China II, deel 2: Beijing (8-14 november 2019)

We couchsurfen 2 dagen bij Ying en brengen samen veel gezellige tijd en maaltijden door. Waar we in China deel I aangeven moeite te hebben om brood te vinden, is dit in Beijing geen probleem. Sterker nog Ying eet bij voorkeur brood ’s ochtends. Misschien een overblijfsel van haar periode in Europa. Dus ontbijten we met baguette en bruin brood met boter, jam, chocoladepasta en eitjes. Ze vindt het -voor haar- typische Nederlandse ontbijt met ei, bacon, rösti en worst erg lekker. Wij noemen dat een Engels ontbijt, maar bakken een eitje met bacon en echte Goudse kaas. De kaas vindt ze geweldig! En wij ook, want het smaakt daadwerkelijk naar Goudse kaas en die hebben we zomaar kunnen kopen! Hoe fijn is dat, 1,5 jaar na Nederland te hebben verlaten!

Maar we zijn in Peking! Eh Beijing! Of was het nou Peking..??

De hoofdstad van China werd en wordt in veel talen Peking genoemd. Peking blijkt echter de ‘oude’ schrijfwijze van Beijing, waarbij de uitspraak in de zuidelijke dialecten heeft geleid tot deze schrijfwijze. Het draait dus om de uitspraak van de Chinese karakters en hoe de vertaling wordt gemaakt naar Latijnse letters. 70 jaar geleden is in China begonnen met het Hanyu pinyin; de gestandaardiseerde, fonetische schrijfwijze van het Mandarijn in Latijnse letters. Toen is besloten Peking te schrijven als ‘Beijing’ en deze schrijfwijze is meer en meer overgenomen in de westerse wereld, zo ook in het Nederlands. En het pinyin? Dat maakt dat we een beetje Chinees kunnen; een hele fijne ondertiteling van een voor ons totaal onleesbare taal.

In het kader van cultuur delen, zorgt Ying ervoor dat we Peking eend (nee dit heet geen Beijing duck, maar toch echt Peking duck) eten en een typische Chinese soep. Die soep kenden we nog. Alsof je in een snoepwinkel staat, kies je allerlei etenswaren in de meest mooie kleuren uit en dat wordt voor je gekookt en als soep geserveerd. In Beijing eten ze dit met een soort tahini (sesamsaus) om de pittige smaak te reduceren. We voegen dus maar wat pepers toe om de tahini goed te praten. En drank mag niet ontbreken en dus proeven we de typische goedkope Chinese sterke drank van maar liefst 56%… oefff…

Op onze beurt delen wij een stukje Europese cultuur en maken pannenkoeken. Ying herinnert pannenkoeken als toetje en niet als maaltijd en wil ze graag als zodanig eten. Dus eten we na de maaltijdsoep pannenkoeken met suiker en met banaan en chocoladepasta. Als ontbijt maken we naturel pannenkoeken en natuurlijk pannenkoeken met kaas en spek. En, wegens doorslaand succes, picknicken we in het Heibei park met pannenkoeken. Mét groente en fruit om dit allemaal een vleugje minder ongezond te maken.

De stad verkennen we tussen alle pannenkoeken door. Beijing staat bekend om zijn hutongs; kleine smalle straatjes om in te verdwalen, dat laatste gaat vanzelf. Zo zie je het meer authentieke leven van de ‘gewone’ Chinezen. De hutongs lijken een beetje op sloppenwijken zoals we elders gewend zijn. Niet oneerbiedig bedoeld. Alles is klein, er zijn wat tekenen van verzamelwoede en overal liggen stronken prei te wachten om gegeten te worden. Volgens Ying is prei nu heel goedkoop en wordt dat in november massaal ingeslagen voor de winter. Nou dat is op elke straathoek, in de tuinen, in het raamkozijn en op auto’s te zien…

We bezoeken de eerste drie dagen de meeste ‘kleinere’ highlights om de laatste twee dagen met de toppers te eindigen. Als eerste bezoeken we de Tibetaanse lama tempel waar we per ongeluk terecht komen. We liepen op de drukte af en werden verrast door een mooie tempel.

We gaan naar het Tiananmen plein om de vlag bij zonsondergang te zien zakken en de wisseling van de wacht te aanschouwen. Het gebeurt om 17.02 uur precies en zo’n vlag is binnen 2 minuten naar beneden, wat stipter en sneller dan wij zijn. Helaas. Een enorme menigte is erop afgekomen en het is grappig om te zien hoe vervolgens het plein binnen 10 minuten leeg geveegd wordt door de politie. Systematisch wordt iedereen eraf gebonjourd. Dit is het meest indrukwekkend wat ons betreft.

Na de dagen bij Ying zijn we naar een hostel verhuisd op een toplocatie, vlakbij het Tiananmen plein. Het Leo hostel waar we 3 dagen zitten, is een mooi hostel. Echter wel erg gehorig en al die mzungu’s zitten op de meest gekke tijden voor ónze deur te bellen. Gelukkig zijn hiervoor oordopjes uitgevonden. Het vlag hijsen of neerhalen kunnen we om de hoek alsnog gaan bekijken, maar we vinden het eigenlijk niet de moeite.

Beijing heeft een drumtower en belltower die tegenover elkaar staan en de moeite waard moeten zijn. Om 14.30 uur staan we voor de drumtower en blijkt de belltower al dicht, of misschien was die dat al de hele dag. De drumtower heeft mooie uitzichten en er wordt meerdere keren per dag een drumshow gegeven, die leuk is om te bekijken. Zodra deze is afgelopen worden we net als op het Tiananmen plein allemaal naar beneden en buiten gebonjourd. Het lijkt typisch Chinees. Ook in restaurants die om een heel uur sluiten, zien we het 2 minuten eerder donker worden. Eén van de buffetrestaurants mogen we om 19.56 uur, 4 minuten voor sluitingstijd nog in. Voor de helft van de prijs mogen we in die 4 minuten onze borden volscheppen. Niet zonder meerdere keren de herinnering te krijgen dat ze gaan sluiten. Zodra onze billen de stoelen raken is het buffet al afgeruimd. Gelukkig hebben we genoeg opgeschept en mogen we tot 21.00 uur blijven zitten eten. Er waren niet heel veel dingen bij die we graag nogmaals aten, dus het prima zo.

Over eten gesproken, China is voor ons toch wel één van de meest uitdagende en avontuurlijke landen qua eten. En terug kijkend naar het eten in de afgelopen 28 landen, lijken we het meest te genieten van de Chinese keuken! Het leukste en lekkerste in Beijing, is na de soep, Peking eend en Hollandse pannenkoeken, de hotpot! Een grote pan kokende pittige olie dan wel smaakvolle bouillon waar je van alles in gaart. Je kiest de ingrediënten van de menukaart of uit een koelkast; vlees, vis, schaaldieren, groente, eitjes en kruiden. Voor ieder dus wat wils.

Het beste (en veiligste) eten vind je door met gezonde trek (en geen honger, want dan kies je te snel) op pad te gaan en binnen te stappen waar het druk is. Zo vinden we op één van de avonden een heel druk eettentje. Buiten zien we, héél belangrijk, plaatjes van het eten en op het eerste oog mooie prijzen. We gaan naar binnen. En jawel, zoals gewoonlijk geen Engelssprekend personeel of Engelse menukaart. We wijzen wat en krijgen met een vertaalapp wat dingen door; varken, rund, etc. Als we niet te pittig willen eten, moeten we voor rund gaan. We bestellen 1 bord van dat rundvlees en 3 sesambroodjes. En dan wachten we. En nog even. Het duurt en het duurt maar. Anderen om ons heen krijgen hun bordje snel. Was het zo bijzonder wat we bestelden? En dan komt het; een enorme pan in stukken gehakt rundvlees, met bot en al. Dat verklaart de prijs, geen € 1,50 die we normaal voor een gerecht betalen, maar het 10-voudige. Bij deze ‘hotpot rund’ komen schaaltjes Chinese kool, paddenstoelen en noedels die we ook maar in de hete brij gooien. Zoals we in Tibet al leerden; het leukste is het vissen naar de lekkerste hapjes ergens in de pan, die je aan het eind van de maaltijd vindt. Voor het kluifwerk krijgen we ieder 1 plastic handschoen en een set stokjes. Pas halverwege het eten besluiten we de handschoen niet om de rechter- maar de linkerhand te doen. Dat gaat een stuk makkelijker. Met stokjes in de rechterhand eten is na 6 maanden nog altijd moeilijk genoeg…. Wat is het eten smaakvol! Vet! Smullen! Genieten! We eten de hele pan leeg. Zelfs van een andere tafel komen een paar mannen langs en gebaren dat het knap is dat we de hele pan leeg hebben gekregen. Veel mensen zien we vertrekken met een doggie bag, maar omdat wij geen koelkast en opwarmmogelijkheden hebben, eten wij alles braaf terplekke op. Niet zo gezond, wel anti-verspilling. Morgen hoognodig weer een vleesloze dag!

Chinese muur

De Chinese muur is het bekendste bouwwerk van China, misschien wel van de wereld. Het is de langste muur ter wereld met 21.000 km lengte (incl. de vele zijtakken). Het is zelfs het enige door mensen gebouwd object, dat vanuit de ruimte waarneembaar is. Indrukwekkend dus.

We bewaren deze highlight voor de één-na-laatste dag. We wilden eigenlijk eerst de fiets op transport naar Chengdu zetten en lekker praktisch de laatste dag gaan wandelen. Zo zouden onze fietsen niet veel later dan wij op de bestemming zijn. Het is vandaag echter een mooie herfstdag; een graad of 14-16 C en een zonnetje, morgen 10 graden kouder…. Hilgien is steeds verkoudener of allergischer (mogelijk de combi) aan het worden. Elke dag moeten even aankijken hoe het gaat, en vandaag gaat het niet minder, dus we kunnen de muur op!

Een jaar of 2.200 geleden is begonnen met de aanleg van de muur om binnenvallende ‘barbaren’ zoals de Mongolen tegen te houden. Vervolgens is een jaar of 400 geleden veel werk verricht om de muur te vervolmaken. Dat is de muur zoals nu te zien is.

Sommige stukken van de muur zijn recenter opnieuw gerestaureerd, maar grote delen van de muur zijn ‘wild’ en hebben zo zijn charme. Er worden ontzettend veel tours naar de muur georganiseerd, wat een efficiënte manier is om een mooi stuk muur te bezichtigen. Wij gaan liever op eigen gelegenheid naar een stuk muur zonder hordes toeristen. En dat hoeft niet zo moeilijk te zijn gezien de lengte van de muur. Het kost alleen het nodige uitzoekwerk een goede plek te vinden. Al heeft de Lonely Planet het meeste werk allang verricht. Met 2 bussen reizen we in ongeveer 3 uur van Beijing naar een stuwmeer, waar de muur langs loopt. De bus stopt voor ons in de muur, waar de weg dóór de muur heen is aangelegd. Wat een geweldige binnenkomer is dit! Links en rechts loopt de muur steil omhoog de heuvels in. We betalen 10 Yuan pp onofficiële entree aan een local die er een klein slaatje uit wil slaan en klauteren de muur op via een metalen laddertje. We zitten het eerste uur op een gerestaureerd stuk muur en komen in de eerste 5 minuten, 2 andere mzungu’s en 3 Chinezen tegen. Daarna helemaal niemand meer!

De muur is helemaal van ons en in het heerlijke najaarsweer genieten we van het indrukwekkende bouwwerk. Het wandelen is zelfs op het gerestaureerde stuk soms pittig, omdat het onwaarschijnlijk steil omhoog of naar beneden gaat. Helaas is het heiig, waardoor de foto’s minder mooi uitkomen. Na het gerestaureerde stuk muur, volgt 2 uur wandelen over een wild stuk. We lunchen in alle stilte op de muur, en lopen tot een t-splitsing, waar we linksaf slaan. De muur heeft om ons heen meerdere aftakkingen, waardoor we in de verte overal aftakkingen aan de horizon zien verdwijnen. Een ‘wild stuk muur’ wil zeggen dat de muur niet gerestaureerd is en daarbij is begroeid met allerlei planten en struiken. Het laatste stuk muur is extra wild; helemaal tot puin vergaan en supersteil. We besluiten van de muur af te gaan en een pad te nemen dat langs de muur loopt. Nou ja, pad? We zoeken onze weg door doornige struiken, tot iemand beneden gebaart dat we een andere route moeten volgen. We klauteren dus weer terug de muur op en vinden iets wat lijkt op een pad. Net voor het donker komen we beneden bij de bushalte. Wat een timing, we hebben de laatste twee bussen te pakken en kunnen nog net terug komen. Een uur of 3 later zijn we in Beijing en staan onze trouwe tweewielers én Ying braaf op ons te wachten. Nog weer even gezellig met elkaar tafelen, we hebben de goedlachse Ying immers alweer 3 dagen niet gezien.

Verboden stad

De verboden stad is het hart van Beijing. Het paleizencomplex heet ‘verboden stad’, omdat het 500 jaar lang voor gewone burgers niet toegankelijk was. Hier woonde namelijk de keizer en zijn gevolg. Alleen op nadrukkelijke uitnodiging van de keizer kon je dit stuk van de stad betreden. Het is niet echt een stad, maar een door muren en grachten omgeven paleizencomplex. Naast de Chinese muur dé plek in Beijing die je bezocht moet hebben. En terecht! Wij brengen er misschien een uur of 3 door, maar als je alles uitgebreid wilt bekijken, kan je hier makkelijk een hele of twee hele dagen doorbrengen. Het is het grootste paleizencomplex ter wereld en biedt een doolhof aan paleizen, tuinen, hofjes en vele andere gebouwen. Als je denkt dat je het meeste wel hebt gezien, sla je een hoek om en beland je weer in een nieuw deel. De paleizen zijn groot, maar vooral mooi, met de karakteristieke dakpannen daken, die naar buiten toe met een krul omhoog lopen, versierd met draken en andere dieren en figuren.

De muren en plafonds zijn prachtig beschilderd, met als hoofdkleur donkerrood. Het interieur bestaat uit gedetailleerd houtsnijwerk en goudkleurige tronen. Een serene rust straalt uit het hele complex, ware het niet dat er grote groepen toeristen door het complex trekken. Gelukkig is het zo groot, dat het zelden te druk aan voelt. We wandelen met open mond rond, de jas en capuchon goed dichttrekkend. Het is droog, vooral guur met een graad of 8-10 en er staat een hele harde wind. Af en toe gaan we even ergens in het zonnetje uit de wind nippen aan onze thermos gemberthee om op te warmen. Dat is hard nodig, want we zijn na alle warmte en qua kleren niet voorbereid op de naderende winter in Beijing. Voldaan maar verkleumd en hongerig gaan we op zoek naar eten. Iets dat in Beijing nooit ver weg is.

Donderdag 14 november, Byebye Beijing

Het voelt niet helemaal goed om te vertrekken. Het voelt niet goed om alweer een flink stuk met de trein af te leggen. Maar het weer jaagt ons op naar het warmere zuiden. De winter is opeens flink aan komen waaien en sinds gisteren en komende week is het overdag 5-12 ‘C met ’s nachts temperaturen rond de nul graden. Het blijkt normaal weer te zijn voor deze tijd van het jaar, echter we zijn verwend met afgelopen week dagen van zon en 15-16’C tot de laatste dag!

De nog veel te weinig bezochte en ontdekte stad zou ons nog dagen en weken kunnen vermaken. Zoals elke grote stad hadden we verhoudingsgewijs veel regeldingen te doen. Hier was de verhouding regeldingen versus sightseeing weer eens onvoldoende in balans. Ondanks dat het gaat om relatief simpele dingen: een postpakket naar huis sturen; het zoeken naar warme (dons)jassen, lange fietsbroeken en nieuwe schoenen; zoeken naar reserve onderdelen; een nieuwe reserve fietssleutel laten maken. De sleutel kostte b.v. al veel verloren tijd. Een sleutel is verbogen door een busrit en de reserve zijn we blijkbaar verloren, dit gaat een keer mis…. Zeker met de treinreis voor de boeg hadden we die sleutel graag gehad!.. En we moeten de verdere route uitzoeken en de fietsen op transport zetten. Oh en eens postkaartjes regelen, foto’s uitzoeken en laten printen, omdat online bestellen niet lukt. Al met al niet zoveel dingen, maar het kost zeeën van tijd. In Nederland weet je makkelijker waar je moet zijn, in Delft zijn de afstanden vrijwel nihil en anders regel je wat online. Hier zegt een wijk je niets, op de Decathlon na (her)kennen we de meeste winkels niet etc. Het is helaas ten koste gegaan van het bezichtigen van deze megastad. Met 120 km op de kilometerteller, hebben de zaken er wel voor gezorgd dat we de stad flink door fietsten. Vaak hebben we haast en rijden we over grotere wegen. Zodra we de iets kleinere straten (normale 2 baanswegen) in fietsen is het gelijk een stuk boeiender, want op straat gebeurt er altijd wel iets waar je aandacht naar uitgaat. 5 dagen Beijing is wellicht voldoende voor de belangrijkste bezienswaardigheden, maar met de regeldingen zou 7 dagen voor ons beter zijn geweest. Maar ja, op een gegeven moment koop je een treinkaartje, sta je een paar dagen later op het station en bedenk je dat te laat, nu dus;)

Op transport. Zowel de fietsen als wij.

De trein vertrekt om 11.28 uur van Beijing naar Chengdu, de miljoenenstad bekend om zijn panda’s. Het is een treinreis van 21,5 uur en een kleine 2.000 km zuidwestwaarts. China is te groot om alles te fietsen. De winter is te koud om hier lang te blijven. Bovendien is het over 5,5 weken kerst en dan willen we in Hanoi, Vietnam zijn. Daarom zullen we vanaf Chengdu nogmaals met een trein 1.000 km afleggen naar Lijiang.

Onze fietsen kunnen niet met ons mee en moeten op transport in een andere trein. Het gaat 5-7 dagen duren voor Knorretje en Iejoor in Lijiang aankomen. Het was een lastige keuze, vanaf waar fietsen we verder? Vanaf waar reizen we überhaupt samen met Iejoor en Knorretje verder? De fietsen naar Kunming (dat ligt tussen Chengdu en Lijiang in) sturen duurt 3 dagen en vanaf daar kunnen we samen in een bus verder reizen. Helemaal door naar Lijiang sturen, betekent 2x extra laten gooien met de fietsen, 5-7 dagen wachten en ze uit het oog verliezen. Maar geen tijd meer om te kiezen, ze gaan op transport naar Lijiang samen met het merendeel van onze bagage (24 kg). 4 fietstassen, de helmen en de stuurtassen gaan –na uitgebreide controle van de inhoud- in een grote doos samen met de fietsen de transporttrein in. Dat scheelt een hoop gesjouw voor ons. Gemak afkopen en twee fietsen vervoerd krijgen kost in dit geval €70,-. Wellicht net wat goedkoper dan wanneer je zou vliegen.

Het inleveren van onze fietsen en bagage bij de CRE (China Railway Express) gaat vloeiend, maar kost al met al toch snel 45 minuten. Gelukkig meldden we ons 2 uur voor vertrek. Geen stress, nog ruim een uur om het treinkaartje bij de balie te halen, door de security checks te komen en eten in te slaan voor de lange treinreis. In Nederland zou ik er 10 minuten voor rekenen… Hier is een uur het minimale. Dat hebben we wel geleerd van ons bezoekje eerder deze week. Zeker een half uur waren we met de behulpzame dame van het loket in gesprek en de mensen achter ons konden gewoon blijven wachten….!

Onze twee messen (zakmes en goed snijmes) komen verstopt in onze metalen thermos onopgemerkt door de scans heen. Bij de bootreizen werden ze altijd ontdekt maar dan kregen we ze bij aankomst weer terug. Hier mag niets van brandbare of scherpe materialen het station of de trein in, moet je het inleveren en krijg je het nooit meer terug.

En dan… dan zit je dag en nacht in de trein. We hebben een ‘soft sleeper’ geboekt, de duurste kaartjes. China is wel goedkoper dan Japan en Korea, maar dit kost toch nog € 90,- pp. Hiervoor krijg je een 4p coupé die wij delen met een moeder en zoontje van een jaar of 3. Iedereen heeft een eigen bed met kussen, dekbed en schone lakens. Er is een stopcontact en op tafel staat een thermos heet water voor thee en noedels en zelfs een bloemetje. Is het hete water op, dan kan je dat bij een automaat aanvullen. Aan koud water doen ze niet. Kwestie van in je bidon laten afkoelen dus.

De andere opties; ‘hard sleeper’ of een gewone treinstoel waren geen opties. De treinreis is te lang om in een stoel te zitten en kost je wellicht nog een dag extra omdat je brak aankomt. We zijn helaas net geen 20 meer. De hard sleeper is een 6p coupé. Hierbij heb je dezelfde ruimte maar zijn er drie bedden boven elkaar gebouwd. Je deelt overdag dus het onderste bed met twee anderen. Als je pech hebt, is het onderste bed niet jouw geboekte bed en mag je zodra die persoon wil gaan liggen (dat doen de Chinezen in de trein de hele dag), omhoog verhuizen. Vast wel goed te doen allemaal, echter of Auke rechtop kan zitten bij deze beperktere hoofdruimte is zeer de vraag. Of eigenlijk weten we het antwoord wel ;(

Elk wagon heeft een toilet en wat wasbakken/keukentje. Ons toilet is op 10 meter afstand. Dat vinden onze coupégenoten blijkbaar te ver. Het jongetje moet vaak plassen, waarop moeders steeds weer het petflesje pakt die ze eerder leegdronken, zodat het jongetje staand op bed erin kan plassen. Gelukkig blijken ze hier erg ervaren in te zijn en lijkt er niet te worden geknoeid. Tja weer een bewijs dat Chinezen het openbare toilet vies vinden en die te allen tijde proberen te vermijden…

Een treinreis betekent; tijd om te bloggen, foto’s te reduceren in plaats van te dupliceren, inlezen en plannen. Treinen en varen vinden we daarom heerlijk! Echter we denken ondertussen ‘waarom 11 weken Japan en 7 weken Korea ten koste van de tijd in China?’, Dit immense land (het 4^e grootste land na Rusland, Canada en de VS oftewel 25x Japan oftewel 230x Nederland) heeft zoveel te bieden! Waarom sjezen we met een trein terwijl ons principe is; we fietsen alles? Waarom gaan we niet naar Sichuan? Sichuan is de favoriete bestemming van veel fietsers; de Tibetaanse cultuur, maar dan zonder de beperkingen van Tibet….

We gaan in de toekomst wel weer terug naar China met een 6-maands visum. We moeten ons erbij neerleggen dat we niet alles kunnen zien… We zullen ruim 4.000 km (veel, maar op de kaart niets) door China fietsen én bezoeken in ieder geval de grootste highlights van China!