Maandag 3 februari, Ha Giang naar Yen Binh

TET is officieel voorbij, het nieuwe jaar is echt begonnen. Onze werkweek begint deze maandag met slechte weersvoorspellingen en de wens om binnen 6 volle fietsdagen naar Laos te fietsen. Vannacht kwam de regen met bakken uit de lucht. Reden om op dat moment, midden in de nacht, een extra nacht bij te boeken. Met gratis annuleringsmogelijkheden. Zo kunnen we ‘s ochtends het weer laten bepalen of we gaan of niet.

Het regent nog altijd, al is het minder hard. We draaien ons om tot onze lichamen om ontbijt vragen. We eten op zijn Vietnamees bahn my trung (broodje ei) en drinken koffie met gecondenseerde melk. We kijken angstig naar buiten. Het lijkt tot onze verbazing droger te worden en de hemel wordt lichter grijs. We pakken snel de spullen bij elkaar en haasten op pad. 10.30 uur, 2u later dan gepland, maar zonder de regen. We gaan ervoor!

Het is vlak. Het is droog. Het wegdek is glad. We zoeven met een gemiddelde snelheid van ruim 21km/u en genieten van het perfecte weer. Een graad of 16-18’C, zoveel beter dan vorige week! Na ruim 30km vinden we voor een pauze een tafeltje met stoeltjes; een verlaten marktje. Er komt iemand naar ons toe om 2 mandarijnen aan te bieden, wat lief! Zij spreekt geen Engels en ze heeft gelijk door dat we geen Vietnamees spreken, dus overhandigt ze de mandarijnen en loopt daarop direct door. Geweldig!

Bij de volgende pauze hebben we er alweer ruim 50 km op zitten. Wat gaat het makkelijk vandaag! En het belangrijkste… tegen alle voorspellingen in, is het hartstikke droog. Wat zijn wij blij dat we toch op pad zijn gegaan.

Als we 80 km hebben gefietst gaat het miezeren. De miezer wordt druppels en de druppels worden regen. Tijd voor een hotel. Dit gaat niet zo soepeltjes, we checken 5 hotels. Ze zijn allemaal identiek: 200.000 Dong (€8,-), keiharde bedden, niet schoon en bedden zonder lakens. Eén kamer heeft zelfs een matras zonder enige molton/laken etc! We gaan nogmaals kijken of er in dat nieuwere mooie hotel waar niemand thuis gaf, nu wel iemand aanwezig is. Gelukkig. Hier willen we zijn. Het is schoner, het bed ziet er redelijk uit en is zacht voor Vietnamese begrippen. Vreemd genoeg bevat ook hier het dekbed geen dekbedhoes. En helaas, in ditzelfde dekbed zit zelfs wat schimmel. Gatver. Die lakenzakken van ons zijn sinds Vietnam wel écht dagelijks gebruikte attributen geworden!!!

Dinsdag 4 februari Yen Binh naar Bao Ha

Het lijkt droog na een natte nacht. De voorspellingen zijn ditmaal rooskleuriger dan de werkelijkheid. We checken om 8.45 uur uit en het blijkt juist hard te regenen. We gaan naar de 20m verderop gelegen bakker/koffietentje. De werknemer ligt nog te slapen. En wel op de grond achter de balie!!!! We vragen om koffie, zoals buiten op het bord staat aangegeven. Er is geen koffie. Géén koffie??? Raar. 20m verderop is een karaoketent. Daar is ’s ochtends geen karaoke, wel koffie. We bestellen koffie met melk, melden erbij nong en hot en krijgen… jawel koude koffie. Dit is de tweede maal dat we onderweg een karaoketent inlopen voor koffie én koude koffie krijgen… we hadden beter moeten weten. Maar koud is hij eigenlijk best lekker en Hilgien vult haar koffie aan met ons eigen hete water. De koffie is kneitersterk, dus dat kan hij prima hebben.

Als we de koffie doorgeslikt hebben, is het ongeveer droog en dus gaan we op pad. Het miezert regelmatig en dus fietsen we veelal met de regenjassen aan. Als we aan de lunch zitten valt er net een fikse bui. Een reden de pauze verder op te rekken. Omdat we bij voorkeur niet fietsen zolang het regent, gaat Auke ondertussen even naar de kapper. De kapper gaat minutieus te werk en neemt zo veel tijd dat het vanzelf droog is als hij klaar is. We kunnen weer! Hoezo efficiënt met de tijd omspringen? Die kapper kostte trouwens € 1,20 en we kregen nog 2 biertjes toe ook 😉. Dat is pas een goede deal! Geknipt worden en 2 biertjes voor minder geld dan twee biertjes in de supermarkt! Wat dat betreft merken we de gastvrijheid van de Vietnamees weer op en top. Gisteren kregen we mandarijnen, vandaag dus de biertjes, maar ook een mandarijn en een paar bananen. Toch een heel andere benadering dan de mensen langs de Ha Giang loop. Zo kennen we de Aziaat, lief, vrijgevig, eerlijk en oh zo vriendelijk.

Bij Bao Ha, twijfelen we. Door de regenonderbrekingen schiet het minder op dan gepland. Het is 16.30 uur en we hebben nog 1,5 uur daglicht. De volgende echte plaats is 21 km met daartussen 2 heuvels. Er zit volgens Osmand een overnachting halverwege, maar niet volgens Google. We durven het niet aan en zoeken een plek in Bao Ha. Het aanbod is enorm en overal willen ze ons naar binnen hengelen. Vreemd genoeg doet deze concurrentiestrijd niets met de kwaliteit en/of de prijs en onderhandelen lukt al helemaal niet. We vinden stuk voor stuk matig schone kamers met keiharde bedden zonder schoon beddengoed. De zoektocht duurt veel langer dan ons lief is… We kiezen voor het duurste hotel. Voor 300.000 Dong oftewel minder dan €12,- hebben we een schone kamer, met fantastische bedden en ogenschijnlijk schoon beddengoed. Als we vragen om een waterkoker, krijgen we een thermos heet water en nog 4 bananen toe. Dit is de juiste keuze voor een goede nachtrust als voorbereiding op wat komen gaat.

Woensdag 5 februari, een monsterdag

In miezer starten we de dag op tijd, omhoog kijkend of we ergens blauw ontdekken. Nog niet. Het klaart snel op en de warme regenkleding kan uit. Het is mooi ondanks of misschien wel dankzij de regen en mooie wolken die zich om de bergen heen draperen.

Vietnamezen eten hun lunch vroeg; rond 11.30-12.00 uur. Als het nog net geen lunchtijd is, kijken we uit naar die ene volle toko waar we willen eten. We zien alleen lege restaurantjes in het dorp waar we juist doorheen fietsen. We gokken op een restaurantje later. Die zien we, meerdere. Echter ze zijn allemaal dicht. Zelfs als we mensen vragen of we er kunnen eten, worden we weggestuurd. Oh neee! We hebben geen eten en we weten dat er weinig op de route te vinden is. Iemand verwijst ons naar een plaats 16km verderop. Nou ja, geen keuze, we fietsen door. Door het bergachtige traject, duurt dit ruim een uur. Zo komen we ruim na 13.00 uur op een plek met waarachtig een flink dorp in plaats van twee huizen en een restaurant. Het begint precies hard te regenen als we, gezien het tijdstip, tot onze verbazing een drukke toko zien waar we kunnen eten. Snel komt een jongen naar ons toe; hij spreekt een woordje Engels en we kunnen een gebrekkig gesprek voeren. Hij blijkt docent Engels te zijn. Oh. Oops. Echt…? Ojee…. Hij wil dolgraag met ons praten, laten zien hoe goed hij Engels spreekt en helpt met bestellen etc. Super lief en grappig. Hij verwacht dat onze donkerbruine vermoedens voor het volgende stuk kloppen; er is zeker 40km lang geen enkele overnachting te vinden…

We gokken het erop, we gaan het halen. Of niet. Het is in totaal bijna 90 km en 2.200 hoogtemeters, met recht een monsterdag! Sinds ik podcasts heb ontdekt kom ik elke berg op. En waar ik op kom, kan Auke dat zondermeer. We luisteren de hele serie ‘Brand in het Landhuis’ en daarna nog twee delen ‘De Moord op Patrick’ en zo zijn we zo boven. En weer boven. En nogmaals boven. Het is inmiddels echter wel 18.00 uur. We zitten op 1.080 meter en volledig in de wolken, in het donker en in de gure wind. Nog 7 km afdalen voor dat ene guesthouse. Niet alleen de regenkleding gaat aan en de helm op, ook moet er een extra trui aan, capuchon op en handschoenen aan, wat is het koud en  guur!!! Met matige verlichting dalen we voorzichtig af. Zo zonde van een afdaling! Daar willen we het allerliefst zo hard mogelijk van genieten en niet met het stuur en de remmen vastgeklampt in slowmotion…. Tja dat krijg je van te lang lunchen…

Het hotel kost (te)veel en dan heb je ook niks, echter het doorfietsen van (maar) 6-9km zien we niet zitten. Accepteren, eten zoeken, douchen en slapen. Wat een monsterdag. Maar we hebben het gedaan! En het bijzondere is dat we na 1.725 km op exact dezelfde kruising zijn als dat we 6 weken geleden waren. Toen van China op weg naar Hanoi. Nu van Hanoi via een rondje noordoost Vietnam naar Laos…!  Het rondje Noord-Vietnam wat op de kaart niets voorstelt en toch 1.725 km is…

Donderdag 6 februari, het is lente en… we zijn besmet!

Ondanks de harde bedden en het relatief slechte hotel (voor ruim €10,-), hebben we een fantastische nacht van 9 uur slaap achter de rug. Maar als we wakker worden is de zin om op te staan ver te zoeken. Het regent al de hele nacht. Tegen 9.30 uur zijn we klaar om te vertrekken en is de lucht net opgeklaard om de rest van dag steeds blauwer te worden. Van gisteren herfstig, bijna winterweer, is het opeens lente!

De route is waanzinnig mooi. We fietsen een kilometer of 10 over dezelfde route als 6 weken geleden, al herkennen we weinig. Alles is anders nu de verse rijst op de terrassen is uitgezet. De rijstterrassen steken felgroen af bij de dreigende lucht en de grijze bergen. Wauw. Wauw. Wauw. Wat goed dat we niet zijn doorgefietst gisteren! Juist die eerste paar kilometers zijn prachtplaatjes, kodakmomentjes en polarstepjes. Gelukkig hebben we ditmaal wel een echte camera in plaats van alleen de telefoon voor foto’s…

’s Middags straalt de zon dermate, dat we oververhit in korte broek en T-shirt de bergen op fietsen, om op de afdaling zonder extra kleding nog nauwelijks af te koelen. Wat een wereld van verschil! Met 22°C genieten we, al zit de angst erin dat er binnen een week 10-15°C bijkomt. We willen het graag wat warmer hebben, maar niet zoooo warm. We waarderen deze dag als extra aangenaam en iets van voorbijgaande aard. Alles komt en gaat, anicca 😉

Dat het lente is blijkt niet alleen uit de jonge rijstplantjes, we zien daarbij overal jonge dieren. De weg is rustig en dus lopen kippen met piepkleine kuikens over straat, geiten met hun jongen, kleine varkentjes rennen alle kanten op en een kalfje dat net op zijn benen kan staan kijkt ons nieuwsgierig aan. Wat is dit een andere wereld dan…. Eh… gisteren! Gisteren toen het grauw en grijs was en de rijst helemaal niet opviel.

 

Waar Osmand een mooie korte route heeft, weten we gelukkig bijtijds dat deze helemaal niet meer bestaat. De weg is overspoelt door een groot meer. We fietsen 15km om en komen een grote dam tegen; de oorzaak van de omweg. We fietsen kilometers lang langs het stuwmeer, op en neer, op en neer. De uitzichten zijn geweldig! Het op en neer best pittig. We bereiken zo binnen 70 km 1.200 hoogtemeters.

We komen rond 17.00 uur in een lieflijk dorpje met alleen maar enthousiaste mensen. We checken of een restaurant toch stiekem een hotel is, en dat is het. Gelukkig vonden we dit online, want van buiten zie je dat totaal niet. De erg basic kamer met beddengoed wat nooit lijkt te worden gewassen en de badkamer die je waarschijnlijk met de hele familie deelt, kost €4,-. Geen geld. Toch twijfelen we of we 22km verder willen fietsen. Dat besluiten we, al hebben we al redelijk wat  gefietst. Als we aangeven dat we toch gaan, blijven de mensen super vriendelijk en bevestigen dat verderop inderdaad een slaapje is. Als we drinkwater willen aanvullen, houden ze ons af van de buitenkraan en nemen ons mee naar binnen voor veilig drinkwater (wat we toch altijd stiekem nog even filteren). Ze wijzen zelfs voor de zekerheid nog het toilet aan. “Auke, ze zijn hier zo lief, er is een fijne zitruimte met tafels, het dorp is zo leuk, zullen we toch blijven?” En dat doen we.

Als Auke doucht en ik de modder van de tassen was merk ik een toestroom van mensen. Een paar mannen in groene pakken, politie? Ze lijken voor ons te komen. Binnen een paar minuten ben ik omringt en volgen er vragen. “Waar kom je vandaan? Hoe lang ben je in Vietnam, waar ben je de grens over gestoken? Ben je ziek geweest?” Een basisschool docente die fantastisch Engels spreekt vertaalt en legt uit. Ze zijn hier bang voor het coronavirus. Heel bang. Ze vraagt of we ervan op de hoogte zijn. Natuurlijk zijn we dat, het is het gesprek van de dag, we horen van alles op de fiets-appgroepen (kom je China nog in of erger; nog uit??), op het nieuws en natuurlijk vanuit Nederland. Auke komt erbij en we worden allebei apart ondervraagd. De sfeer wordt steeds serieuzer. Dat we reeds 6 weken in goede gezondheid in Vietnam zijn, is geen geruststelling. In heel Vietnam blijken de scholen sinds TET zelfs nog dicht en dat zal nog minstens 10 dagen zo blijven.

En wíj komen uit China! We laten de route zien. We laten weten bijna 2.000 km in 6 weken te hebben gefietst, hoe gezond ben je dan? Al met al zijn we zeker een uur bezig. Ze maken zich allemaal zorgen lijkt het. En niemand… niemand draagt een mondkapje!

En dan moeten we toch echt even mee naar het ziekenhuis om de temperatuur op te laten meten. We worden achterop twee brommers vervoerd, mogen buiten op een stoel plaats nemen, de temperatuur wordt een paar minuten later gemeten door een dokter met mondkapje en dan mogen we gaan. We vragen om bewijs van goede gezondheid, voor het geval we dit de komende dagen vaker gaan mee maken. We krijgen als antwoord: “de patiënt is nu stabiel”.  Eh…? Patiënt? Stabiel in een zieke situatie?? Nou ja, we gaan maar. Ik loop nog altijd in mijn bezwete fietskleding, dus ga graag eens douchen. Auke bestelt eten en krijgt vervolgens te horen dat het allemaal nog onzeker is of we kunnen blijven. We hebben namelijk nog altijd geen officiële toestemming gekregen!! Dat moeten ze van hogerhand gaan bepalen. Haha, en dan…? Dan sturen ze die stabiele patiënten uit Europa op de fiets in het donker naar het dorp 22km verderop? “Vangen jullie ze maar op, wij willen ze niet?”

Gelukkig krijgen we eten en worden we verwend met allerlei lekkers als toetje (de eigenaar wil het namens het dorp goed maken?:). Even later komt het hoofd van het dorp. Hij wil koffie met ons drinken en een gesprek aan gaan. Hij biedt min of meer zijn verontschuldiging aan voor het gedoe en wil ons uitnodigen langer te blijven of terug te komen en benadrukt de voorzorgsmaatregelen die hij moest treffen. Even later krijgen we twee mondkapjes uitgereikt. Vast handig voor als we de grens over willen, wie weet helpt dat. Of niet. Tja of je nou het coronavirus hebt of niet, als je uit China komt (gereisd) ben je per definitie besmet….

Vrijdag 7 februari , een mooie route en een prachtig getal!

De dag begint bewolkt, maar gaandeweg komt de zon er meer en meer doorheen. Zo erg zelfs dat we aan het eind van de dag behoorlijk verbrand zijn. We moeten duidelijk nog wennen aan het feit dat we de kou en regen achter ons hebben gelaten!

De route is mooi met rustige wegen en brengt ons langs alweer een stuwmeer, leuke dorpjes en vriendelijke mensen. Langs de weg ligt de vangst uit het meer te drogen in de zon: visjes, krabbetjes, garnalen en slakken. We komen langs een chic hotel aan het meer en drinken daar een koffie. Het gaat er allemaal wat onhandig aan toe, alsof ze voor het eerst koffie maken, maar de koffie is heerlijk. Afrekenen? “Nee joh, die koffie krijgen jullie van ons. Goede reis verder!” Waanzin! Dit is een horeca gelegenheid die aan ons zou moeten verdienen!

Onderweg is weinig te krijgen. De dorpen zijn heel klein, dus maken we onderweg wat noedels. Toch heel goed van Hilgien dat ze persé de kookspullen wilde houden, ook al gingen we de tent terug sturen. Die kookspullen zijn al vaak goed van pas gekomen.

We bereiken een heel mooie mijlpaal: we halen de 27.500 km. Wat een afstand toch weer. En dat op zo’n mooie (fiets)dag. We trakteren onszelf vanavond op een prachtig en goed hotel van 280.000 Dong (€ 11,-).

Zaterdag 8 februari naar grensplaats Dien Bien Phu

Het fietsen gaat vandaag een stuk minder. Of het nu het warmere weer is, waar we last van hebben (klaagden we onlangs niet over kou??) of de vermoeidheid van de vorige dagen die aantikt? Wellicht speelt ook mee waar je je op instelt. In verhouding tot de vorige dagen is het vandaag een makkie. Maar het is nog steeds 80 km en 750 hoogtemeters. Dat is toch niet niks.

Sinds we Ha Giang hebben verlaten zien we meer en meer dat de huizen met veel zorg zijn gebouwd. Meer zorg dan we eerder zagen: mooie houten huizen met veel ventilatie mogelijkheden. Een ruimte tussen het dak en de muren, maar daarnaast houten panelen (deuren/ramen) die open gezet kunnen worden. Mogelijk leeft hier tevens een andere bevolkingsgroep dan we eerder zagen. We zien vrouwen die hun lange haar in een knotje op hun voorhoofd hebben gebonden. Vaak steekt er een (gouden) haarspeld in de knot om deze bij elkaar te houden. Die knot hebben ze ten alle tijden in, in ieder geval buitenshuis. Als ze op de motor ergens heen gaan, wiebelt de helm, los/vast op het hoofd, heen en weer op de knot.

We zijn nu al een tijdje in Vietnam en dat maakt dat we de rijstvelden zien veranderen. Eerst waren ze kaal en stonden ze meestal onder water. Later zagen we wat zaaibedden ontstaan en nu zien we overal de rijst gepland zijn of worden. De jonge rijstplantjes zijn zo knalgroen dat een zonnebril niet overbodig is.

We zijn aangekomen in Dien Bien Phu. Eén berg scheidt ons nog van Laos. Eén lange, zware klim over een slechte weg met wegwerkzaamheden, voordat we de grensovergang bereiken. Dat doen we overmorgen. Morgen even een dag rust, het stadje bekijken en wat praktische zaken zoals voorraden aanleggen.

’s Avonds eten we bij een vegetarisch restaurant dat heel goede reviews heeft. We bestellen natuurlijk nem (loempia’s) en daarnaast het zoetzure vegetarische ‘varkensvlees’ en aubergine. Het smaakt echt fantastisch! Daarbij trakteren we onszelf op twee heerlijke toetjes. Ook weer goddelijk. Dit had eigenlijk het galgenmaal van Vietnam moeten zijn, maar wellicht morgen in de herkansing 😉.

Zondag 9 februari, rustdag

We proberen de hele dag onze laatste Dongs zo goed mogelijk te besteden. We zijn op zoek naar een aantal dingen waarvan we vermoeden dat die in Laos moeilijk te vinden zijn. Zoals koffie, lenzenvloeistof, hand alcohol, gas, havermout, etc. We slagen maar gedeeltelijk, waarin we wel slagen is vooral lekker en niet persé praktisch: verse ei-koffie. Niet zo goed als die we in Hanoi hadden gedronken, echter een prima afsluiter van deze geweldige ontdekking. ’s Avonds eten we Banh Cuon, ook zo’n heerlijk Vietnamees gerecht dat we vast niet meer gaan tegen komen. Als we de zoveelste winkel binnen lopen zitten daar kinderen te spelen. Veel winkels zijn een verlengstuk van het huishouden dat zich daarachter afspeelt. Het meisje springt enthousiast op en komt stuiterend mijn kant (Auke) op lopen. Eenmaal bij mij aangekomen klampt ze beide armpjes om mijn been heen en kijkt intens blij op. Wauw, dat is een enthousiaste begroeting! En zo schattig, zo lief, zo Vietnamees? De warme begroeting voelt als een mooi afscheid van Vietnam.

Maandag 10 februari, we gaan…

We gaan met 2 enorme, verse stokbroden goed uitgerust op pad. De eerste 18 km zijn grotendeels vlak, waarna het 15 km bijna uitsluitend klimmen is naar de grens. Naar horen zeggen is de weg erg slecht, dus we zetten ons schrap. Het is inderdaad wat stoffig en er zit af en toe een gat in de weg, maar slecht kunnen we deze weg zeker niet noemen. Dat is alvast een mooie meevaller! De weg is daarbij niet zo steil als ons in verhalen deed overkomen. Zeker niet zo steil als we eerder hebben gehad. Een paar kilometer voor de top, komen we een fietsend Amerikaans stel tegen. Fietsers! Dat is lang geleden en dus wisselen we elkaars verhalen en héél handig, elkaars sim kaarten. Zo die hebben we alvast te pakken! Nog niet over de grens en onze eerste doel is reeds bereikt.

Een kilometer of 3 voor de grensovergang is de Vietnamese douane. Er is geen ziel te vinden bij de grensovergang. De exit-stempel is in no-time verkregen en zo zijn voor we er erg in hebben op weg naar de Laotiaanse douane, maar liefst 6 km verderop. Met in het midden een grenspaal bij de eigenlijke grens. (Foto)momenten genoeg om afscheid te nemen van Vietnam en alvast te wennen aan weer een nieuw land. Een land verlaten, een nieuw land ingaan, het went nog altijd niet en blijft spannend!