Donderdag 19 december, Afdalen!

De route van Jianshui naar de beroemde terrassen van Yunnan gaat via Nansha. Om Nansha te bereiken gaan we van het ene naar het andere dal. Dus over een berg: 1.000m omhoog en maar liefst 2.000m omlaag. De route omhoog gaat mooi geleidelijk en relatief makkelijk. De weg is rustig en het landschap lieflijk. De afdaling naar de Rode rivier is waanzinnig!! 2.000 meter naar beneden in een kilometer of 50. Wauw, wat geweldig!! En het landschap verandert snel met het dalen. We gaan de warmte in. We zien bananenbomen en ontzettend veel bamboe. En het afdalen gaat maar door. Tot we er opeens zijn.

Nansha is een plaats waar je volgens de Lonely Planet niet moet zijn of blijven. Daar zijn wij het niet mee eens. Oké, het is niet persé een charmante plaats, maar de markt tegenover ons hotel is een bezoek zeker waard. Ten eerste kan je er voor ¥13 (nog geen € 1,70) op straat onbeperkt buffet eten. Ten tweede kan je naar hartenlust foto’s schieten van prachtige in klederdracht geklede dames. Ten derde loopt er dús geen toerist rond. Ten vierde kan je hele boeiende dingen vinden op de markt. Dingen die we eerder nog niet tegen gekomen zijn: naast kippen, eenden vinden we hier namelijk ook konijn en… hond. Honden in kooien voor de consumptie dus. De meesten braaf in hun kooi (ze lijken wel gedrogeerd), maar sommigen speels happend naar de waterstraal waarmee de markt schoongespoten wordt. En dit stelletje hypocriete fietsers doet daar eigenlijk niks anders mee, dan licht geschokt en walgend de schouders ophalen.

Dat buffet was trouwens wel heel goedkoop… (Hoe) kan dat?!? Is één en één niet twee….?!

Vrijdag 20 december van Nansha omhoog, omhoog en omhoog

Onze voorganger fietsers Alison die ook de Ieren James en Claire heeft ontmoet, zijn samen naar de terrassen geweest en hebben zo wat tips. Zij zijn van Nansha met een busje, met achterin de fietsen, de berg opgegaan. Het idee; het kost ¥200 en doordat ze na 19.00 uur boven zijn sparen ze ieder ¥70 entree uit voor het nationaal park. Met z’n drieën waren ze dus goedkoper uit om zich te laten vervoeren, dan te fietsen. Bovendien bespaar je een dag buffelen. We twijfelen en het idee klinkt aangenaam. Met onze plannen in Vietnam en de mogelijke alternatieve –langere– route naar Hanoi, hebben we eigenlijk wel heel weinig tijd. Een dag besparen levert ruimte voor een rustdag op, in plaats van 8 dagen achtereen door de bergen te buffelen. Maar we hebben zo onze principes; we fietsen alles… Tja, ach, hoe vaak zijn we daar vanaf gestapt? Het aantal boten in Japan…. De bus in Korea om niet 3x de lengte van Korea af te fietsen.. en zo kunnen we wel even doorgaan. Echter een berg op liften omdat we ‘te lui’ zijn om op te fietsen, dat hebben we nog niet gedaan. En nee dat gaan we nu ook niet doen. En dus stappen we op de fiets Nansha door en klimmen, klimmen, klimmen omhoog. 2.150 hoogtemeters, de één na langste klim in ons hele fietsleven, en we doen het gewoon! De route is geweldig, het asfalt goed en glad, het hellingspercentage perfect 2-10%, meestal 4-5%. En het verkeer? Zeer matig aanwezig. Een idealere klim kunnen we niet hebben. Oh en het weer? Tot onze grote schrik was het om 9.00 uur al 19 °C, veeeeeel warmer dan gewend. Echter met het klimmen, neemt de bewolking toe. Puntje bij paaltje was het slechts 15-16 °C! Perfect om in korte broek en T-shirtje te klimmen.

In de dorpjes die we passeren zien we allemaal mensen in prachtige traditionele kledij. Niet voor de toerist, want hier komen geen toeristen. De bussen met toeristen rijden hier snel doorheen. We vinden een pauzeplekje met notabene een tafeltje en stoeltjes. Een enorme luxe en uitzondering sinds we terug in China zijn. We peuzelen er onze smakelijke lunch op; broodjes met gekookt eitje en mayo, heerlijk. Ondertussen komen aan de overkant van de straat dames en heren in de mooiste tenues naar beneden. Blijkbaar was daar een meeting, een feestje of een ander traditioneel samenkomen, hoe dan ook, we kunnen ze één voor één bewonderen. Als we klaar zijn om te vertrekken wordt er gebaard om mee te komen voor de lunch. Shit! We zijn helemaal verzadigd en willen weer gaan, was dit maar wat eerder aangeboden, wat zou dat een leuke ervaring zijn!

Niet veel later worden we opnieuw voor de lunch uitgenodigd, wat speciaal! Helaas helaas, we moeten echt eerst fietsen om weer wat te kunnen en willen eten.

Hoe hoger we op de berg zijn, hoe mooier het gebied. We zijn in Yuanyang, bekend om zijn rijstterrassen. Maar liefst 2.500 jaar geleden zijn deze terrassen door de Hani (minderheid) gebouwd en sindsdien generatie op generatie onderhouden en uitgebreid. In de zomer zijn de hellingen knalgroen van de rijst. Nu, in de winter staan de terrassen onder water, waardoor de terrassen de zon weerspiegelen en extra mooi uitkomen.

We betalen ¥70 (€9,20) om dit gebied te mogen bekijken. Er zijn betaalde uitzichtpunten waar je met je kaartje kan komen, maar ook tig plaatsen waar je zonder kaartje kan genieten van de uitzichten. Wooooooh…. We hebben al aardig wat terrassen gezien, maar dit is echt waanzinnig! Van het ene na het andere uitzichtpunt doet je weer verwonderen. Wat een highlight! We komen bij Bada, het is 17.15 uur en hier moet je zijn voor zonsondergang. We vertrekken, want het duurt te lang. Gaan het volgende uitzichtpunt bekijken en twijfelen weer. We gaan terug. We vinden vast wel een hotel binnen een paar kilometer van hier. De zonsondergang is niet zo mooi door de bewolking, het leek niet helemaal de moeite waard. Maar ach this is the place to be, we waren er, hoeven ons niet voor de kop te slaan dat we er voorbij gereden zijn. En het hotel? die hebben we zo gevonden. Gelukkig maar. Toen we net boven waren, waren we spontaan niet meer moe door alle afleidingen, maar nu vallen we kapot op bed neer. Geen energie voor niets meer.

Zaterdag 21 december, de terrassen

Om 6.00 uur de wekker om de terrassen bij zonsopkomst te zien. Poeh hé?! We voelen die hoogtemeters van gisteren echt wel. Naar verluidt is er morgen weer een zonsopkomst en dus zetten we de wekker om 8 uur. En vervolgens om 9 uur… Het wordt al met al een luie ochtend en we checken pas na het middaguur in bij een hostel 4 km en twee uitzichtpunten verderop. Eenmaal ingecheckt dwalen we wat door het dorp Pugao Lao en de nabije terrassen. En dat is eigenlijk het leukste wat je kunt doen. Althans overdag als het vroege of late zonlicht niet met het water op de terrassen speelt. We lopen door de velden met kwakende eenden en ganzen, langs de irrigatiekanaaltjes, door dorpjes met loslopende kippen en buffels en niet te vergeten kleurrijke mensen in traditionele kleding.

Als je wat afzakt de berg af, loop je als het ware in een amfitheater, met op de bovenste ring de dorpjes. Niet te ver afzakken, want laag in het dal liggen de wolken als dikke watten, wat het geheel een mysterieuze aanblik geeft.

Zo leggen we aardig wat kilometers af over min of meer ‘paden’. Het avonturieren heeft helaas zijn grenzen. Eén heuvel met doodlopende bospaadjes houdt ons af van een beroemd paddenstoelendorp. Dit dorp heeft lemen huizen met rieten daken die lijken op paddenstoelen. Jammer dat we dit dorp niet kunnen bereiken. Maar ach, we hebben een aantal hele mooie plaatjes kunnen schieten van de landelijke en dorpse omgeving, dus we zijn dik tevreden. Bijtijds naar bed voor de herkansing van de zonsopkomst van morgen!

22 december, Letterlijk en figuurlijk bergafwaarts… ver bergafwaarts…

De terrassen zijn het meest indrukwekkend bij zonsopkomst en zonsondergang, aldus iedereen om ons heen. We staan om 7.00 uur op en kijken vol verrukking om 7.20 uur naar buiten, waaaanzin!! De lucht is rood, de bergen steken juist boven het wolkendek uit en dit is alleen nog maar het uitzicht vanuit ons wc raampje! We springen op de fiets naar hét uitzichtpunt waar het een drukte van belang is. Blijkbaar zijn we op de juiste plek. De zon komt over 10 minuten op, maar de lucht is al niet meer zo intens rood. De terrassen schitteren desondanks mooi op bij de ochtendgloren. Een prima manier de slaap uit de ogen te wrijven en langzaam te ontwaken. Nog een havermoutje, tas reparatie en we kunnen op pad. Een korte klim van 150 hoogtemeters en dan wacht ons een afdaling van 35 km. Wat we dan nog niet weten is dat de afdaling uren zal gaan duren…

We klimmen en stoppen, klimmen en stoppen. Wat is het hier schitterend! Wat is het hier geweldig! Wat maken we veel foto’s. We zijn nog niet op de top of we zijn omringd door een wolkendek onder en om ons heen. Nog nooit waren we zonder vliegtuig of skilift zo in de wolken. Helemaal op eigen kracht! Het was de klim van ruim 2.000 hoogtemeters eergisteren, meer dan waard. We drinken ons kopje koffie extra vroeg op wat rotsen, want van dit uitzicht willen we zo lang mogelijk genieten. Wauw wauw wauw. Ondertussen lezen we op facebook en via de WhatsApp dat we in ‘Delft op zondag’ staan om meer ruchtbaarheid aan onze sponsoractie te geven. Wat een prachtige ochtend, wat is het leven toch geweldig!

Als we afdalen schiet het nog steeds niet op. De asfaltweg is gloednieuw, prachtig glad en we zoeven heerlijk omlaag. Echter achter elke bocht is weer een mooi uitzichtpunt die op de gevoelige plaat moet worden vastgelegd. Nog 10km verder is het tijd iets aan Aukes remmen te doen. Met 5% kracht in 1 rem en 0% kracht in de ander, kunnen we niet verder. De hydraulische remmen doen het al een tijdje niet fantastisch meer. We checken de remblokjes die allen nog goed lijken. We verwisselen voor de zekerheid de achterremmen met Shimano ice brakes; deze koelen zichzelf goed af en raken bij een afdaling als deze niet oververhit. Het doet niets. We schuiven ze door naar de voorremmen. Dit werkt beter. Auke kan met de voorrem weer redelijk remmen. We zetten met meer plezier de verdere afdaling in tot we beneden zijn. Na 2 uur netto fietstijd, blijkt dat we maar liefst 4 uur onderweg zijn. En nog niet halverwege onze bestemming als we om 13.30 uur weer op pad gaan… Time flies when you are having fun!! 😉

Het lijkt een fantastische vlakke route langs een rivier, niets is minder waar. Deze 55km heeft maar liefst 850 hoogtemeters en een flinke harde tegenwind. Na 50 minuten buffelen vragen we ons opeens af waar de camera met die fantastische foto’s zijn. Waar we ook kijken, hij komt niet boven water, wtf!!! Neeeee!!! Neeeee!!! Hij moet op de pauzeplek zijn (gevallen?)… We moeten terug!

Gaan we 15km terug met het windje in de rug en daarna nogmaals 15km buffelen? Ik stel voor te liften. We zijn echter een rivier overgestoken en aan deze kant van de rivier is het druk, de andere kant was weinig tot geen verkeer. Auke gelooft niet in snel liften en denkt het in 1u zonder bagage heen en weer te kunnen fietsen. Hij bedenkt zich niet of de bagage is al van de fiets gegooid en hij zet het op een fietsen. Eén voordeel; hij mag vandaag van 15km meewind genieten….

Ik settel me in de berm met Puck op mijn schoot, muziekje erbij en typen maar. Zo wordt het slechts eenmaal verloren tijd, in plaats van twee maal verloren tijd. Beide hebben we alle vertrouwen in dat de camera bij de pauzeplek ligt… Als dat maar waar is….

We hebben vandaag tijdnood. Als Auke inderdaad binnen laten we zeggen een uur en een kwartier terug is, dan kunnen we om 15.45 uur weer op pad voor nog 40km tot we bij een hotel zijn. Dat betekent minimaal 2,5 uur fietsen en Auke kan daarbovenop vast nog wel een pauze gebruiken…   En… om 18.30 uur is het donker.

En toen was Auke terug. Zijn blik zegt teveel. Nee. Neeeeee. Neeeeeee. Dit is niet waar! De camera moet er zijn! Auke kijkt nog treuriger; “jij hebt hem dus ook niet gevonden…?” De paniek breekt ons uit. De nieuwe camera, de dure camera. De net door ons gefikste camera. De foto’s. Neeeeee die foto’s van het oh zo indrukwekkende terrassengebied!!! De tranen springen in de ogen, neeeeeeeeeee. Dit kan niet waar zijn. Ik wil ook gaan kijken. Auke geeft aan wel te hebben gezocht, maar in het achterhoofd de hoop dat ik de camera al wel zou hebben gevonden. Met maar één lokale simkaart kunnen we niet communiceren, dus Auke gaf het sneller op dan gewenst. Ik besluit terug te gaan om óók een poging te wagen. Het is niet een zonnebril, een kledingstuk, een vervangbaar iets. Het zijn onze dierbare foto’s van één van onze hoogtepunten….!!!

Bewapend met een stuk papier, stift en tape voor een briefje op plaats delict, bidon en koekjes om te overleven, stopt de eerste auto en brengt me 10 km verderop naar de brug. De tweede auto wil me wel over de brug brengen maar gaat eerst per google translate een discussie van 10 minuten aan, waar ik nou heen wil. De brug is nauwelijks een kilometer afstand dus ik denk alleen maar: rijden! Aan de andere kant duurt het even; hier is de onverharde weg, een stoffige zandbak. Eén van de eerste auto’s die stopt en wie ik vraag me 3km mee te nemen zegt gewoon nee. Waarom stop je dan?! Grrrr…  Met de volgende auto ben ik snel ter plekke. Ik kam het hele gebied uit. Ik weet precies hoe de fiets stond, hoe de stuurtas open heeft gestaan en waar de camera heen kan zijn gerold. Het meest waarschijnlijke scenario… Na ruim een half uur geef ik het ook op. Misschien zit ie toch in één van de fietstassen? Waar ik ook kijk, met hoesje en schouderband had de camera echt in het zicht moeten liggen. Of is hij toch iets later van de fiets af gevallen? Ik hou een brommertje aan en vraag of hij iets weet, ga naar de bouwplaats op de route en check daar. Ik laat ons telefoonnummer achter voor het geval dat. En loop verdrietig, tranen latend terug terwijl ik voiceberichten bij Sanne en mijn familie inspreek. Ik kan het wel van de daken schreeuwen, wie weet waar de camera is, help!!!! Het terugliften gaat redelijk flex, al is er net een groot oponthoud op de brug. Het voordeel van fietsen én lopen? Je kan er meestal omheen..;) Ik stap uit, loop en lift vanaf de weg weer verder.

Het is 17.45 uur als we samen bij de fietsen staan. Nog 45 minuten en dan is het donker. We springen op de fiets en zetten het op een racen. We vloeken, we bespreken alle scenario’s over en over, we laten alle vastgelegde en dus verloren momenten de revue passeren… die camera moet gevonden zijn. Die camera moet terug komen. Het geld (€700,-) is veel en enorm zonde, maar die foto’s zijn 100x erger en onvervangbaar…..

Ondertussen hebben we er een probleem bij; het volgende hotel is nog een heel eind. Hoe lang moeten we in het donker fietsen? Hoe gaan we op tijd in Hanoi zijn…??? Die camera moet terug. Wat gaan we doen?

En dan duikt er een hotel en een restaurant op. Opluchting. Een paar biertjes erbij en stressjes minder. Eten, slapen, morgen weer een dag. Voor nu is de dag om.

23 december, Wat kunnen we doen??

­­­We hebben exact 7 dagen om in Hanoi te zijn, waar wij op 29 december tegelijkertijd met Erika & Tjeerd hopen aan te komen. We hebben haast, we lopen achter op schema en willen perse in Vietnam de mooie pittige omweg nemen en niet de korte drukke route naar Hanoi. We hebben dus geen enkele ruimte voor andere activiteiten. De camera, onze fijne camera en al die prachtfoto’s van meerdere dagen die NIET zijn geback-upt, zijn echter nóg belangrijker. We moeten en zullen de camera terug vinden. We hebben beide minimaal een half uur gezocht. Niets gevonden. Maar we willen het niet opgeven. Niet steeds denken… hadden we maar…..

Dus staan we met de duim omhoog om 8.00 uur aan de straat in de hoop op een druk woonwerk verkeer. Het is rustig. Heel rustig. Een bus rijdt voorbij waar we mee kunnen, ook goed! Aan de andere zijde van de rivier liften en wandelen we tot de plek ‘des onheils’. We zoeken, zoeken en zoeken. Alle scenario’s hoe de camera is verdwenen, hebben we tig maal besproken. Het meest waarschijnlijke is dat Auke de camera aan mij overhandigde en ik deze in de stuurtas plaatste. Toen bedacht ik dat ik zonnebrandcrème moest smeren en de camera in de klep heb gelegd, de klep waar hij uit kan rollen. En dat de camera er muisstil is uitgerold. En verder naar beneden, het heuveltje af, waar we boven op een plateautje zaten. Dus kammen we alle bomen, struiken, graspollen en zelfs de ondergelegen rivieroever af. Na 1,5 uur is er nog altijd geen camera gevonden. Dit scenario hadden we niet durven bedenken. De camera in een hoesje met een schouderband zou echt wel zichtbaar moeten zijn als hij hier zou liggen… Auke was het na een uurtje al meer dan beu en na nog 3 maal de heuvel op en af te struinen moet ik me er ook bij neerleggen. Tijd om terug te liften en andere scenario’s de revue te passeren…

“Auke heeft de camera aan mij gegeven en ik heb deze achterop de fiets gelegd, omdat uit de stuurtas de zonnebrandcrème moest komen. Vervolgens zijn we weggefietst en is deze in het zachte zand van de onverharde weg gevallen en dus niet opgemerkt…” Dan moet iemand deze gevonden hebben. We zijn hier inmiddels immers 5x langsgekomen (Auke op en neer, ik op en neer en wij vanochtend nogmaals). Maar niets. Wie weet heeft iemand de camera gevonden en dús meegenomen. Misschien wel een eerlijke vinder die naar de politie is gegaan…?

We liften terug en zitten volgens planning om 12.00 uur weer op de fiets. Racen! Na 1,5u nemen we  pauze in een wat groter dorp met een fantastische lunch (aubergine en een tomaat-ei gerecht, altijd succesvol!). We ontdekken dat er een politiebureau op 100m zit. Auke gelooft niets in een bezoekje, maar ik moet en zal alles op alles zetten om die camera met alle foto’s terug te krijgen. We blijven de verdwijning nog altijd mysterieus vinden. Andere scenario’s zijn uitgesloten, iemand moet de camera hebben gevonden. Toch?

Op het politiebureau lopen diverse agenten -in onze ogen- werkloos en verveeld rond. Ze lijken een beetje met elkaar te ginnegappen, te kletsen en niet te veel om handen te hebben. Daar kunnen wij verandering in brengen 😉 De rondlopende agenten kunnen niet voldoende en dus trommelen ze er nog één uit zijn nest. Ze lijken het nogal spannend te vinden dat er twee mzungu’s voor hun neus staan. De één lijkt de ander naar voren te schuiven het gesprek met ons te voeren. Wij hebben ons verhaal kort samengevat reeds ingesproken en in het Chinees vertaalt op de verboden Google Translate. Niemand spreekt voldoende Engels en we komen er niet zo goed uit. Waarop iemand aan de telefoon komt, die goed Engels spreekt. Klasse! We vertellen ons verhaal, vragen of er een camera is gemeld en dat we aangifte willen doen van verlies, onze gegevens willen hebben genoteerd voor als de eerlijke vinder komt. Eerlijke mensen zat in de wereld, dus waarom zou dit niet kunnen? Er komt gelijk actie en er wordt naar een ander bureau gebeld met de vraag of onze camera daar ingeleverd is. Wauw, dit gaat snel.

Ze vragen of we nog even een tijdje willen wachten, want ze gaan DE camera’s na. Natuuuuurlijk, Big Brother is Watching You! Helaas waren we wel op een klein weggetje met werkzaamheden en is de camera bij een verlaten pandje verdwenen, dus hoezo straatcamera’s??? No way dat die daar waren.    

Wij vragen of we alvast de gegevens kunnen achterlaten en verder kunnen gaan fietsen, want tijd hebben we niet. Dat kan. Op een kladje mogen we naam en telefoonnummer achter laten. De Nederlandse ook maar, want als het meezit gaan we vandaag of uiterlijk morgen China uit. Hoezo onhandige timing :S. Als we nogmaals op (de in China ook verboden) googlemaps aanwijzen waar we de camera voor het laatst hebben gehad en waar deze dus is verdwenen, wordt het ingewikkeld. Ze begrijpen de locatie niet, terwijl wij de exacte locatie aangeven. Ze vragen of we deze ter plekke willen aanwijzen. Dat is inmiddels ruim 50km terug, nee, dat zien we niet zitten. Waarom?? Ondertussen maken de agenten foto’s van ons. Foto’s! Waarom?! Hoezo? Wat willen ze ermee? De één gebruikt zijn telefoon, de ander komt met een professionele camera aanzetten. Nou ja, misschien om onze foto’s op de camera met ons te identificeren, dan is het meer dan goed. Laat het maar gebeuren, we worden dagelijks door mensen gefotografeerd, dit is niet veel anders.

We vragen of we de aangifte op orde kunnen maken en dan kunnen gaan. We mogen daarop mee naar een kamertje waar we náást de agent zitten, die het verslag opmaakt. Met aan de telefoon de fantastische tolk die goed lijkt te luisteren, te verstaan wat we zeggen en het vertaalt voor de agent. Nu is het onze beurt dit vast te leggen op camera, eh telefoon. Dus we maken wat foto’s tot de jonge agent zenuwachtig wordt en de tolk ons meldt dat het verboden is. Voor de zekerheid appen we de foto’s van de ene naar de andere telefoon voor het geval we gemaand worden deze te verwijderen. Dat laatste blijkt niet nodig.

Na 3 pagina’s typen met vooral –net als eerder- vragen over waar we het land zijn binnen gekomen, waar we geslapen hebben de afgelopen nachten, waar we die dag geweest zijn en waar we het land weer uitgaan, wordt er een nauwelijks naar de locatie van de camera gevraagd. Wat is dit? Waarom moeten ze weten waar we slapen? Om te zien of de hotels wel een vergunning voor buitenlanders hebben??? Worden ze beboet als blijkt dat dit niet zo is? We zijn hier voor de camera! We zijn geen criminelen en de camera is niet gestolen, maar mogelijk gevonden. We benoemen zelf maar wat meer details over de camera, want daar is al helemaal geen enkele interesse in… Zucht. We vragen om een kopie van het verslag. Zodat we ten eerste zelf alles kunnen nalezen (lang leven vertaalapps) en ten tweede dit verhaal mogelijk bij de verzekering willen melden. We krijgen géén verslag mee, want het is een staatsdocument… Huh? Het zijn onze gegevens! Alles wat wij hebben gemeld heeft een agent opgeschreven. En om die láátste reden is het een staatsdocument? Mogen we dan een bewijs dat we hier zijn geweest? Moeilijk, moeilijk.

Opeens is er wat anders aan de hand. Er is twijfel of de locatie wel onder hún district valt en of ze de aangifte wel in behandeling kunnen nemen. Of we met ze naar de plaats delict willen gaan om het aan te wijzen. We geven aan dat we dit exact hebben aangegeven mét coördinaten en dat we het onzin vinden om met hen mee te gaan naar die plek. En wat dan als het hun district niet is? Dan is het klaar? Doen zij niets en mogen we het verhaal nog een keer op een ander bureau doen? Hebben wij in Nederland geen gedigitaliseerd systeem van verloren en gevonden mensen, voorwerpen, etc.? We geven aan dat het inmiddels 15.00 uur is en wij echt moeten gaan fietsen. Ja dat is óns probleem en de camera ook, maar hoe vaag is het dat ze vanaf de kaart niet kunnen bepalen waar hun district ophoudt en waar niet..? Ze begrijpen onze haast. Waarop ze ons aanbieden met de auto naar de plek én daarna naar de grens brengen. Jeetje wat een service! Eigenwijs als we zijn is onze eerste gedachte; nee, we willen alles fietsen en gaan nu gewoon zelf op pad. We krijgen een nieuwe tolk / agent aan de telefoon die hetzelfde vraagt wat we net drie maal hebben uitgelegd en als het goed is allang op papier staat. Dit is de druppel. We hebben geen enkele geloof dat we hier iets uithalen, de camera is duidelijk niet gemeld en de kans dat dat nog gaat gebeuren (24u later) lijkt ons klein. Auke moet nog een stuk of 8 à 10 vingerafdrukken op de papieren zetten en dan kunnen we echt gaan, of althans, stappen we op. Waar zijn die vingerafdrukken goed voor???? Beneden zien we nog wat jongetjes politiepakken passen, stoere houdingen aannemen en zenuwachtig lachen en dan denken we echt in Candid Camera te zijn beland. We maken dat we weg komen. Buiten worden we nog halt gehouden voor een paar foto’s met onze fietsen en dan kunnen we ervandoor. Met een naar gevoel en 3 verloren uren spannen we de kuiten aan en zetten het op een sprinten…    

We fietsen vandaag in totaal slechts 50 km als de schemer alweer invalt. De wegen zijn redelijk, echter totaal niet verlicht en her en der genoeg gaten om het niet heel veilig te achten door te fietsen. We twijfelen vanwege de tijdnood om toch tot ver in het donker door te gaan of er mee op te houden en morgen een vroege start te maken. En dan zien we een paar hotels en is de keuze snel gemaakt. We checken drie hotels, allemaal goedkoop voor maar €7,75 en helaas knoeperharde bedden. We zijn moe genoeg, het moet maar. Het was een dag die we niet snel zullen vergeten en wat ons verdrietig en boos maakt. Die camera, die foto’s….!!! De hoop dat ze nog terug komen wordt met het uur kleiner en kleiner. Snik. Snif.

24 december, Daar gaan we…..

Bijtijds de deur uit, want we hebben ruim 100 km voor de boeg. Dat is normaliter te overzien. Echter de eerste 70 km is veel op en neer en daardoor niet makkelijk. Vervolgens volgen er 35 pittige klim kilometers van 80m naar 1.500m hoogte (Sa Pa)!! En laten we niet vergeten dat we een grens over gaan en we bij voorkeur de laatste RMB’s opmaken, een Vietnamese simkaart regelen en Vietnamees geld moeten pinnen… Een onmogelijke missie….?

We vertrekken in het donker en het stuk tot aan de grens gaat redelijk voorspoedig. Wel twee onverwachte extra tijdrovende controleposten op 60 en 30 km voor de grens. Bij de grens voelen we de kilometers al in de benen. We shoppen het geld op (USB en SD kaart, altijd handig) en lunchen. Een lunch die we nog nooit eerder hebben gehad. We zitten aan een soort bar met een tweepersoonshotpot voor onze neus en de ingrediënten komen als een sushi trein voorbij. Je kiest de stokjes uit en kookt ze in de bouillon. Groente en worstjes, maar er zitten ook wat vreemde producten tussen. Lekker afwisselen tussen gezonde bekende én uitdagende hapjes. Het afrekenen gaat net als de gewone hotpot; in plaats van de schaaltjes worden de verschillende stokjes geteld en betaal je dus exact dat wat je eet, top. Jeeh, wat een leuke, lekkere, verrassende afsluiter van China!

Voor de grens rijen fietsers. Althans als je beter kijkt, zie je onder stapels, stapels dozen fietsen verschuild die als vervoermiddel dienen om goederen over de grens te krijgen. Wat zou het voordeel zijn om de spullen zo te vervoeren? Een vrachtwagen lijkt toch veel nuttiger? Het is een geweldige entourage die we met plezier aanschouwen en met de telefoon vastleggen. (Die camera…L!!!). Tot we uit de rij worden gepikt en alle wachtenden voorbij mogen lopen. De fiets kan bij een agent blijven staan, een ander escorteert ons een gebouw in, langs de douane. Op advies van voorgaande fietsers nemen we alleen de stuurtassen mee, zodat er iets gescand kan worden en klaar…! Het gaat heel, heel soepel. De overige bagage wordt niet gecontroleerd of gescand. We zijn eruit. Exit China!!!! Jeeeeeh.

 

We hebben opnieuw enige weemoed. Zijn we alweer 7 weken in China geweest? Is het nu al voorbij? Met twee bezoeken, in totaal 3 maanden, is het nog te weinig tijd om China een beetje te kunnen begrijpen en een goed beeld te kunnen vormen. Het is wél voldoende om te weten dat we graag nog eens terug komen. En dan nog ietsje langer. Met een cursus Chinees erbij. Ja, we komen terug.

Maar nu… nu is het hoog tijd om te gaan… Wat de wereld op dit moment nog niet weet, is dat het Coronavirus toeslaat en de komende maand stad en land meer en meer zal platleggen. Gelukkig zijn wij dan juist de grens over voor deze zich voor ons sluit.