’ is er 3 maanden geleden mee gestopt. Sinds Lhasa kunnen we geen foto’s meer toevoegen. De makers van Polarsteps kunnen dat op onverklaarbare reden wel. Wij zien op de telefoon onze gefietste route staan als één streep en geen punten/‘steps’ met details en de mogelijkheid tekst en foto’s toe te voegen. Onze beste Puck is zodanig verouderd, dat hij een te oude Windows versie heeft, die niet meer wordt ondersteund en er dus geen updates mogelijk zijn. Hierdoor kunnen we Polarsteps niet op Puck zien, laat staan mee werken. We kijken wat het beeld is op de pc in de lounge en warempel, daar zien we de GPS-punten en dus de mogelijkheid wat toe te voegen! Dat biedt perspectieven!! In de avond gaan we gelijk 2 uur achter de pc zitten en stappen aanmaken waarvan de foto’s al een tijdje in de wacht zitten. De Polarstepsreis hebben we in Japan gestopt en herstart en is dus tweedelig geworden. We kijken of het toch lukt de reis op een logische plek op te breken: tussen China en Japan in plaats van op een willekeurige plek in Japan. Ook dat lukt! Wauw, we kunnen wat doen aan onze grootste ergernis en verdriet!
Als de prijs van het hotel de volgende ochtend opnieuw daalt van €64 naar €48,-, boeken we er een nacht bij. Met een korte sightseeingsronde in het stadje hebben we genoeg gezien en settelen ons weer achter Puck en de lokale computer. Vijf onafgebroken uren lang knippen, plakken en schrijven we en selecteren de laatste foto’s en maken zo China compleet. YESSSS het is gelukt! Geen straf hier om met de gratis drankjes, ijsjes in een heerlijke koele ruimte achter een goed werkende pc te zitten. Zelfs met het Japanse toetsenbord kunnen we goed overweg. Pfff wat een verademing!

Alhoewel… het is de vraag of wij wel ergens moeten zijn waar je onbeperkt kan eten en drinken. Het aangeboden ontbijt bestaat uit 6 verschillende verpakte broodjes die we natúúúúrlijk allemaal moeten testen. We delen elk broodje, dus we eten 3 broodjes per persoon. Echter het zijn vette broodjes en naar schatting zo’n 300 à 400 kcal per stuk. Overdag eten we ijsjes en donuts. De drankjes uit de automaat zijn naast (ijs)thee, (ijs)koffie en water, suikerrijke frisdranken. Geen light dranken, dus elke glas cola is weer een glas suiker en we zijn dorstige mensen… Bij de naastgelegen supermarkt waren we juist op tijd voor de 40% afgeprijsde belegde broodjes. Zo gaat dat immers in de supermarkten in Japan: in de loop van de dag gaan alle producten in de bonus die tot die dag houdbaar zijn. Wij hebben dan moeite ons in te houden en moeten natuurlijk ook alles testen. Japan is zo lekker! Puntje bij paaltje eten en drinken we veel teveel, vooral op de dagen dat we weinig fysieks uitvoeren. Het voelt helemaal niet lekker. We voelen en merken daadwerkelijk dat we de afgelopen tijden weer groeien. Het is erg bijzonder te noemen. In een land waar eten (erg) duur is, eten we meer dan ooit te voren. We gaan dan wel vaak voor de aanbiedingen, maar dan nog. Het wordt tijd dat we weer normaliseren.

Sinds we (Noord) Europa hebben verlaten eten we sowieso vele malen ongezonder met alle geraffineerde producten; witbrood, witte pasta’s en witte rijst. Een tijd lang zat er suiker in thee en koffie (de Balkan, Turkije, Iran) en dronken we buiten water en koffie gewone frisdrank bij gebrek aan light frisdrank. Verder zijn we dol op nieuwe producten en zoetigheid en testen we dit her en der en dan niet met mate…. In Georgië groeiden we van de vette happen, in Oman van uiteten gaan en weinig fietsen, in India van alle maaltijden buiten de deur, inclusief de vele gefrituurde broodproducten. In Japan omdat alles draait om kwaliteit en dus erg lekker is. Wij denken al het eten te compenseren door voldoende te bewegen, wat soms goed lukt (China, Iran), maar vaak ook niet. (Kan je nagaan!!;) Het is ongezond, we voelen ons regelmatig opgeblazen en het maakt moe. Netto zijn we beide op reis zo’n 3-4 kg afgevallen wat dus per land erg heeft geschommeld! We moeten weer even normaal doen. Gelukkig eten we wel bijna dagelijks 200-250g groente en 1 à 2 stuks fruit. Al die anti-oxidanten mogen wel, om de schade van de zon op de huid enigszins te beperken… Ach de Vipassana meditatie 10-daagse komt eraan en dan gaan we terug naar 2 maaltijden per dag… Of moeten we ons daar juist zorgen om maken…? Het is ±70% minder dan de huidige calorische intake!!!

Fukuyama 27-28 augustus

Het is niet zo’n vreselijk grote afstand van Okayama naar Fukuyama, maar we besluiten gewoon weer 2 nachten in te checken in een hotel. Vanwege het slechte weer en vooral omdat we behoefte hebben aan rust. Polarsteppen was ook hard werken 😉 Maar we boeken geen gewoon hotel. We checken in in een love hotel…! Naast de capsulehotels blijkt dit typisch Japans. Tot nu toe was dat er nog niet van gekomen en dus stond dat hoog op ons lijstje.

Het hotel heeft geen receptie, dus de aankomst is wat verwarrend. Er is een display met de plaatjes van de kamers, kamernummers en prijzen, een lampje wat aan of uit staat om aan te geven of de kamer beschikbaar is en een intercom. De ontvangstruimte ziet er keurig uit, met automaten voor gratis drankjes en allerlei zeepjes, lotions, gezichtsmaskers en zelfs lenzenvloeistof die gratis ter beschikking staan. Maar er zijn ook allerlei hulpmiddelen om in de juiste stemming te komen voor een love hotel. Boekjes, films en spannende kostuums, om maar wat te noemen.

Na een korte inspectieronde van de aankomsthal, drukken we op het knopje van de intercom. Aan de andere kant een vriendelijk stem, maar geen woord Engels. Binnen de kortste keren komt er een jonge vrouw beneden met in haar kielzog een westerling, type sportschool met een singlet aan. Hij moet optreden als tolk. Hij is een Rus (hoe typisch toch ook weer 😉 die 3 maanden in Japan verblijft. Hij spreekt noch Engels, noch Japans. Met handen, voeten en Google translate komen we verder en helpen ze ons vriendelijk met de bagage naar onze kamer. Een sleutel krijgen we niet en de deur sluit zich automatisch achter ons. Wij kunnen de deur niet zelf openen, oftewel we zitten opgesloten! Het is als een escaperoom! Dus we zoeken naar aanwijzingen, sleutels en andere manieren eruit te komen. Er liggen wat folders (in het Japans), er staat een telefoon en verder bijzonder weinig informatie. Als we uiteindelijk de telefoon oppakken en nummer 9 draaien, komt het ‘stel’ ons weer opzoeken. Kennelijk werkt het zo dat als je naar buiten wilt, je moet bellen. Nou maar hopen dat bij eventuele brand de deur automatisch open gaat. Als escaperoom is dit wel een beetje saai 😉

De kamer zelf is briljant: groot bed (natuurlijk), grote badkamer met douche en bad met allerlei kleurrijke badschuimspullen, apart toilet (normaal samen met de douche) en de inmiddels gebruikelijke voorzieningen als koelkast en waterkoker. En alles ziet er keurig uit en is voor Japanse begrippen gigantisch ruim. De volgende dag doen we nagenoeg niets en houden ons opgesloten. We gaan lekker bijslapen, bloggen, foto’s kijken en plannen en zo… Fantastische keuze!!

Fukuyama naar Matsuyama 29 augustus – 1 september

Van Fukuyama fietsen we naar Onomichi waar we een klein pontje nemen naar Mukaishima eiland. Dit eiland is het beginpunt van de Shimanami Kaido; de beroemdste fietsroute in Japan die via diverse eilandjes hoofdeiland Honshu verbindt met het eiland Shikoku. Alleen de eerste brug mogen we met de fiets niet over, vandaar het pontje. De eilandjes die we over fietsen, zijn bergachtig, mooi groen, hebben prachtige strandjes, veel (gratis) voorzieningen in de vorm van Michi-no-Eki’s en campings. En… bijna de hele route gaat over fietspaden en zijn heerlijk vrij van stoplichten. Een fietsersparadijs dus en we komen dan ook behoorlijk wat fietsers tegen. Komend uit een bruggen- en waterland maakt de fietsroute op ons iets minder indruk, dan op anderen. En toegegeven; zou het weer stralend zonnig zijn geweest, dan hadden we vast meer kunnen genieten van een blauwe zee, witte stranden en groene bergen.

Eénmaal op het ‘vaste’ land van Shikoku slapen we op een mooi gelegen gratis camping, met een kleurrijke zonsondergang. Als we ’s ochtends ons tentje openritsen, blijkt het tentveld gepromoveerd tot golfbaan. De tenten vormen dagelijks wisselende hindernissen 😉

Via twee prachtige bedevaartstempels fietsen we naar Matsuyama. Matsuyama is de grootste stad van Shikoku en beroemd in heel Japan vanwege de Dogo Onsen. Dit is de oudste onsen van het land, daterend van 1894 en dus staat die op ons lijstje! Naast het kasteel en de beroemde tempel 51. Helaas wordt de Dogo Onsen gerenoveerd, waardoor maar 1 van de 3 baden open is. Het is bijzonder om in het hartje van een grote stad in de rij te staan temidden van Japanners in kimono’s en badslippers, wachtend op een plekje in de onsen. Want verbouwing of niet, populair is de onsen onmiskenbaar.

We kamperen in een stadsparkje in deze grote stad en verwachten dat niet iedereen ervan gecharmeerd is. Als we ‘s ochtends enigszins bezwaard om ons heen kijken, terwijl we uit ons tentje kruipen, worden we verrast. Iedereen begroet ons vriendelijk en één voor één komt er iemand een praatje maken. Toch opvallend, komend van Hokkaido waar we nauwelijks aanspraak hadden van Japanners. Als we bijna de tent opgeruimd hebben, komt een man aanfietsen die ons al eerder had gegroet en aangesproken. Hij komt ons mandarijnen brengen. En hij nodigt ons uit om koffie te komen drinken in zijn café, even verderop. Als wij achter ons dampende kopje koffie zitten, blijkt dat hij (80 jaar) samen met zijn vrouw (74 jaar) al 45 jaar het café bestiert. We vallen bijna van onze stoel van verbazing: dat ze geen 25 meer waren, hadden we wel gezien, maar deze leeftijden! En zo kwiek, levenslustig en stralende ogen, alsof ze iedere dag weer opnieuw genieten van het leven en van elkaar. Fantastisch! Na de koffie, een soepje en een pudding fietsen we via het kasteel naar de haven van Matsuyama om daar de boot te nemen. Nog één boot, de laatste binnen Japan… En terug naar het hoofdeiland Honshu, op naar Hiroshima.

Hiroshima 1-2 september

Er zijn weinig steden in de wereld die zo nadrukkelijk verbonden zijn met één dramatische gebeurtenis als Hiroshima. 6 augustus 1945 om 8:15 werd door de Amerikaanse bommenwerper Enola Gay de eerste atoombom ter wereld gericht op mensen, boven Hiroshima losgelaten. De atoombom genaamd Little Boy (‘slechts’ 3m lang en 4.000 kg zwaar) had een enorm effect. Little Boy werd 600 m bóven de grond tot explosie gebracht om het effect te vergroten. De vuurbal die door de explosie ontstond bereikte een oppervlakte temperatuur van 7.700°C!!! In een straal van 1,2 km van het epicentrum overleed praktisch iedereen direct of binnen enkele dagen door verbranding en/of de radioactieve straling. Honderdduizenden doden en gewonden en een totaal vernietigde stad waren het gevolg. Nadat ook Nagasaki 3 dagen later door een atoombom werd vernietigd, was het doel van de Amerikanen bereikt; een onvoorwaardelijke overgave van Japan.

Dit zijn wellicht de belangrijkste feiten van die gebeurtenis. Als je Hiroshima nu bezoekt, zie je vooral een levendige stad, met veel groen en hoogbouw. Maar natuurlijk herinnert veel in de stad aan die ene gebeurtenis. Op wat min of meer het epicentrum was van de explosie, is een Memorial Park aangelegd, met vele gedenktekens en het Peace Memorial Museum. Wij bezoeken dit museum en laten ons ruim een uur rondleiden, om daarna terug te keren en alle verhalen nog eens rustig te lezen en tot ons door te laten dringen. Het museum is prachtig opgebouwd. De vele persoonlijke verhalen vertellen wat een impact het heeft gehad, ook op de overlevenden. Zowel de lichamelijke, als de enorme psychische consequenties. Van gruwelijke verbrandingen, diepe wonden door rondvliegend glas, bloed opbraken, diarree en allerlei soorten kanker die zich juist vaak pas later manifesteerden. Van depressies, verscheurde families, verlies van banen en verlies van vele dierbaren….

Zo is er een verhaal van een meisje die 2 jaar was toen de bom 1,5 km van haar woning ontstak. 10 jaar na de bom, werd bij haar leukemie geconstateerd. Sasaki Sadako geloofde, dat door het vouwen van 1.000 kraanvogels, ze zichzelf kon genezen. De kraanvogel wordt in Japan beschouwd als gelukbrengend en met 1.000 origami kraanvogels mag je een wens doen. Bovendien staat het symbool voor lang leven.
Toen bleek dat ze niet was genezen na 1.000 kraanvogels, wilde ze er 10.000 vouwen en ze maakte de kraanvogels nog kleiner, nog moeilijker. Tot verdriet van haar vader die vond dat ze haar spaarzame energie beter voor haar genezing kon gebruiken. Ze overlijdt voordat ze de 10.000 kraanvogels af heeft. Om haar te herdenken, maken haar klasgenoten haar werk af. Tot de dag van vandaag komen er vanuit Japan en andere delen van de wereld gevouwen kraanvogels naar Hiroshima om haar en de andere slachtoffers te herdenken.

Het zijn de pijnlijke verhalen en immense impact die enorme indruk maken. Het is bijna niet voor te stellen dat twee tot drie jaar na dato de incidentie van leukemie drastisch toenam. Nog wat later bleken ook andere vormen van kanker fors toe te nemen. Tot de dag van vandaag is de incidentie van kanker hoger bij de mensen die (op afstand) hierbij aanwezig waren of vlak erna in Hiroshima verbleven.

We krijgen daarnaast kippenvel van de kille uiteenzetting hoe de gruwelijke beslissingen genomen zijn om tot het ontwikkelen en gebruiken van de atoombom te komen. Zo besloot de Amerikaanse regering de atoombom te gebruiken om te verhinderen dat de Sovjetunie haar invloed in de regio kon uitbreiden. Een andere reden was om de enorme ontwikkelingskosten van de atoombom aan het Amerikaanse volk te rechtvaardigen….

Doelen werden vervolgens bewust geselecteerd op basis van ligging. Nadat de doelen bepaald waren, werd er besloten om deze te sparen van gewone luchtaanvallen, om goed het effect van de atoombom te kunnen beoordelen….! Hiroshima was het ideale doel, een stad in een platte omgeving, zonder bergen en vrijwel ongeschonden. Zo kon het effect van Little Boy goed in kaart gebracht worden. De Amerikanen waren blij verrast met de enorme impact….
Het Peace Memorial Museum heet zo, omdat het museum vooral een oproep is aan iedereen dat iets dergelijks nooit meer mag gebeuren. Het is een oproep kernwapens uit de wereld te bannen. In het park buiten het museum brandt een eeuwige vlam. Deze vlam wordt pas gedoofd als alle kernwapens de wereld uit zijn. Hopelijk dooft deze eeuwige vlam ooit een keer…,beter vandaag dan morgen…

Hiroshima – Fukuoka 3-7 september

We hadden wat couchsurf- en warmshowerverzoeken uitgezet, maar alleen uit Fukuoka komt een (positieve) reactie. We kunnen het stuk van Hiroshima naar Fukuoka in 3 dagen fietsen, maar omdat we geen haast hebben, besluiten we er 4 dagen over te doen. Twee nachten wildkamperen we, in Kitakyushu hebben we een hotelletje. Kitakyushu ligt net op het eiland Kyushu, voor ons het 4e en laatste hoofdeiland van Japan. De zeestraat tussen Honshu en Kyushu is nauw en met de fiets kan je door een 780 meter lange tunnel de zeestraat oversteken. Wel met de fiets aan de hand, want fietsen onder zee is natuurlijk heel gevaarlijk ;). In deze tunnel ligt de enige prefecturale grens van Japan die onder water ligt. Kitakyushu heeft in Japan niet de naam dat het een mooie stad is. Het is een industriestad en het regent er vaak. Kitakyushu was het eigenlijke doelwit van de 2e atoombom, maar omdat het zicht slecht was (vanwege de bewolking) hebben ze het doel op het laatste moment verlegd naar Nagasaki. Als Japanners neerbuigend doen over de stad en het weer, reageren de inwoners van Kitakyushu dat het weer ze tenminste gered heeft in 1945. Maar goed dat is allemaal historie en de onwetende buitenlander kijkt onbevooroordeeld naar de stad. En eigenlijk vinden wij het centrum van Kitakyushu best wel mooi en levendig ☺.

De route van Kitakyushu naar Fukuoka doen wij door het binnenland, op aanraden van onze couchsurferhost in Fukuoka. En dat was een hele goede tip. Het is een route langs rivieren en over heuvels en is heel landelijk. Een stuk leuker dan grote delen van de afgelopen dagen. De kers op de taart is een aantal niet-toeristische tempels. De één met een tribune van kinderbeeldjes met slabbetje en mutsje en de ander (Nanzoin tempel) met een enorme liggende Boeddha. Het is de grootste liggende bronzen boeddha ter wereld. Met een afmeting van 41m lang, 11m hoog en een gewicht van 300.000 kg is dit behoorlijk indrukwekkend te noemen..!

In Fukuoka gaan we met de Amerikaanse couchsurfer host Wayne uit eten. En dat wordt nog een fantastische afsluiter van Japan. We hebben mooie dingen gezien in Japan, maar het straatleven is vaak wat saai en de mensen afstandelijk. Fukuoka is echter één van de weinige steden in Japan waar streetfood te krijgen is. Dat laten wij ons niet ontzeggen!! Dat streetfood eet je op straat, op een krukje bij een eettentje en je zit dan bijna op schoot bij je buurman. En dan komen de verhalen los! En de verhalen komen helemaal los als we naar een ‘standing bar’ gaan, waar je aan statafels je drankje nuttigt. Als wij binnenkomen, is al wel duidelijk dat de rest van de aanwezigen een flinke voorsprong heeft. Wat betreft het alcoholpercentage, wel te verstaan. En dan zie je de Japanner die praatgraag is en zelfs lichamelijk contact niet mijdt. We worden per direct nog herkent als fietsers die vandaag door de stad reden. Inderdaad; dat waren wij! En zo is het contact met weer een andere tafel gelegd. Gesprekken volgen, glazen worden geklonken en er wordt enorm gelachen.

Het beeld van de Japanner moeten we last minute bijstellen. Misschien hebben wij wel een te eenzijdig beeld gehad, omdat we niet naar dit soort gelegenheden zijn geweest. Hoe het ook zij, dankzij Wayne hebben wij een geweldige, laatste avond in Japan. Een extra gezellig accent krijgt de avond, als in de bar ook Leonie aanschuift. En Leonie is, zoals de naam al doet vermoeden, een Nederlandse. Tevens een expat die na een jaartje Japan is blijven hangen. Met z’n allen wisselen we ervaringen en observaties uit en leren we weer wat bij. Bedankt Leonie en Wayne, bedankt Japan en bedankt Japanners die we na 3 maanden nog steeds niet voldoende hebben leren kennen… Ja Japan, je bent toch wel een beetje mysterieus…! Ik geloof dat we je toch een beetje gaan missen…

We hebben al veel donaties ontvangen voor het goede doel waar we voor fietsen: onderzoek naar sarcoomkanker.

Donaties zijn nog steeds van harte welkom. Klik hier om te doneren.