Hos Geldiniz! Hos Geldiniz! Çay? Çay? Hos Geldiniz! In Turkije worden we warm welkom geheten door de gastvrije Turken. We fietsen in ruim 5 weken van zee naar zee en van thee naar thee.

Eens kijken wat Turkije te bieden heeft… In 2003 heb ik reeds 3 maanden in Alanya als reisleider gewerkt, maar Alanya is een toeristisch oord en Europees georiënteerd. In 2011 was ik een paar dagen in Istanbul wat al een hele andere wereld was en waar ik me met Engels niet erg goed kon redden… Het binnenland is me vrij onbekend. Auke is reeds 3 maal in Turkije geweest, te weten in 1985, 1991 en 2004 en dat smaakte zeker naar meer. En dus nemen we de tijd en fietsen we in 5 weken diagonaal door Turkije, van zee naar zee, oftewel van Fethiye naar Hopa. Een rit van 2.000 km gastvrijheid.

We komen 8 september vanuit Rhodos aan in Fethiye, een bekende vakantiebestemming die bij aankomst heel gemoedelijk aanvoelt. We blijven drie nachten om ons psychisch voor te bereiden op Azië en vooral nog even te genieten en uit te rusten aan het strand;) We vieren land #17, het volgende continent en de 5.000 km op de teller. Fethiye is een leuk stadje, heeft mooie boulevards, prachtige gloednieuwe parken en fietspaden en een lang zandstrand met prachtige zonsondergangen. Wij zitten aan het Çalisstrand, welke tevens geliefd is bij de caretta schildpadden om hun eieren te leggen. Gedurende de nacht heb je kans wat mini’s over het strand te zien rennen, maar wij hebben dat geluk helaas niet.

We hadden vooraf natuurlijk wel de hoop dat we zover zouden komen, maar hebben dit niet als een vanzelfsprekendheid aangenomen. We zijn dan ook uitermate trots dat we Azië hebben bereikt. Die 5.000 km vieren we daarom groots door te paragliden vanaf de berg Babadag met de landing op Ödeniz beach.
Auke lijkt deze reis wat aan zijn hoogtevrees te willen doen. In Slovenië wilde hij perse ziplinen boven een afgrond…. In Bosnië sprong hij als eerste van een brug van 8 meter en nu wil hij paragliden! En dat roept hij al sinds Slovenië… Dus daar gaan we dan eindelijk…!
Fethiye en vooral het Ödeniz strand staan bekend om paragliden. Dit is niet alleen te zien, maar ook te merken aan het lopende band werk. Via het pension kunnen we een ‘goede organisatie’ boeken, wat succes garandeert. Voor (‘slechts’) €50,- (1/3 ten opzichte van Slovenië) kan je een tandemsprong maken. Een succes is het vanzelfsprekend met de uitzichten die je voor de kiezen krijgt!!! De (gemiste) uitleg, het onpersoonlijke en het (lange) wachten vooraf waren echter wat minder. Maar wat is dit gaaf! De blauwe zee, de bergen, de vergezichten… een aanrader eerste klas! Het ‘stunten’ oftewel de pirouetjes, maken wel behoorlijk misselijk, maar het nagenieten duurt langer 😉 Onder het moto van bijkomen, liggen we de rest van de dag op het strand te lezen, te zwemmen om af te koelen en spotten we een schildpad en genieten van onze welverdiende rust.

Elk nieuw land betekent inlezen (Lonely Planet, internet en andere fietsblogs), route bedenken, routes door Osmand laten uitrekenen en weer strepen in de wensen. Fietsen is traag reizen en elke zijsprong is al snel 1-3 dagen extra. We besluiten niet de kortste route binnendoor naar Antalya, maar in 4 dagen via de kust te fietsen (11-15 september).
Een nieuw land buiten de EU betekent tevens uitvinden waar het goed pinnen is. Het verschilt enorm per bank wat je aan commissie betaalt en wat de wisselkoers is, die men rekent. Bij onze eerste pintransactie betalen we maar liefst 10% commissie en een hele slechte wisselkoers. En dat terwijl we juist meer dan €600,- aan Lira’s pinnen. Bedankt Akbank!!:( We besluiten daarom tot een vergelijkend warenonderzoek onder de banken. Dit wordt vergemakkelijkt door het feit dat er vaak meerdere geldautomaten van meerdere banken naast elkaar staan en op het scherm aangegeven staat welke kosten je betaalt, vóórdat de transactie definitief is. Kwestie van opletten dus en na een paar uur weten wij bij welke banken we wel moeten zijn! (Ter info: ING, Ziraatbank en evt. de Vakuf bank).

Aan de kust is het prachtig fietsen, doch erg warm en we zijn blij verrast met de (Seydikemer) waterval waar ik gelijk mijn verkoeling vind. Nog geen paar kilometer verder is het wederom een drukte van belang; hier is de Seydikemer kloof. Een kloof van een paar kilometer waar je voor een paar lira in kan met gehuurde waterschoentjes. Het is druk met Turkse toeristen en hoe verder we de kloof ingaan, hoe meer modderfiguren we tegen komen. Klei is heilzaam zeggen ze. Dus gaan ook wij klei-kliederen en genieten van het ijskoude water en indrukwekkende rotspartijen. Al die onverwachtse mooie dingen zorgen voor vertragingen, maar ach we gaan wildkamperen, dus hoeven nergens te zijn. Behalve bijtijds op een mooi vlak stukje grond. Dit lukt uiteindelijk en als de maan opkomt is het licht genoeg om te koken en de tent op te zetten.

Als je de ene dag wat te weinig fietst, lukt het nauwelijks dit de volgende dag te compenseren. En dus halen we de beoogde bestemming, Demre, niet. Als we net besloten hebben weer te wildkamperen, horen we al fietsend geroep: hallo, merhaba, gute abend! We besluiten gehoor te geven aan de roep van Gunay. Gunay is een Turkse, getrouwd met Kona, een Duitser, en spreekt om die reden goed Duits. Ze vraagt ons of we toevallig een slaapplaats nodig hebben en of we met haar mee willen gaan. Daar twijfelen geen moment aan en lopen mee. We komen bij een groot huis met een enorm stuk grond. Ze stelt ons voor aan haar man en loopt naar het bijgebouw en meldt; “Dit is jullie appartement. Hos geldinez! Ga lekker douchen, rust lekker uit. Moeten jullie wassen, lever maar in. Willen jullie eten? Ik ga wat klaar maken.” En zo worden we enorm welkom geheten in het plaatsje Yavu door de goedlachse Gunay. Ze pikt weleens vaker mensen van straat op. Gunay en Kona hebben het erg goed en willen het delen. Wauw, wat is dit gaaf! Zoiets kom je in Nederland toch nooit tegen?

Na een goed ontbijt nemen we dankbaar afscheid en fietsen we naar Demre. Een plaats die ons ophoudt, er is zoveel te zien! De natuur is prachtig en het stadje heeft een lange geschiedenis. Sinterklaas is in Patara, Turkije geboren en heeft lang in Demre gewoond (en komt dus niet uit Spanje;). Hier staat de St Nicolaaskerk die wij bezichtigen. Wie denkt dat St Nicolaas alleen of vooral bij de Turken en Nederlanders bekend is, heeft het mis. Voor de orthodox gelovigen is St Nicolaas een belangrijke heilige. Het loopt hier dan ook over van de Russen die speciaal komen voor de goed heiligman. Ze staan geëmotioneerd in de rij om de linkervoet van zijn standbeeld aan te mogen raken.

Van Sinterklaas gaan we door naar het naastgelegen Myra waar hij bisschop is geweest. Myra is een oude Lycische stad van onbekende leeftijd maar van zeker voor 500 v.Chr. Er staan nog ruïnes van een oude tempel, theater en er zijn rotsgraven. Indrukwekkend genoeg om een uurtje rond te kijken.

Na wat uurtjes Demre besluiten we ook nog een boottocht te maken naar Kekova. Een gebied waar al lang beschavingen wonen. Ook de natuur is erg mooi en het is leuk om deze voor de verandering vanaf het water te bekijken. Er is een blue hole, een verzonken stad en er zijn sarcofagen te zien. Wij wilden vooral de caretta schildpadden zien en ondanks de belofte van de ‘organisator’, wist de schipper van niets. Als de boot de haven weer invaart, zien we gelukkig nog een schildpad onder de boot door verdwijnen. Een mooie afsluiter.

De dag vliegt en we proberen nog 25 km te fietsen om op een strand de tent op te zetten. We vinden een strand met horeca en vragen om toestemming. Tegen een kleine vergoeding mag het. Prima! Het is nog erg warm en we vinden de tent opzetten teveel moeite en vragen om strandmatjes. Dit resulteert in slapen in een ‘strandhut’ met allerlei matten, met zicht over het water, de sterrenhemel en verderop lichtflitsen. Wat een gave plek is dit!!! Met sanitair bij de hand is het perfect en we slapen dan ook fantastisch.

De hele kust van Fethiye naar Antalya is mooi, bij Finike en ten oosten daarvan het allermooist. Er zijn campings, je mag op de meeste plekken wildkamperen, overal zijn watertappunten (drinkwater, die wij voor de zekerheid met UVlicht nabehandelen) en picknickplaatsen. En overal blauw water, strandjes en baaien. Voor fietsers een walhalla! Mits je reliëf houdt 😉

Vanaf de ‘wild’kampeerplek bij Finike fietsen we door naar Olympos en Cirali. Olympos is een oude Griekse stad, gelegen aan het strand. Wij vinden het bijzonder dat Olympos vooral een strandbestemming is. Je betaalt een kleine entreeprijs om dit cultuurparadijs in te mogen. Vervolgens zie je bijna iedereen met zijn handdoek, over en langs de oude ruïnes richting het strand lopen. Tussen deze ‘badgasten’ zijn wij vreemde vogels met onze volbepakte fietsen. Op het strand aangekomen duwen we onze fietsen ongeveer 0,5-1 km over het mulle zand om een slaapplek te zoeken in Cirali. Over de weg (voor de auto de enige optie) is het 20 km. Dus dat zwoegen over het strand bespaard ons 20km en flink wat hoogtemeters.

Cirali is, naast de bezienswaardigheid van Olympos, ook bekend vanwege de nabijheid van Chimera. Chimera is een natuurlijk fenomeen, waarbij continu kleine hoeveelheden brandend gas op verschillende plekken uit de berg ontsnapt. Heel bijzonder om te zien, zeker ’s avonds in het donker. Dus iedereen gebruikt deze natuurlijke gasbron om worstjes of marshmallows ‘klaar te stomen’. Overigens is de legende van deze vuurberg een leuke. Volgens de Griekse mythologie zou in de berg een verslagen draak opgesloten zitten. Dat verklaart in ieder geval het vuurspugen! 😉

Vanaf Cirali is de route naar Antalya een stuk minder interessant. Tenzij je houdt van resorts, want de kust rondom Kemer staat volgebouwd met luxe hotels en resorts, met name in trek bij Russen. Maar kennelijk komen hier tevens Nederlanders, want we zien een replica van het centraal station van Amsterdam compleet met grachtenpanden.

De aankomst bij Antalya is niet prettig te noemen. Antalya blijkt veel groter dan gedacht, met zijn 1,3 miljoen inwoners. De snelweg waar we op rijden wordt steeds drukker en men rijdt zo’n 100 km/u. Meestal hebben we een vluchtstrook, maar zodra we omhoog moeten wordt deze opgeslokt door een tweede rijstrook, welke direct ook druk bezet is. De berm bestaat uit losse steentjes en is daarmee onveilig en ons tempo 7-10 km/u omhoog nog onveiliger. Vlak vóór de stad moeten we vervolgens samen met het mega drukke verkeer door meerdere tunnels heen. Echt niet fijn als je zonder vluchtstrook traag fietst, slecht zichtbaar bent en het verkeer langs je raast. Naarstig zoeken we naar alternatieven, maar kennelijk staat de rotsachtige kust geen andere routes toe. Als we de tunnels met angst en beven overleefd hebben (nooit meer!), zijn we meer dan opgelucht. We vinden dat we mimimaal een magnum hebben verdiend, maar we belanden daarvoor in het verkeerde wegrestaurant dat woekerprijzen vraagt. Ze laten ons duidelijk blijken dat niet wij, maar rijke Russische toeristen hun doelgroep zijn. Wegwezen dus.

Gelukkig komt het allemaal diezelfde dag nog goed tussen ons en Antalya, als we ons welverdiende superlekkere schepijsje vinden en ’s avonds kennis maken met het centrum van Antalya. Het centrum is een mix van oud en nieuw en ziet er ontzettend goed verzorgd uit: parken (met fiets- en hardlooppaden), boulevards, cafés, restaurants, prachtige winkels en als klap op de vuurpijl een eettentje waar we heel mooi, creatief en lekker eten kunnen krijgen. We kunnen zelfs ons kopje koffie opeten! Tegen onze principes in eten we zelfs twee keer bij ditzelfde eettentje / keten: Leman Kültür. Wat heerlijk hier! Prijs/kwaliteit een 10. We blijven twee nachten in Antalya. Deze stad heeft ons echt kunnen overtuigen dat ze geschikt is voor een (korte) vakantie/stedentrip. Naast alle bezienswaardigheden in de stad, is er in de (wijde) omgeving een keur aan dingen te bezoeken. Zo kun je raften, paragliden, oude steden bezoeken, zijn er watervallen, etc.

Als we 17 augustus weer verder fietsen, komen we aan de rand van de stad langs een enorme waterval die van de rotsen pardoes in zee stort. Een zeer bijzonder gezicht. Er zullen ongetwijfeld meer rivieren ter wereld zijn die met een waterval in zee eindigen, maar wij hadden er nog nooit één gezien. Die dag wordt trouwens een hele lange fietsdag, via de oude Griekse stad Aspendos, naar een andere oude Griekse stad, Side. Wij komen daar pas aan als de zon onder is, maar hoe apart ook weer dat je zomaar overal mag en kan komen. Zo kunnen wij mooi ons tentje opzetten midden tussen de ruïnes en niemand die zich daar aan stoort of ons maant weg te gaan. Typisch Turkije. Heerlijk.