Nadat we soepeltjes de 2 kilometer file bij de grens ontweken hebben, volgt een lange afdaling naar de baai van Kotor (Herceg Novi). Met prachtige uitzichten over de Adriatische Zee en de baai. In de verte zien we nog net de landtong waar de langgerekte kustlijn van Kroatië op houdt.

In Herceg Novi gaan we weer eens lekker naar het strand en uit eten om te vieren dat we die dag (5 augustus) 6 jaar samen zijn, dat we 12 weken onderweg zijn en dat we land 12 hebben bereikt. Het eten smaakte niet slecht, maar Auke voelt zicht direct al niet zo lekker. De volgende dag weinig verbetering en we leggen met pijn en moeite 45 kilometer af langs de baai naar de stad Kotor. De tocht is de moeite waard, met een leuke tussenstop in het ‘Venetiaanse’ plaatsje Perast en de hoge bergen die langs de baai opdoemen. Kotor zelf is een hele mooie stad met wederom onmiskenbaar Venetiaanse invloeden. Ook doet het wel een beetje denken aan Split. Veel muziek en terrasjes en een lekker sfeertje.

Vandaag zijn we allebei weer redelijk fit en dat is maar goed ook, want we willen naar de voormalige hoofdstad van Montenegro; Cetinje. We moeten over de berg die de Venetiërs het land de naam Montenegro hebben gegeven. Deze berg rijst steil op achter Kotor en via vele haarspeldbochten bereiken over mooi asfalt en verrassend gemakkelijk de ingang van het Lovcen nationaal park op zo’n 1.000 meter hoogte. Maar we zijn er nog niet. We willen namelijk het park in en we willen naar de bergtop (op ruim 1.600 meter). Op deze top heb je prachtige uitzichten en staat het mausoleum waar ’s lands beroemdste dichter is begraven. Dat betekent nog 700 hoogtemeters extra, maar dan wel over een weg waar werkzaamheden aan worden verricht. En officieel is die juist voor de komende twee uur gesloten. We overleggen bij een restaurantje; kunnen we verder of niet. Advies: 30km omfietsen. Nou nee dank je. Een Frans stel twijfelt ook maar neemt met de auto niet het risico. Ondertussen is het middag, dus heet (30+), terwijl er weinig beschutting is. Het laat zich raden dat die meters door stof en gaten in de weg, een stuk lastiger gaan. Maar we zijn blij dat we ondanks de twijfel de klim gewaagd hebben, want de uitzichten over de baai van Kotor én de andere kant op, zijn fantastisch. En we ontmoeten een Italiaans stel, wat ontzettend goed klikt. Een paar ijsjes, frisjes en koppen koffie verder met ondertussen een waterval aan gesprekken, besluiten we met pijn en moeite verder te gaan naar Cetinje.

De afdaling aan de andere kant van de berg is totaal anders dan de beklimming vanuit de baai. We fietsen met mooie bochten en door bossen in no time naar beneden en checken in Centinje in in een appartementje. Cetinje zelf is een bijzonder plaatsje. Het is klein en doet dorps aan, maar tegelijkertijd heeft het mooie herenhuizen, kloosters en boulevards. Montenegrijnen beschouwen Cetinje nog altijd als hun culturele en spirituele hoofdstad.

Na twee nachten in Cetinje vervolgen wij onze weg zuidwaarts. Het is een prachtige afdaling naar het plaatsje Rijeka met het vroegere buitenverblijf van de koninklijke familie. Rijeka ligt een stuk lager dan Cetinje en het is dus in de winter een stuk aangenamer. Echter verwacht geen grote, mooie gebouwen te vinden, want het is vergane glorie. Hier en daar kan je met wat fantasie een voorstelling maken hoe het er vroeger heeft uitgezien (een boulevard en een plein met een fontein en mooie lantarenpalen).

We gaan gauw door naar het meer van Shkodra, met al snel mooie doorkijkjes op het meer en zijn moerasrijke noordelijke kustlijn. Virpazar, aan het meer, blijkt een hotspot voor toeristen te zijn, want ineens zien we bus- en bootladingen mensen. Dat die bootladingen op weg gingen naar pelikanenkolonies, wisten we toen echter nog niet. Wij wilden, na de beren, heel graag pelikanen zien en het Shkodra meer is één van de plekken om ze te zien.

We fietsen langs het meer van Shkodra in de richting van Albanië. Maar als je verwacht dat dat een heerlijk vlakke etappe is, met af en toe een verkoelende duik, vergis je je. Het is heet, we moeten veel klimmen, er is weinig beschutting en er zijn nauwelijks voorzieningen. Dat was ook precies de waarschuwing van Chuck. Chuck is een Amerikaanse warmshower host en fanatiek fietser, die ooit neergestreken is in Albanië en daar nooit meer vertrokken is. Graag hadden we bij hem gelogeerd en verhalen uitgewisseld, maar helaas is hij zelf een tocht aan het maken door Oost Europa.
Omdat de voorzieningen dun gezaaid zijn, besluiten we (halverwege het meer) een nacht wild te kamperen. Wild kamperen is algemeen geaccepteerd in Montenegro en alhoewel wij ons daarbij nog steeds niet helemaal relaxed bij voelen, wagen we het er een keer op. Nog steeds worstelend met de hitte en het klimwerk (maar genietend van de uitzichten over het meer), worden we door een wijnverkoper ‘gemaand’ bij hem even op adem te komen en wat te drinken. Na een lichte aarzeling, accepteren wij de uitnodiging, want ons waterpeil is erg laag geworden. Het glas water wordt gevolgd door een fles water, druiven en koffie. Na ongeveer anderhalf uur (!) willen wij onze tocht vervolgen, maar het leek ons gepast als tegendienst een fles wijn te kopen. Als we vertellen waar wij willen gaan kamperen, stopt hij ons brood, ham, tomaten en paprika’s toe. Onderweg ernaartoe blijkt er niets te krijgen. Wat een vriendelijkheid!

Eenmaal aangekomen bij het strand hebben we de keuze; links naar een camping of rechts het strand op en kijken of we kunnen wildkamperen. We kiezen voor een wandelpad over de rotsen naar rechts. Niet de makkelijkste route met de fiets. We nemen gelijk een duik in het meer. Niet al te verfrissend want het water is een graad of 30. Maar ach, het went. En ja hoor, daar zijn onze Franse ‘vrienden’ ook weer. We zijn ze nu al twee keer eerder tegen gekomen; één keer in het Lovcen NP (zij reden wel 30 km vanwege werkzaamheden om), één keer vlak voor Virpazer (ze kwamen een zijpad in waar we net lunchten) en nu dus weer. Het stel is mateloos geïnteresseerd in ons avontuur en je zou bijna denken dat we gestalked worden 😉

Er staan een paar tentjes op het strand en we checken even of we de tent erbij kunnen zetten. De camping ligt immers 100m verderop. Geen probleem. Zodra we gegeten hebben en de tent staat, wordt Hilgien enorm misselijk. Die nacht gaat alles tot de laatste druppel eruit. Was het dan toch iets in het eten? Of het water? Het is ook nog eens ontzettend heet. ’S nachts koelt het helaas niet veel verder af dan een graad of 28. Dat zal niet helpen. De volgende ochtend wordt een hele zware voor Hilgien. We staan aan een meer en er zijn geen voorzieningen of eten / drinken te verkrijgen de buurt. Behalve die camping waar ze ons wel graag wilden hebben en waar we NIET heen zijn gegaan. We durven niet met hangende pootjes terug. Hilgien is totaal leeg en er gaat niets in. Het volgende dorp ligt 25 kilometer verderop. Het klimwerk op de hoofdroute valt mee, maar om op de hoofdroute te komen, moeten we eerst ruim 300 meter omhoog zien te komen, met bovendien pittige stijgingspercentages. Het lukt met veel moeite om de hoofdroute te bereiken, waarbij Auke grote stukken om beurten beide fietsen omhoog fietst.
We proberen hulp te zoeken bij passerende auto’s, als Simon aan komt fietsen. Simon fietst even in 5 weken van Rotterdam naar Athene. Pardon zeg? Dat is pas knallen, als je bedenkt dat wij al 3 maanden onderweg zijn om in Montenegro aan te komen! Simon blijkt regelmatig praatjes te houden bij Bike4travel in Rotterdam, waar wij de fietsen gekocht hebben. We wisselen kort wat ervaringen uit, maar we kunnen niet zo heel veel voor elkaar betekenen. Al hoewel we later door een automobilist wat flesjes drinken aangeboden krijgen, met de groeten van Simon, wat geweldig! Dank Simon. Het lukt vrij snel een auto aan te houden. Helaas kan Hilgien en haar fiets niet mee, maar er is wel plek voor haar bagage. Dat scheelt in elk geval. We krijgen nog een fles water toegestopt en na een tocht met enorm veel pauzes bereiken wij het plaatsje, waar ook de bagage is achtergelaten. De teleurstelling is enorm als blijkt dat er geen hotel (meer) is. De enige mogelijkheid is 8 kilometer verderop. Aan het meer. Daar kan Hilgien hopelijk herstellen. De adviezen van een vriendelijke en bezorgde barman om een infuus te halen bij de medische post van het dorp, negerend. Het lukt om Ckla te bereiken en we blijven daar twee nachten om Hilgien te laten herstellen. Dat gaat maar moeizaam, dus op dag 2, biedt onze gastvrouw aan, om Hilgien alsnog naar de medische post te brengen voor een infuus. Het lijkt te helpen, want na twee nachten is Hilgien voldoende hersteld om het laatste stuk af te leggen naar de grens met Albanië.

Hilgien bij de medische post. Let ook eens op de muur achter haar. Dan vallen onze (voormalige?) vochtproblemen thuis toch best mee 😉

Montenegro is een mooi land met gastvrije mensen. We hebben er (te) weinig van gezien. Landinwaarts hebben we een paar mooie parken laten liggen. Gelukkig heb we wel de Montenegro beklommen. Dat we allebei(!)in deze week ziek werden, is een domper geweest. Tijd voor een nieuw land.