Dinsdag 5 en woensdag 6 november: Met de boot van Incheon, Korea naar Tianjin, China

We weten niet wat ons overkomt. We snappen niet waar we beland zijn. We worden overdonderd. We hadden verkeerde verwachtingen. Verwachtingen zijn heel gevaarlijk is, ons onlangs nog verteld. Nou en inderdaad. 5 maanden terug, verlieten we China per boot voor Japan. Nu verlaten we Korea voor China. De ferry die we vorige keer namen was praktisch leeg met 25 passagiers en het dubbele aan personeel. De overtocht duurde 48 uur. Dit maal nemen we de boot van Incheon naar Tianjin, 175km van Beijing. Een ferry die vele malen populairder blijkt. In de haven is het een komen en gaan van busladingen Chinezen. Allemaal worden ze gedropt voor jawel, onze ferry naar Tianjin. Rijen dik staan ze bij het belastingteruggavekantoor en in de rij voor de douane. O.m.g. het zijn er 600!! 600 Chinezen en wij. De enige mzungu’s en naar we zo rondkijken echt de enige niet-Chinees. Allemaal dragen ze rode tassen waar alle inkopen in zijn verzameld. Wij dachten gisteren tijdens het shoppen, dat we in China qua prijs beter af zijn, zeker vanwege de labels ‘made in China’. Echter daar denken de Chinezen blijkbaar héél anders over.

Gisteren kochten we de boottickets en twijfelden over economy of businessclass. Economy is een zaal met 64 bedden, businessclass een flinke (en eerste) upgrade naar een kamer met maar 4-6 bedden. Het prijsverschil was €10,- pp. We hebben drie maal onze keuze gewijzigd tot we dachten dat we voor €10,- heel veel meer nachtrust bij konden kopen. Pffff wat een goede keuze!!!

Die Chinezen! O.M.G! Onze eerste bezoek aan Tibet en China gaf ons hele andere ideeën van China en Chinezen dan we vooraf hadden kunnen bedenken. Anderen die ons blog lazen, herkenden de verhalen ook al niet. Nu in de haven komen alle vooroordelen die weggewerkt waren weer bij ons terug. Chinezen zijn druktemakers, ze schreeuwen, spugen, gorgelen en duwen en lijken geen rekening met anderen te houden. Het toilet in de haven ziet er niet anders uit. Bij gebrek aan prullenbak en ondanks de uitleg op deuren en muren dat wc-papier doorgetrokken kan worden, wordt het gebruikte wc-papier op de grond gegooid. In China mag toiletpapier meestal niet in het toilet. Echter als je net een bezoek aan Korea hebt gebracht… zou je wellicht een idee kunnen hebben gekregen dat toiletpapier hier soms wél IN het toilet hoort… Ook de wc-bril is overal onder gezeken. Oef… Van Japan via Korea naar China was wel een beetje een geleidelijke overgang. Echter Korea lijkt meer Japans qua netheid en hygiëne dan Chinees! Dit gaat wennen worden!!

We mogen de fietsen gratis mee de boot opnemen, op voorwaarde dat we hem zelf aan boord brengen. Geen probleem. Dachten we. We fietsen bij voorkeur altijd graag zelf de fiets de boot op. Alleen onlangs toen we Jeju verlieten liep het anders. We waren erg laat, het autogedeelte was gesloten en de fietsen moesten de trap op worden gesjouwd. Hier waren we heel vroeg (9.30 uur bij vertrek om 12.00 uur), desondanks is er geen sprake dat we a. naar de boot fietsen vanaf de terminal en b. de fietsen het autodek oprijden. Dus moeten Knorretje en Iejoor de hoge persoonsbus in en uit en daarna de lange trappen omhoog de boot in. Grrrrr….. Praten als Brugman levert niets op. Regels zijn regels en geen ruimte voor makkelijkere, snellere en prettigere alternatieven…

De boot kost met onze privé kamer en alle belastingen (die komen er net als bij het vliegen over heen) €111,- per persoon. Voor dit geld krijgen we alle maaltijden inbegrepen. Woooohhh, luxe! Lekkerrrr, buffet! Wat had ik gezegd over verwachtingen…? Juist ja. De 600 Chinezen en wij moeten de hele boot door kronkelen om een wachtrij te vormen voor het restaurant. We hebben per eetmoment één uur de tijd waarin iedereen eten dient te halen en op te eten. We krijgen heerlijke dumplings. Een oud, vies uitziend plastic 6-vaksbord (op zijn Koreaans) die met een bord wordt volgesmeten met dumplings. Een bord vol dumplings is saai en niet zo lekker meer na de 8e, , 9e , laat staan de 10e dumpling. We kiezen samen al nooit hetzelfde gerecht en in Korea werden we enorm verwend met 6-20 bijgerechten… Nu eet je gevulde deegbal na gevulde deegbal. Ach de avondmaaltijd, het ontbijt en de tweede lunch bevatten tenminste 3 dingen op je bord; rijst, vlees en een heerlijke vleesvervanger.

We zoeken op deze enorme boot naar zitplaatsen die zeldzaam zijn. De hele boot ziet er oud, aftands en vies uit. Met moeite vinden we een zitplaats. Ons voorbeeld doet volgen en al snel worden we omringt door Chinezen. Van het één komt het ander en voor we het weten staat er een rij Chinezen om één voor één met ons op de foto te gaan. Ze vroegen vooraf toestemming en als je tegen de eerste ja zegt, kan je het natuurlijk niet maken de volgende te weigeren… 😉 De dames gingen steeds dichter tegen ons aan zitten en bleven maar tegen ons praten. We herinneren nog de Chinese vertalingen voor ‘geen Chinees’, ‘Nederlands’ en ‘goed’, wat gelijk voor verbinding zorgt;)

En dan lukt het om aan het bloggen en lezen te slaan. We verlaten Korea na een bezoek van twee maandjes zonder dat er een foto op Polarsteps staat en buiten de Vipassanablogs geen blog is geplaatst… Tijd voor een inhaalrace! Op de boot zitten we weer heerlijk opgesloten. Opgesloten zonder bang te zijn iets buiten de deur te missen, zonder dat we boodschappen kunnen doen en zonder dat we internet hebben. We zijn daarom dol geworden op bootreizen. Ze brengen ons altijd zo goed vooruit; vooruit in het wegwerken van achterstanden, vooruit plannen en verplaatsen. En die Chinezen die om ons heen schreeuwen alsof we op een drukke markt staan? Die negeren we, zelfs het gorgelen, spugen en roken, dat hebben we van 10 dagen meditatie wel geleerd. Lekker afsluiten en bij jezelf blijven.

Bij aankomst mogen Knorretje en Iejoor op dezelfde manier de boot af; traplopend naar beneden. Dit keer mogen we als eerste in plaats van als laatste. Beneden aangekomen geeft een buschauffeur duidelijk aan niet op de Koreaanse vlag op onze fietsen gesteld te zijn en gebaart deze weg te halen. Hij komt direct met de Chinese vlag aanzetten. En nog één, zodat beide fietsen voorzien zijn. Een politie-auto die ons zal escorteren staat klaar en de agent vindt dit blijkbaar een belangrijk proces en gebaart mee te gaan als de Koreaanse vlaggen daadwerkelijk weggemoffeld zijn. Achter hem aan naar de douane, de douane door en dan zijn we in China! Het is even spannend. De douane beambte stelt mij vragen over hoe lang ik wil blijven, waar we heen gaan etc. Ik begin eerlijk met ‘2 maanden’, waarop ze aangeeft dat mijn visum 1 maand geldig is. Dat ik die ga verlengen geeft haar een wat meewarige blik. En dan bedenk ik dat we bij de aanvraag van het visum –naar waarheidsgetrouw- iets moesten verzinnen qua route etc. Toen gaven we Beijing aan voor 1 maand Chinese les. Dus roep ik dat nu ook maar. Alleen Beijing???? Nou ja en omgeving. En daarmee vindt ze het wel best en laat me gaan, Auke heeft Iejoor allang weer opgetuigd en kwam zonder vragen de douane door. We zijn binnen! China, we hebben er weer zin in!

Ha daar istie weer! Het blijvend (her)ontdekken dat plannen oh zo belangrijk is. Doordat we toch wel enigszins plotseling de boot naar Tianjin i.p.v. Qinhuangdao namen, is het bekijken van de route van de haven naar Beijing erbij ingeschoten. Zelfs 48u op de boot zat het er (blijkbaar) niet in. De blogs en foto’s trokken alle aandacht. En nu staan we hier. Waaaaat????? De haven is zo groot dat het maar liefst 20-30km fietsen is, alvorens we de haven uit zijn… De haven van Tianjin is…. 60km van Tianjin! En we zijn dan wel een uur terug in de tijd gegaan, maar hebben 2u vertraging opgelopen en komen om die reden pas om 15.00 uur aan… En we hebben een afspraak met onze hosts Jack en Tracy… ehh…. Help..!

We wisselen gewone kleding voor fietskleding, fietsen door een enorm saai havengebied waar we bijna geen auto of bus zien, (gaan we wel goed???), richting hoge flatgebouwen voor wat meer reuring en vooral eten en wifi. Gelukkig hebben we Chinese yuans van het vorige bezoek, zodat we niet hoeven te zoeken naar een pinautomaat. Na 30km zitten we in bewoond gebied, kunnen we eten en drinken vinden en is er afleiding om ons heen. Alleen de wifi wil nog niet zo lukken. De ongezonde snackketens zijn hiervoor, naast de onbetaalbare Starbucks, de oplossing, echter ook daar lukt het niet. We vinden een sterk signaal van notabene Paris Baguette. Hier ook al?! In Korea zaten ze overal. We kopen een te duur broodje (Koreaanse prijzen) en kunnen contact leggen met onze hosts Tracy en Jack. Nog altijd hebben we geen adres ontvangen en als we die wel krijgen, blijkt het nog eens 30km te zijn. Het is 18.00 uur en al donker. We willen cancellen en zien een hotel vlakbij. Onze hosts geven echter aan dat we nog altijd welkom zijn en tja, we hebben ze aangeschreven, we krijgen een ja en dan nu cancellen? Dus zetten we nog even door. Maar eerst bij de Decathlon handschoenen en verlichting kopen. Wat is het hier fris!

Tegen 21.00 uur zijn we met wat omzwervingen vanwege dichte poorten, miscommunicatie over locatie etc., eindelijk op bestemming. Tracy en Jack hebben een zoontje die onze aandacht wil en de moeder van Jack is ook net gearriveerd en blijft een tijdje hier. Heel Chinees; ze komt een handje helpen in de huishouding en de zorg over haar kleinzoon op zich nemen. De avond is al met al te kort voor goede gesprekken, maar het levert al een plannetje voor de ochtend op!

Donderdag 7 november – Staan we alweer voor de klas?

In Marokko, in India en nu in China staan we voor de klas. Een klas vol leergierige studenten die Engels willen leren. Onze hosts zijn docenten Engels al heeft Tracy onlangs het yoga-en ontdekt en is docent yoga geworden. Jack doceert nog altijd en neemt ons mee naar zijn klas. Hij introduceert ons en geeft de klas een paar minuten tijd om vragen voor te bereiden. En ze vragen ons het hemd van het lijf, bijna 2 uur lang stellen ze de meest gevarieerde vragen, ieder vanuit zijn eigen interesse. Hoe zit dat met die tulpen in Nederland? Hoe blijft Nederland droog, terwijl het grotendeels onder zeeniveau ligt? Hoe ontmoet je je levenspartner in Nederland? Hoe begroet je elkaar? Wat brengt jullie in China? Wat is het leukst aan de reis? Waarom fietsen?? Wat zijn de moeilijkheden die je hebt gehad? Ik wil in Leiden studeren, wat kan je daar studeren? Huh??

Ze stonden zo te popelen hun vraag te stellen, dat ze onze vraag over wat ze weten over Nederland gelijk negeerden en met hun vragen komen. Helaas is de les zo voorbij. We hebben heel veel wedervragen! Jack kan het niet laten nog wat meer gevoelige onderwerpen aan te snijden; waarom is drugs en waarom is prostitutie in Nederland legaal? Woooh. Dit soort vragen zagen we niet aankomen. Wat gaaf, Jack probeert ze niet alleen Engels te leren, maar ook buiten de landsgrenzen te laten kijken en begrip te krijgen voor andere culturen. We zijn dan ook niet de eerste couchsurfers die hier voor de klas staan. Wat een leuk idee! En hij krijgt blijkbaar de vrijheid zijn lessen af en te zo in te vullen. Geweldig!

We stappen om 10.30 uur op de fiets en stappen 10.45 uur van de fiets. We hebben 3 km gefietst en hoofdpijn. Koffiegebrek. We maken snel koffie, bekijken de route, boeken een hotel en fietsen verder. Op naar Langfang wat 80km verderop ligt en waar we na 90km en weer pas tegen 20.30 uur aankomen. Onderweg bezoeken we de ene na de andere Decathlon voor een donsjas voor Auke, een fietsbroek en schoenen voor mij, en remblokjes, een nieuwe quickrelease etc. Slagen doen we nog altijd niet.

In Langfang is het hotel niet waar het volgens de apps wezen moet. Als we bij veel navragen het hotel vinden, accepteren ze ons als buitenlanders niet. Wel geboekt, geen tegenbericht, en inmiddels is het ook al 21.00 uur en ons toch gewoon wegsturen??? Tja dat kan, dit is China. Het ene hotel mag ons accepteren, het andere niet. Ze hebben een licentie (en spreken dus wat Engels?) of niet. Vanuit dit hotel sturen ons naar het dure Holiday Inn hotel (€33,50). De dure hotels zijn voor buitenlanders. Dat we niet duurbetaald tussen de mzungu’s willen zitten maar budget én tussen de Chinezen, daar hebben ze hier geen boodschap aan…

Is €33,50 duur? Niet voor die megakamer met fantastisch bed, waar de fietsen makkelijk bijpassen, maar het is wel €10,- meer dan we hadden geboekt… We krijgen wel een ontbijt, daar verheugen we ons nu al op!

Vrijdag 8 november Langfang – Beijing

We hebben inderdaad een fantastisch ontbijtbuffet, waar we ons –helemaal- rond aan eten. Voor de zekerheid nemen we twee gekookte eitjes voor onderweg mee, zodat we het geld er redelijk uit halen;) Stelletje-aso-ei-jatters. Het is wederom prachtig weer, alhoewel beduidend frisser. De nieuw verworven kleding komt direct van pas. We slagen er vanochtend wel in een simkaart te kopen, dus we starten de dag top!

De route naar Beijing is relatief kort met slechts een kilometer of 70 over vlak terrein. Dat gaat dus lekker vlot. We hebben een couch kunnen regelen bij host Ying in Beijing. Haar Engels is goed en haar uitleg om haar huis te vinden fantastisch. We fietsen er in één keer en zonder problemen naar toe. Onderweg zien we hele vlaktes van gesloopte dorpen en wijken. Soms fietsen we daar middenin. Niet heel aantrekkelijk, maar het hoort bij China waar de ontwikkeling in een razend tempo door gaat.

De geplande route van 175 km van boot naar Beijing blijkt 265 km als we voor het huis van Ying staan. We kunnen onszelf binnen laten. Ying heeft een sleutel voor ons neergelegd, zodat we kunnen douchen en ons kunnen vermaken, totdat zij thuis komt. We zijn er om 16.30 uur en ze verwacht dan mogelijk nog niet thuis te zijn. Het communiceren met haar gaat moeizaam. Onze simkaart lijkt toch niet zo goed te werken, het internet is enooooorm traag. De berichten op de couchsurfwebsite komen niet door. De WeChat (Chinese WhatsApp) moet nog worden geactiveerd en dat kan zij, maar zij is er niet. We worden wat ongerust. Heeft zij misschien berichten gestuurd, die wij niet kunnen ontvangen? Staat ze ergens te wachten? Nee Ying heeft het te druk om haar telefoon te pakken en zit met dezelfde zorgen in haar hoofd; hebben die fietsers haar huis wel gevonden? Zijn ze binnen?

Tegen 20.00 uur komt Ying thuis. Ze is een heerlijke bron aan energie, ondanks een lange werkdag praat ze honderd uit. We nemen haar mee uit eten. Peking eend, natuurlijk! Gelijk met de deur in Beijing vallen, hoe beter kun je deze stad beginnen?! Peking eend eet je als volgt. Kleine stukjes eend, wat groente en saus leg je op een mini pannenkoekje die je opvouwt tot een smaakvol pakketje. En dan proberen zonder stokjes en zonder te knoeien op te eten. En nog tig keer, hmmmmm… lekker! We kletsen en drinken tot een uur of één, tot iedereen bijna omvalt van de slaap.