Met z’n tweeën, maar ieder voor en op zich gaan we de meditatieperiode in. Twee zielen, niet bepaald één gedachte. Van 10 dagen niets doen en niets zeggen, kunnen wij met gemak 1,5 A4 per dag vol schrijven… Ben je benieuwd hoe de Vipassana voor ons was, lees vooral verder! Ben je alleen benieuwd naar de fietsverhalen over Korea en verder, dan is dit de samenvatting van Vipassana:

Dag 0: Aankomst en onze scheiding

Dag 1-4: Adem in, adem uit, adem in, adem uit. Voel de sensaties rondom de neus. Temper je gedachten.

Dag 5-9: Adem in, adem uit, adem in, adem uit. Voel de sensaties op het lichaam. Niet denken!

Dag 10: We mogen praten! We praten, lachen, genieten.

Dag 11: We worden extreem overdonderd en vertrekken samen en praten honderd uit.

Take home message van Vipassana: alle ellende wordt veroorzaakt door hunkering en weerstand. Er is altijd en overal ellende, het gaat erom hoe jij ermee omgaat. Maak je niet druk, alles komt en gaat.

Mindful of mindfuck? Geen religie, wel een sekte? Brainwash to the fullest.

Dag 0 (samen)

Om 15:00 uur melden we ons bij het Vipassana centrum. We dienen kostbaarheden in een kluis op te bergen, geen eten, pen, papier, muziek, laptop of iets dergelijke bij ons te hebben en anders in de kluis te plaatsen. In aanloop naar de Vipassana maken we de keukenvoorraden zoveel als mogelijk op, om niets in de keuken te hebben dat bederft. Maar bang als we zijn voor voedselgebrek, kopen we onderweg nog flink bij om goed gevuld te beginnen. Zo bang, dat we teveel hebben; het overschot aan bananen doneren we.

De telefoons moeten uit en ingeleverd en krijgen we aan het eind terug. Help! nu al?! We mogen op verzoek tot 18:00 uur afkicken en kunnen samen nog even op de telefoons wat organisatorische dingen regelen. Alarmklokjes vervangen één van de belangrijkste taken van de telefoon. Een grote zorg minder. Om 4:00 uur op zonder alarm gaat ons echt niet zomaar lukken!

De omgeving is landelijk, aan de rand van een dorpje. Een hekwerk en touw geven losjes de grenzen van het complex én daarmee je bewegingsruimte aan. Het complex is zo ingericht dat prikkels van buitenaf tot een minimum worden beperkt. Zo is er een apart mannen- en vrouwenverblijf, een gedeelde eetzaal, maar wel met twee gescheiden ingangen en een schuifwand ter afscheiding. De meditatiezaal (annex martelkamer vanwege de vele tijd die wij gaan doorbrengen in de meditatiehouding) heeft ook twee aparte ingangen, maar is één grote open ruimte. Hier kan je dus wel even, stiekem, oogcontact hebben. Tenslotte is er een tuin van 2x 100 bij 50 m, uiteraard voor mannen en vrouwen apart. Hilgien haar kamer blijkt te grenzen aan de mannentuin, wie weet waar dat handig voor is…

Om ook het contact tussen mannen onderling en vrouwen onderling tot een minimum te beperken heeft iedereen zijn eigen slaapkamer. Deze is sober: 8m2, een bed, een kledingrek, ventilator, een soort Billiekast en voor de kouwelijke Koreanen een elektrische deken. In de eetzaal wordt er aan vaste, toegewezen plekken gegeten, met de gezichten dezelfde kant op, zodat je tegen een muur of achterhoofden aankijkt. Alles om de kans op contact en verstoring van de edele stilte, te voorkomen.

We zijn hier samen, ieder voor zich en afgezonderd van elkaar. Daardoor hebben we twee verschillende ervaringen die redelijk wat gelijkenissen vertonen… Hieronder onze dagboeken:

Auke, dag 1 en 2

Nou daar zit ik dan met 24 andere mannen (20 Koreanen en 4 mzungu’s) opgesloten. En vooral opgesloten met mijzelf, omdat iedere vorm van communicatie verboden is. Iedere dag een ijzeren discipline van 4:00 uur op en 21:00 uur naar bed. Gevuld met mediteren, 3 uur eetpauze, een uur vrij en 5 kwartier een video kijken van onze (wijlen) meditatiegoeroe S.N. Goenka.

Ik zit hier dankzij Hilgien, want zonder haar zou ik hier nooit naartoe zijn gegaan. Uiteraard zit ik hier uit vrije beweging, want er is vast meer uit het leven en deze reis te halen. Ik ben niet op zoek naar een religie. Want alleen al de gedachte dat iets of iemand mij vertelt wat ik wel of niet moet doen, laat mij al in de weerstand schieten. Wel heb ik wat persoonlijke leerdoelen; ik mag meer geduld hebben, ik mag meer open staan en accepterender zijn.

Dus daar zit ik dan, niet gehinderd door enige (voor)kennis over meditatie. In één keer in het diepe, kijken of ik op 50-jarige leeftijd nog kan leren zwemmen 😉

Ik zet mijzelf in de meditatiehouding en sluit mijn ogen, luisterend naar de eerste aanwijzingen. Het begint met de ademhaling, maar binnen de kortste keren schieten mijn gedachten alle kanten op. En dat is eigenlijk de korte samenvatting van dag 1 en 2. Soms lukt het een tijdje te focussen, maar de helse pijn in de rug door de zithouding, maakt dat lastig. En dus gaat mijn aandacht naar allerlei andere dingen. Geen vervelende dingen, ondanks de pijn, want het zijn gedachten over de reis (wat is geweest en wat gaat komen), over het thuiskomen (vrienden en familie ontmoeten en zien hoe het huis ervoor staat en ideeën om het huis nog mooier te maken, lekker koken en eten, met een kop koffie en een boek of krant op de bank, nieuwe reizen, uitstapjes, werk (kan/mag ik terug naar mijn oude werkgever, wil ik terug naar mijn oude werkgever), etc. Zoveel dingen die een plek zochten, kennelijk. In de vrije tijd ruim ik mijn tassen op, gooi ik wat spullen weg, haal ik vieze vlekken uit mijn regenjas en repareer ik een fietstas. Heerlijk opgeruimd!

Maar ik baal van de regel dat je geen pen en papier mag meenemen, want na 2 dagen zit er een heel blog in mijn hoofd. En om dat vast te houden, ben ik mijn gedachten ook nog aan het herhalen. Dat schiet lekker op met die oefeningen.

Aan het eind van dag 2 vraagt Goenka in de video of de geest al getemd is. Oh opluchting!! Ik ben niet de enige. Natuurlijk niet. Die anderen zijn vast geen 17 maanden aan het fietsen, maar iedereen zit ongetwijfeld vol met (half verwerkte) gedachten. Misschien wel veel meer gedachten, recht uit het werk komend waar in Korea perfectionisme en lange hardwerkende dagen zijn vereist…

Hilgien, dag 1

Om 4:00 uur gaat het alarm. Hij doet het! Buiten klinkt de bel nog tig maal en dus lijkt verslapen sowieso geen optie. Niet zoals in de tempel waar we ook om 4:00 uur op wilden voor de ochtend –chanting en ons bijna door het uren later geserveerde ontbijt heen sliepen. Ik ben doorweekt van het zweet en spring gelijk onder de douche. We kunnen beginnen!

We starten met de focus op onze ademhaling. Het gaat redelijk. Ik vraag me af hoe het met Auke aan de andere kant van de zaal gaat. Hop focus weg. En zo vliegt de focus van ademhaling naar gedachten naar ademhaling en naar de rest van de cursisten. De ochtend vult zich met 5 uur mediteren afgewisseld met een lekker ontbijt en heerlijke lunch. Tussen elk uur hebben we 10 minuten pauze. Deze 10 minuten zijn net genoeg om de afstand naar de wc af te leggen, iets te drinken en weer op je eigen genummerde kussen in de zaal plaats te nemen. Niet dat de afstand zo groot is. Korea heeft net als Japan vertragende gewoontes omdat schoenzolen vies zijn… In de meditatiezaal loop je op sokken (de meeste dames) of op blote voeten (de meeste mannen). Om naar de wc te lopen trek je dus eerst je schoenen aan (en jas op deze vroege, koude ochtend!). Bij het woongedeelte aangekomen moeten de schoenen voor de drempel uit en doe je slippers aan. Daarmee kan je de 3 meter tot de badkamer afleggen. Daar wissel je je slippers om tot badslippers. En terug doe je dat allemaal nog een keer. Dus je hebt 10 minuten om 5x je schoeisel aan en uit te doen en 2x 150m af te leggen. Als je tijd hebt kan je nog even plassen, daar waar je voor aan de wandel was gegaan.

Om 12:00 uur is er een vragenuurtje waar je met twijfels en vragen bij de leraar terecht kan. Ik schrijf me gelijk in want ik begrijp het nu al niet. We zijn net begonnen. Echter 5 uur met jezelf zitten en niet weten wat de bedoeling is, is heeeeel errruuugg lang. “Mag ik nou wel of niet alle gedachten de loop laten gaan?” (zodat je door al die uren leert wat nou echt belangrijk is, je dwars zit, wil bereiken, veranderen, whatever). Nee dus, focus alleen op de ademhaling en het hoofd moet stil. Jammer, maar wel duidelijk. “Moet ik in strikte lotushouding zitten of vooral zorgen dat ik comfortabel zit?” Het laatste is het verlossende antwoord. Ik haal gelijk extra kussens om de druk van rug en knieën af te halen. Iets wat in de loop van de week meer en meer in de zaal gebeurt, zodat bijna iedereen een troontje bouwt in de hoop –tevergeefs-  pijn te voorkomen.

Ik heb moeite wakker te blijven. Rechtop zitten is geen garantie voor alertheid. Het comfortabele zitten in mijn troon is na 20 minuten voorbij, dan ontstaat pijn in knieën en rug. Misschien houdt dat me wel wakker? Het mediteren is en blijft ongelooflijk saai. Adem in, adem uit, geen wandelende gedachten getolereerd. Adem in, adem uit. Adem in, adem uit. Zucht, snurk.

Ik word wakker bij het idee dat we weer mogen eten om 17:00 uur. Wtf!?! Een halve banaan met een schaaltje en nog één en nog één gepofte granen… is dat alles? Hoe kom ik daarmee de komende 13 uur door?

Elke avond om 19:30 uur luisteren en kijken we 1,5 uur naar een interessante seminar van wijlen S.N. Goenka. Hij komt uit Myanmar waar hij de Vipassana meditatie heeft geleerd. Deze heeft hij vervolgens vele jaren in India onderwezen. Hij spreekt goed Engels met een flink Indiaas accent. Hij praat graag met een krakende stem en gebruikt woorden (Engels en Sanskriet) die ik niet allemaal ken. Het kost moeite goed te concentreren, wakker te blijven en alles mee te krijgen. Om me heen zitten 31 Koreaanse vrouwen de ondertiteling te lezen en twee dames hebben een headset met vertaling. Ik vermoed dat ze meer meekrijgen. De boodschap is: balans van body en mind. En ik kijk naar Goenka die obees onderuit gezakt met stralende ogen vertelt. Obesitas en balans vind ik een uitzonderlijke combinatie. Als vervolgens om onverklaarbare reden zijn -naast hem zittende- vrouw in beeld komt, raak ik nog meer afgeleid. Ze zit als een zak zout ongelukkig voor zich uit te staren. Wat doet deze anti-reclame in dit filmpje???     

Hilgien, dag 2

De dag begint mistig, net als mijn concentratie en waakzaamheid. Nog even en we kunnen ontbijten, ik heb trek!! Adem in…, adem uit… Focus op de sensatie rond de neus. Adem in, adem uit…. Yes, we kunnen ontbijten. Soms staat er een bordje van wat we in de pannen treffen. Dit keer is het perillazaadpap. De basis van pap is rijst en perillazaad, licht hartig. De Koreanen doen massaal zeewier in hun pap, wat het nog hartiger maakt. Met wat extra suiker erbij smaakt pap voor mij zoals pap dient te smaken: zoet. Naast pap zijn er op de vroege ochtend –natuurlijk ook- de zuurpittige kimchi en wat bijgerechten aanwezig. Tot mijn vreugde is er wit én bruinbrood met jam en soms pindakaas. Vandaag is het feest, er is pindakaas! Ik eet mijn buik vol, net teveel om daarna goed te kunnen mediteren. Ik wissel concentreren en slapen af. Poeh, niet normaal hoe vaak ik daadwerkelijk in slaap val!

Omdat we niet alle sessies volledig in de meditatiehal hoeven door te brengen, wandel en rek en strek ik buiten ter ontwaking en trek me vervolgens terug voor een goed uurtje slapen. Een stuk comfortabeler op een bed. Je mist niets door jezelf in de kamer terug te trekken. Nobele stilte is stil zijn in spraak, gebaren en oogcontact en dus mis ik niets. Nee ik vind niet dat ik meditatie mis, want die verslaap ik toch…

Als je niet bij een verplichte meditatieles aanwezig bent, word je opgehaald. Ik had zojuist toestemming gevraagd én gekregen de sessie in mijn kamer door te brengen… staat de manager voor de deur. Lekker handig als op het rooster alleen staat “meditatie in je eigen kamer/ meditatiehal”, zonder toelichting. Dat is dus niet naar eigen keuze. Zucht. Jammer dat ik als enige buitenlandse vrouw te maken heb met een manager die weinig Engels spreekt. Ze is als mediteerder natuurlijk wel één en al rust en balans en vraagt vriendelijk mee te komen (om in de zaal verder te slapen;)

Van een fietser hoorden we vooraf reeds de vergelijking van Vipassana met een gevangenis. Je hebt je behoorlijk strikt aan de schema’s te houden, moet van 4:00 tot 21:00 in touw zijn en als je ontbreekt word je opgehaald en naar je kussen gebracht. Oud-studenten hebben een cel waarin ze kunnen mediteren, een donkere kamer van 1 m2. De twee maaltijden zijn fantastisch maar de avondmaaltijd lijkt wel een afstraffing. Nu weer een ¼ appel met een bakje granen. Over de hele dag krijgen we niet eens een portie fruit! Overigens zijn de Koreanen vrijgevig en zo brengt een dame me een stukje appel extra. Zal ik het daarop redden?

Auke, dag 3

Ik spreek Hilgien stiekem even aan het begin van de dag. Zij heeft, meer dan ik, moeite met de weinige eetmomenten. Graag zou ze wat eten dat ik in de keukentas heb gehouden (chocoladerepen en amandelen) willen, ter aanvulling.

Vandaag is voor mij een breekpunt. Het lichaam gaat een stuk beter, maar het lukt nog slechter dan de voorgaande dagen om me te focussen. Niet eigenlijk. Als Goenka aan het eind van de middag subtiel laat blijken dat het tijd is om baas te zijn over de geest, slaat de paniek toe. Shit, ik ben aan het falen. Ik kan nog helemaal niets. Ik heb lopen flierefluiten, terwijl ik wel deelneem aan een cursus om er iets van op te steken. Woede, frustratie en paniek buitelen over elkaar heen. (Nee hoor, ik ben mijn leerdoelen niet vergeten! 😉 Geen goede basis voor meditatie, waar je met een rustige geest in moet gaan. Ik heb de theepauze om mij te herpakken…

Met weinig (zelf) vertrouwen en een verward hoofd ga ik naar de eerste avondsessie van 18:00. Als een mantra gaan de instructies door mijn hoofd: OBSERVE, ALERT and ATTENTIVE mind, very DILIGENTLY, work PATIENTLY and PERSISTENTLY. Om af te sluiten met de aanmoediging: you’re bound to be successful. Aanmoedigend bedoeld, maar op dit moment als druk ervaren. Warempel het lukt mij om de aandacht gefocust te krijgen. EN te houden!! Bizar. De laatste sessie is weer een drama. Zucht. Het is vallen en opstaan.

Hilgien, dag 3

Het eerste uur mediteren merk ik vorderingen; ik ben wakker en alert. Helaas, het tweede uur ben ik alweer weggedommeld, al zittend… Maar wat wil je. Het is dag drie en we focussen nog altijd op één en hetzelfde ding: de ademhaling. Zonder de ademhaling te beïnvloeden (best lastig) moeten we proberen alle gevoelens rondom de neus te observeren. We moeten focussen op de lucht die in en uit de neusgaten komt, soms het ene, dan het andere neusgat of beide. De gedachten gaan alle kanten op. Volgens Goenka is het als een wilde olifant die je moet temmen; dat kost tijd en geduld. Veel geduld…. Over het algemeen val ik al wel iets minder vaak in slaap, dus het gaat langzaam iets beter. En nee ik ben geen slaapkop. In totaal 3 dagen en dus 30 uur in kleermakerzit, met je ogen dicht, alleen op je rustige ademhaling letten zijn slaapverwekkend…!

Het favoriete ochtendmoment: het ontbijt is weer een feest, er is bruinbrood en pindakaas! Geen komkommer voor op de pindakaas wat ik een nog groter feest vind, maar afmaken met suiker is ook lekker. Beetje vreemd als diëtist, ik lijk hier de grootste suikergebruiker te zijn. Er is koffie, maar het smaakt me niet zo en dus voeg ik er suiker aan toe. De pappen zijn hartig en dat vind ik ’s ochtends ook net wat minder dan met een zoet smaakje. En dus loop ik met regelmaat naar de suikerpot. En ach die calorieën… niet fietsen wordt overgecompenseerd door een vermindering van 3,5 eetmomenten en ongezonde snacks.

Het blijft lastig het verhaal van Goenka te volgen na 10 uur mediteren. De eerste 20 minuten gaan wel en is het interessant, daarna volgt een opsomming van voorbeelden waarin ik liever slaap… Ik kijk om me heen en vind de vrijwilligers die deze week onze managers zijn, boeiend. Zij is extreem in haar bewegingen om het niet-praten te compenseren. Ze loopt vaak met een gebogen hoofd alsof ze onderdanig is, terwijl wij in principe haar aanwijzingen dienen op te volgen. De mannelijke vrijwilliger zagen wij op dag 0 een poging doen een mug doet te slaan. Ik was in shock. “Je mag geen enkel wezen doden” is één van de belangrijkste regels hier. Hij had mogelijk niet eens in de gaten wat hij deed… Deze manager valt tevens op door zijn geluidsproductie. Hij maakt met zijn loopbewegingen meer lawaai dan wie dan. Als er weer eens wat mannen ontbreken laat hij non-verbaal een grote zucht zien en sjokt de ruimte uit om achter de kleuters aan te lopen. Daarna komt hij met zoveel lawaai binnen dat ik óf ben afgeleid óf wakker wordt. Dat laatste is dan wel weer functioneel.

En dan is het lunchtijd, yeah! Vandaag zijn er overheerlijke zoete aardappelgroentecakejes en voor iedereen een zoete aardappel. Als toetje. Het viel ons al vaker op, zoete aardappel is zo zoet, dat dit als dessert wordt gezien. Vaak wordt de aardappel met schil en met de hand gegeten. In tegenstelling tot die kwart appel; dat eten de Koreanen met stokjes, erin prikken en hoppa!

De focus op mediteren blijft een ding. Ik verzit heel vaak omdat ik veel pijn heb van mijn linkerarm (overblijfsel van een ski-val jaren terug?), rugpijn van het geforceerd rechtop zitten en de benen en knieën geïrriteerd zijn door de kleermakerszit. Ik zie ook Auke frequent verzitten en de andere mzungu’s ook significant vaker dan de Koreanen.

Ik ben vaak afgeleid. Tegen de regels in, schrijf ik dingen op. Ik probeer het procesmatig te houden en als we de inhoud ingaan zal ik proberen niet te schrijven om het denkproces niet te beïnvloeden. Tijdens de meditatie denk ik vaak aan wat ik wil opschrijven of hoe het met Auke aan de andere kant van de zaal gaat. Soms maken we –wederom tegen de regels in- oogcontact.

Het lukt om Auke even stiekem te spreken (pfff weer een regel verbroken, wat slecht). Het gaat goed met hem, hij lacht er zelfs bij. Misschien nu maar weer op mezelf focussen dan. De discipline aan de regels te houden én mediteren zijn lastiger dan ik dacht. Tja je kan ze niet los van elkaar zien… In de middag heb ik erg trek en vind een koekje in de stuurtas. Nu ik al zoveel regels heb verbroken….

Ik snap echt niet wat het nut is van de minimale hoeveelheid eten in de avond. Tussen 11:30 uur en de volgende dag 6:30 uur (19u) krijg je op één moment een ministukje fruit en plofgranen…. Oud-studenten (diegene die terugkomen voor opnieuw meditatie) mogen al helemaal niets eten… Het is van de gezichten af te lezen wat ze daarvan vinden.

Als iedereen zijn minibanaan heeft genomen en de meeste mensen de eetzaal uit zijn, neem ik nog een banaantje. Vervolgens komt de Koreaanse dame er nog één aanbieden; yes een tussendoortje voor later. Ach we hebben er veel meer gedoneerd dan dat ik nu ‘terugneem’. Ik kan alles goed praten…

Auke, dag 4 Vipassanadag

Vandaag is Vipassanadag, waarop je leert je aandacht over je lichaam te verleggen. Waren we op de eerste 3 dagen alleen met de ademhaling bezig en de focus op neus en bovenlip, moeten we nu de aandacht verleggen naar andere lichaamsdelen.

Maar weer lukt er niks. De hele dag niet. Ik heb ook ergernissen. Over een cursist die zit te boeren, scheten laat en heel vaak, heel luidruchtig verzit. De instructies tijdens de sessies halen mij uit de wankele concentratie en ik stoor mij aan het chanten dat klinkt als het geluid van een stervende kikker. Of ik hoor er een lekker ritme in (beat eronder, biertje erbij) en zo af en toe hoor ik een mamma-appelsapje (lekker op de wc zitten). Dat werkt lekker voor de concentratie ;). Ik weet het, die ergernissen zijn precies mijn leermoment. Leer ermee omgaan. Negeer het. Geef het een plek.

De irritatie hoopt zich nog meer op als er een soort Vipassana eed wordt afgelegd. Het merendeel van de cursisten dreunt braaf de woordjes na. Waar ben ik beland?!? Het lijkt wel een religie. Het lijkt bijna wel een sekte. De haren staan rechtop in mijn nek. De weerstand is enorm. Leermoment? Zeker, maar er zijn grenzen!! Ik stap er uit. Het is genoeg. Alleen moet ik Hilgien zien te bereiken, want zij moet weten dat ik eruit stap.

Hilgien, dag 4

Ik slaap de eerste 2 uur meer dan ik wakker ben. Wat zinloos en wat irritant. Dat waren de laatste ochtendsessies voor mij. Je bent die uren vrij om op je kamer te mediteren of in de meditatiehal en vanaf nu ga ik in mijn eigen bed slapen in plaats van in de hal. Dat is spijbelen. Ik zie het tot nut van het algemeen; ik heb geen idee of ik snurk en anderen lastig val. En met een langere nachtrust functioneer ik de rest van de dag vast beter! Ik ben oud en wijs genoeg mijn eigen keuze hierin te maken en niet gedisciplineerd genoeg het gevecht met de slaap te winnen.

Bij mijn favo-moment eet ik veel te veel. Ik had zo’n trek dat ik 2 maal pap en 2 sneden brood eet. Als verassing is er sojamelk, wat enorm in trek is. Ik vermoed meer en meer dat we veganistisch eten en niet alleen vegetarisch. De pap is rijstepap als basis en bevat volgens mij geen melk. Al met al is alles helaas ook wat eiwitarm en daarmee niet langdurig verzadigend.

Pfff is dat de verandering, de stap op Vipassanadag? Van de volledige neus moeten we nu de focus verleggen naar het gedeelte tussen de neusvleugels en bovenlip..! Zodra het kan snel ik naar mijn eigen kamer. Hier stoor ik niemand met het kraken van mijn gewrichten. Hier is meer zuurstof met het raam open. Voor de zekerheid zet ik een alarm en ga mediteren. Vanmiddag komt er nog een stap bij en nu is extra alertheid door de focus op een kleiner gebied gevraagd.

Goenka legt uit wat we moeten doen. Ik hoor van hip tot teen focussen. Vond het erg gek dat we midden in het lichaam starten met een focus. Hip blijkt hoofd… oops. Het is 15:30 uur en na 35u meditatie op 1 punt mag nu het hele lichaam afgefocust worden. Nog 65 uur dit???? Help!

Ik merk dat ik aan het aftellen ben. Kijk uit van maaltijd naar maaltijd naar rustmoment. Nog 6 lange dagen te gaan….

Auke, dag 5

Ik ga naar de vroege sessie. Weinig succes. Lees geen. Bovendien is dit het moment om stiekempjes bij Hilgien langs te gaan. In de vroege ochtend als het donker is en de meesten in de meditatiezaal zitten, maar Hilgien vandaag niet. Ik meld haar dat ik het voor gezien hou. Ze is begripvol, maar drukt mij op het hart het een kans te geven en een gesprek aan te gaan met de leraar. Als ik de manager na het ontbijt vertel dat ik wil stoppen, legt hij uit dat die ‘beslissing’ aan de leraar is en of ik dat in een gesprek met de leraar wil doen. Na de lunch. Met tegenzin stem ik toe. Ik sla mij wel door die ochtendsessies heen… Bovendien is het eten heerlijk.

En vol verbazing verlopen die sessies redelijk goed. Het lukt mij de aandacht naar ademhaling en lichaam te verplaatsen en de aandacht vast te houden. Het is toch wonderlijk! Hoe kan dat? Misschien had ik wel iets van berusting en daardoor rust? Wie zal het zeggen. Omdat ik op de spaarzame momenten van succes wel resultaat zie, besluit ik te blijven. En het gesprek met de leraar? Dat levert, net als het gesprek dat ik met hem had op dag 3, niets op. Op alle vragen komt als antwoord: je moet het zelf doen, zelf ontdekken. Dat is een makkelijke baan! Maar hij heeft gelijk: ik moet het zelf ontdekken. De manier is duidelijk: patiently and persistently, patiently and persistently. Geduld en volharding zijn nodig.

Na nog een heimelijke ontmoeting met Hilgien, heb ik een pen en papier geruild voor wat eten uit onze fietskeuken. Dat eten had ik niet mogen hebben, maar ik red mij prima met het eten dat verstrekt wordt en laat mij niet verleiden. En die pen en papier gaan mij hopelijk goed helpen om de dingen die in mijn hoofd zitten en blijven zitten, op te schrijven. Door ze op te schrijven hoef ik niet alles te blijven herhalen om ze te onthouden, maar kan ik de gedachten van mij afschrijven.

Hilgien, dag 5

De eerste twee uur spijbel ik. Er wordt steeds op gehamerd dat je veel uit de Vipassana meditatie kan halen als je hard werkt. Hard werken en aanwezig zijn, zijn twee verschillende dingen. Ik hoop met deze spijbelactie, uitgeslapen hard te kunnen werken. Koreanen staan bekend om hun inzet, lange werkdagen en dus het harde werken. Nederlanders werken beduidend minder uren. Aan de andere kant blijken we efficiënter en minder uren te werken dan in vele andere landen. Ik besluit dus op zijn Nederlands te werken…

Om 4:00 uur gaat de gong een aantal maal om ons te wekken, om 4:15 een bel in de gang voor de snoozers en om 4:20 weer de gong om je naar de meditatiehal te laten bewegen. Mijn oordopjes helpen me er door heen. Maar dan word ik alsnog wakker. Geklop op het raam. Is het bij mij? Is het Auke? Jaaaaah! Het is Auke! Het is 5:30 uur en Auke staat er in het donker. Shit, wtf. Hij geeft aan dat hij er klaar mee is en wil gaan…!? En nu? Wat wil ik? Ga ik met hem mee? Ik ben aan het aftellen… Het valt me allemaal wat tegen. Het valt me tegen wat we tot heden inhoudelijk doen en wat het oplevert en het weinige eten in de avond. Ook nu ben ik misselijk en draaierig. Gevoel elk moment van mijn stokje te gaan. Als Auke gaat, dan gaat hij lekker boeken lezen (een nog altijd door beiden gekoesterde wens sinds we op de fiets zitten) en bloggen. Dat klinkt veel leuker en relaxter! Dat wil ik ook! Maar nee ik blijf. Anders zijn deze 4 dagen überhaupt voor niets geweest en nou ja, het wordt ook zo’n onaf blog! 😉

De twee uur spijbelen zorgen voor een goede heldere focus. We dienen het hele lichaam af te scannen op gevoelssensaties. Voelen of we warm, koud, pijn (jaaaa), prikkelingen, pulsaties, tintelingen, etc in de verschillende delen van het lichaam voelen. Ik raak mijn lichaam een tijdje kwijt. Het is eng, tussen mijn hoofd en voeten voel ik niets. Mijn hoofd is super alert, mijn voeten en elke teen tintelt. Maar de rest is even helemaal weg. Verdwenen. Ik open mijn ogen en alles normaliseert. Wat is dit??

Auke gaat melden dat hij wil vertrekken. Ik zou graag willen dat hij blijft. Ik schrijf een briefje die hij hopelijk krijgt. Ik vind het zonde. Hij is negatief over de leraar, het chanten, het sekte gevoel en zichzelf. Hij is teleurgesteld in zichzelf. De focus moet zijn OBSERVE OBSERVE, zonder gevoel, zonder veroordeling. Het is de realiteit, het is de waarheid. Auke wou graag leren meer geduld te krijgen. Dit is duidelijk een leermoment;) Hij krijgt mijn briefje, heeft pen en papier en kan het malen van zich af schrijven, het eten is goed en wie weet wat er komen gaat..?

Ik denk erover na wat het mij tot heden heeft opgebracht. Aardig wat:

• Ik slaap veel en fantastisch, in de zaal of in het heerlijke bed
• Ik ben tevreden over het spijbelen, want het levert me alertheid en een actievere houding op
• Kleding is gerepareerd (tot de naald brak)
• De stuurtas is door wat plakwerk gerepareerd
• Alle tassen zijn opgeruimd en ik heb het e.e.a. weggegooid en weggegeven
• Ik flos twee maal daags uitgebreid i.p.v. af en toe
• Ben afgevallen, zeker te weten. Al zal het sowieso een deel spiermassa zijn
• De avonden zijn qua eten iets beter want ik drink thee met suiker, eet plofgranen met veel suiker en een extra stukje fruit als dat over is.
• Ik ervaar veel rust, krijg zelfs bijna zin om te gaan fietsen
• Het eten is lekkerder dan we tot heden in Korea hebben ervaren en nieuwe etenswaren!
• Mijn nagels zijn keurig verzorgd
• Ik heb drie maal oorbellen verwisseld om de zwartgeblakerde zilverringen te vervangen
• En ben 100% op tijd. Nog nooit ergens te laat geweest! Zoveel tijd om alleen te focussen om op tijd te zijn en niets wat me afleidt… zorgt voor een verrassende wending.
• Ben veel leniger geworden van al het zitten en de hele dag rekken en strekken

Oh, eh, qua Vipassana? Geen idee. In ieder geval een ervaring rijker…..

Auke blijkt er om 17:00 uur nog te zijn. Hij heeft mijn briefje en pen geruild voor chocola en noten. Nu heb ik er een strijd bij; craving/hunkering naar iets wat niet mag en ik niet kan weerstaan. Ik eet me in de avond gelijk misselijk. Dat is na één reep chocola en een hand noten al het geval..  

Auke, dag 6 en 7

De dagen na mijn besluit te blijven, werk ik geduldig door, geniet ik van het heerlijke eten en neem ik de videowijsheden tot me. In de pauzes wandel ik in de tuin en zie ik de bomen verkleuren. Het is prachtig weer en steeds nadrukkelijker komen we richting de winter. Het leven buiten gaat zo te horen en te zien gewoon door: auto’s rijden voorbij, het land wordt bewerkt en in het weekend wordt er gevoetbald. Ik zie een prachtig kolibrie insect (forse hommel met een lange snuit) en ik bewonder de vele spinnen in de haag. Dat spinnen territoriaal zijn, blijkt wel uit het aantal 7, 6 en 5 potige spinnen. Voor één spin heb ik een zwak: hij mist 3 van zijn 4 poten aan zijn rechterkant en heeft daar één (klein) pootje over om zich in evenwicht te houden in zijn web. In weer en wind. Zijn web ziet er verwaarloosd uit. Niet verwonderlijk als je één van de achterpoten mist waar je normaal je web mee spint.

De irritaties die ik had, kan ik een plek geven. Als er in een meditatiesessie aanwijzingen worden gegeven, luister ik daar aandachtig naar in plaats van mij te laten storen in het mediteren. Er zijn momenten zat om te mediteren en een uur continu mediteren, ervaar ik nog steeds als erg lang. Het chanten aan het begin en eind van de sessie heb ik ook een plek kunnen geven. Die aan het begin van de sessie gebruik ik om de geest rustig te krijgen. Die aan het eind komen vaak als verlossing op de lichamelijke ongemakken. Ongemakken die er nog steeds zijn, maar waarvan ik steeds makkelijker de manier vind om de pijntjes te bestrijden met rekken en strekken. En de medecursisten? Ik hoor ze niet eens meer. Wat daarbij helpt is dat iedereen sinds dag 5 dringend verzocht wordt zoveel mogelijk in lotushouding te zitten en het verzitten tot een minimum te beperken.

Hilgien zie ik niet meer in de ochtendsessies van 4:30 tot 6:30. Ik ben er wel. Ik vind het heerlijk om in de vroege ochtend buiten te komen en de frisse lucht in te ademen. Wel heb ik besloten om voor kwaliteit en niet voor kwantiteit te kiezen. Niet alle (volledige) sessies zijn verplicht in de meditatiehal te volgen. Uiteindelijk leveren kortere sessies mij meer op. Alhoewel de resultaten wisselend zijn. Vaak om onverklaarbare redenen juist goed of juist slecht.

Hilgien, dag 6

Ik word misselijk wakker. Gevolg van de chocola en noten? Ik spijbel 1 uur en mediteer op mijn kamer het tweede uur, 5:00 uur op is vroeg zat. Het doel is drie maal daags 1 uur helemaal stil te zitten, ondanks de pijn in rug, schouder, arm en knieën. Ik hou het nauwelijks 45min vol, om 8.00 uur weer een kans. En ach de hele dag, want we doen niets anders.

Auke blijft! Ik ben blij, hoop dat hij blijft omdat het echt beter gaat. Pen en papier helpen hem, hopelijk heeft hij nog meer papier, want zoveel heb ik niet meegegeven…

Ik vraag bij de manager het doel van het kleine snackmoment in de avond in plaats van een gewone maaltijd. Als antwoord krijg ik te horen dat ik meer eten kan krijgen als ik dat wil en wat mijn wensen zijn. Huh? Woooh…. Nou twee sneetjes brood en een banaan als beleg lijkt me super. De manager vraagt of ik geen warme maaltijd wil. Nou ach, twee maal warm is wel voldoende, maar het maakt me niet uit, iets eten is fijn!

Dit bericht levert voldoende energie om twee maal een volledig uur helemaal stil te blijven zitten. Een gevecht wat tijdelijk intense pijn oplevert en me trots heeft gemaakt. Yeah, soms heb ik wel discipline!

Bij de lunch sta ik eens stil hoe hier gegeten wordt. Anders dan in Nederland eten ze in Korea niet simpel een driedelige (aardappelgroentevlees/vega) maaltijd, maar met vaak veel gerechtjes bij elkaar; de banchan. Hier eten we dan ook van een 6-vaks roestvrijstalen bak. Het grootste vak is voor de koolhydraten; meestal rijst, die ernaast voor de roestvrijstalen soepkom. De andere 4 vakjes zijn voor de banchan. Zo staat o.a. standaard op tafel: kimchi gemaakt van gezouten en gefermenteerde kool en de kkakdugi; een type kimchi gemaakt van Koreaanse radijs of daikon genaamd (een lange witte radijs). De 6 vakjes zijn niet voldoende voor alle gerechtjes en dus voeg je het één en ander samen. We hebben naast de eetbak, soepkom ook een roestvrijstalen beker voor het drinken, 2 eetstokjes en een lepel. Een mes of vork zien we zelden.

Vandaag eten we spaghetti! Hoe eet je spaghetti op zijn Koreaans? Zonder vork dus met stokjes. De één slurpt de pasta net als noedels naar binnen: met de stokjes neem je een grote hap in de mond en met de stokjes werk je de slierten verder omhoog. De ander gebruikt de stokjes als veredelde vork en draait de spaghetti prachtig op de lepel. Alleen geschikt voor de gevorderde stokjes eter…  

Ik heb een afspraak met de leraar. Het zit me ten eerste dwars dat ik bepaalde termen (zoals anicca, pali, panna) niet weet, terwijl ze continu herhaald worden. Zou toch handig zijn om voor de cursisten een lijst met termen en uitleg op te hangen. Normaal gesproken pak je een woordenboek, je telefoon of laptop erbij en zoek je het op of vraag je het na. Dat alles is onmogelijk door de verboden en dus zit ik met de vragen opgescheept en wil ik mijn interpretaties van de definities dubbelchecken. Achteraf hoor ik van Auke dat het überhaupt geen Engels is maar Sanskriet, dus had ik het ook niet kunnen weten.

Ten tweede wil ik weten wat het betekent dat ik steeds mijn lichaam kwijt raak. Ik kan het niet anders omschrijven. Het gevoel over mijn lichaam tussen hoofd en voeten is al drie maal verdwenen geweest. Is dat normaal? Hoe ga ik er mee om? Ben ik al zo verlicht dat ik zweef?;) Dat kan ik me met mijn inspanningen niet helemaal voorstellen, haha. Volgens de leraar is het de zuivering van het lichaam. “Just observe, observe.” Ik kan er niets mee, maar maak me er geen zorgen meer over. Ik hoop nu dat het terugkomt om te observeren en vooral te kijken of ik het anders kan omschrijven zodat iemand me goed kan uitleggen wat er gebeurt.

Ten derde wil ik nou wel eens weten waarom we ’s avonds uitgehongerd worden, wat me elke avond kopzorgen geeft. De leraar geeft aan dat we minder nodig hebben door de meditatie. Nou dan zou je toch zelf kunnen besluiten minder te eten? Ik snap het wel, maar de verdeling van het eten is erg bijzonder te noemen. Als de lunch nou eens om 14:00 uur zou zijn…. En om 20:00 uur iets van drie stukken fruit…. Maar een kwart appel of een mandarijn…?!! Binnen 3 minuten sta ik met onbevredigde antwoorden buiten. Er speelt een taalbarrière en het op de grond op een kussen voor een leraar zitten die verhoogd op je neerkijkt, vind ik overigens ook niet bepaalt prettig.

’s Middags voel ik me super alert en gelukkig. Ik snap nog steeds niet wat het allemaal oplevert, maar ik heb het gevoel goed bezig te zijn en dat lukt wat moet. Het alert zijn is in ieder geval een goed teken. En ik krijg extra eten! Lekker voeden i.p.v. met chocola vullen. Iets waar we bij de NOK (obesitaskliniek) altijd op hameren. Ik heb ook veel meer behoefte aan eten en van chocola wil ik kunnen genieten.

Het voelen van de sensatie in het lichaam gaat goed. Objectief, of ook zoals bij de NOK vaak gezegd, onbevooroordeeld zijn, blijft een issue. Hoe herkenbaar. Zo’n simpele valkuil. Bij de sensaties mogen we niet denken dat het aangenaam of onaangenaam is, je mag alleen observeren dat het er is. Dat ik pijn niet zou willen en prettige sensaties wel, dat mag niet. Bij deze meditatie leer je accepteren dat een gevoel komt en gaat. Net als ellende komt en gaat, maar ook positieve dingen in het leven komen en gaan. De essentie van deze meditatie is tot in je onderbewustzijn leren omgaan met prettige en onprettige dingen van het leven en ze te accepteren als een vergankelijke realiteit, de waarheid. (Oftewel: na regen komt zonneschijn. Maar ook: na zonneschijn komt regen).

Zelf denk ik steeds aan de Engelse uitdrukking: if you don’t like, change it. If you can’t change it, accept it. Aan de andere kant, met die pijnen, denk ik aan een andere uitdrukking: growth starts at the end of your comfortzone.

Als ik 10 minuten aan het mediteren ben, neig ik weer in slaap te vallen. Ik vertrek naar mijn kamer en heb het gevoel dat ik heb gefaald. De chocola roept me. Hoezo emotie eter? Ik begin de regel te begrijpen dat je geen eigen eten mag hebben 😉

De edele stilte is in principe geen enkel probleem. Je raakt er snel aan gewend. Het is wel super onhandig. We hebben met 34 vrouwen 2 wasbakken te delen, je kan niet eens tegen de ander gebaren of zeggen dat ze erbij kan. En dat geldt voor iedere situatie, waarbij je elkaar tegen komt, wat continu aan de orde is. Het voelt zo asociaal; je negeert elkaar, maar leeft wel 11 dagen met elkaar samen. Je eet naast elkaar, zonder elkaar aan te kijken of elkaar eet smakelijk te wensen. Laat staan vragen hoe je iets eet, of wat het is. En dat ik afkijk hoe het moet, kan ik niet eens toelichten.

Mijn extra eten is gekomen! Aij, ik heb niet voldoende vooruit gedacht. Shit! 33 lege tafels en bij mij staat een bord met twee boterhammen een bakje jam en een bordje pasta. Hoe ga ik hier nu mee om? Ik eet snel de pasta op en leg het brood op mijn roestvrijstalenbak en ruim het bewijsmateriaal snel op. Ik start de maaltijd met een glimlach, maar weet niet of dat is omdat blij ben, of geen houding weet te geven. Met een stalen gezicht, strak vooruit kijkend, eet ik verder. Ik voel me verheven boven de anderen. Is dat terecht of niet? In principe kan iedereen extra eten krijgen. Maar ondertussen ben ik de enige vrouwelijke mzungu en val ik daarmee sowieso op. Naast het feit dat ik de enige ben met teenslippers (de Koreaan heeft badslippers), de spaghetti snijd, suiker in pap en op de pindakaas doe en niet alle lokale gebruiken ken. Ik ben liever anoniem, maar dat lukt niet. En dan te bedenken dat ik al zoveel regels aan mijn laars lap: slapen en douchen in meditatietijd, eten op de kamer, met Auke communiceer, blog en daar bovenop nu nog een echte avondmaaltijd. Het wordt tijd dat ik mij braver gedraag. Trouwens het is dag 6 en ik ben nog nooit te laat geweest. Dat dan weer wel.

De dag sluit zich af met gezang van Goenka, na een weer veel te langdradige lezing (wat je in 15 minuten kan vertellen, doet hij 5 kwartier over). Het is vreselijk irritant en lijkt zo onfunctioneel. Oordeel anders zelf maar. Klik hier. Nog 4 lange dagen, ik zie het nog steeds niet komen.

Hilgien, dag 7

Door de maaltijd van gisteravond voel ik mij vanochtend een stuk beter. Toch lijken mijn maag en darmen vanaf het begin van streek. Ik denk dat het lange tijd niet eten en tweemaal teveel eten daar oorzaak van/bijdrage aan zijn. Ik heb aangegeven dat ik mij prettig voel bij meer eten, maar niet dat iedereen daar getuige van is. De reactie is, dat zowel ik als de anderen met de situatie om moeten kunnen gaan. Het hoort erbij, onderdeel van het leerproces. Ik vraag mij af of de kleine maaltijd hier ook onderdeel van uitmaakt. Geeft het hunkering (craving)? Hoe ga je ermee om? Hunkering en afkeer zijn volgens Goenka dé universele oorzaken van alle ellende.

Het objectief observeren blijkt niet mijn sterkste kant. Niet met het observeren van de verschillende lichamelijke sensaties als tussen de sessies door. Als ik in de tuin rondwandel vorm ik meningen over anderen. Wat moet die boomknuffelaar nou weer? Wat voor types lopen hier rond? Rare Koreanen die eind oktober, eind van de middag hun paraplu opsteken om dat ene straaltje zon te vermijden in hun 150m korte route naar het toilet. Ik zie nu wel waarom de paraplu op de paklijst staat, maar maak me zorgen om hun vitamine D. (Korea heeft een zeer hoog gehalte aan depressieve mensen en zelfmoorden). Zouden ze Vipassana wel nodig hebben als ze de paraplu laten liggen? Er lopen dames rond met gezichtsbedekking, ik noem het oneerbiedig muilkorven. Ze doen dit óf tegen de zon (hele gezicht bedekt) óf om bij verkoudheid anderen niet te besmetten (mondkapje). Ik vind het maar overdreven, terwijl het laatste alleen maar goed bedoeld is. Anderzijds kan ik me niet voorstellen dat ze niet iets van mij vinden; als enige loop en zit ik met korte mouwen en onafgedekt gezicht in de volle zon, laat die warmte van het herfstzonnetje maar komen!

De avondmaaltijd is op mijn verzoek summierder geworden: twee droge boterhammen. Ik ben er blij mee, met de suikerpot in de buurt blijft dat een feestje. De dame die me steeds een extra stukje fruit aanbiedt, lijkt haar schuldgevoel af te kopen terwijl ze haar zakken met eten vult. Ik sla af, met dat extra eten wil ik dit niet. Ze steelt eigenlijk en dat mocht al helemaal niet! Ik moet er om lachen, er zijn meer cursisten met meer trek dan we eten krijgen.

Auke, dag 8 en 9

Aan het eind van dag 8 en het begin van dag 9 ervaar ik een dip. Ik verveel me. Ik scan voor de 200^e keer mijn hele lichaam op zoek naar sensaties die ik al 199 keer eerder ben tegen gekomen: warm, koud, druk, aanraking met kleding, tintelingen en natuurlijk pijn. Het verveelt me zulke lange dagen met hetzelfde bezig te zijn. En ik vraag mij af hoe dat mediteren mij in mijn dagelijkse leven kan helpen. Ja, het is ongeduld en ik hoop dat de vervolgstap mij gaat overtuigen van de meditatie. Een vervolgstap die gaat komen op dag 10. De dag dat de edele stilte doorbroken wordt en er met medecursisten gesproken mag worden.

Hilgien, dag 8

Nog steeds mediteren we op dezelfde wijze. 100% vastberadenheid, de hele dag stil zitten, voelen, observeren en accepteren als de waarheid die komt en gaat. De realiteit die aan verandering onderhevig is. Pijn, verlies en ellende horen bij het leven. Het komt vanzelf weer goed. Positieve situaties veranderen weer ten nadele. Zonder ellende waarderen we het positieve natuurlijk ook niet. Misschien hebben we daarom wel een dip in de reis ervaren. Het ging zo lang zo goed, we zagen en ervaarden zulke mooie dingen, dat we alles minder gingen waarderen dan na ellende zou zijn. Zonder dalen geen pieken, zonder pieken geen dalen zeg maar. Japan gaf overall toch een dip en ja hoor, Korea waarderen we enorm. Mijn leerdoel hier is meer genieten van wat we beleven, zien en doen. We zouden dolgelukkig moeten zijn, elke dag stralen en genieten. We zijn eigen baas over tijd, plaats, gaan en staan. We kunnen ons qua geld, gezondheid en situatie permitteren om op de fiets op wereldreis (=Europa/Aziëreis) te zijn, terwijl reizen ons grootste hobby is. En toch werkt het niet zo, het ongewone leven is gewoon geworden. Het leven waarin nog meer beslissingen dan normaal moeten worden gemaakt. Luxe problemen, zeker. We mogen niet klagen, maar doen dat wel. Te vaak, te veel. Hier hopen we een zaadje te planten voor sterke wortels tot meer genieten van de mooie dingen (maar dat lijkt niet goed??) en minder te klagen als het even tegen zit. “Ellende is overal en altijd, dat kan je niet voorkomen, het gaat erom hoe JIJ er mee omgaat, dat is bepalend”  

Er zijn echter veel situaties die moeilijk te accepteren zijn. Tijdens deze reis zijn binnen 2,5 maand zowel mijn aangetrouwde neef Albert, als mijn nicht Jeanette aan kanker overleden. Beide begin 50 jaar. Onze lieve vriendin Sanne heeft sinds haar 38^e synoviasarcoom, waarvoor we geld inzamelen voor onderzoek. Bij haar is de situatie na 3 jaar momenteel min of meer stabiel met uitzaaiingen in de longen. Hoe gaat iemand zelf en hoe gaan de naasten met zo’n ernstige situatie om? Bij Vipassana leren we: het is de realiteit, het is de waarheid. Het hoort bij het leven; dood en geboorte zijn aan elkaar verbonden. Dat klinkt wel een beetje te simpel voor mij. Jeanette ging aan de ziekte onderdoor. Albert verloor vechtend de strijd. Sanne houdt hoop, hoopt op een wonder en pakt alle mogelijkheden aan om de strijd te winnen. Maar hoe kan je vechten en vertrouwen hebben als je geen vertrouwen meer in je lichaam hebt? Volgens de meditatie is het de realiteit, tegenslag hoort bij het leven. Hoe kan je zo’n situatie accepteren? Wat is gezondheid zonder ziekte? Maar wat is ziekte als je gezondheid hebt gekend? Hoe kan iemand accepteren dat je zo ziek wordt? Hoe kan iemand accepteren dat zijn partner, moeder, vader, zus of broer zo jong door kanker wordt getroffen en overlijdt? Hoeveel Vipassana’s heb je nodig om met echte ellende om te leren gaan?

Sanne ik wens je veel wijsheid, vermindering van hunkering en afkeer (de oorzaken van ellende), veel vertrouwen en vechtlust om te genieten van de waardevolle momenten in het leven en natuurlijk van je lieve dochtertje Guusje. Wie weet beveel ik je deze cursus aan het eind van de 10 dagen wel aan. Als de investering in je zelf voor verlossing, verlichting en een gelukkig leven. Maar tot op heden zie ik het zelf nog steeds niet…

Hilgien, dag 9

Gisteravond had ik weer knorhonger. Die bak suikers zonder eiwitten, vetten of vezels zijn niet  bepaald verzadigend. Misschien zat er toch een stukje emotie-eten bij of wellicht triggerde het één het ander. Ik besloot bij het vragenuurtje om 20:30 uur een vraag te stellen die me dwars zat. Het vragenuurtje skip ik altijd want –helaas- de vragen en antwoorden zijn in het Koreaans. Dit keer blijf ik voor mijn prangende vraag. “Waarom moet je signalen van het lichaam negeren?” Ik heb geleerd en leer mijn patiënten bij de NOK te luisteren naar het lichaam. Pijn is een signaal van het lichaam dat er iets aan de hand is. (Buik!)honger is een reden te eten en verzadiging een reden te stoppen met eten, los van het feit dat er nog eten op je bord ligt. Hier moeten we de pijn en honger negeren, wat volledig botst in waar ik in geloof. Ondanks dat de docent inmiddels een tolk heeft ingeschakeld, word ik weggestuurd om de vraag vandaag één op één alsnog te stellen. Ik droop af met trek en knaagde twee handen amandelen weg.

Het negeren van de honger is geen tijdelijke oefening maar voor altijd. Ik leg uit waarom ik dit verwarrend vind. De leraar en tolk geven aan dat je moet weten op welke signalen je wel en niet moet reageren… En dat fysieke pijn vergeleken kan worden met mentale pijn en we werken aan het incasseringsvermogen. Ik heb er niets aan. Ik denk weer: If you don’t like something, change it. If you can’t change it, accept it.

Het laatste uurtje leren we de bekende waarheid. Je kan alleen jezelf veranderen, niet de ander. Ellende is afhankelijk van alleen jezelf en hoe jij omgaat met situaties. Ik had gehoopt en verwacht (oooeh..verwachtingen… gevaarlijk!) dat de meditatiecursus al wat zou opleveren. Met de lezingen van Goenka worden verwachtingen geschept. Ik zie het nog steeds niet gebeuren. En de rest van mijn leven 2 uur per dag mediteren ook niet. Ik krijg negatievere gedachten. Mindful is mindfuck, prima. Maar het voelt hier ook wel als brainwash to the fullest. Hard werken, slaaptekort, eten tekort en blijven herhalen dat Vipassana meditatie de juiste manier is, de waarheid en de enige oplossing tot een gelukkig leven. Iedereen leeft in ellende en dat wordt met deze meditatie opgelost.

Auke, dag 10

Deze dag is echt een enorme anti climax. Ik ben nog steeds verward over wat de ‘techniek’ is die je leert op dag 10. Het is geen techniek. Het is meer het uitstralen van al je gevonden geluk en balans naar de buitenwereld, of zoiets. Nou van 10 dagen mijn lichaam scannen op sensaties, op zoek naar ellende, ben ik niet één brok liefde en harmonie geworden. Ik zie ook niet zo goed hoe dat daarin zou moeten helpen.

De dag vult zich verder met wat verkooppraatjes, wat praatjes om vrijwilligers te werven, een video (natuurlijk), een paar meditatiesessies en het doen van de donaties.

En natuurlijk het praten met de cursisten. Dat is eigenlijk veruit het leukste van de dag. 10 dagen geleden werden 25 mannen met elkaar opgesloten die elkaar niet kenden en die elkaar niet mochten  spreken, gebaren of aankijken. Er blijkt een stel hele boeiende figuren in de groep te zitten. Mensen met een enorm verschillende achtergrond en ervaringen. Allemaal met hele andere ervaringen met meditatie vooraf en ervaringen met deze 10-daagse cursus. Jammer dat we niet nog een dagje kunnen blijven ;).

Wat heb ik ervan opgestoken?

Dat mediteren niet mijn ding is.
En het naar alle waarschijnlijkheid ook niet wordt.
Maar dat wil niet zeggen dat het mij niets gebracht heeft. Het was op zijn minst een hele fijne, welkome onderbreking van de reis. Een rustpunt. Een moment van reflectie. Op dat wat geweest is en dat wat komen gaat. Wat gaat komen is de terugkomst in Nederland, ergens in april 2020. Maar eerst gaan we nog een stuk reizen. Naar China en door naar ZO Azië en in Vietnam gaan we kerst vieren met Erika & Tjeerd. Wat ik boeiend vond om te ontdekken, is dat ik met ontzettend veel smaak heb gegeten. Waarschijnlijk toch een gevolg van het feit dat we zoveel met de zintuigen bezig zijn geweest.

Met hernieuwde energie en zin, wil ik nog wel een paar bergen beklimmen, dingen zien, mensen en culturen ontmoeten. Kom maar op, ik heb er zin in.

Er blijft vast wel iets hangen van wat ik de afgelopen 10 dagen gehoord en geleerd heb. De filosofie/levenswijsheid is waardevol. En wellicht met wat meer begrip van en meer ervaring in mediteren, wordt het toch nog mijn ding. Nu zit ik t.a.v. de Vipassana techniek van mediteren met een aantal prangende vragen, waar ik in deze cursus geen antwoord op heb gevonden.

Maar voordat ik vertrek nog even bij mijn 5-potige vriend langs. Vanmorgen in alle vroegte zag ik dat hij bezig was met zijn web. Dus toch!! Bij daglicht blijkt het een vrije interpretatie van een web. Hopelijk voldoende voor een mals hapje zo nu en dan. En dat vind ik het mooie aan de filosofie: je moet roeien met de riemen die je hebt. Of het er nou 8 zijn of 5. Alles verandert, het leven is (als) de natuur, niets blijft hetzelfde. Het heeft geen zin vast te houden aan iets dat niet meer is. Hoe ga je met de verandering om? Dat is de vraag…

Hilgien, dag 10

Ik begin de dag met voor de laatste keer een uur spijbelen. Het gaat een spannende dag worden, om 10:00 uur wordt de stilte doorbroken. Eerst een nieuwe meditatietechniek horen. Wat een flop! Waar slaat dit op? Zelden ben ik zo teleurgesteld geweest (gelukkig komt en gaat alles;). Goenka vertelt 40 minuten lang dat er een nieuwe techniek aankomt. Die techniek is luisteren naar zijn gezang over compassion en love. Hier wordt de wereld liever en mooier van. Alles zingt hij in een dermate vertragende en krakende stem dat het nauwelijks te verstaan is. Klik hier. Sjonge jonge jonge…

Het is 10:00 uur! Eh… wie spreekt er eigenlijk Engels? Auke kan met de andere mzungu’s een gesprek aangaan, ik tref eerst een paar Koreanen die geen Engels spreken tot ik iets meer succes heb. Ik besluit het rustig af te wachten en mensen op mij af te laten komen. Dat gaat beter. Terwijl iedereen mij (en ieder ander) dagen heeft genegeerd blijkt er enorm veel nieuwsgierigheid te zijn naar die ene mzungu hier. Ha dat voelt weer als normaal;) Er volgen allerlei gesprekken de rest van de dag door en er wordt ontzettend veel gelachen. Iedereen lijkt opgelucht. Ik krijg de kans toevallig juist de twee grootste zonmijders te spreken en te vragen naar de kennis over vitamine D en reden achter het vermijden. De jongste dame zit hier met een eetstoornis. Ze heeft veel geprobeerd om daar van af te komen en denkt dat de meditatiecursus haar veel heeft gebracht. Een psycholoog bezoeken lijkt in hun cultuur helaas een veel te hoge drempel… En het afdekken tegen de zon? Dat is vanwege de grote angst van de uiterlijk gerichte, selfie schietende Koreanen; angst voor rimpels.   

Dan is het tijd voor donaties. Doneren om een ander dezelfde kans te geven hier iets uit te halen. Auke en ik hebben vooraf besproken wat we doneren. Ik twijfel aan de effecten en functionaliteit van de cursus maar twijfel anderzijds of dat nu niet te vroeg is te beoordelen. Ik doneer volgens onze afspraak, een ander heeft er wellicht meer aan. Daarna krijgen we inzicht in de financiën. We hebben fors, heel fors betaald als je kijkt wat de onkosten zijn. Misschien hadden we eerst even naar de financiën moeten gaan kijken … 😉 Doneren is overigens volledig vrij, je hoeft niet eens langs de doneerbalie, niemand die je erop aanspreekt, geen openbaring van donaties, etc.

Met onze €200,- per persoon betaalden we 250% van de dagelijkse kosten (€75,-) van de cursus hier ter plekke. Hiermee dragen we tevens dat deel bij wat anderen zich niet kunnen veroorloven. Een mooi systeem. En ondanks dat we de effecten nog niet zo goed zien, we niet overal zo blij mee waren is het natuurlijk spotgoedkoop ten aanzien van welke cursus dan ook. Maar Sanne, dank voor je aanbeveling destijds om de Columbus training te volgen en dank Voedingscentrum voor de mogelijkheden, ik heb het gevoel dat die training meer levensveranderende zaadjes (heeft ge)plant dan deze meditatiecursus.     

We kletsen de middag door, ik met de dames, Auke met de mannen en we mogen op neutraal terrein zelfs even met elkaar kletsen. Iedereen komt gelukkig over, iedereen is bevrijd van edele stilte en kan zijn ervaringen delen. Ja de cursus maakt gelukkig, de bevrijding maakt gelukkig 😉 Ik verlies me bijna in de tijd en moet haasten op tijd bij de volgende afspraak te zijn. Te laat komen gaat me niet gebeuren, ik ben hier 100% op tijd geweest, wie weet hou ik dat wel vol en is dat wel wat ik eruit heb gehaald. Vanuit het onderbewuste, een alertere houding en beter besef van tijd. Van tijdoptimist naar tijdrealist. Als ik vanaf nu altijd op tijd kom, was alles het dubbel en dwars waard!

Dag 11 (samen)

Op een 10-daagse meditatiecursus is er een dag 11. We zijn gestart met dag 0. Dus een 10-daagse meditatiecursus is een cursus waar je waar krijgt voor je geld. Oh wacht, je hoeft niet eens te betalen. De dagen zijn VOL gepland, je komt een dag eerder binnen en je mag -als de cursus lijkt te zijn afgelopen- nog éven door. We worden net als iedere dag om 4:30 uur verwacht. Maar dan wel verplicht, geen spijbelmogelijkheden. De meditatiesessie duurt een half uur waarna Goenka weer in beeld komt. Helaas met een heel relaas over waarom Vipassana zo geweldig is en dat je iedere dag 2 uur moet mediteren anders werkt het niet. De belofte die we tot en met dag 9 te horen kregen: “Werk hard, je gaat grote doelen bereiken, werk hard en je staat op het punt succes te bereiken” is afgezwakt. Het is nu afgezwakt tot “er is een zaadje geplant die prachtig kan uitgroeien als je dagelijks, minimaal 1 jaar, liefst je leven en alle levens op de juiste manier mediteert”. Daar ga je dan, met te hoge verwachtingen dat er in 10 dagen en 100 uur meditatie veranderingen te weeg zouden worden gebracht. Tussendoor horen we ook ergens dat twee maal daags 5 minuten ook wat doet en dat lijkt me een mooi advies om aan te nemen.

Blij als de twee uur om zijn, kunnen we naar het ontbijt; allerlei restjes; sausjes voor het brood, beetje pap, beetje dit, beetje dat moeten net voor iedereen genoeg zijn om de magen te vullen. En dan is alles op. Goed gepland! Geen restjes, geen verspilling. Elke dag is de hoeveelheid eten al behoorlijk goed afgesteld en restjes worden vaak de volgende maaltijd verwerkt. Overigens is het fantastisch te zien dat iedereen dat opschept wat hij/zij opeet. De bodem van de bak ‘food waste’ blijft altijd zichtbaar.

En dan is het vliegen, rennen en taken verdelen. Op een cursus die gedragen wordt door donaties en vrijwilligers, hebben we zelf de taak het netjes en schoon achter te laten. Wanneer de volgende cursus start weten we niet, echter het wordt achtergelaten alsof de vakantie eraan komt. Super interessant om te zien hoe er met hygiëne wordt omgegaan. Onze eigen roestvrijstalen borden, lepels, stokjes en kopjes worden uitgekookt! Voor 10 (?) minuten worden ze in een grote pan kokend water rond geroerd. Daarna drogen we ze goed af. De dagelijkse handdoek die we als theedoek gebruikten wordt voor 45 minuten gekookt. 45 minuten! Wij maken ondertussen de koelkast en de eetzaal schoon. Tot onze gast voor de deur staat. We hebben een heuse groupie!

Het is 8:00 uur en Seung-Jae You staat te wachten. Deze Koreaan hebben we 3 weken geleden kortstondig gezien. Hij reed ons voorbij, stopte de auto en hield ons aan. Hij gaf ons midden op de dag een sixpack bier. Het was erg warm, dus ach een verkoelend drankje… maar bier! Haha, wij namen maar gelijk een biertje en proberen de andere blikjes zo koel mogelijk weg te stoppen (lastige taak met de fietstassen in de volle zon). Hij maakte wat foto’s en gaf ons nog 2 pakjes noedels. Super lief en gaaf allemaal, maar geen idee waar we dat aan te danken hadden! Gebrek aan een gezamenlijke taal of Google Translate maakte het ingewikkeld. Het moment werd een over en weer glimlachen en dankbetuigingen en we fietsten na het uitwisselen van visitekaartjes door.

We roepen tegen iedereen altijd dat we exact te traceren zijn met onze GPS-aangestuurde Polarsteps. Seung-Jae You nam de proef op de som. Hij wou ons graag nog een keer ontmoeten en kwam bij het Vipassana centrum terecht. Wij mochten de hele periode geen contact met de buitenwereld en dus werd meneer zonder ons medeweten weggestuurd met de mededeling dat we vandaag om 8:00 uur bezoek mogen ontvangen. Enorm nieuwsgierig, benieuwd en niet-begrijpend laten we noodgedwongen onze taken vallen, gezien hij speciaal voor ons voor de deur staat. Hij keek al even naar binnen waar Auke stond schoon te maken, maar nee hoor, Auke herkende hem niet. Pas toen hij Nederland riep en fietsbewegingen maakte ging het lampje branden. Ik word er bij gehaald en daar stond hij met zijn auto met een doos eten voor ons. Een doos vol!!!! En hij bleef maar komen met cadeautjes. Waanzin. We weten niet wat ons overkomt. We weten niet waar we dit aan te danken hebben. We weten niet hoe we hem kunnen bedanken. Gelukkig komen er zo af en toe andere Koreaanse Vipassaners bij staan die goed Engels spreken en vertalen en zo voeren we een gesprek. De allerbeste man blijkt op de basisschool over Nederland te hebben geleerd en is door Nederland gefascineerd geraakt. Zelfs een werkstuk of spreekbeurt werd over ons landje gehouden. Hij vertelt ons over de tulpen, windmolens en Hiddink. Hij kent het verhaal (wat we altijd van buitenlanders horen) over het kind wat de vinger in de dijk stopte omdat Nederland dreigde onder te lopen en dat 25% van ons land onder zeeniveau ligt. Nu snappen we zijn enthousiasme de eerste keer beter; hij heeft onze vlag achter op de fiets herkent! Naast een enorme bak met eten geeft hij ons geld om uit eten te gaan; want de eerste keer had hij ons mee uit eten willen nemen, maar hij kon ons niet meer vinden. Hij heeft een USBstick mee met de foto’s die hij van ons heeft genomen. Hij geeft ons even later nog meer geld, uiteindelijk W120.000! Dat is notabene…. €90,-!!! We voelen ons bezwaard, we hebben geen idee hoe hem te bedanken en hoe te reageren op zijn enorme vrijgevigheid. Hij lijkt alleen maar heel blij ons te zien. We hebben gelukkig nog 1 set houten klompjes met de Delftsblauwe molen en tulpen erop. Hij is er superblij mee. Yes, we kunnen ietsje pietsje terug doen. We nodigen hem in Nederland bij ons thuis uit. Ondanks zijn interesse in ons landje is hij nog nooit in Nederland geweest. Hopelijk doet hij dat een keer! We wachten hem met open armen op. We hoeven in ieder geval niet bang te zijn dat hij in Nederland komt terwijl wij nog op reis zijn, want hij weet precies waar we zijn! 😉

Ohja, om een beter beeld te geven van de enorme stapel typisch Koreaanse giften, we hebben ze even op een rijtje gelegd en geteld….: 20 Vit.D-drankjes, 16 pakjes zeewier, 10 blikjes zalm, 2 megaverpakkingen met 10 cakejes, 3 mandarijnen, insect repellent, digitale foto’s en alsof dat niet genoeg is daarbovenop W120.000.

Korea op zijn allervrijgevigst, gastvrij en attent!! En dan zijn we al best wat gewend geraakt. Nou ja verwend meer, gewend hopen we er niet aan te raken, dan kom je zo van een koude kermis thuis 😉

Dan is het alweer 9:00 uur, de panden zijn leeg gelopen, de meeste mensen zijn vertrokken en wij moeten nog pakken. We vliegen nog even heen en weer, ruimen onze kamers leeg, maken schoon en proberen alle giften een plek te geven. De tassen puilen uit en anderen om ons heen maken we happy. Zo verlaten we happy happy de Vipassana, precies zoals Goenka dat wil. Alle wezens gelukkig.

Deze laatste ervaring overspoelt de hele Vipassana en het duurt even tot we het samen over de Vipassana zelf hebben. Binnen 5 fietskilometers hebben we al behoorlijke knorhonger en vinden een bankje in de zon. Het is al behoorlijk fris aan het worden zo eind oktober. Hier in het zonnetje is het goed vertoeven. We hebben een tweede ontbijt; brood met: zalm en zeewier, vitamine D drankje en mandarijen toe. Mindful eten zit er niet in, we raken niet uitgepraat over Vipassana en over de anderen die we op het laatst leerden kennen. De tegenwind en de berg op vallen wat tegen door spierverlies en even niet fietsen, desondanks vliegt de tijd om. Na een prachtige afdaling in het door de herfst gekleurde landschap komen we weer in een dal. We zoeken een wc en vinden een mooi bankje in de zon. Het is 12:15 uur en de maag knort alweer; Een inhaalslag? Is het de inspanning? De buitenlucht? Auke ruikt eten en kijkt wat dat is in dat pand achter het bankje. Het blijkt een overvol restaurant te zijn en dus zitten we binnen no time binnen te genieten van een sojapannenkoek (aanrader!) een gevuld soepje en –zoals gebruikelijk- diverse bijgerechten. Het tempo ligt uitzonderlijk laag en zo gaan we 2 uur later weer eens op pad. We lachen, praten en genieten na van de toch wel bijzondere ervaringen die we hebben opgedaan. Dat levert Vipassana sowieso al op!

In Jeonju halen we de gemiste melk, cola light en heerlijk rijpe kaki’s en checken in een hotel in. De rest van de dag houden we ons rustig. Even rustig acclimatiseren en alle appjes en mailtjes lezen na 10 dagen telefoon-af. Dat was overigens geen enkel probleem en best relaxed 😉 Als we weer eens trek krijgen, testen we het lokale eten met Hotteok, Koreaanse kroketten (zoooo!!!) en puddingsoesjes en zo is ons eetpatroon van slecht naar geordend en weinig weer terug bij af.….. Al het goede en al het slechte komt en gaat… we maken ons er dus maar niet druk over 😉

Wij fietsen voor onderzoek naar sarcoomkanker, we hebben reeds 23.500 km in de benen van de geplande 15.000 km, dus 50% meer dan beoogd. Er is nog veel geld nodig voor onderzoek naar de juiste behandeling. Doneren kan hier.