De volgende dag gaan we via Peshkopi naar Debar in Macedonië, land #15. Net als we Peshkopi willen verlaten, komt er een jongen van een jaar of 12 op ons afstappen en vraagt ons in vlekkeloos Brits Engels of we koffie willen drinken? Jemig, jij spreekt goed Engels, brengen we uit. Ja, ik kom ook uit Liverpool. Juist ja. Hij is daar met familie en zij hadden ons kennelijk al een tijdje in de gaten. En in Engeland wonend of niet, als Albanees ben je gastvrij en nodig je gasten uit. Na een kop koffie met wat erbij, een ijsje en anderhalf uur kletsen, krijgen we niet de kans de rekening te betalen. We voelen ons elke keer als dit gebeurt toch enigszins bezwaard. Wij hebben verhoudingsgewijs meer geld dan de gemiddelde Albanees. Het gemiddelde inkomen is hier rond de Euro 250,-… We fietsen hierover na kletsend verder. Peshkopi wordt kennelijk ook wel klein Debar genoemd en Debar in Macedonië (of is het Noord Macedonië, of FYROM, of Skopje?) wordt groot Debar genoemd. Als we het land maar FYROM noemen als we Griekenland inkomen… het is hot item waarover één dezer dagen gestemd gaat worden.

Debar is een super leuke levendige plaats, barstensvol restaurantjes en cafés. Bovendien barstensvol Macedoniërs die in west Europa wonen en hier op vakantie zijn. Zo ontmoeten we wat Nederlands, Duits en Franssprekende mensen. Een Franssprekende Macedoniër helpt ons een uur lang zoeken naar de allergoedkoopste slaapplek (het is hier opeens weer duur), helaas met bijbehorende kwaliteit. Als wij later nog wat rondlopen, pikt een Macedoniër, genaamd Armend, ons Nederlands op; zijn zus woont in Nederland. Armend helpt ons met onze zoektocht naar (nog altijd) lenzenvloeistof en neemt ons mee naar het stuwmeer aan de rand van de stad. Wij hopen hier zijn koffie te kunnen betalen als dank voor zijn tijd en moeite, maar néé hoor, weer krijgen we niet de kans om te betalen. Tsjonge wat een enorme vriendelijkheid en gastvrijheid.

Wij gaan door naar het meer van Ohrid, in de hoop daar pelikanen te kunnen zien. De stad Ohrid is veruit de bekendste (vakantie)bestemming hier, maar Armend heeft een tante in Struga met een pension waar we naar toe gaan. Struga blijkt tevens behoorlijk toeristisch te zijn, met allerlei horeca langs het mooie snelstromende riviertje. We overnachten twee nachten, om uit te rusten en lekker van het meer te genieten. Zwemmen en zonnebaden dan wel te verstaan, want pelikanen zijn in geen velden of wegen te verkennen.

Op weg terug naar Albanië komen we langs de stad Ohrid. Een heel toeristische plaats, maar het is dan ook een leuke, oude plaats met veel oude gebouwen (kerken en kloosters vooral) en gelegen aan een meer met een heerlijke temperatuur. Dat het populair is, is te begrijpen. Kennelijk is Ohrid populair onder de Nederlanders, want er is overal Nederlands op straat te horen en te lezen. Bij een opticien zien we een bord staan dat een bril laten maken, veel goedkoper is dan in Nederland. Dit heeft direct onze aandacht, want de bril van Auke is vreselijk beschadigd. Zo erg dat er nauwelijks goed doorheen te kijken valt. Van de opticien in Nederland heeft Auke te horen gekregen dat het onder de garantie valt en dat hij nieuwe glazen kan krijgen. Dat is heel fijn, maar daar is hij nu niet mee geholpen. Een paar uur later(!) is een montuur uitgekozen en de glazen opgemeten en dat voor 50% van de (erg hoge) prijs in Nederland. Nu alleen nog een adres waar de bril naar toe gestuurd kan worden. Naar alle waarschijnlijkheid wordt dat Turkije. Auke kan er niet op wachten dat hij de bril, inclusief zonnebril, ontvangt! Wat zal dat een rust geven.

Het is al laat (veel later dan de bedoeling was) als we onze weg vervolgen naar Albanië, naar het plaatsje Pogradec. Te laat helaas om nog een aantal bezienswaardigheden onderweg goed te bekijken (een park met natuurlijke waterbronnen en een klooster in Macedonië en het buitenverblijf van Enver Hoxha net in Albanië), maar Auke is opgelucht nu er een oplossing in de maak is voor zijn versleten bril.

We gaan op weg naar het stadje Korce, maar belanden bij een couchsurfer in het plaatsje Sheqeras. Beide plaatsen liggen in een grote vlakte, omsloten door bergen. Het is weer even een heel ander Albanië: veel paard en wagens, stoffige, rechte wegen en mensen die met de hand op het land aan het werk zijn. En altijd zijn daar weer de enthousiaste begroetingen als ze even op kijken wat er nou weer langs komt. Alban, onze host, woont met zijn ouders en zusje in Sheqeras. Zijn zusje studeert in Frankrijk en Alban spreekt uitstekend Engels. Hij en zijn familie reizen veel en hebben een mooi huis. We worden met alle egards ontvangen en meegenomen naar het Prespa meer (er zouden pelikanen zitten, maar ondanks dat het hier prachtig is, hebben we geen pelikaan gezien) en neemt Alban ons ’s avonds mee naar Korce. Korce is een schattig stadje, met een mooi oud centrum, de oudste school van Albanië en een hele mooie kathedraal.

We zijn enorm verwend door Alban en zijn ouders en Alban is een schat van een jongen. Dit was een goede afsluiter van Albanië, waar de mensen vriendelijk en gastvrij zijn. Het land is schitterend, met woeste bergen en rivieren en soms grote vlaktes. Overal lopen dieren op de weg, geiten, schapen en koeien, maar we zien ook prachtige rups. Door het hele land staan 60.000-700.000 bunkers gebouwd onder het regime van Enver Hoxha. Ze zijn zo robuust dat het te duur is om op te ruimen, soms worden ze opgeleukt. Helaas wordt hier, net zoals in de rest van de Balkan, afval op grote schaal in de natuur gegooid. De wegen zijn over het algemeen redelijk tot goed en het verkeer geeft je de ruimte. Je hebt pas een auto als het een Mercedes is, ongeacht de leeftijd. Huizen zijn vaak in deplorabele toestand. Maar niet die van Alban zijn familie. Maar waar je ook komt, wie je ook ontmoet, iedereen is enthousiast en enorm gastvrij. Voor ons het kenmerk van Albanië.
Vaarwel Albanië, op naar Griekenland, ons laatste land van Europa.

Wij fietsen voor HDKT. Heb jij al gedoneerd? Onze dank is groot! Klik hier voor meer informatie en donaties.