Dinsdag 24 december

Het is begin van de middag, het enige dat ons nog scheidt van Vietnam is de brug tussen China en Vietnam. Opnieuw een land in, door water over te steken! En de douane natuurlijk. Nog één keer achterom kijken. Het voelt wederom als te kort, al zijn we 1,5^e maand in China geweest. Vietnam lonkt 100m verderop. Natuurlijk! Vietnam is superleuk en móeten we zien, aldus iedereen.

De grens over gaat heel soepel. Geen enkele controle van spullen, alleen een korte medische check en een blik op het visum. En dan zijn we binnen: Vietnam, land #29!!

Pinnen kan vrijwel direct over de grens, maar wel een klein bedrag van 2 miljoen Dong; slechts € 80,-. Dat is helaas wel de norm in Vietnam. Dat wordt veelvuldig pinnen met steeds commissie vanuit Vietnam én Nederland:( Een Simkaart is tevens redelijk snel geregeld, nou ja, als we de juiste winkel hebben gevonden. Voor 89.000 Dong (nog geen 4 euro) hebben we een maand lang 2 GB per dag!! Zo hebben we snel de eerste, belangrijke dingen geregeld. Het is de laatste maanden beduidend lastiger geweest. Vietnam, je bent nu al een topland!

Ondanks dat we er een uur bij hebben gekregen, vertrekken we pas tegen 15 uur uit de grensplaats Lao Cai. We hebben in China afgelopen dagen tot ons grote verdriet niet alleen de camera met heel veel waardevolle foto’s verloren, daarbij ook nog eens 10 uur (3x een zoektocht en 3u op het politiebureau). We maken in Vietnam daardoor een flinke valse start… Het plan was om bij de grens te slapen (i.p.v. 70 km ervóór) en een relaxed dagje te hebben om alleen ‘maar’ 1.500 meter te klimmen naar Sa Pa. In plaats daarvan starten we laat in de middag met 70 km én 400 hoogtemeters in de benen. Oftewel het wordt een flinke kluif: nog eens 35 km klimmen, met nog weinig daglicht over. Bovendien hebben we afgesproken om kerstavond met een stel Franse fietsers te vieren. Niet bepaald ontspannen buffelen we ons boven onze macht (Hilgien dan vooral) naar boven. Pffff, heftige klim. Pfff… wat gaan we traag (5-7 km/u). We moeten door.. wat is het pittig… pfff.

Ongeveer halverwege de klim zien we het kansloze van onze poging in. 15 km (nog zeker 3u te gaan..) voor de top, proberen we een lift te krijgen. Met het laatste daglicht. Het duurt te lang naar onze zin, we fietsen weer een stuk. Poging 2, het duurt te lang naar onze zin. We fietsen weer en bedenken dat het minimaal 20.30 uur gaat worden, we kapot zijn, we kerst willen vieren, we nog zware dagen voor de boeg hebben en… verder fietsen klinkklare onzin is. We besluiten net zo lang te liften tot iemand stopt. Lang niet alle auto’s zijn geschikt, maar een pick-up stopt snel. Een man, met zijn gezin die in no time de fietsen en bagage in de auto hijst en ons razendsnel de laatste 14 km naar Sa Pa brengt. Eh.. over valse start gesproken…?

En zo doortastend als hij is met het inladen van de fietsen en het omhoog sjezen, zo doortastend is hij met het uitladen. Binnen de kortste keren staan we met de fietsen in hartje Sa Pa. Het hotel is snel bereikt, maar het inchecken duurt langer dan gewenst. We krijgen niet de kamer met een tweepersoonsbed die we geboekt hebben en moeten verhuizen. Met alle bagage. De nieuwe kamer blijkt geen warme douche te hebben en dus verhuizen we weer naar de eerste kamer. Opnieuw een hoop gezeul met spullen trappen op en af. En helpen? Ho maar. Grrrr. Die Vietnamezen zijn toch vriendelijk en gastvrij..? Onze liftgever liet dat direct blijken, nu echter…

Snel douchen want de Franse fietsers Timothee en Carolie staan al te wachten. Ze blijken nog twee Duitsers te hebben gevonden voor het kerstdiner. Met slingers om en kerstdiadeem op ons hoofd, lopen we goed voor lul, maar hebben we wel de aandacht van de Vietnamezen. Dat is namelijk nodig, want anders val je helemaal niet op als buitenlander;) Niet in Sa Pa waar het een mzungu enclave is. We hebben een gezellig kerst(avond)diner en praten honderduit over onze wederzijdse reisavonturen. We krijgen gelijk wat ins en outs over Vietnam en de komende route naar Hanoi te horen, ideaal!

Woensdag 25 december, 1^e kerstdag; De bergen in.

Hadden we al gezegd dat we een valse start maken? Het laatste hotel in China had blijkbaar bedbugs, sindsdien zit ik (Hilgien) onder de rode jeukende bultjes…. ’s Avonds en ’s ochtends is de jeuk het ergst!! En terwijl ons ingefluisterd is dat er bijna geen muggen zijn, zijn we beide tevens al flink gestoken…

Vanaf Sa Pa gaan we in 5 dagen de bergen van Noord-Vietnam doorfietsen, via route 32 naar Hanoi, waar we de 29^e worden verwacht. Sa Pa, ligt op 1.500m hoogte en per direct starten we met een klim naar 2.000m. Met een korte broek en T-shirt aan is het vanaf de eerste minuut zweten geblazen. Niets Japanse hellingspercentages die oh zo prettig waren. Steil is hier de norm. Gelukkig is het min of meer één klim, waar we beide beter in zijn dan de op en neertjes die we later nog voldoende zullen treffen. Op de top staat de wind flink aan en weten we niet of we als eerste het uitzicht willen zien, moeten plassen of aankleden. Een paar seconden later is het al duidelijk; het laatste als eerste! Het uitzicht is mooi, maar vooral prachtig omdat we een beeld krijgen van het volgende traject; 25 km afdalen! Over dezelfde pittige hellingspercentages; meestal rond de 10%. Met alle haarspeldbochten is het opletten geblazen. En dan wil je ook nog om je heen kijken naar de indrukwekkende puntige bergen, de brommertjes met alles erop en eraan, de mensen die enthousiast ‘hello’ roepen en niet te vergeten het vrachtverkeer wat meer ruimte inneemt dan je lief is… Wauw wat een gave afdaling!!! Een pauze op een rotsblok met een broodje ei en mayo en dit uitzicht doet je bedenken, “er zijn ergere dingen in de wereld”. 😉

Aan alles komt een eind. Op zijn Vipassanna’s; alles komt en gaat. Zo ook de afdaling. Tijd om te ‘hobbelen’. Goed voor de volgende 800 hoogtemeters. We hebben vooraf gezien dat er na 82 km een accommodatie is en we kunnen stoppen. Ons is verteld dat we best wat verder moeten kunnen komen en dus besluiten we door te fietsen, al zijn we stuk. De 400 hoogtemeters in de laatste 20 km zijn nog zwaarder… Zucht, zweet, zucht. De troost is dat er na een stijging weer een afkoelende afdaling komt. Zeker als de zon wegzakt om 17.45 uur en wij nog 10 km te gaan hebben. Onderweg kijken we onze ogen uit. Mooie nieuwere huizen wisselen af met houten huisjes, deels op palen. Brommers en motoren rijden langs met achterop geiten, kippen, varkens, een fiets, een brommer, stapels hout, gras, planten, of ‘gewoon’ een hond in een zak ernaast, geplukte kip aan het stuur, de gehele groentetuin aan de voeten en ga zo maar door. Wat een plaatjes!

Het landschap kenmerkt zich door hoge karstbergen, rijstterrassen, enorme bamboestengels, bananenbomen op de (steile) hellingen op de berg en overal overal Vietnamezen met een brede glimlach die vrolijk ‘hello’ roepen. Wat voelen we ons welkom!

Na 100 km bereiken we het dorp waar we neer strijken. Het eerste Nha Nghi, de guesthouses hier, is helemaal niets, het hotel vlakbij heeft voor €8,- een nette kamer die we kiezen. Auke heeft enige twijfel vanwege het naastgelegen feestje. Het lijkt een dinnerparty dus het loopt vast los. Al is de muziek óverduidelijk in onze kamer te horen. Er is maar één kamer per etage aan de straatkant, en jawel die is aan ons toegewezen.

Handen wassen en gelijk op zoek naar eten, het is tegen 19.00 uur en we weten niet wat een normale etenstijd en sluitingstijd is. We lopen rond en zien geen eetgelegenheid waar meer mensen aanwezig zijn dan het voltallige personeel. Iedereen is blijkbaar op het feestje naast ons hotel. Als we het bijna opgeven, zien we iets wat op een eetgelegenheid lijkt. Volgens google reviews een goede plek. We vragen in gebarentaal aan mensen voor in het restaurant of we er kunnen eten waarop bevestigend wordt geantwoord. We lopen binnen en jeeh wat bijzonder; op een verhoging zitten mensen op de grond/kussens aan een lage tafel van één grote schaal eten te genieten. Net Korea of Japan qua eethouding of Afrika; eten uit één schaal. We zien een lege tafel en nemen plaats. Kijken wat er gebeurt.

We worden weggestuurd! Huh? We krijgen een nog lagere tafel een stukje verderop. We kijken verbaasd op. Op de grond zitten, met kromme rug, vonden we al niet zo’n heel goed idee na een dag fietsen, een nog lagere tafel maakt het alleen maar erger. En dan staan de mensen voor uit de ruimte op en nemen aan ‘onze tafel’ plaats. Ahum. Ahum. Ze stonden in de wachtrij voor een plekje! Onze blikken op de nog lagere tafel zijn opgemerkt en de tafel wordt omgewisseld. Nu hebben we een perfecte situatie; de buren starten met eten en we kunnen alles afkijken. Waaaattt? Ze knippen hier het vlees van het bot af? Het lijkt Korea wel! Waarom schenken ze drank op een schaaltje afgedekt met plastic en scheppen ze daaruit de glaasjes vol? We zien bij hun een fles sterke drank die bij ons ontbreekt, dus die bestellen we ook. Tot hilariteit van de buren. De buren kijken ondertussen naar ons hoe wij het er van afbrengen. Het eten is een schaal met verschillende soorten vlees, 2 soorten heerlijk knapperig brood, een stapel kruiden of andersoortige blaadjes, wat dipsausjes en groenten. Er bij komt soep met vlees en banaan. Een feestelijke maaltijd die veel weg heeft van een kerstmaaltijd! Missie geslaagd! We moeten VND200.000 afrekenen, net zoveel als de overnachting. Als je terug rekent schrik je ervan. €8,- voor ons 2en…! Géén geld voor wat we kregen. Qua malsheid van het vlees kon het wat ons betreft beter, echter als kerstmaaltijd in een dorpje is het erg geslaagd!

De muziek is nog in volle gang als we terugkomen en eindelijk de vieze fietskleding uit kunnen doen en douchen. De muziek stopt tot ons geluk, als we kapot op de harde matrassen gaan liggen. Pfffff…. knoeperharde matrassen! Wa…..? snurrrrkkkk.

Donderdag 26 december, 2^e kerstdag – prachtig!

Wat krijgen we nu??? Het (religieuze) feest is met een hels kabaal en letterlijk met tromgeroffel begonnen. NEEEEEEEEE. Hoe laat is het? 6.00 uur!!!!! We zijn moe! We mochten van onszelf ons nog een paar keer omdraaien…! Zelfs de oordopjes zijn niet voldoende om het geluid te doven en dus staan we langzaam maar zeker op. Van boosheid worden we blij gemaakt van weer een artikel van ons in nu de Delftse Post. Als onderwerp ‘sporter van de week’ mogen we ook hier de aandacht vestigen op onze sponsoring voor onderzoek naar sarcoomkanker. Gelijk even door klikken naar de website van HDKT. Ha, weer wat binnen! Het gaat langzaam, echter het gaat wel weer omhoog en elk tientje is er één meer! Dank alle sponsors! Jullie zijn toppers!!

Om 9.00 uur zitten we op de fiets. We hebben ‘maar’ 57 km te gaan, echter wel met 1.500 hoogtemeters. En dit zijn hobbelmeters met steile hellingen, niet bepaald onze favoriete manier van fietsen… Het is al warm. Het dunne jasje kan binnen 5 minuten uit. T-shirt en korte broek zijn ruim voldoende. Teveel eigenlijk.

We fietsen wederom tussen imponerende puntbergen door. Steeds vaker zien we rijstterrassen. De rijstterrassen bevatten grote witte plastic rupsen over de velden; wellicht mini-kasjes voor de babyrijstplantjes. Vaak zien we vrouwen in prachtige traditionele kleding; felle kleuren, veel strepen, vaak blauw erin en een sjaal op hun hoofd gevormd. De kleding lijkt op die van de Chinezen bij Yuanyang. De Vietnamees heeft echter een totaal ander gezicht, een hele andere mond, iets grotere ogen en vaak vinden we ze erg mooi. Ze stralen veel vaker en laten prachtige glimlachen zien. Het gebit is soms prachtig, maar ook net zo vaak missen een paar tanden of in ieder geval witte tanden.

Elk huis heeft een hond. Een deel is aangelijnd, een ander deel niet. Waar ze ons eerst leken te negeren zoals in China, hebben we vandaag meerdere keren honden achter ons aan. Stoppen is de beste tactiek en lief terug praten is vaak voldoende. Als ze hard op ons afkomen schreeuwen we hard terug. We blijken baas boven baas 😉 Al zijn we erg blij dat de meest agressieve honden (dus niet zonder reden) zijn aangelijnd.

Overal zijn buffels, op straat, op de rijstvelden en onder de huizen op palen. Wat zijn het toch grappige lompe beesten! De keren dat we de berg op moeten fietsen hebben we het zwaar en raken we makkelijk oververhit. Het voordeel van bergen zijn de vele watervalletjes en stroompjes, zodat we makkelijk even het hoofd of de bandana kunnen natten. Afkoeling is opluchting. En hop we kunnen weer! Ho. Fototijd. Grrrrr wat missen we de camera. Met de telefoon is inzoomen niet handig voor scherpe foto’s, al fietsend fotograferen werkt al helemaal niet en qua kleur is het kwalitatief minder. Gisteren hadden we daarbij een lege GoPro. Opgeladen kunnen we vandaag in de dorpjes filmen en zo stiekem wat lokale taferelen vastleggen. Wauw wat is het toch mooi hier! Pittig ja, maar zoals iedere fietser over dit traject zegt: pittig maar zeker de moeite waard!

Verzinnen we dit nu of wordt het beddengoed niet standaard gewassen tussen de gasten door? Dit is het derde hotel/nha nghi waarbij we onze bedenkingen hebben. En terecht, want we zagen de schoonmaakactie van onze kamer van een afstandje en er leek niets op het verwisselen van de lakens…. Hmm… Chinezen mogen dan wel vies zijn met hun gegorgel, gespuug, vuilnis overal etc., maar het beddengoed was tenminste 99% van de tijd (ogenschijnlijk) gewassen! En met die bedbugs – ja wel uit China, 70 km van de Vietnamese grens – word je huiverig…!

We merken aan de andere kant een positief verschil met eerdere hotels; het inchecken is binnen no-time geregeld. Ze willen niet eens altijd je paspoort zien. Sleutel ligt al klaar als we de bagage nog niet eens van de fiets hebben. En betalen? Dat hoeft blijkbaar pas bij vertrek. We zijn gewend geraakt eerst te betalen, dan de sleutel. Bij het eerste hotel in Sa Pa checkten we uit en gingen bijna weg zonder te hebben betaald. Oops. Met online boekingen is dit de ene keer al wel betaald, de andere keer niet. En tja, dat horen we altijd als eerste bij binnenkomst, dus niets vermoedend vertrokken we tot we terug geroepen werden. Tja, zo is elk land anders, zelfs kleine simpele dingen verschillen.

Vrijdag 27 december – Zondag 29 december

We hebben een frisse start. Het heeft geregend, het is bewolkt en we moeten direct stijgen naar 2.000m, dus wordt het vast nog een stuk kouder. Nou ja, direct? Hilgien kan haar jas niet vinden. Een dun lichtgewicht jasje die een welkom (extra) laagje biedt. We keren de tassen binnenstebuiten. We vragen rond, zoeken het pand af, de kamer, de hele omgeving rondom het pand. Is de hond er mee vandoor gegaan? De eigenaresse van het hotel is superaardig en zoekt mee. De jas komt niet boven water. Ze biedt ons een andere jas aan. Ze biedt ons aan om de overnachting niet te betalen als compensatie. Het moet niet gekker worden! Wíj zijn de jas verloren, dat hoeft zij toch niet te compenseren?! Wat ongelooflijk aardig. En zo typisch voor de hartelijkheid van de Vietnamezen.

En de verloren jas? Die vinden wij de volgende avond terug. Als we alle tassen nog een keer overhoop halen blijkt die in een tas van Auke te zitten. Oops…

Het landschap is mooi en verandert regelmatig. Van rollende heuvels naar spectaculaire karstrotspartijen, door brede en door smalle rivierdalen. En weer prachtige rijstterrassen, houten huizen op palen, geiten, buffels, eenden, kippen en kalkoenen. In de dorpjes rijden winkelbrommers en lopen mensen (vooral de vrouwen) in traditionele kleding. Als we door de dorpen fietsen worden we door bijna iedereen uitbundig begroet, wat leuk! Door het vele (terug)zwaaien, lopen we wel bijna een schouderblessure op 😉.

WC’s zijn lastig te vinden. Lang niet elk restaurant heeft er één en publieke toiletten zijn schaars. De enige plek waar we standaard terecht kunnen, behalve in de natuur, zijn benzinestations. Dat is lange tijd (China, Japan en Zuid-Korea) toch echt heel anders geweest. Deze wc’s zijn vaak verrassend schoon. Op een relatief kleine weg, zoals de route 32 die we affietsen, zijn de tankstations echter dun bezaaid.

Heel frappant is dat er per dorp/gebied een specialisatie lijkt te zijn. Zo kan een dorp bestaan uit allemaal meubelmakers, of steenhouwers. Op een gegeven moment zien we allemaal flinterdunne planken staan. Een soort fineer dat staat te drogen. Het hele dorp lang en waar je ook kijkt.

Als we in een lekkere afdaling zitten, remt Hilgien plotseling. Er loopt iets aan. Het blijkt haar spatbord. Door de valpartij in China is deze iets beschadigd en dit scheurt -door het gewicht van de GoPro?- verder door. Dit moet gerepareerd worden. Ducttape en touw doen wonderen bij gebrek aan tiewraps. Binnen no-time hebben we dit euvel (provisorisch) gerepareerd. In Hanoi maar kijken of we een wat duurzamere oplossing kunnen vinden.

Op een avond eten we een primeur. We hebben wat eten besteld met behulp van een toevallig aanwezige gids. Als wij aan het smullen zijn, komt hij bij ons langs om een hapje van zijn eten te delen. Kikker. Best lekker! Meteen ook maar even vragen of het wel nodig is om de bestelde minigarnalen te pellen. We zitten eindeloos te kliederen om ze gepeld te krijgen. Dit kan toch niet de bedoeling zijn? Het blijkt dat je de garnalen gewoon zo moet eten. Dus met schil en al. En om eerlijk te zijn; smaken ze veel beter met die knapperige bite!

De laatste dag naar Hanoi zijn we definitief de heuvels uit. Dat betekent dat we niet meer hoeven te klimmen, dat het minder koud is en de route helaas een stuk minder interessant. Anderzijds kunnen we lekker doorknallen, zodat we op tijd in Hanoi zijn. Misschien zelfs wel op tijd om Erika & Tjeerd (mijn zus en zwager) van het vliegveld op te halen? Helaas blijkt dat ijdele hoop, want zodra we Hanoi inrijden, vlot het niet meer zo. Het verkeer is heel druk met duizenden brommertjes en scootertjes, vertragende factoren. Wellicht dan in elk geval maar als eerste daar aankomen, zodat we ze gedoucht en wel kunnen ontvangen?

We maakten een valse, jeukende start als gevolg van bedbugs en muggen. We hebben de eerste uren in een nieuw land reeds vals gespeeld door een flinke achterstand weg te liften. De vriendelijke Vietnamezen ontvingen ons in het eerste hotel niet zo vriendelijk en waren niet zo behulpvaardig. We zijn het land binnen gekomen zonder onze camera wat nog altijd veel pijn doet. We verloren daarbij een jas én daarbovenop verdween mysterieus een lampje van de fiets ín een hotel… Met recht een valse start!

Ondertussen is de jeuk verdwenen, voelen we ons meer dan welkom, is de zelf verstopte jas boven water en zijn we bijna in Hanoi waar we herenigd worden met familie en de gerepareerde camera! Bovendien zijn we erin geslaagd in 5 dagen de prachtige route van Sa Pa naar Hanoi af te leggen. Goed voor 440 km en ruim 5.000 hoogtemeters. Zo hebben we reeds een mooi stukje Vietnam met mooie mensen mogen ervaren! Hanoi, here we come!