Zodra we de grens oversteken verandert er wat. Van het schone, actieve en sportieve Slovenië belanden we in een land waar alcohol en roken een grote rol lijken te spelen. Overal mag gerookt worden, ook in cafés en restaurants. En iedereen lijkt te roken. Bier is hier net zo duur of beter: goedkoop als fris of water. Voor 1,5 euro een halve liter bier. Tja waarom zou je dan nog iets anders kiezen…? Als we ergens espresso drinken (goed betaalbaar 0,80-1,00), worden we omringd door mensen met in de ene hand een biertje en in de andere een sigaret. Ze steken nog net niet de ene met de andere sigaret aan. Wat een verschil met Slovenië.

We fietsen direct door naar Rijeka, een grote stad waar wij een appartement in het hartje centrum hebben geboekt. We blijven er 2 nachten. Niet alleen om het e.e.a. te organiseren maar ook om beide halve finales WK voetbal te kijken. Wat een feest, Kroatië is door een overwinning op Engeland door naar de finale!!! Iedereen is dronken, zingt, springt en is trots, supertrots!

Vanuit Rijeka fietsen we langs de Adriatische kust naar Senj, een klein dorp, om vanaf daar het binnenland in te fietsen. In Senj moeten we al 100 hoogtemeters maken naar het appartement, maar vanaf daar is het alleen maar stijgen en stijgen, om de bergrug over te komen in de richting van Kuterevo. Na wat dalen moeten we naar Kuterevo weer enorm klimmen, waardoor we na een dag ploeteren – thanks Osmand, ook weer gravel – tegen 18u aankomen. Nog nooit van Kuterevo gehoord? Dat kan kloppen. Het is een gehucht van niets. Maar er wonen wel 8 beren. Wij willen al de hele tijd beren zien, maar in het wild kom je ze niet zo maar tegen en om 100,- pp te betalen en een stuk extra te fietsen om met een gids op pad te gaan, ging ons te ver.

Kuterevo heeft een berenopvang, voor weesberen en een oud verwaarloosde circusbeer (35j). Daarnaast worden er een paar beren opgevangen die te dicht bij de bewoonde wereld kwamen, waardoor ze een gevaar voor de mens en zichzelf vormden. Het is misschien net een dierentuin, maar de beren hebben redelijk wat ruimte en geïnteresseerden kunnen er een kijkje komen nemen. Er zijn 3 jonge beren (5-8j) en 5 oudere (10-15j), waarvan 4 mannetjes en 1 vrouwtje (35j). Het wordt gerund door vrijwilligers. Een oud dametje dat achter de opvang woont, komt regelmatig eten geven. Zo’n moment maken wij precies mee, dus alle beren verzamelen zich voor onze neus!

We hadden de berenopvang al eerder gemaild met de vraag of we er vrijwilligerswerk kunnen doen, maar geen reactie ontvangen. Nu we er zijn en niet direct verder willen fietsen, doen we nog een poging. Aangezien de eigenaar in geen velden of wegen is te bekennen, koken we er een potje en wachten we af tot hij terug komt. Even later, als de pasta inmiddels overgaar is, geeft baas Ivan ons toestemming om als ‘pelgrims’ 4 dagen te blijven. Zolang we maar Duits praten en geen Engels, daar heeft hij een hekel aan.

We zetten de tent op voor uiteindelijk 2 nachten. De volgende dag verzinnen we wat klussen, aangezien er geen plan/aansturing (voor ons of iedereen?) is. De keuken en koelkast van de padvinders kan heel wat hygiënischer en de houten hokjes die het toiletgebouw voorstellen (met gaten in de grond) kan wel een schoonmaak gebruiken. Tegen de lunchtijd maken we kilo’s zojuist uit het bos gehaalde paddenstoelen met een afwasborstel schoon. Was overigens echt een functionele manier! ’s Middags zijn onze zelfverzonnen klussen klaar en omdat het ontbreekt aan verdere instructies besluiten we bij onze tent wat te plannen.

Nog geen half uur later komt een medewerker ons halen om de toeristen rond te leiden, het is erg druk en te weinig vrijwilligers. Maar natuurlijk! Eh… we weten alleen erg weinig over de beren…!!! Met 2 magazines over het beren-beheer in Kroatië met wetenschappelijke achtergrond en feiten onder de arm, lopen we naar het buitenverblijf waar al veel mensen wachten om door te mogen lopen onder begeleiding van een vrijwilliger. En dat zijn wij 😉 We vertellen wat we weten en als er even tijd is, lezen we verder en brengen soms nog even de antwoorden naar de toeristen. Evengoed leren we van bezoekers en zo steken we van elke rondleiding zelf weer wat op en genieten van het zicht op de beren en gezellige gesprekken. Meest interessante feiten zijn wel het eetpatroon en het gewichtsverloop natuurlijk;). Beren zijn flexitariërs met de nadruk op vegetarisch. Slechts 5% van hun eiwitteninname is van dierlijke afkomst, voornamelijk ongewervelden (slakken, wormen, etc.). Beren kunnen gevaarlijk zijn, maar mensen staan in principe niet op hun menu ;).

Een bruine beer weegt bij de geboorte maar 350g! Na 3 maanden wegen ze al 10 kg. Een volwassen vrouwtje weegt 120 kg, terwijl een volwassen mannetje maar liefst 200 kg weegt, behoorlijk indrukwekkend allemaal! Daarnaast verliezen mannetjes 22% van hun gewicht in de winter, vrouwtjes zelfs 40%.
Andere belangrijke info blijken we te missen. Als wij de toeristen uitleggen dat de beren in het achterste verblijf rondwandelen, vinden we ze daar niet en blijken ze in het voorste verblijf te zitten. Hoe kan dat nou weer? Ze hebben ze vannacht toch niet overgeplaatst? Dit moeten we checken, want we staan behoorlijk voor lul. Blijkt er een tunnel te lopen van het ene naar het andere verblijf…! Zelfs een paar andere vrijwilligers wisten dat niet. Later zien we echter één van de grootste beren een relatief kleine onderdoorgang in klauteren en na enige tijd aan de andere kant tevoorschijn te komen. En ook erg leuk te zien; ze communiceerden met geluiden met elkaar en de één riep de ander om ook naar het achterste verblijf te komen en dat gebeurde dus ook.

Dit is wat we hier kwamen doen; beetje beren kijken. Missie geslaagd! Deze rol bevalt mij, Hilgien wel, maar de ogenschijnlijk ongeorganiseerde bende zoals Auke het ziet, staat Auke tegen. Als we de volgende ochtend vroeg wakker zijn besluiten we de boel hier achter te laten en verder te trekken. Deze berenopvang is een vrijwilligersspot en scoutopvang. Er lopen hier zo 40-80 jongeren (18-30j) rond, waarbij zij betalen om hier werk te mogen verrichten en tussen 1 week en 1 jaar verblijven. Het verbaast ons dat je moet betalen om hier te mogen werken (normaal 5-6u pd). Maar goed dat is tegenwoordig bijna overal zo.

We melden ons af en zetten de fietsen in beweging in de richting van het beroemde, zeer toeristische, natuurwonderschone Plitvice park. Onderweg tevergeefs op zoek naar mijn vlaggetje, die ik net als Auke inmiddels ook verloren ben. De afdalingen gaan denk ik wat te hard 😉 We appen nog even de enige couchsurfer die in het park woont om te zien of hij toevallig wil hosten. Wauw, we hebben binnen 5 minuten een couch! Midden in het park! We fietsen flink door, want om 17u00 is de finale Kroatië – Frankrijk en die willen we natuurlijk niet missen. We checken de route door couchsurfer Djordie een printscreen te sturen en helaas geeft hij zijn goedkeuring zonder echt goed te checken. De laatste 7 km over grove gravel met behoorlijke hoogteverschillen maakt het pittig. Mensen waarschuwen voor beren, maar we zijn niet bang voor de flexitariërs en we vechten ons erdoor. We zitten zo diep in het bos dat we geen bereik hebben, dus onze app – we zijn 2 uur later – komt ook niet door. Maar dan begint de laatste afdaling op asfalt en maken we weer vaart tot we opeens voor het eerst in een paar uur een tegenligger tegen komen. Het is Djordie; “ik ben jullie host, volg me naar de locatie….”

Het is 16u15, nog mooi op tijd als we aankomen bij de meest prachtige cottage met uitzicht op de Plitvice rivier. Zijn verhuurcottage, ons verblijf voor 2 nachten! Gaaf! Maar nu eerst douchen en omkleden, wij willen niet te laat komen! Iets voor 17u komen we aan bij vrienden van Djordie met 6 mensen, tig kippen en kalkoenen, een jong speels hondje en een vuurtje wat later een BBQ wordt. Maar geen actie voor de wedstrijd, geen TV, geen vlaggen, geen Kroatische shirts. Wij blijken fanatieker te willen kijken dan deze Servische Kroaten. Later gaat wel de radio aan, maar dat voetbalcommentaar begrijpen we niet. Als het inmiddels 0-1 is voor Frankrijk staat de televisie buiten en is er een kabel getrokken. Zon er vol op en iedereen op een afstandje kijken. Reden: ach het is voetbal. En of we eerste of tweede worden, het is al hartstikke goed. We zijn trots. Dat Kroatië verliest met 2-4 maakt niets uit. Ondertussen vloeit de drank rijkelijk. De 5 (!) liter fles wijn wordt verdeeld over bierglazen en verdund met bruiswater. “Dan is het lekker dorstlessend”. Eerlijk gezegd vonden wij het er smerig door worden en bovendien drink je het –ondanks de smaak- erg makkelijk weg.
Tegen 22u is alles gebakken op de BBQ en in een pan gegooid en mogen we eindelijk na uren te worden verlekkerd aan tafel. Opeens is iedereen stil en wordt er gulzig gegeten. Beetje anders dan we gewend zijn 😉

Het Plitvice park wandelen we via een wandelroute binnen en of we willen of niet missen daarmee de officiële ingang. Jeeh wat jammer dat we dat buitensporig hoge entreegeld van 35,- moeten missen. Buiten het seizoen (juli/augustus) om is het veel betaalbaarder en in de winter kost het maar 7,-. Het is –naar horen zeggen- een ontmoedigingsbeleid om de drukte te spreiden. Dat is nodig, maar het lijkt weinig effect te hebben. Het park is behoorlijk indrukwekkend met de vele watervallen, kleurrijke waters en natuurschoon. Een aanrader, mits buiten de zomer om!

We willen vroeg naar bed, maar Djordie en een aantal vrienden en buren komen blijkbaar elke avond samen om heel veel te roken en te drinken. Het begint te regenen buiten en dus komt iedereen de cottage in, rookt gewoon lekker door en het is een gezellige boel. Wat kunnen wij ervan zeggen, we zijn op bezoek en Djordie zelf blijkt in de caravan ernaast te wonen, tot het huis boven af is. Gelukkig druipen ze rond middernacht af, stappen gewoon achter het stuur –het regent immers- en kunnen wij de boel doorluchten en slapen.

Vanaf de Plitvice willen we naar Bosnië, maar niet voor we –als tegenprestatie- wat klusjes voor Djordie doen. Hij is echter weg, vindt dat we moeten relaxen, en weet niet wanneer hij terug komt. Nou hebben we gelukkig wat wijn kunnen halen en zijn auto schoongemaakt en maken zijn cottage verhuurklaar (schoon), zodat we toch met een goed gevoel weer op de fiets kunnen stappen. Op naar Bosnië! Maar niet voordat we het ultieme uitzichtspunt over de Plitvice park tegen komen en daar enorm van genieten.

Wij fietsen voor HDKT. Heb jij al gedoneerd? Klik hier voor meer informatie en doneren.