Zondag 26 januari

TET is voorbij. Na 2,5^e dag Cao Bang in de ban van TET is het tijd vet te verbranden in plaats van te creëren. Maar of dat lukt met al die kilo’s ingeslagen en overgebleven eten…? Al snel zien we dat redelijk wat winkels en horeca open zijn op de 2^e dag na O&N. Onze verzamelwoede had wat minder drastisch gekund. We fietsen richting Bao Lac, iets meer dan 100 km verderop. Geen dagafstand, want er zitten zeker 2.500 hoogtemeters in. We hebben wat informatie over de route en de hoogtemeters van blogs en Vietnam coracle; een website met (motor)routes in Noord Vietnam. Maar de informatie is schaars. We weten alleen dat Bao Lac echt te ver zal zijn. Na een kilometer of 60 lijkt er iets te zijn om te overnachten, maar het is een gok of het guesthouse open is vandaag. Bovendien weten we niets over het wegdek en niet alles over het reliëf. Normaliter maken we ons geen zorgen om het wegdek, de ervaring van afgelopen 2 weken maakt ons alerter… We nemen de gok en gaan op pad. In elk geval heeft de regen van gisteren en eergisteren plaats gemaakt voor droog en zelfs zonnig weer, dus met een beetje geluk valt het met het modderfietsen wel mee.

De route is mooi, het weer is mooi en het is vooral genieten om te fietsen. Genieten omdat eigenlijk alles mee zit, want het wegdek blijkt prachtig (alhoewel het gaandeweg voortdurend iets verslechtert) en het reliëf valt alleszins mee. We zien waarschuwingsborden van 6,81%. Hoe precies wil je het hebben? Maar als bij een volgende klim het waarschuwingsbord aangeeft dat er een helling van 0% aan komt, weten we dat we de borden met een korrel zout moeten nemen… Hoe het ook zij, het reliëf valt mee en zo bereiken we om half 5 al het guesthouse dat ook nog eens open blijkt te zijn. Happy new year, chuc mung nam moi! We worden vrolijk ontvangen met Vietnamese sterke drank, iets wat gelijk de benen in stroomt. Een paar oude besjes lusten er ook wel een paar en schuiven aan. De sfeer is vrolijk zo in het nieuwe jaar! We koken wat ongezellig onze eigen pasta op de hotelkamer om geen onnodige extra kilo’s de berg op te fietsen. Morgen wacht een prachtige route met heel veel haarspeldbochten; dat betekent dus bergen. Bijtijds slapen maar!

Maandag 27 januari

We hadden de wekker gezet om vroeg te starten. Dat vroege starten is nodig want het belooft een pittige, lange dag te worden. Die wekker, die was níet nodig, want onze buren, een stel jonge jongens die met brommers op pad zijn, staan ook vroeg op. En als een stel jonge honden vliegen die in alle vroegte heen en weer, waarbij ze niet al te veel moeite doen het geluidsniveau beperkt te houden.

Heel eventjes, een paar honderd meter, mogen we afdalen, terug naar de hoofdroute, en dan beginnen we direct. En dan bedoel ik ook dat het direct begint. De weg is steil, het wegdek redelijk. Bordjes met meer dan 10% hellingsgraad kennen ze in Vietnam (blijkbaar) niet, want er zitten zeker stukken tussen die (veel) steiler zijn. Soms moeten we vol op de pedalen staan. We waren al gewaarschuwd dat dit een hele pittige etappe zou worden, maar er werd ons ook beloofd dat het een heel mooi stuk is. Dat klopt. Allebei. Langs een serie duizelingwekkende haarspeldbochten stijgen we omhoog en dalen we weer af. De uitzichten zijn prachtig en de rotsformaties indrukwekkend. We genieten enorm. We fietsen 4,5 uur over 45 kilometer, maar door de vele uithijg- en fotostops doen we er de (godganse) hele dag over.

Aangekomen in Bao Lac, doen we niet veel meer. Het is koud buiten en binnen. Alles staat altijd wagenwijd open en een verwarming is een luxe die we (te) vaak missen. We zoeken snel de warmte van onze dekens op.

Dinsdag 28 januari

We kunnen vandaag wederom niet al te ver fietsen. Naar het eerstvolgende grotere dorp Meo Vac is het meer dan 70 km en 2.000 hoogtemeters. Dat is, zeker na een dag als gisteren, echt te veel. We nemen dan ook de tijd ’s ochtends en ontbijten op het gemakje met veel kopjes koffie. Als we echt vertrekken is het al 11 uur! We hebben ons oog laten vallen op een homestay ergens in een minuscuul dorpje. Het is een beetje een gok, want met TET zou deze zo maar dicht kunnen zijn. We hebben echter geen keuze om het anders te doen, dus we moeten maar hopen. Alhoewel het een relaxed dagje zou moeten zijn met 45 km en 700 hoogtemeters, gaat het niet makkelijk. Misschien voelen we de dag van gisteren. De steile hellingen maken het in elk geval pittig. We doen het rustig aan, met regelmatig een stop. Dit in combinatie met de late start, maakt het een aardig dagvullend programma. Aangekomen bij de homestay is er kortstondige paniek omdat de homestay tot onze vrees inderdaad niet open is! Maar gelukkig blijkt er 4 km verderop nog één.

We checken in en een lange, grote man die goed Engels spreekt, heet ons welkom. Hij legt het e.e.a. uit en als we aan het diner zitten (we zitten voor € 12,50 halfpension) raken we meer aan de praat. Die lange man blijkt geen Vietnamees te zijn, maar een Koreaan. Eigenlijk precies wat we o.b.v. postuur en haardracht hadden ingeschat 😉. Hij werkt sinds 2 jaar in Vietnam en heeft daar zijn vrouw leren kennen. Wij reageren enthousiast, want Zuid-Korea is één van onze topbestemmingen van de reis. Maar ons enthousiasme wordt tot onze verbazing helemaal niet gedeeld. Hij is vooral heel erg blij in Vietnam en is zijn Zuid-Korea juist erg beu. Zo zie je maar weer dat eenieder een land op zijn eigen manier ervaart. Wij ervaarden Zuid-Koreanen als heel erg vriendelijk, openhartig en enthousiast. Dat zijn ze zeker! Maar misschien vooral naar westerlingen en wellicht vooral naar fietsende westerlingen. De beruchte Zuid-Koreaanse arbeidsethos van lange werkdagen en weinig privéleven merk je als toerist niets van. Wij hebben m.n. de recreërende Koreaan ontmoet. De rest zit immers binnen op kantoor te buffelen..

We gaan vroeg naar bed. Ten eerste wordt het morgen veel klimmen, ten tweede is het steenkoud, hoogtijd voor die warme dekens!

Woensdag 29 januari

Het was helaas een zeer matige nacht. We zijn regelmatig gestoord in onze slaap door luidruchtige mensen, varkens, hanen, een huilende baby en teveel licht in de kamer. We sliepen namelijk niet in een (aparte) slaapkamer, maar in de woonkamer van de homestay. Zonder gordijn en dus nul privacy, laat staan geluidsisolatie. Daarbij was het bed knoeperhard (natuurlijk) en kwam de kou door elke kier naar binnen. Als we willen op staan, blijkt het te regenen. Uiteindelijk doen we het rustig aan en vertrekken pas als de regen grotendeels is weggetrokken.

Het is een lange klim van 16 km en een afdaling van 4 km naar Meo Vac. De weg is goed, het uitzicht helaas slecht. De miezer gaat langzaamaan over in mist en dus missen we helaas de mooie uitzichten die er mogelijk zijn. In die mist bereiken we de mijlpaal van 27.000 km. Als we over de top zijn, klaart het snel op en hebben we hele mooie uitzichten, met bijzondere rotsformaties.

Eénmaal aangekomen in Meo Vac blijkt het hele stadje én de omgeving uitgelopen te zijn naar een groot date- en paradeerfestijn. De jeugd lijkt, uitgedost in traditionele, kleurrijke kostuums, massaal op de ‘markt’ te zijn. Er wordt geparadeerd, geflirt en handen vastgehouden. Het is naar alle waarschijnlijkheid een jaarlijkse traditie dat direct na TET plaatsvindt, waarbij je je toekomstige partner kan ontmoeten. De meisjes en jongens zijn echter heel jong, we zien ze zelfs van een jaar of 5-6 rondlopen! Super interessant, indrukwekkend en boordevol kodakmomentjes.

We besluiten in Meo Vac te blijven om er zeker van te zijn dat we voldoende foto’s maken. We vinden een mooi hostel, waar meerdere buitenlandse toeristen verblijven. Dat is heel lang geleden en best gezellig om onder het genot van een georganiseerd, gezamenlijk diner met andere reizigers bij te kletsen.

Donderdag 30 januari

We staan vroeg op, raken in gesprek met geïnteresseerde hostelgenoten en starten alsnog laat. Ach, haast hebben we niet en het is leuk dat er zoveel enthousiasme en interesse is. Een einddoel hebben we niet, dus we fietsen eerst maar eens richting Dong Van over de Ma Pi Leng pas. Dat is veel klimmen, met als beloning het mooiste stuk van deze route. Nou, zelfs een heel mooi stuk is een understatement! Dit is de verbeterde versie van de Tiger Leaping Gorge!! Bijna 1.000 meter onder ons in een diepe vallei zien we de emerald blauwe Nho Que rivier. De wanden van de vallei zijn enorm steil. Op deze steile hellingen wordt nog landbouw bedreven ook. Elk klein reepje land dat enigszins bereikbaar is, ook tussen de grillige rotsen, wordt benut. Vaak met suikerriet. We zien landarbeiders in kleurrijke kleding met de zeisen en schoffels het land bewerken. Soms met een buffel en een houten ploeg.

Zowaar breekt juist óp de pas het zonnetje (even) door. Dit is met recht een lichtpuntje, want we hebben de zon de laatste weken heel weinig gezien. Een klein minpuntje is dat het ontzettend druk is met toeristen. Redelijk wat westerlingen, maar vooral veel Vietnamezen die in hun TET vakantie een rondje Ha Giang doen. Iedereen overigens met de motor/brommer/scooter, fietsers zien wij in zijn geheel niet. De Ha Giang loop is bekend als motorloop. Gebrek aan koffietentjes is er langs deze populaire route zeker niet. De provincie Ha Giang zou (eens) een afgelegen, arm gebied zijn. Dat was.

Wat het landschap zo spectaculair maakt zijn de puntige bergen en grillige rotsformaties. Wij kijken onze ogen uit en onze camera maakt overuren.

In Vietnam zijn we tot nu toe overal met vriendelijke, enthousiaste, brede lachen begroet. Dat is hier helaas totaal anders. Mensen draaien zich om als we groeten, slaan hun hand voor de mond of gezicht of kijken heel chagrijnig zonder te groeten. Met name bij de vrouwen en meisjes in traditionele kleding zien we dit gedrag. Het is gissen waardoor dit zou kunnen komen, maar wij kunnen ons voorstellen dat de toegenomen stroom fotoschietende toeristen hier debet aan is. De totaal onvriendelijke reacties verbazen ons en drukt een negatief stempel.

In Dong Van lunchen we met heerlijke banh cuon. Zelfs hier als betalende gasten worden we NIET vriendelijk ontvangen. Wat is dit? We nemen toch plaats, want we willen graag banh cuon. Banh cuon is een gerecht van dunne, gestoomde pannenkoekjes van rijstmeel, gevuld met varkensvlees, paddenstoelen en sjalotjes. Daarnaast krijgen we een soepje met varkensvlees worstjes en een gestoomd pannenkoekje met gebakken ei. Yummie! Dat is lekker als afwisseling van de Pho!

Hierna blijft het een hoop klimmen en dalen, met af en toe pittige, steile hellingen. Vaak wordt het klimmen beloond met mooie uitzichten over valleien. We hielden hoop Yen Minh te bereiken. Dat lukt, al was het een pittige dag van bijna 70 km en 1.700 klimmeters. De laatste 20 km is één lange afdaling van 1.500m naar 500m, met een heel stuk spectaculaire haarspeldbochten. Aan het eind ligt Yen Minh. Vanaf daar is het nog een kleine 100 km naar Ha Giang. Teveel voor één dag, maar omdat na morgen regen is voorspeld, willen we de dag van overmorgen zo kort mogelijk houden, zodat we een beetje om de buien heen kunnen plannen.

Vrijdag 31 januari

Vanaf Yen Minh snijden we, na lang wikken en wegen, iets af van de Vietnam coracle route. Hopelijk is deze route alsnog erg mooi. Onderweg beklimmen we een toren waar vandaan we een geweldig uitzicht hebben over (rijst)terrassen. We mogen weer eens flink aan de bak met steile stukken en prachtige uitzichten. We stijgen na de afslag voor de verkorte route tot onze verbazing nog een flink eind door. Boven aangekomen, kijken we naar de andere kant, naar beneden. Ons hart maakt een sprongetje. Wauw, wat een fantastische afdaling, wat een diepte, wat een mooie slingers en bochten!! Helm op en gaan, joehoe!

Onderweg een paar keer hard in de remmen voor foto’s en één keer om met een stel collega fietsers uit Frankrijk te kletsen, die de andere kant op gaan. Zij hebben nog een flinke klim voor de boeg en wij nog een flink stuk afdaling. Eénmaal in het dal bij de rivier uitgekomen, mogen we direct aan de volgende klim beginnen, richting Quan Ba. Dat is de plek waar we overnachten. Een korte dag weer van maar 33,5 km, maar wel meer dan 1.200 hm. Het is genoeg zo, want dan houden we morgen nog een klein stukje klimmen over en een hele, hele lange afdaling naar Ha Giang. ’s Avonds ontmoeten we in het restaurantje waar we eten een jong Nederlands stel. Erg gezellig om wat verhalen te wisselen. Bloggen en foto’s uitzoeken schiet er daarmee, zoals gewoonlijk, weer eens bij in 😉.

Zaterdag 1 februari

Het is een miezerige start van de dag met veel bewolking en mist. Het klimmetje levert daarom niet de uitzichten op die we hadden kunnen hebben. Helaas… Maar wat je niet ziet, kan je ook niet missen en we hebben al zoveel moois gezien. Het is nou eenmaal zo. Daarna volgt die heerlijke afdaling waar we naar uitkeken. Eindeloos lang naar Ha Giang, het eind van de loop. Wiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiii. Dat gaat makkelijk!

Na slechts 48 km en 380 hoogtemeters komen we bijtijds aan en kunnen op het gemakje het stadje bekijken en inkopen doen. We zijn hier 2 nachten, dus we kunnen even op alle fronten bijtanken en een besluit nemen of we gaan valsspelen, of toch alles gaan fietsen. We neigen op dit moment naar het laatste, alhoewel de weersvoorspellingen mogelijk roet in het eten gooien.

De Ha Giang loop vinden we zondermeer één van de mooiste tochten die we op onze reis hebben gemaakt. Het landschap is spectaculair, indrukwekkend en soms bizar. De uitzichten van de passen en de afdalingen die volgen prachtig. Maar die uitzichten en afdalingen moet je natuurlijk wel verdienen. Door heel veel te klimmen… Van Bao Lac naar Ha Giang is het 5.200 hm over een afstand van maar 217 km. Dat kan je doen in 4 dagen, maar wij zijn blij dat we het in 5 dagen hebben gedaan. De hellingen zijn vaak erg steil, regelmatig boven de 10%, alhoewel de borden dat nooit aangeven, het wegdek is uitzonderlijk goed. De in zeer korte tijd enorm populair geworden loop, heeft een keerzijde.  De mensen vonden we veel minder aardig dan elders in Vietnam: vaak werden begroetingen niet beantwoord en regelmatig keken mensen ons zelfs boos of chagrijnig aan en/of werd het hoofd afgewend dan wel de hand voor het gezicht geslagen. Mogelijk is de loop te populair geworden. Er is ontzettend veel motorverkeer op de loop, wat de loop bepaald geen onontgonnen gebied maakt. Daarbovenop was het weer niet fantastisch. Januari zou een relatief droge maand moeten zijn en in millimeters hebben we niet veel regen gehad. Echter, het is vaak druilerig, mistig en op zijn minst bewolkt. Ondanks deze negatieve voetnoten, is de pracht van de route zo overweldigend, dat wij de loop van harte kunnen aanbevelen! Misschien wel gewoon op de fiets, dat is minder koud dan op de motor… Bovendien, elke keer als je bezweet en rood aangelopen boven bent, voel je de verlossing en blijdschap en geniet je extra van de uitzichten!