Een relatief makkelijke fietsdag met nog geen 40km op de teller, wachten bij de grensovergang, een stempel in het paspoort erbij en opeens zijn we in land nummer 11: Bosnië. In de stad Bihac verblijven we in een appartement dat wij en ook anderen niet kunnen vinden. Het valt erg op, de één na de ander op straat probeert te helpen. En alleen maar met goede bedoelingen. Een local rijdt voor, een andere local helpt mee rondvragen en weer een ander wil wel bellen. Als we eindelijk de eigenaar te pakken hebben blijkt de combinatie – slechte buurt, 3 hoog en geen plek voor de fiets – een reden om een ander appartement te nemen. De man begrijpt het volkomen en belt zelf nog even wat rond, terwijl wij rondkijken hoe de vele gebouwen om ons heen nog altijd beschadigingen vertonen van de oorlog die van 1992-1995 plaatsvond.

We vinden wat anders en hebben ondanks de vroege aankomst nog net even tijd om te eten en het stadje te bekijken. De stad lijkt een vluchtelingenkamp, en dat is het min of meer ook. Veel Pakistani, Afghanen en wellicht anderen, verblijven in deze stad aan de grens van de EU om keer op keer te proberen de grens over te komen. Het maakt een vreemde indruk en ondanks waarschuwingen van die vriendelijke locals, voelt het niet onveilig of onprettig. We lezen dat er een festival gaande is en als we wat mannen aanspreken om de locatie te achterhalen, stappen ze bijna direct in hun auto om ons daar heen te rijden. Wat een geweldig vriendelijk volk!

Bihac is onze tussenstop naar het Una nationaal park waar we vooral de grens voor overgegaan zijn. De volgende dag fietsen we daar naar toe en bezoeken onderweg de Strbacki waterval die – ook na het Plitvici park- zeer imponerend is. Behalve de waterval worden we omringt door gesluierde moslims, wat we tot heden niet zijn tegen gekomen. Dit deel van Bosnië is niet alleen islamitisch, ook vakantievierende Saoedi’s komen massaal naar Bosnië. Naar horen zeggen is er nog altijd een sterke band sinds de oorlog, waar de moslims steun kregen vanuit de Arabische wereld. Om die reden blijkt de brandstof hier heel goedkoop. Daar hebben we alleen niets aan;)

Daarna strijken we voor 4 nachten op een camping neer met ons tentje aan het water tussen een paar andere tentjes. Het water is iets te fris om te zwemmen, maar functioneert uitstekend als koelkast. Behalve relaxen, wat we niet al te veel doen, gaan we raften over de Una. Bij uitstek activiteit nummer 1 op de Una. Onze Duitse buren en een Belgisch stel gaan mee, naast nog 2 rafts met Fransen en Tsjechen. Wij hebben het met z’n 6en erg naar ons zin, het klikt geweldig, we raften van verschillende watervallen en hebben een vrije val van 5 meter. Als we bij de Strbacki waterval komen, gaan alleen de rafts de 24m hoge waterval af en lopen wij inclusief de raft-gidsen er toch maar omheen. Voor extra avontuur neemt de gids ons wel mee naar een 8 meter hoge brug waar we van af springen. Best hoog en dus best eng, maar vandaag staat alles in het teken van adrenaline, dus het past er mooi bij.

’s Avonds gaan we nog ‘even’ eten met de Duitsers Steffi en Misha, want uiteten gaan is beduidend goedkoper dan koken. De avond verloopt erg gezellig en we belanden pas om 4u00 in de tent. Morgen vertrekken? Nee dat kan niet meer. Met het warme weer is het vroeg vertrekken of niet vertrekken en dus relaxen we een dagje extra. Zelfs dat ene korte fietstochtje naar het kasteel is teveel inspanning.

Na 3 dagen camping fietsen we, via de watervallen van Martin Brod, zonder duidelijk dagdoel richting de Kroatische kust. Na maar 50 km kan Hilgien het niet meer opbrengen. Is het de warmte of de darmen die sinds de ‘beren’ opspelen? We gaan uiteten en overnachten in Drvar, waar het opeens niet meer islamitisch is, maar alles lijkt te draaien om varkensvlees. We hebben een volledig appartement voor 24,- tot onze beschikking en pakken weer wat extra rust om daarna onze grenzen te verleggen.