Dinsdag 3 december: weer op pad

Het is een gure dag en we starten vanuit Dali met tegenwind. Een route langs het meer lijkt ons wel wat, maar we vinden vooral opgebroken wegen. We blijven heen en weer zigzaggen en bereiken niet het meer, wel een verdubbeling van de kilometers. Na een uur zijn we nog geen 5 échte kilometers opgeschoten…  We moeten de grote wegen op, die wegen die druk en stoffig zijn. En op elke afdaling smerig, want de vrachtwagens koelen hun remschijven veelvuldig met water, wat de wegen één vieze drabbige bende maakt. Het spat allemaal lekker op als we met 50-60km/u afdalen…

Verderop wordt de weg een stuk rustiger, maar boeiend is anders, op de langsvliegende hoppen na. Illustratief is de minst inspirerende mijlpaal foto van onze reis: de 24.500 km ergens langs een grote, saaie, lege, stoffige weg.

In de loop van de dag zien we overal mais te drogen liggen en hangen. Op erven en in schuren liggen ze, op daken, aan ramen, noem maar op. Prachtige plaatjes al krijg je er geen trek van.

Wat opvalt is dat honden in de steden huisdieren zijn, maar in de dorpen puur functioneel als waakhond worden gebruikt. Ze staan (kort) aangelijnd of zitten in kooien. Heel zielig met hun poten op het ijzer of gaas. Handig voor het baasje; de hond kan in zijn kooi poepen, dat valt toch wel door de kooi heen naar beneden. Stiekem zijn we regelmatig opgelucht dat de honden vast zitten, ze reageren agressief als we langs komen. Alhoewel; zouden ze niet een stuk minder agressief zijn als ze meer vrijheid kregen??

We fietsen vrij gemakkelijk op het goede asfalt en besluiten steeds weer een stukje verder te fietsen. Zo komen we niet uit op de geplande 85 km, maar zomaar op 116 km! In een dorpje vinden we een hotel wat weinig voorstelt. Maar ach, voor 25 RMB eten we en voor 70 RMB slapen we, inclusief ontbijt. Dus €12,50 voor halfpension. Wat maken dit soort prijzen het leven makkelijk 😉

Woensdag 4 december

Het regent! En dat niet alleen, het is wederom guur. Met meerdere lagen kleding aan en als laatste laag de regenkleding, trotseren we de elementen. De regen zou niet lang moeten aanhouden. Helaas klopt er niets van de weersvoorspelling. Het is bewolkt en zelden droog tussen de buien door. De route is weinig inspirerend, echter vaak lekker rustig. Als we een restaurantje binnen stappen om te lunchen, blijkt dit het perfecte moment. De regen komt dan met bakken uit de hemel!

Enigszins opgewarmd door de warme maaltijd en een uurtje rondom een vuurtje zitten (de ‘centrale verwarming’), kunnen we onze weg vervolgen. De wegen zijn door een laagje modder glad geworden. Bij een paar rem-acties voelen we de banden wegslippen. Oppassen dus! Langzaam klaart het iets op en kunnen we wat laagjes kleding afpellen.

We gaan met een gangetje van een kilometer of 30-35 een hellinkje af. Onderaan de helling is een bocht en na de bocht volgt een klimmetje. Zo gaat het de hele dag; continu op en neer. De bocht is flauw, dus remmen is nauwelijks nodig en bovendien kunnen we beter wat snelheid houden voor het hellinkje dat volgt. En dan gaat het snel. Zonder iets te kunnen doen, glijdt mijn achterwiel weg. Mijn fiets schuift onder mij vandaan en ik volg glijdend op mijn zij. Hilgien kan niets beginnen. Mijn fiets glijdt dwars over de weg en als ze probeert te remmen, gaat ook zij onderuit en dondert boven op mijn fiets. We liggen midden op straat. We hebben geluk dat er weinig verkeer is. Vrij snel pakken we de fietsen op van de weg en inspecteren de schade. De schade aan de fietsen én de schade aan ons. Het valt mee, maar vooral ik heb een aantal flinke schaafplekken. Eigenlijk is mijn hele linkerzij van mijn enkel t/m mijn elleboog geschaafd. Hilgien lijkt de riem in haar scheenbeen te hebben staan, maar is verder vooral ‘zacht’ op mijn fiets geland. Het asfalt is blijkbaar een stuk harder. De fietsen zijn zo goed als onbeschadigd, maar de twee linkertassen van mij zijn behoorlijk gehavend. Laat staan nog waterproof. Iets wat we deze dagen hard nodig hebben. We hebben flink de bibbers en hebben zeker een half uur nodig om van de schrik bij te komen. Pfff… we zijn er toch maar goed afgekomen.

Al maanden willen we persoonlijke, echte kaartjes naar huis sturen (je weet wel, die in de brievenbus vallen). We hebben deze wens in Beijing tot actie kunnen brengen. We waren er –zoals gewoonlijk- al tijden mee bezig. Vlak voor de Vipassana in Korea hadden we de foto’s al geselecteerd en uitgevonden dat we ze in NL konden bestellen en toe konden laten sturen. De vraag was alleen, hoe lang duurt dat, komen de kaartjes aan en naar welke plaats of land sturen we ze dan? We konden ons daarbij niet voorstellen dat we dit niet in Seoul konden regelen. En toch lukte het niet. In Beijing vonden we een printshop die op mooi dik fotopapier onze fotoselectie als kaartje kon printen. Sindsdien schrijven we elke paar dagen een setje kaarten. Het op de post doen duurt daarbij net zo lang als een paar kaartjes vol schrijven… Een brievenbus is héél moeilijk te vinden. Alleen een postkantoor heeft een brievenbus. Als we weer eens voor de regen schuilen, valt mijn oog op een postkantoor. Ik ren er heen, laat een setje kaartjes zien en maak het gebaar van versturen. Er komt een man de kaartjes uitvoerig bekijken, loopt naar een stempelkussen en lijkt een heel ritueel te starten. Hij bekijkt de stempel, draait ergens aan, bekijkt het stempelkussen, maakt wat test stempels op papier en gaat dan van een meter hoog met de stempel in een grote boog en stempelt met de volste precisie het kaartje. Hij bekijkt het goedkeurend en deze beweging herhaalt zich nog drie maal. Er staan ondertussen nog drie collegae mee te kijken. Ik krijg de kaartjes met een goedkeurende blik terug overhandigd. Eh… ik wil ze versturen? Ik ben verward, toch maar even de vertaalapp erbij halen. Ik leg nog maar eens uit dat ik de kaartjes naar Nederland wil versturen. Wat kom ik anders met kaartjes met adres en postzegel op het postkantoor doen?? Er komen nog een paar collegae kijken en iedereen kijkt elkaar aan en ligt dubbel. Mij was inmiddels ook allang duidelijk dat er iets mis is, maar wat? Ze zeggen dat ze geen internationale post kunnen verwerken. Ja hallloooo!!! Wat doe ik hier als Mzungu? Er staat zelfs Nederland in het Chinees op de kaart, dat kunnen ze gewoon lezen (nou ja, Chinees schrijven is eigenlijk zo simpel nog niet.. dus misschien kunnen ze MIJN Chinees niet lezen ;). De aap komt uit de mouw. Soms willen mensen een ontvangen kaartje zonder stempel alsnog gestempeld hebben… en dat wilden ze natuurlijk met alle liefde voor mij regelen. Okay, hartstikke lief. Echter ik snap nog altijd niet waarom een mzungu in China een kaart zou hebben ontvangen mét een adres in Europa én in plaats van deze te versturen, daar perse een stempel op wil hebben…

We moeten allemaal hard lachen om het misverstand en ondertussen sta ik hier een half uur en heb gestempelde kaarten die nog altijd moeten worden verstuurd. Kan dat nog wel? Ze beloven dat het postkantoor in het volgende dorp de post gewoon zal versturen. Nou dat hopen we dan maar…  Échte kaartjes versturen, zo niet van deze tijd….

Donderdag 5 december Nanhua – Lufeng

Voor we op pad gaan, nog maar eens even langs het postkantoor. Onze favoriete bezigheid. Binnen met google translate in de aanslag checken of de reeds gestempelde kaartjes op de bus kunnen én of zij wél internationale post verwerken. Ik word door de aanwezige bodyguard/ postmanager/ rondlopende petdrager van de ‘post’wachtrij naar ‘geldzaken’ gestuurd. Natuurlijk word ik vanaf daar teruggestuurd. Bij de postafdeling is het druk en probeert de postmanager – heel lief- mij voorrang te geven. Dat wordt niet in dank afgenomen en dus sta ik gewoon een kwartier te wachten. De postmanager kijkt heel nieuwsgierig naar de kaarten in mijn handen, neemt ze aan en bekijkt nauwlettend de voor- en achterkant. Ze zijn hier bepaald niet nieuwsgierig. Ik vertaal nog maar eens in het Chinees wat ik graag wil. Waarop hij me meeneemt naar achteren, naar een internationaal pakketservice bureau. Ik kan daar het adres doorgeven en laten frankeren. Dat het adres en de postzegel er allang op zit, heeft hij ondanks zijn uitvoerig onderzoek blijkbaar niet eens gezien… Ik geef nog maar eens aan dat de kaarten klaar zijn, met adres, postzegel en dat ze opgestuurd moeten worden. En dat ik geen brievenbus kan vinden. Bovendien wil ik weten of de stempel erop geen belemmering is. Ik mag terug naar de postbalie… zucht… Er wordt nu wel naar mijn verhaal  geluisterd en… het lijkt te worden begrepen. Google translate is lang niet altijd een goede vertaler, mijn verhaal wellicht niet duidelijk en het probleem al helemaal niet. Het vierde kaartje wat niet was gestempeld wordt in ieder geval ook gestempeld. Nu zijn ze tenminste allemaal gelijk… zucht… Ik vraag of ik ze kan achterlaten en of zij kunnen zorgen dat ze in Nederland aankomen. De werknemer geeft aan dat het goed komt. Ik laat dat nogmaals bevestigen want als er ja gezegd wordt in dit land, betekent dit niet altijd dat het echt begrepen is. Ze beloven de kaartjes te versturen…. En nu maar hopen dat ze aankomen…

*update*  De kaartjes zijn aangekomen. In notabene 12 dagen!!! De kaartjes die daarvoor zijn verstuurd echter nog niet, ook niet na een maand vanuit megastad Chengdu…. ;(

We fietsen over saaie, kale, brede wegen en het is stoffig. Stoffig, ondanks alle regen die we gehad hebben. Na een lange dag fietsen van 118 km en bijna 1.000 hoogtemeters komen we in het donker aan in Lufeng. Eerst maar eens eten regelen, voordat we een bed zoeken. In China wordt vroeg gegeten en we willen niet riskeren dat we het eten mislopen! We vinden een vol restaurant (altijd een goede reden om naar binnen te gaan) en zien dat het een hotpot restaurant is. Dat betekent dat je uit een koelkast de ingrediënten kiest en deze in de hotpot gaart. De ingrediënten zitten in bakjes met diverse kleuren, zodat naderhand makkelijk de rekening is op te stellen (elke kleur heeft zijn eigen prijs). Geweldig! We kunnen kiezen wat we kennen dan wel willen proberen in plaats van op een kaart vage dingen aan te wijzen. En lekker dat het is….!!! Onopgemerkt blijven we niet, want er komt een groep halfdronken Chinezen op ons af om met ons te toosten en in onze oor te toeteren. Drank verenigt 😉 Nog even met het personeel op de foto en dan kunnen we een bed zoeken, gelukkig zit die om de hoek en worden we gelijk geaccepteerd. 

Vrijdag 6 december Kunming aankomst

De weg gaat verder zoals deze al dagen is: niet boeiend en stoffig. Het laatste stuk naar Kunming is een gejaag van jewelste. We willen namelijk op tijd bij het Vietnamese consulaat zijn. We weten nog steeds niet zeker voor welk visum we willen gaan, maar we willen in elk geval wat informatie over prijzen, benodigdheden en hoe lang de aanvraag duurt. We hebben in die race naar het consulaat wat obstakels te slechten: (druk) verkeer, wegwerkzaamheden en zowaar een politie agent die ons tegenhoudt omdat we door rood rijden. We maken duidelijk dat we daar toch echt geen tijd voor hebben (waarom fietsen we anders door rood?;). Omdat we zogenaamd een afspraak hebben. Als we over en weer in een voor de ander onverstaanbare taal hetzelfde herhalen, lijkt hij het op te geven en fietsen we snel door, de politie agent verbouwereerd achterlatend. We bereiken daardoor te laat, maar toch op tijd het consulaat. Na sluitingstijd krijgen we de gewenste informatie en aanvraagformulier, zodat we het weekend een besluit kunnen nemen. Voor de aanvraag maakt het toch niet meer uit of we nu of maandagochtend alles inleveren.

Als we bijna bij het geboekte hotel zijn, krijgen we een telefoontje van Trip(.com) dat de kamer niet meer beschikbaar is. Of we een andere kamer willen boeken? Het is inmiddels tegen zevenen en we hebben 120 km in de benen, dus heel blij worden we daar niet van. Maar goed, we boeken snel een andere, duurdere, kamer. Aangekomen bij het hotel blijkt dat deze ook niet meer beschikbaar is?! Ja, hallo!! 😦 Na ontzettend veel gedoe met de receptionist, de dienstdoende manager en Trip via Google Translate, slagen we er uiteindelijk in een kamer te krijgen (twee uur later). Dus om een uur of 22.00  kunnen we eindelijk douchen. Eten deden we met een simpele afhaalmaaltijd voor de receptie. Tot ze een oplossing voor ons hadden…. Al met al geen leuke afsluiter van een toch al erg drukke en hectische dag. Nu in elk geval een paar dagen Kunming om wat rust te pakken, want in 4 dagen 430 kilometer en bijna 4.000 hoogtemeters is echt heel pittig geweest!

Zaterdag 7 t/m woensdag 11 december: Kunming

We hebben geracet om op tijd in Kunming te zijn. We zijn er daardoor wel een dag éérder dan gedacht, al heeft het niet al te veel opgeleverd. We zijn moe en doen weinig. Kunming lijkt niet zo veel te bieden, buiten dat het een grote stad is waar je alles kan vinden. Hier zijn Walmarts, Carrefours, consulaten en een paar outdoor zaken. ’s Avonds is de stad verlicht met neonverlichting. Het is overduidelijk dat China van kleurrijke en overdadige verlichting houdt. We gaan weer eens op zoek naar gas en wat voorraden eten; melkpoeder, havermout, noten, rozijnen en snacks. We moeten veel regelen en plannen voor de komende weken, daarover later meer. Kunming is voor ons nu even de plek waar we meer organiseren en uitrusten dan fotograferen en bekijken.

We gaan uiteten met Alison. Alison is een 59-jarige Australische fietser die we in een jjimjilbang in Korea hebben ontmoet. Sindsdien hebben we af en toe contact met over en weer tips. We kwamen haar tegen in Seoul waar ze geen Chinees visum kon aanvragen en dus moest ze helemaal naar het zuiden van Korea waar ze wel slaagde. Ze is met de boot halverwege China aangekomen en toevallig is ze ook in Kunming. Ze wilde juist weer fietsen, maar heeft een dagje op ons gewacht. We ontmoeten haar bij haar hostel waar we de fietsen voor de deur parkeren. Als Auke even een stap opzij zet, dondert hij over mij heen, hoor en voel ik een splash en staat Auke met één been op de stoep, de andere in de goot.. Een goot die… rioolput heet!!! Auke heeft een zeiknatte zwartbruine stinkvoet, terwijl we 6 km van huis zijn én op het punt staan uiteten te gaan… Gelukkig komt er gelijk hulp en kan Auke zijn schoen, sok, voet en onderkant broek met zeep en water wassen. 10 minuten later staat hij buiten met een mooie, schone, zeiknatte schoen. De ander verbleekt erbij zeg maar. Ondertussen staan Alison én Vera buiten. Alison en Vera hebben elkaar gisteren in het hostel ontmoet, waar Vera voor werk kwam. Vera is een Nederlandse waar wij ook reeds contact mee hebben gehad om af te spreken. Vera fietste een paar jaar geleden van Nederland naar Tokyo en had met Kunming gelijk zo’n klik, dat ze daarna hier is gaan settelen. Vera heeft tijd en trek en besluit mee te eten, zo gaan we met z’n 4en uiteten. Wij stelden een vegetarisch all you can eat restaurant voor en je gelooft het niet; Vera kende het zeker, maar ook Alison had er al gegeten. Voor ¥20 pp (€2,60) kan je onbeperkt vegetarisch of beter: veganistisch eten. En dus kletsen we honderduit en eten ondertussen borden vol diverse nieuwe Chinese producten en veel groente. Alison is al 7 jaar op reis, grotendeels fietsend, deels backpackend en Vera heeft ook al her en der gewoond en de wereld over gefietst. Alison vertrekt de volgende dag en met Vera gaan we een paar dagen later nog eens pizza eten en een wijntje drinken. De veganist is onze nieuwe favoriete vervanger van de Haagse Water&Brood en bezoeken we nog twee maal. Wat is de wereld toch klein, komen we zomaar ‘bekenden’ op straat tegen!

Dat de wereld enorm klein is, blijkt deze week keer op keer. Op maandagochtend vragen we het visum voor Vietnam aan en ontmoeten een Iers stel, een fietsend stel. Het consulaat is klein en behalve zij en wij waren er nog 2 andere mensen en we waren hooguit 20 minuten binnen. Het Ierse stel had in de Tiger Leaping Gorge biertjes gedronken met Annemieke en Harm en de Franse Emanuel ontmoet. Annemieke en Harm kennen we uit Chengdu. Met Emanuel appen we al een tijdje; hij heeft geprobeerd ons in te halen om een stuk samen te fietsen. Hij is Annemieke en Harm ook in de Tiger Leaping Gorge tegen gekomen en fietst sindsdien met hun mee naar Laos. Alison zal later op haar beurt het Ierse stel tegenkomen als zij naar Laos en de Ieren naar Vietnam fietsen. En zo kent iedereen iedereen en kruizen onze wegen vast weer ergens in Zuid-Oost Azië!

Het visum is woensdagmiddag klaar en we besluiten erop te wachten in plaats van op pad te gaan en terug te liften. Dat laatste kost immers ook tijd. We vullen de dagen met gemak. We plaatsen wat blogs, reduceren een beetje foto’s, schrijven kaartjes en bezoeken een parkje en markt. We missen enorm de terrasjescultuur zoals we die in Europa kennen. Wat zouden we graag buiten in het zonnetje op de laptop typen, de Lonely Planets lezen en kaartjes schrijven. Nu zijn we daarvoor aangewezen op onze hotelkamer.

Het is maar 12-15 ‘C wat voor Kunming erg koud is. In de stad van de eeuwige lente is het meestal 20 ‘C rond deze tijd. In het zonnetje is het geweldig, in de ochtend en avond is het fris. Er is desondanks een fantastisch buitenleven in China. Overal zien we vooral in de vroege ochtend en avond mensen op straat dansen. Met vóór de groep dansers een telefoon met een youtube of een box met muziek danst jan en alleman erop los. Schaamteloos maken ze hun bewegingen. Geweldig!

We zien daarnaast ouderen in parkjes spelletjes spelen, hun muziekinstrumenten beoefenen en wederom –schaamteloos(!)- vreselijk op de muziek zingen. Het is zo grappig te zien hoe ouderen hier met elkaar de tijd door brengen! We zien ondertussen mannen tollen draaien, vrouwen sloffen haken, etc. Op de markt komen we steeds vaker groentes en fruit tegen die we niet kennen, helaas ook schildpadden die voor de consumptie bedoeld zijn. We merken dat we net zo naar de mensen en hun koopwaar staren, als zij naar ons. Hier komen maar weinig mzungu’s.

Het meest bizarre wat we zien is cupping, waarbij een man twee vacuüm gezogen doppen op zijn benen heeft waarmee blijkbaar het bloed wordt gezuiverd. Het is een eeuwenoude alternatieve geneeswijze, waarmee de doorbloeding wordt gestimuleerd, spieren en bindweefsel los worden gemasseerd en het bloed gezuiverd wordt. We kijken met grote ogen wat er gebeurt. Het is spotgoedkoop, maar nee, nu even niet geloof ik……

Ook na ruim 2 maanden China blijft het land verbazen. We blijven nog maar even!