Zaterdag 7 september

Er is leven op straat. Het verkeer raast langs. De auto’s rijden stevig. Overal lopen mensen. De gebouwen zijn versierd met neonverlichting, de parken met lampjes. Links en rechts treffen we restaurantjes, koffietentjes, koffietentjes, koffietentjes, nog meer koffietentjes en kraampjes vol eten; yes straateten! De stad bruist. Dit voelt goed. Dit is Busan. We zijn in Zuid-Korea! En we hebben er enorm veel zin in!

De eerste twee nachten couchsurfen we bij Danil. Danil is een man van 43 jaar die in een klein tweekamer appartement woont, waarbij de ene kamer voor hemzelf is en de ander voor couchsurfers. Er is geen woongedeelte en de keuken en badkamer zijn de andere twee ruimtes. Het is krap met 3 mensen en onze 12 tassen, naast zijn hele huishouden. We redden ons er allemaal goed mee en we waarderen het feit dat hij zijn kostbare ruimte met ons wil delen. Dat hij 18 km van de ferry en van het centrum af woont is een stuk onhandiger. We komen de eerste avond later en later en later aan..

De ferry was tot ons grote geluk maar 30 minuten te laat. De ferry die normaliter netjes op tijd vaart, had te dealen met tyfoon nummer 13. Nummer 12 was zojuist voorbij gevlogen en nummer 13 ging tussen Japan en Zuid Korea door en raakte vooral het eiland Jeju. In Japan merkten we vlak voor vertrek een enorm sterke wind, zoals we in de afgelopen maanden niet hadden ervaren. De boot kon echter wel vertrekken. De haven van Busan was al 12 uur gesloten en dus was het hopen dat deze weer op tijd open ging. Onze trage boot van Camillia doet er 7u over en kan de wind en golven überhaupt wel aan, terwijl de snelle boot de Beetle is gecanceld vanwege de tyfoon. Eigenlijk hadden we een nachtboot (12 uur durend) willen nemen vanaf Shimonoseki, maar daar wilden ze geen fietsen aan boord. Nou ja, niet zonder ze uit elkaar te halen en in een tas te stoppen. Iets waar we een hekel aan hebben. Bovendien kunnen we zonder de fietsen de bagage niet dragen. Achteraf is het wikken en wegen welke boot/organisatie we zouden kiezen toevallig de moeite waard geweest en de Camillia ferry de juiste boot. Met de nachtboot zouden we midden in de tyfoon zitten, als hij al niet geannuleerd zou zijn…

Bij aankomst in Busan is het zoeken naar een pinautomaat. We hebben alleen Euro’s, geen Koreaanse won en de Japanse Yennen hebben we op Y23 (€0,20) na netjes opgemaakt. Nieuw land, nieuwe tekens, nieuwe gebouwen, nieuwe bedrijven en niets wat we (her)kennen… Het is zoeken geblazen. Een bank vinden is niet direct geld hebben, onze beide pinpassen zijn Mastercards en die worden door de eerste 5 banken niet geaccepteerd. Zodra we tot onze grote opluchting geld hebben, is het tijd om eten te zoeken. Geen idee van prijzen, geen idee van ketens en al helemaal niet wat we kunnen eten en hoe het met het Engels is gesteld. We zien veel tafels met in het midden een gat erin waar een grote pan op staat; in China is dit de hotpot. Iets waar je lang voor gaat zitten. Geen optie voor nu. Dan vinden we een tentje met buiten plaatjes van de maaltijden. Het ziet er smakelijk uit! We maken foto’s en laten binnen zien wat we willen eten. Dit blijkt de perfecte methode, want als we om een menukaart vragen wijst men naar het bord met al die mooie onbegrijpelijke Koreaanse tekens… Dus… plaatjes kijken en zien wat het wordt;) We zijn steeds weer blij dat we alleseters zijn, als vegetariër, laat staan als veganist heb je het een stuk lastiger in dit soort landen. Het eten smaakt goed en bevatte o.a. kaas. Kaas!!!! We zijn in een land met kaas! Jippie!

We fietsen weer een stuk en vinden een McDonalds. Even checken wat een softijsje kost en hoe het smaakt;), kunnen we gelijk Wifi vangen en contact leggen met Danil. De afstand is groot, het pinnen en eten kost veel tijd, maar het verkeer en de vele stoplichten zijn echt rampzalig. En zo duurt het stuk van de ferry naar Danil 3 uur… Hij heet ons welkom met maar een paar zinnen voor we weer op onszelf zijn. “Jullie willen zeker douchen? Hier is de douche.” En vervolgens: “Jullie zijn moe hè? Ga lekker slapen, ik zie jullie morgen”. Een hele dag ontzettend gezellig met de Engelse wereldfietser Paul kletsen op de boot is niet bepaald vermoeiend, maar goed we gaan maar naar bed. Kletsen komt vast morgen wel.

Zondag 8 september

Op advies van Danil gaan we naar een reisbeurs met verrassend veel informatie over Busan en Zuid-Korea. We verzamelen kaarten en folders, leren traditioneel snoep maken en versieren plastic flessen die ideaal licht en handig zijn als voorraadbussen. Daarna bezoeken we het centrum en Haeundae beach. Haeundae beach is net zo’n iconische plek als de Bund in Shanghai. Het is DE beroemde en bekendste plek van Busan. Hier zie je een mooie skyline met laag én hoogbouw, wat in de avond prachtig wordt verlicht. Overdag kan je genieten van het brede en lange strand met fijn geel zand. Het is bewolkt en laat, waardoor het niet druk is. In de zomer zijn het Scheveningse praktijken…

Bij terugkomst krijgen we het -met enig aandringen- voor elkaar Danil mee uit eten te nemen, zodat er eindelijk wat gekletst kan worden. Hij blijkt best spraakzaam en we hebben een gezellige tijd. Met wat feiten over Korea en nog wat adviezen op zak kunnen we slapen en terugkijken op onze eerste dag in Zuid-Korea. Het smaakt naar meer!

Maandag 9 september

Aangezien we in het verre noorden van Busan zitten, verkennen we deze omgeving en gaan aan de wandel. Koreanen zijn dol op wandelen en dus zijn er overal wandelpaden. We wilden een wandeling van 18km doen, maar Danil vindt dat te lang (er staat dan ook wel 8u voor…) en adviseerde de verkorte versie. Heel goed ingeschat! We zijn weer laat op gang gekomen en wandelen in de hitte naar de beroemde Beomeosa tempel. Met het idee dat we eigenlijk al (te) veel tempels hebben bezocht, vragen we ons af of we niet beter het bruisende centrum konden bezichtigen. Echter het is weer eens boven verwachting, indrukwekkend groot en heel anders! De tempel is gebouwd in 678 en deels herbouwd na vernietiging in 1613. Het is een tempel wat de luxe bouw heeft van de Joseon dynastie. Het bevat diverse gebouwen en je kan er zelfs als toerist verblijven (de zgn. templestay), interessant! Overigens zeer bijzonder te zien dat er vóór de tempel een pinautomaat en drankautomaten staan.

Veel te veel foto’s verder –het nadeel van een goed werkende nieuwe camera- 😉 start de wandeling pas echt. Nu pas? Gelukkig is het lommerrijk en is het inmiddels bewolkt, wat het aangena(a)m(er) maakt. We lopen op de Geumjeongsan berg, via een oude stadspoort langs een stadsmuur met prachtige uitzichten en een heerlijke groene omgeving. Een goed advies van onze couchsurfer, maar hij had beter kunnen melden dat het veel klimmen is, in plaats van dat het erg vlak is…. Onze conditie blijft een fietsconditie en wandelen is echt wat anders! Uitkijkend over Busan kunnen we afdalen naar de universiteit.

De universiteit is een stad op zich. Het heeft niet alleen een enorm station, tig gebouwen met diverse faculteiten, maar ook een snackstraat, een eetstraat, fashion straat, kunstobjecten, pleinen etc., etc. We gaan op zoek naar streetfood en belanden niet buiten maar binnen in een grappig megadruk tentje. We krijgen een Engelstalige menukaart. Ondertussen wordt onze tafel reeds gedekt met schaaltjes en bakjes met allerlei etenswaren. We hebben nog altijd niet besteld?!

Het is hotpot tijd! We kiezen voor korte-benen-octopus met varkensbuik, hun specialiteit. Dit is het hoofdgerecht wat samen gaat met alles wat op tafel staat. Later leren we dat dit de banchan zijn, kleine bijgerechten die standaard in Korea bij de bestelde maaltijd op tafel komen. De schaal rauwe octopus-varken komt met daarop een laag taugé. De bediening zet het gas aan en zo wordt het eten voor onze neus gegaard. Zodra de pan heet is, komt de bediening de boel husselen met een schaar en tang. Die schaar!!! De laatst keer dat we iemand eten zagen knippen was in Italië waar ze de pizza’s knippen! Hier roert en knipt de bediening door de pan. Gelukkig zijn we zo handig te vragen hoe we dit moeten eten en wat alles is, we hadden het nooit zelf kunnen verzinnen. De bediening haalt een plastic handschoentje en doet het voor, klasse! Je vult een groen smaakvol blaadje met een plakje radijs, saus, de octopus/varkensbuik prut en maakt het af met wat frisse salade en vliegende-vis-eitjes (dit wordt ook wel ‘kaviaar van de armen’ genoemd;)… Het is heerlijk! Hoe langer we ervan smullen, hoe heter de pot wordt; de hotpot is niet alleen heet van temperatuur, de pepers komen ook steeds meer tot uiting… Het is een fantastische maaltijd voor 20.000 Won (€15,-) voor ons samen. Cool! Wij gaan ons hier qua eten ook goed vermaken!

Het is laat als we ons bij Danil melden. We mogen nog langer blijven als we willen, echter hij zou vol zitten met andere couchsurfers en dus hebben wij een hotel geboekt. En daar kijken we stiekem ook wel naar uit. Iets meer ruimte en centraler gelegen… Helaas betekent het wel dat we wederom 18 km terug moeten fietsen naar de haven/station oftewel ons nieuwe verblijf….

Dinsdag 10 september

Het is alweer dag drie. We zijn sinds we in Korea zijn, erg trage starters met een ontbijt rond 9:30 uur. We zitten in een hotel voor nog geen €20,- per nacht, inclusief ontbijt. De hotelprijs is hoger dan de meeste Aziatische landen, maar nog altijd een grote opluchting na Japan. Het ontbijt is simpel: toast met boter en jam en koffie. Echter alles onbeperkt. Voor ons niet veel anders dan ons eigen ontbijt, behalve dat we nu van alle gemakken en eten zijn voorzien. Topper!

We gaan weer eens op zoek naar een simkaart. Iets wat in het ene land super simpel is en soms enorm veel tijd kost. Zoals hier. Waar we ook vragen, er wordt geen simkaart voor 30 of meer dagen verkocht. De beste plek is het vliegveld in Seoul of Busan en daar zijn we niet. Bij het informatiecentrum vertellen ze ons dat er helemaal geen simkaarten worden verkocht aan toeristen. Dat is niet het gewenste antwoord, dus we zoeken verder. Uiteindelijk slagen we er alsnog in. Voor 30 dagen hebben we 10 GB, 100 belminuten en 100 smsjes voor €25,-. De verkoper vond het eigenlijk onzin dat we een simkaart kochten, want er is overal wifi. En dat klopt zeker. In winkels, OV, op straat, in hotels, overal is er wifi en 80% van de tijd kan je zo op een openbaar netwerk. Zuid-Korea staat bekend om zijn fantastische (wifi)netwerken en supersnelle internet. Wij willen een simkaart, omdat we graag wat gemak en onafhankelijkheid kopen en zullen morgen al het beltegoed moeten inzetten, fijn dat dat kan! Bovendien; het Koreaans is lastig, informatie is vaak alleen in het Koreaans en Google Translate is daarvoor de ideale oplossing. Foto van de tekst maken en je hebt in kromme zinnen heel veel meer informatie dan je in maanden aan Koreaans kan leren. En dat gaat alleen met internet.

Het kopen van de gewenste Windows Surface Go tablet is nog altijd een wens die niet uitkomt. In de winkels is geen Windows tablet te vinden, online wel. Echter deze heeft de Koreaanse Windows versie en dom dom dom, dat is voor ons niet bepaald werkzaam. Dit schijnt in een servicecenter te kunnen worden aangepast, in een internetwinkel gaat dat niet. Andere mini laptops wegen teveel (start met 800g en met toetsenbord meestal 1.200g i.p.v. 522g), kosten teveel (boven de €1.000,-!!!) en de tablet heeft m.u.v. de Windows tablet geen USB mogelijkheid… Dus al ons zoekwerk… Ons wachten sinds Japan… levert niets op. Op Amazon bestellen blijkt ook erg moeizaam vanwege het niet op voorraad zijn en de bezorgtijd, bovendien liegen de bezorgkosten à $90 dollar er ook niet om. Wanneer komt iemand ons hier eens opzoeken??? 😉 We weten het nu al: Korea is te gek, gaaf en cool!

Het is al ver in de middag als we het drukke verkeer trotseren naar Gamcheon Culture Village. We vinden het verkeer echt onprettig en bestempelen het als de drukste en gevaarlijkste fietsstad van onze reis. Fietsen in Athene, Teheran, Muscat, Mumbai, Lucknow, Shanghai en zelfs Kathmandu is er niets bij. Auto’s en vooral taxi’s en bussen rijden hard. Er is vast geen snelheidscontrole hier… Het gemotoriseerde verkeer houdt zich lang niet altijd aan de verkeersregels. Dat vónden we altijd erg prettig; dan hoeven wij dat immers ook niet… Maar na Japan is dat ontzettend wennen en of een fietser of een auto door rood rijdt, is een enorm verschil… Bijna al het verkeer dat rechtsaf slaat negeert het rode stoplicht en laten we nou juist daar aan de rand fietsen om rechtdoor te gaan…. Ieeehhh…!!! Willen we inmiddels toch de Japanse verkeersnetheid??

We zien zelden andere fietsers op straat. Soms zien we een fietser, echter op de stoep. Iets wat wij maar kort volhouden; te druk met wandelaars en te onregelmatig wegdek dus veel te veel gehobbel. Dus stoep op, stoep af, de weg weer op. Fietsen blijft nog altijd sneller dan lopen en het OV hebben we nog niet uitgevogeld… Bovendien kost dat vaak net zoveel of meer tijd op deze afstanden. Wie weet went het fietsen hier vanzelf..

We bereiken Gamcheon Culture Village. Het laatste stuk lopen we, de wijk ligt hoog op een berg en het hellingspercentage is op sommige stukken 15-20%. Lopen is al enorm pittig. Gamcheon is een oude ‘sloppenwijk’, omgetoverd in een toeristische attractie. Sinds 2009 heeft het een artistieke make over gehad. De wijk met zijn megasteile straatjes, smalle trappen en zijn piepkleine huisjes, loopt over van kleur en creativiteit. Overal zijn muurschilderingen, mozaïeken, beelden en andere kunstzinnige uitspattingen. Daarnaast vind je ateliers, cafés, restaurantjes en winkeltjes zodat de lokale economie gesteund wordt. Ondanks dat het opgezet is voor toeristen, is het ontzettend leuk om er rond te lopen. Het is nog altijd in eerste instantie een woonwijk voor de lagere sociale klasse. Ze lijken wel goed te boeren, gezien de grote duurdere auto’s die voor de kleine woningen staan.

Heel inspirerend om te zien, is hoe je vaak met hele simpele dingen iets veel leuker kan maken. Gewoon wat frivoliteit en vooral kleur. Elke grijze muur is opgeleukt. Elke trap heeft iets speels. Als je stilstaat en om je heen kijkt, ontdek je meer en meer creativiteit. Dit maakt Zuid-Korea nu al heel anders dan Japan: geen nette, keurige, lichte huizen en wijken, maar creativiteit en kleuren! (Als we twee maanden later Zuid-Korea verlaten, blijkt Gamcheon –dag 3 nog maar- nog altijd de highlight van Zuid-Korea!)

Na Gamcheon vullen we nog even de maag met tempura en wat ander straatvoedsel bij de beroemde Gukje markt. Streetfood dus!! Dat hebben we in Japan, met uitzondering van Fukuoka, moeten missen! Het is zo ontzettend leuk om langs eettentjes te struinen, je ogen uit te kijken en je te laten verleiden door dingen die je nog nooit hebt gezien, geroken of gegeten. Onze favoriet is met stip de hotteok; een gefrituurd broodje gevuld met noten en/of suiker en/of kaas.

Tussen de eettentjes vind je waarzeggers. Ze kunnen je toekomst voorspellen (‘saju’) en als stel kan je laten uitzoeken in hoeverre je bij elkaar past (‘gunghap’). Dat willen we helemaal niet weten en lopen snel door.

Woensdag 11 september

Wat een kleur, wat een geur, wat een levendigheid, je raakt bijna overprikkeld door alles om je heen. We zijn op de alom bekende Jagalchi markt. Een markt vol vis, schaal- en schelpdieren. We hebben tijdens deze reis geregeld vismarkten bezocht, onlangs nog in diverse steden in Japan. Hoge verwachtingen hebben we niet, we hebben alles inmiddels toch wel een keer gezien? Nee dus. Dit is Zuid-Korea, dit is Busan, dit is baas boven baas. We worden in de eerste instantie overvallen door het kleurenpalet à la Mondriaan op zijn best. De dames en heren dragen kleurrijke shirts met daaroverheen roze, gele, groene en blauwe schorten. Hun handen zijn in kleurrijke, rubberen handschoenen en hun voeten in, jawel, kleurrijke rubberen laarzen gestoken… En je outfit hoeft niet één en dezelfde kleur te hebben, nee je mixt en matcht naar hartenlust. Alsof dat niet genoeg is, zijn alle bakken en teiltjes ook in felle, frisse kleuren uitgestald. Kan je niet tegen zoveel indrukken, dan kom je niet verder dan de drempel. Onze camera maakt overuren. We kijken onze ogen uit. Niet alleen de kleuren, ook de vissen, de garnalen, kreeften, schelpen en ondefinieerbare creaties trekken onze aandacht.

Paling is hier net als in Japan een traktatie die mag (in Nederland is paling niet te koop vanwege uitstervingsgevaar). Als vervanging kan je kiezen voor de zogenoemde Koreaanse paling; een wat doffer uitziende langgerekte vis, de hagfish. Dat ze de hagfish levend fileren, waardoor de vis nog lang na beweegt zonder zijn huid, doet ons afgrijzen. Zelfs als de hagfish in kleine stukken is gehakt, beweegt ieder stukje op het bord verder. Verser kan niet. Het leek ons erg lekker, echter de maag heeft zich omgedraaid en zo hypocriet als we zijn, slaan we het even over. Misschien als we niet zien hoe het bereid wordt, gaan we er alsnog voor. Of zal dit beeld voor eeuwig op het netvlies staan?

Andere bijzondere zeedieren zouden we, zo nieuwsgierig als we zijn, wel graag proberen. Het gebrek aan kennis hoe het te eten, en vooral te slachten, en het gebrek aan Engelstalige toelichting laat ons besluiten verder te fietsen. Stelletje schijterds.

Koreaanse vrouwen zijn erg op het uiterlijk gericht. Ze besteden heel veel zorg aan kleding, persoonlijke verzorging en make-up. Wat ons direct opvalt aan deze vrouwen (op de vismarkt en) van een bepaalde eh middelbare leeftijd, zeg mijn (Aukes) leeftijd, is dat ze er allemaal hetzelfde uit zien. En als we zeggen allemaal, dan bedoelen we allemaal. We geven de schets: zwarte broek en kleurrijke bovenkleding, grote zonneklep op het hoofd, lippenstift en een kek permanentje met bobline.

We bezoeken het wat zuidelijker gelegen Yeongdo-su (schier)eiland. We laven ons andermaal in de creativiteit van de Koreanen. Bij het Songdo strand en Huinnyeoul Culture Village. Wederom een bom aan creativiteit om de meest simpele dingen, met weinig, leuk te maken: mozaïek, muurschilderingen, beschilderde trappen, kleurrijk verlichte tunnels en bruggen. Het is echt een feest om hier te zijn. Hilgien loopt over van de inspiratie en kan bijna niet wachten thuis te zijn en met ons huis aan de slag te gaan. Ideeën genoeg om bij terugkomst de eerstkomende maanden ook nog niet te (kunnen) werken 😉

Het grappige is dat we alles wat we zien als Koreaans bestempelen. We moeten onszelf af en toe corrigeren dat dit Busan is en Busan de één na grootste stad van Zuid-Korea is. Steden als Amsterdam en Rotterdam zijn ook niet te vergelijken met de rest van Nederland. We zouden nog rustig een paar weken of maanden in Busan kunnen blijven. Hier wonen als hier een baan is? Zeker, ook een optie!

Donderdag 12 september

We hebben drie dagen in ons business hotel (relatief goedkopere hotels) gezeten voor een prikkie. De komende dagen is een belangrijke vakantie (Chuseok) en daarmee verdubbelt de hotelprijs, reden om te vertrekken. Door ons niet al te goed geplande dagen, trage opstart en het veelzijdige Busan, willen we de stad nog lang niet uit. We boeken een hotel bij Busans meest bekende locatie: Haeundae beach. Superhandig, want die omgeving hebben we nog te weinig gezien en is op de route naar de oostkust. Die oostkust die we willen affietsen op weg naar het noorden.

Zuid-Korea staat sinds kort bekend om zijn fietsroutes. De regering had 10 jaar geleden had als hoofddoel een lagere carbon-uitstoot en meer groen. Ze hadden o.a. als doel om het eco-systeem van de vier grote rivieren van Zuid-Korea te verbeteren en de drinkwatervoorziening zeker te stellen. Hiervoor hebben ze de vier grote rivieren van het land onder handen genomen en gelijk daarbij fietspaden langs deze rivieren aangelegd. Zo ontstond een fietsroute het gehele land door van Busan naar Seoul. Tevens hebben ze een fietspad aangelegd langs de gehele kust van Jeju eiland en langs de oostkust tot aan de Noord-Koreaanse grens. Dit is voor ons geweldig! Het autoverkeer is immers niet echt uitnodigend om het land door te fietsen. Fietspaden daarentegen wel!

We hebben een beetje een omslachtig plan voor Zuid-Korea bedacht.
1 weekje: Busan (helaas al bijna ten einde)
3 weken: Op de fiets langs de oostkust van Busan naar de grens Noord-Korea en westwaarts naar Seoul (1200 km?)
1 weekje Seoul
Rond 10 oktober met de bus naar Mokpo (Zuidwestpunt) en de boot naar Jeju-eiland
11-15 oktober Jeju-eiland (dan is het hier lekker aangenaam weer?). Fietstocht rond het
eiland – 250km
16-19 oktober op de fiets naar Vipassana (175km, deels over één van de rivieren-fietspaden
19-30 oktober Vipassana, stiltemeditatie
30 oktober – 2 november terug naar Seoul fietsen (300 km)
3-4 november Seoul vanwege het lantaarnfestival
5 november naar Incheon en met de boot naar… China! (de boot gaat 2x per week)

Oftewel twee maal van Zuid naar Noord fietsen en zo’n 2.000 km in 7 weken in dit kleine land…

De mooie fietsroutes zijn vrij nieuw en over de oostkustroute wordt veel geschreven. Echter na beiden uren op internet surfen komen we er maar niet uit waar we in Busan kunnen starten, vinden we geen gedetailleerde kaart van de route en is het nog altijd niet duidelijk of de route al wel af is. Er is een ‘certification centre’ waar je info zou kunnen halen. Net als de Japanners blijken Koreanen dol op stempelen en kan je naast de kaart een stempelpaspoort kopen. We vinden het stempelen niet zo nodig, echter we willen en moeten wel het startpunt hebben! En dus gaan we noodgedwongen vandaag eerst 10 km westwaarts naar dit centrum toe, alvorens we onze sightseeing route noordoostwaarts gaan vervolgen. En zo is het al middag, zucht, voor we iets gaan zien. Misschien nog een dagje bijboeken? 😉

We fietsen bepakt via bezienswaardigheden naar de andere kant van Busan. Volgeladen een omweg maken is niet zo’n goed idee als je bedenkt dat ‘san’ (van Busan) berg betekent… Ossie gaf een route van 16 km aan, wij begrijpen hijgend, puffend en zwetend waarom onze route van de helft aantal kilometers niet een betere keuze was… Grrrr… Bij aankomst blijken de inspanningen gelukkig de moeite waard. We zijn bij de Samgwangsa tempel, een vrij nieuwe tempel uit 1986 met een indrukwekkend aantal tempels op de 120.000 m2 grond wat het beslaat… Het tempelcomplex, wat dus een betere woordkeuze is, is vooral bekend om het lantaarn-festival wanneer 50.000 lantaarns worden verlicht. Een plaatje wat ons deze kant op heeft getrokken. Het is nu echter geen geboortedag van Boeddha en dus geen extra verlichting. De immense gebouwen, het minutieuze verfwerk, alle details… het is adembenemend… De term monnikenwerk vergeet je nooit meer.

De 33m hoge stenen 9-lagen tellende pagode vinden we minder interessant. Al is dit de hoogste stenen pagode van heel Azië. We vragen ons af waar al die gebouwen goed voor zijn. Waar het geld vandaan komt en wie het onderhoud betaalt. Tijdens onze aanwezigheid is er een handvol anderen aanwezig, de helft komt bidden (en doneren), de andere helft maakt foto’s.

Via een steile, gevaarlijke afdaling komen we aan bij de andere bezienswaardigheid op onze lijst. Het ontwijken van alle putten en gaten is geen probleem, ook niet bij 45-50kmpu. Maar de auto’s… ze houden zich niet aan verkeerslichten en dus staan ze te vaak, te spontaan voor onze wielen. Piepende remmen en het vervloeken van de Koreanen is het gevolg. Misschien moeten we hier een helm gaan dragen… en een motorpak aanschaffen, en zwaailichten, driedubbele remmen, ….

We bereiken de begraafplaats van de Verenigde Naties. De enige VN begraafplaats ter wereld ligt in Busan. Hier zijn 2.300 mannen van 11 naties begraven die meegevochten hebben in de ruim 3 jaar durende oorlog tussen Noord- en Zuid-Korea (25 juni 1950-23 juli 1953). In totaal vochten 1,8 miljoen mannen vanuit 17 naties van de VN mee in deze oorlog en ruim 600.000 Zuid-Koreanen. De drie landen die het meest vertegenwoordigd waren zijn: de VS (1,6 miljoen), Turkije (66.000) en Groot-Brittannië (56.000). Nederland leverde 5.300 soldaten, waarvan 124 zijn gestorven in de strijd. In totaal zijn er in deze oorlog (aan beide zijden) bijna 1 miljoen soldaten omgekomen en zijn er 2-3 miljoen burgerslachtoffers aan de Zuid-Koreaanse kant. In Noord-Korea zijn ruim 1,5 miljoen burgers gewond geraakt of gedood. Een heftige geschiedenis voor deze kleine landen en relatief korte oorlog… De begraafplaats is tevens een gedenkplaats. Rondom Seoul zijn er nog eens 13 plekken om deze heftige geschiedenis te herdenken. Wij verwachten t.z.t. de grens met Noord-Korea te bezoeken om meer over de oorlog te leren.

De grens met Noord-Korea is potdicht. Alleen met een tour kan je nabij de grens komen. Tussen Noord- en Zuid-Korea ligt een 4 km breed niemandsland dat zwaar bewaakt wordt. Noord-Korea is het meest geïsoleerde land ter wereld. Net als in Tibet kan je het land als niet Zuid-Koreaan wel inkomen, echter alleen met 2 gidsen ten alle tijde aan je zijde. Nu, 66 jaar later, is de oorlog nog altijd gaande. Er is slechts een wapenstilstand. Een jaar geleden leek er even toenadering te komen, een maand geleden escaleerde dit alweer. We merken dat de oorlog hier nog altijd een gevoelig onderwerp is. Er zijn Zuid-Koreanen die zich Koreaan voelen en niet willen weten van een scheiding. We praten steeds vaker over ‘Korea’ in plaats van ‘Zuid-Korea’ en eigenlijk weet iedereen toch wel dat het dan om dit deel gaat.

Met een bierproeverij van de lokale brouwerij Galmegi praten we na, alvorens ons hostel bij de beroemde Haeundae beach op te zoeken. Het is 21:00 uur als we aankomen en eigenlijk hoognodig eens moeten wassen. We bellen de afwezige eigenaar of hij de wasmachine wil uitleggen, maar hij vindt het te laat en is bang voor geluidsoverlast. Gelukkig kan hij ons wel vertellen waar we de kamersleutel kunnen vinden, zodat wij ons kunnen settelen in het verlaten guesthouse. In de piepkleine kamer past onze bagage nauwelijks, maar ach hoe lang zijn we hier? Het bed heeft dekens, geen lakens of kussenslopen. Gatver. Later blijkt dat we dit nog vaker zullen gaan meemaken helaas. Dit waren we in China en Japan niet gewend! In India weleens, Nepal soms, maar hier dus ook?! Gelukkig hebben we kussenslopen en lakenzakken. In Japan maakte het niet uit wat je voor een hotel betaalde, het was er altijd superschoon en netjes. Dat is hier dus anders… De douches hebben gordijntjes, de drie damesdouches zitten echter zo in elkaar dat het onmogelijk is dat er drie mensen douchen en alle drie daadwerkelijk wat privacy hebben… hmpfff.. En dat met zo’n 12 kamers met meerdere slaapzalen die allemaal volgeboekt kunnen zijn..

Vrijdag de 13e

Er wordt op de deur geklopt. We liggen in diepe slaap. Het is de eigenaar. Hij wil geld vangen. Het is notabene 7:30 uur!!! Auke eruit en betalen. Maar dan willen we gelijk wel wassen en de was op komen halen als het droog is (en wij allang uitgecheckt zijn). Dat is akkoord en dus draaien we ons om tot 1,5 uur later de was klaar is en de magen knorren. Het inbegrepen ontbijt is hier hetzelfde als het vorige hotel: Toast met boter en jam en koffie en thee naar wens. We dienen uit te checken en hadden bedacht eens een stuk te gaan fietsen. Busan is alleen nog niet ‘af’. Busan is te leuk. Er is teveel te zien. Of wij zijn wat te traag geweest. Hoe dan ook, Busan verdient een volle week. Bovendien… willen wij een nieuwe originele, typisch Koreaanse overnachtingsmogelijkheid testen… En dus gaan we vandaag rondom Haeundae relaxen, rustig rondlopen, vakantie gevoel houden, over grenzen stappen qua eten en gewoon op dit fantastische, beroemde strand liggen luieren… 🙂

Haeundae strand is een prachtig zandstrand, met een boulevard met mooie voorzieningen en glimmende hoogbouw aan weerszijden van het strand. Lekker lummelen vandaag en natuurlijk lekker eten. Op advies van een Koreaanse in ons hostel, gaan we voor een voor ons grensoverschrijdende maaltijd. Het is typisch Busan, typisch een Zuid-Koreaanse kustmaaltijd en typisch iets wat we nog nooit gegeten hebben. We gaan voor een verrassingsmaaltijd vol schaal- en schelpdieren waarvan we de namen niet weten, laat staan hoe te eten. Al doende leert men. No risk no fun. En zo houden we ons een uur bezig met het openen van die gekke zeevruchten en te beoordelen. Deels lekker, deels niet perse voor herhaling vatbaar.

Over nieuwe uitdagingen gesproken…, ’s avonds gaan we naar de jjimjilbang. De wat?? De jjimjilbang is een bad/saunacomplex vergelijkbaar met de Japanse onsen. Met een relaxruimte (alsof je dat na dat gerelax nog nodig hebt), alleen hier kan je ook nog overnachten. Een relaxruimte, annex slaapkamer dus. Dat is wat voor ons en perfect voor vanavond!

Voor W13.000, oftewel iets meer dan €10,- kan je 12 uur lang badderen, naar de sauna en slapen. Je krijgt voor dat geld handdoeken, zeep en een vormeloos, lelijk pakje waar je in slaapt. Halflange mouwen en broek, voor vrouwen in het roze, voor mannen in het blauw. Na onze heerlijke sop, bad en saunagang (vrouwen en mannen gescheiden) moeten we ons naar de bovenste verdieping begeven. Hier zijn diverse slaapruimtes, gemixte ruimtes en voor sekse gescheiden ruimtes. Bij binnenkomst krijg je een paar kleedjes en een kussen mee. Bedden staan er niet, maar met de kleedjes op de grond zou het comfortabel genoeg moeten zijn. Hilgien slaapt redelijk goed, ik slaap per direct als een blok. ’s Nachts moet ik een keer naar de wc. Dat betekent slalommend langs en over de mensen die her en der liggen te pitten. Gelukkig is het vandaag niet heel druk.

Wat een bijzondere afsluiting van Busan, wat een geweldig fenomeen weer! We zijn schoon en met hernieuwde energie is het hoog tijd om weer eens een stuk te fietsen.